Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Η θρησκεία ως κοινωνική ουτοπία: Η εναλλακτική λύση του Ιησού

του Γιάκομπ Άουγκστάϊν
  
© SPIEGEL ONLINE 2013
   
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Χριστιανός για να μάθει να εκτιμά την σημασία της Ανάστασης. Η Ανάσταση είναι η νίκη της ουτοπικής σκέψης. Και μάλιστα εδώ, στον δικό μας κόσμο. Οχι σε κάποια νεφελοκοκκυγία.
Είναι ο θρίαμβος της ουτοπίας επί της απελπισίας του θανάτου. Ο θάνατος έρχεται όπως ένας καπιταλιστής του χρηματο-πιστωτικού συστήματος και λέει «There Is No Alternative» («δεν υπάρχει  εναλλακτική λύση»). Και μετά, η Ανάσταση του Χριστού τον διαψεύδει.           
Τον Σεπτέμβριο του 2012, φωτογραφήθηκε ένας νέος άνθρωπος τη στιγμή που έφευγε απο ένα κατάστημα στο Μόναχο. Το πρόσωπό του είναι γελαστό. Και τα δυό του χέρια υψώνονται ψηλά, προς τον ουρανό. Στο ένα χέρι κρατά ένα μικρό άσπρο κουτί. Πίσω του, αριστερά και δεξιά στέκονται δυο μεγαλόσωμοι άνδρες, ντυμένοι με μπουφάν που μοιάζουν με ένστολων, κι αυτοί χαμογελαστοί. Ο Ραλφ M., 21 ετών, είχε αγορασει το πρώτο i-phone στην πόλη του Μονάχου. «Απλά, είναι λατρεία,  μόδα, ν' αγοράζεις ένα i-phone», δήλωσε σε μιαν εφημερίδα, η οποία έγραφε επίσης, ότι το προσωπικό του καταστήματος πανηγύρισε το γεγονός με ρυθμικό χειροκρότημα.  
O Βάλτερ Μπένγιαμιν θα το καταλάβαινε. Είχε χαρακτηρίσει τον καπιταλισμό «καθαρή λατρευτική θρησκεία, ίσως την πιό ακραία που υπήρξε σε όλη την ιστορία». Κανένα δόγμα, καμμιά θεολογία, μόνον λατρεία. Στο πρόσωπο του νεαρού θαυμαστή της Apple από το Μόναχο μπορούσες να διακρίνεις μιαν εσωτερική κατάσταση, που δεν είναι και τόσο εύκολο να παραχθεί: Ευτυχία, ανάταση. Τι γίνεται όμως, όταν ο καπιταλισμός δεν μπορεί πιά να εκπληρώσει αυτά που υπόσχεται, όπως συμβαίνει στην Ισπανία ή στην Ελλάδα; Τότε χάνεται το γέλιο από τα πρόσωπα των ανθρώπων και έρχονται να τους υπενθυμίσουν με τη βοήθεια του αστυνομικού γκλόμπ, ότι τα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών αγορών είναι και δικά τους συμφέροντα.

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Η ευρωπαϊκή κρίση, ο πολυ-πολικός κόσμος, η αβέβαιη ηγεμονία

του Γιώργου Β. Ριτζούλη 
  

H συνέχιση της οικονομικής κρίσης στη ζώνη του ευρώ αγγίζει σήμερα όλο το πολιτικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Αυτό ισχυρίζεται, όχι ο Α’ ή Β’ πολιτικός, αλλά ο οικονομικώς επικεφαλής της ευρωζώνης, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι. Εν τω μεταξύ, η πολιτική συζήτηση έχει επικεντρωθεί στις οικονομικές - κοινωνικές ανισομέρειες, στις ασυμμετρίες και αποκλίσεις μέσα στην Ένωση. 
Όλοι συζητούν για τον πλεονασματικό Βορρά που βρίσκεται απέναντι στον ελλειμματικό μεσογειακό Νότο. Ή για τον βιομηχανικό - εξαγωγικό πυρήνα της ηπειρωτικής Ευρώπης, σε αντίθεση με το κυρίως χρηματοπιστωτικό οικονομικό πρότυπο των Βρετανών και μερικών μικρών χωρών, περιφερειακών ή μη (Λουξεμβούργο, Κύπρος, Μάλτα, Ιρλανδία).  Ή για τη διοχέτευση των εισαγόμενων κεφαλαίων στις στεγαστικές φούσκες, τις «μητέρες» των τραπεζικών φουσκών, σε αντίθεση με τη γερμανική εμμονή για διοχέτευση των επενδύσεων εντός της χώρας σε ενεργειακές και άλλες υποδομές, και κυρίως στην εξαγωγική βιομηχανία. 
Τέλος, όλοι μιλούν για τη μετά το 2008 «αμερικανική μέθοδο» καταπολέμησης της κρίσης και της ανεργίας, δηλαδή με διοχέτευση χρήματος μέσω της «ποσοτικής χαλάρωσης» (quantitative easing), που εφαρμόζει η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή περιστολή των δαπανών.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Είναι ο καπιταλισμός καταδικασμένος; Είχε δίκιο ο Κάρολος Μάρξ;

του Νούριελ Ρουμπινί

Για να ολοκληρωθεί η αναδρομή σε αναλύσεις που είχαν ήδη δημοσιευθεί πριν 2 χρόνια, και στο φώς των σημερινών γεγονότων αποδεικνύονται πολύ ενδιαφέρουσες ή προβληματίζουν, αναδημοσιεύουμε και το άρθρο του Nouriel Roubini "Is Capitalism doomed" που είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα Project Syndicate (15 Αυγούστου 2011) . 
Η Ελληνική μετάφραση είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα EURO2day: Ρουμπινί: Είναι ο καπιταλισμός καταδικασμένος;


Η μαζική αστάθεια και η απότομη διόρθωση στις τιμές των μετοχών που πλήττουν αυτήν τη στιγμή τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές υποδηλώνουν ότι οι πιο προηγμένες οικονομίες του πλανήτη βρίσκονται στα πρόθυρα μιας δεύτερης ύφεσης (double-dip).
Μια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση η οποία προκλήθηκε από το υπέρμετρο ιδιωτικό χρέος και τη μόχλευση, που με τη σειρά τους οδήγησαν σε μαζικό υπερδανεισμό του δημόσιου τομέα, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η Μεγάλη Ύφεση Νο 2. Αλλά η επακόλουθη ανάκαμψη στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες είναι αναιμική και κατώτερη των προβλέψεων, εξαιτίας της επώδυνης απομόχλευσης.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Ο ακραίος χαρακτήρας του Ελληνικού νεοφιλελευθερισμού εντός της Ευρωζώνης

του Γιάννη Μηλιού
   
Ανεξάρτητα από συμφωνίες ή διαφωνίες για τα επιμέρους, παραμένουν επίκαιρα  πολλά απ' όσα είχε επισημάνει δύο χρόνια πρίν ο Γιάννης Μηλιός στο Διεθνές Συνέδριο «Δημόσιο χρέος και πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη: Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Ιδιαίτερα όσα αφορούν την λεγόμενη "Ελληνική ιδιομορφία".  
Το συνέδριο είχε διοργανωθεί τον Μάρτιο του 2011 από το "Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς", τον "Συνασπισμό της Αριστεράς" και το "Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς". Αναδημοσιεύονται εδώ τα δύο καταληκτικά κεφάλαια που αφορούν την Ελλάδα και τις διεξόδους. 
 Γ.Ρ.
   
Ο ακραίος χαρακτήρας του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού 

Η κρίση είναι εντονότερη στην Ελλάδα, δηλαδή το Ελληνικό δημόσιο χρέος βρίσκεται στο ψηλότερο επίπεδο των χωρών της Ευρωζώνης, λόγω του ακραίου χαρακτήρα που πήραν στη χώρα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ήδη από τη δεκαετία του 1990, μέσα από τη διαρκώς διευρυνόμενη νόμιμη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου και των υψηλών εισοδημάτων. Το χρέος διεύρυνε τη σφαίρα των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, δημιουργώντας δυνατότητες για επικερδή τοποθέτηση στους κατόχους χρήματος : Να δανείζουν το κράτος.

Αυτή η μονόπλευρη ταξική πολιτική υπέρ των «εχόντων και κατεχόντων», που απαρέγκλιτα ακολούθησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι συν-υπεύθυνη για το βάθος της σημερινής δημοσιονομικής κρίσης: 

Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει στο διάστημα αυτό φορολογικά έσοδα της τάξεως των 95 δις ευρώ. Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των υψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο (πρώτο) δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόϊκα.

Μεγάλη αναταραχή, επισφαλής κατάσταση

Η πολιτική των κυβερνώντων της Ευρωζώνης και της ΕΕ (ίσως και κυβερνώντων πολύ πέρα από αυτήν) μεταβάλλεται. Αλλάζει ριζικά. Η μεταφορά ενός μέρους των οικονομικών ζημιών της κρίσης και στους μεγάλους καταθέτες, που άρχισε στην Κύπρο και φαίνεται ότι θα γενικευθεί, είναι μια μόνον από τις ενδείξεις. 
Προχθές, μιλώντας στο Economic Club της Νέας Υόρκης η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ είπε τα εξής:

  
«Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, από τις ΗΠΑ το 2008 ως την Κύπρο σήμερα, έχει καταδειχθεί ότι η ταχεία επέκταση του τραπεζικού τομέα οδηγεί σε ένα επιχειρηματικό μοντέλο που τελικά αποσταθεροποιεί την οικονομία. Το υπερμεγέθες τραπεζικό μοντέλο που αναφέρεται σε ιδρύματα πολύ μεγάλα για να αποτύχουν, είναι περισσότερο επικίνδυνο από ποτέ». 
   
Η δήλωση, όπως και άλλες, προκάλεσε εντύπωση. Στο "Βήμα" ο Αλ. Καψύλης επισημαίνει (Too big to fail, too small to dream):

"Εκλαμβάνεται ακόμη και ως "ιδέα που αναχαιτίζει την πρόοδο". Που αφορά το ίδιο το καπιταλιστικό όραμα της οικονομικής προόδου, το συνδεδεμένο άρρηκτα με τις έννοιες της μεγέθυνσης και της γιγάντωσης, είτε πρόκειται για προσωπική περιουσία είτε για επιχειρηματικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που αφορούν την παροχή χρηματοοικονομικών υπηρεσιών - γιατί άραγε να εξαιρεθούν;
Τι μας προτείνει δηλαδή η κυρία Λαγκάρντ; Να είμαστε μικροί και ταπεινοί για να επιβιώσουμε; Να μην επεκταθούμε οικονομικά, να μην πάρουμε δάνειο, να μη ρισκάρουμε, να μη συσσωρεύσουμε γιατί μετά θα γίνουμε «πολύ μεγάλοι για να χρεοκοπήσουμε»; Θα γίνουμε «too big to fail», όπως υποστηρίζουν οι τρομοκρατημένοι από την κατάρρευση της Lehman Brothers;

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Η «κενή» πόλωση: ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

Στην καθημερινή πολιτική συζήτηση της χώρας, και κυρίως στα ΜΜΕ, ο παλιός μας γνώριμος διπολικός δικομματισμός καλά κρατεί, με νέα μορφή και με μεταβολή στον ένα πρωταγωνιστή. Αλλά πάντα, συγκρουσιακός: Στην επιφανειακή επιχειρηματολογία και φρασεολογία "ασυμβίβαστος" και "λαϊκότροπος", στην ουσία ημιτελών επιχειρημάτων, φτωχών προτάσεων διεξόδου, περιορισμένης ευθύνης. Κουραστική ρητορεία που ξεχειλίζει, προγράμματα και πράξεις (κυβερνητικές ή αντιπολιτευτικού ελέγχου) που προδίδουν πολιτική φτώχεια. 
Οι μεγαλύτεροι κυβερνώντες της ΝΔ, και μαζί τους το άλλο πρώην "μεγάλο κόμμα" του ΠΑΣΟΚ, ανέκαθεν οι κατεξοχήν πόλοι του Ελληνικού διχαστικού διπολισμού, καταλογίζουν στην αξιωματική αντιπολίτευση "ανευθυνότητα", ακόμη και για δήθεν "υπόθαλψη της βίας" ή άλλα. Λες και δεν κυβέρνησαν οι ίδιοι ανεύθυνα επί δεκαετίες, με κατάληξη αυτό που ζούμε σήμερα. Μάλλον θα θεωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνο και για τυχόν σεισμό, άν ό μη γένοιτο συμβεί. 
Οι αριστεροί αντίπαλοι, που μέσα στην κρίση απέκτησαν εκλογική δύναμη, με τη σειρά τους, επιχειρούν να τους δικαιώσουν: Ζητούν διαρκώς εκ του ασφαλούς εκλογές - ενώ δεν πέρασε ούτε χρόνος. Μια ακόμη γεύση της δεκαετίας του 1980. Όλα τριγύρω αλλάξανε για να μείνουν ίδια; 
Το άρθρο "H κενή πόλωση" του Γεράσιμου Μοσχονά, δημοσιευμένο στο "Βήμα" πρίν 2,5 μήνες, παραμένει καθ' όλα επίκαιρο και από τα ουσιαστικά που έχουν γραφεί για το θέμα του ρετρό διπολισμού.
 Γ.Ρ.


του Γεράσιμου Μοσχονά

Δεν γνωρίζω την απάντηση στο ερώτημα αν η χώρα εισέρχεται σε έναν νέο κύκλο πολιτικής βίας. Θα σχολιάσω όμως τη χρησιμοποίηση των γεγονότων βίας ως επικοινωνιακό όπλο στην αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Τι μας είπε λοιπόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; Γκαζάκι εδώ; Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Αλλο γκαζάκι εκεί; Να πάρει θέση ο ΣΥΡΙΖΑ! Εκκένωση της βίλας Λέλα Καραγιάννη; Το φαινόμενο το έχει υποθάλψει ο ΣΥΡΙΖΑ! Κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ; Καθυστερημένη η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ! Σφαίρες στα γραφεία της ΝΔ; Να τοποθετηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ! Θα νόμιζε κανείς ότι η Ελλάδα οργώνεται από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που όταν δεν οργανώνουν καταλήψεις δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων κυκλοφορούν με γκαζάκια και μολότοφ, ίσως και με Καλάσνικοφ.
Το εδώ και δεκαετίες πολωτικό, προβλέψιμο και βαρετό στυλ του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου (αλλά και του εκπροσώπου της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης) έχει γίνει με τον σημερινό κυβερνητικό εκπρόσωπο ακραία πολωτικό και ακραία προσβλητικό προς τον κοινό νου. Κτυπάμε τον ανταγωνιστή χωρίς κανόνες, χωρίς σεβασμό σε αυτό που εκπροσωπεί. Φτάνει να αποκομίσουμε κομματικό όφελος. Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος, με αρκετούς μπερδεμένους επαναστάτες στο εσωτερικό του, και «κινηματικούς» διανοουμένους ακόμη πιο μπερδεμένους, είχε μετατρέψει σε αχίλλειο πτέρνα κάτι που θα έπρεπε να είναι - και σε μεγάλο βαθμό ήταν - παράγοντας ισχύος: τη συμμετοχή του στα κοινωνικά κινήματα.

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Λίγη ιστορία για τις τράπεζες

της Αλίκης Νικολού
  
 αναδημοσιεύεται απο την ιστοσελίδα "μη μαδάς τη μαργαρίτα"
  
Με αφορμή τις τραπεζικές περιπέτειες της Κύπρου και την εκκολαπτόμενη νέα πολιτική της Ε.Ε/Γερμανίας για την αντιμετώπιση των τραπεζικών κρίσεων, μαίνεται και στη χώρα μας η συζήτηση, σε σχέση με τον ρόλο των τραπεζών στην οικονομική ανάπτυξη.  
Διατυπώνεται η άποψη ότι ίσως η Γερμανική πολιτική ελίτ εκμεταλλεύεται την ευκαιρία της διεθνούς χρηματοπιστωτικής φούσκας - που στηρίχτηκε στην υπέρμετρη κερδοσκοπική αναμόχλευση του χρήματος και την παραγωγή χάρτινων αξιών, αναντίστοιχων προς την πραγματική οικονομία - για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το Αγγλοσαξονικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο στηρίζεται κατά κύριο λόγο στον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Σύμφωνα με την άποψη αυτή, σοβεί σήμερα στην Ευρώπη - και όχι μόνον - μία σύγκρουση οικονομικών αντιλήψεων: Εκείνης (Γερμανικής κυρίως) που θεωρεί την εύρωστη οικονομία ως βιομηχανική / εξαγωγική, με την άλλη (Αγγλοσαξονική) που έχει ως βασικό πυλώνα την παραγωγή / εμπορία / διακίνηση χρηματοπιστωτικών αξιών.
Με την ευκαιρία, διατυπώνονται - αποκλειστικά στη χώρα μας πιστεύω - και απόψεις που επαναφέρουν λύσεις και οραματισμούς κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού και κρατικής επιχειρηματικότητας ως μοντέλου ανάπτυξης.
Είναι όμως πράγματι διλημματικό το ζήτημα τής σχέσης χρηματοπιστωτικού τομέα και βιομηχανικής ή εν γένει παραγωγικής ανάπτυξης ; Επιχειρώ μια σύντομη ιστορική αναδρομή :     
Η εμφάνιση της βιομηχανοποιημένης (indusrialized) οικονομίας - η οποία αργότερα ονομάσθηκε «βιομηχανική επανάσταση» - έλαβε χώρα ως γνωστόν στη Βρετανία από τα τέλη του 18ου μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα.

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Για τις διαφορετικές μορφές της κρίσης: Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία...

Απόσπασμα από την συζήτηση του Γ. Βαρουφάκη με τον Άνχελ Γκουρία, Γενικό Γραμματέα του  Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OECD), 1 Μαρτίου 2013.

Ερώτηση:
Ανάμεσα στις προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης, που θα τοποθετούσατε την Ιρλανδία και την Ισπανία; Δεν βρίσκονται στην ίδια θέση (με την Ελλάδα, Ιταλία και Πορτογαλία). Δεν είχαν υψηλό δημόσιο χρέος, ωστόσο κατέληξαν και αυτές στην ίδια ομάδα Ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.
  
  
Γ. Βαρουφάκης:
Θα τις τοποθετούσα στην ίδια ακριβώς θέση με τις άλλες. Άς εξηγήσω. Είναι εντελώς σωστό ότι η Ισπανία και η Ιρλανδία είχαν χαμηλότερη αναλογία δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ, συγκρινόμενες με την Γερμανία. Καμμιά σύγκριση με Ελλάδα και Ιταλία. Στην πραγματικότητα είχαν δημοσιο-οικονομικά πλεονάσματα. Έτσι, με τους όρους του Ευρωπαικού δημοσιο-οικονομικού συμφώνου ήταν τα "καλά παιδιά" της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ, του σύμπαντος. Αλλά είναι μέλη της ίδιας προβληματικής νομισματικής ένωσης.
Άς συγκρίνουμε και αντιπαραθέσουμε την Ιρλανδία και την Ελλάδα. Στην Ιρλανδία εισέρρεε ένας χείμαρρος κεφαλαίων, κυρίως απο Γερμανικές και Βρετανικές τράπεζες, σε Ιρλανδικές τράπεζες όπως η Anglo-Irish Bank και η Irish Nationwide Building Society. Οι τελευταίες μεταβίβαζαν τα κεφάλαια σε εταιρείες κατασκευής ακινήτων, οι οποίες, σε διαπλοκή με πολιτικούς, δημιούργησαν στεγαστική φούσκα. Η φούσκα αυτή τροφοδότησε με "καύσιμα" την κατανάλωση, εξαιτίας της επίδρασης της υπεραξίας. Οι άνθρωποι άκουγαν ότι η αξία των ακινήτων τους ανέβαινε και έτσι ήταν πολύ περισσότερο πρόθυμοι να δανείζονται με προσωπικά δάνεια ή μέσω πιστωτικών καρτών για να χρηματοδοτούν την κατανάλωσή τους.

Στην Ελλάδα συνέβη το ίδιο ακριβώς, με τη διαφορά ότι πέρασε μέσα από το κράτος. Το Δημόσιο δανειζόταν από Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες για να παρέχει κεφάλαια στις κατασκευαστικές εταιρείες.

Δημοφιλείς αναρτήσεις 2013 - 2022

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται
Χρίστος Αλεξόπουλος: Κλιματική κρίση και κοινωνική συνοχή

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:<br>Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι
Πως η αγάπη επουλώνει τη φθορά του κόσμου

Danilo Kiš:

Danilo Kiš:
Συμβουλές σε νεαρούς συγγραφείς, και όχι μόνον

Predrag Matvejević:

Predrag Matvejević:
Ο Ρωσο-Κροάτης ανιχνευτής και λάτρης του Μεσογειακού κόσμου

Azra Nuhefendić

Azra Nuhefendić
Η δημοσιογράφος με τις πολλές διεθνείς διακρίσεις, γράφει για την οριακή, γειτονική Ευρώπη

Μάης του '36, Τάσος Τούσης

Μάης του '36, Τάσος Τούσης
Ο σκληρός Μεσοπόλεμος: η εποχή δοσμένη μέσα από τη ζωή ενός ανθρώπου - συμβόλου

Ετικέτες

«Γενιά του '30» «Μακεδονικό» 1968 1989 αειφορία Ανδρέας Παπανδρέου αντιπροσωπευτική δημοκρατία Αριστοτέλης Αρχιτεκτονική Αυστρομαρξισμός Βαλκανική Βαρουφάκης βιοποικιλότητα Βρετανία Γαλλία Γερμανία Γκράμσι Διακινδύνευση Έθνος και ΕΕ Εκπαίδευση Ελεφάντης Ενέργεια Επισφάλεια ηγεμονία ΗΠΑ Ήπειρος Θ. Αγγελόπουλος Θεοδωράκης Θεσσαλονίκη Θεωρία Συστημάτων Ιβάν Κράστεφ ιστορία Ιταλία Καντ Καρλ Σμιτ Καταναλωτισμός Κεντρική Ευρώπη Κέϋνς Κίνα Κλιματική αλλαγή Κοινοτισμός κοινωνική ανισότητα Κορνήλιος Καστοριάδης Κοσμάς Ψυχοπαίδης Κράτος Πρόνοιας Κώστας Καραμανλής Λιάκος Α. Λογοτεχνία Μάνεσης Μάξ Βέμπερ Μάρξ Μαρωνίτης Μέλισσες Μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης Μέσα Ενημέρωσης Μεσόγειος Μεταπολίτευση Μιχ. Παπαγιαννάκης Μουσική Μπερλινγκουέρ Νεοφιλελευθερισμός Νίκος Πουλαντζάς Νίτσε Ο τόπος Οικολογία Ουκρανία Π. Κονδύλης Παγκοσμιοποίηση Παιδεία Πράσινοι Ρήγας Ρίτσος Ρωσία Σεφέρης Σημίτης Σολωμός Σοσιαλδημοκρατία Σχολή Φραγκφούρτης Ταρκόφσκι Τουρκία Τραμπ Τροβαδούροι Τσακαλώτος Τσίπρας Φιλελευθερισμός Φιλοσοφία Χαλκιδική Χέγκελ Χριστιανισμός Acemoglu/Robinson Adorno Albrecht von Lucke André Gorz Axel Honneth Azra Nuhefendić Balibar Brexit Carl Schmitt Chomsky Christopher Lasch Claus Offe Colin Crouch Elmar Altvater Ernst Bloch Ernst-W. Böckenförde Franklin Roosevelt Habermas Hannah Arendt Heidegger Jan-Werner Müller Jeremy Corbyn Laclau Le Corbusier Louis Althusser Marc Mazower Matvejević Michel Foucault Miroslav Krleža Mudde Otto Bauer PRAXIS International Ruskin Sandel Michael Strauss Leo Streeck T. S. Eliot Timothy Snyder Tolkien Ulrich Beck Wallerstein Walter Benjamin Wolfgang Münchau Zygmunt Bauman

Song for the Unification (Zbigniew Preisner -
Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube

Song for the Unification (Zbigniew Preisner - <br>Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον...
Ἡ ἀγάπη ...πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει...
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα·
μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (προς Κορινθ. Α΄ 13)

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»
«Είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος»

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
«Χριστούγεννα με τον Κοκκινολαίμη – Το Αηδόνι του Χειμώνα»

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι