Η εκπαίδευση είναι δημοσιο-οικονομικά επιζήμια, αφού είναι ακριβή και δεν τη χρειάζεται ή δεν την αντέχει η παραγωγική πραγματικότητα και η αγορά. Τη μαζική μορφή εκπαίδευσης που συνδέθηκε με τη μεταπολεμική ανάπτυξη, φαίνεται ότι οι ελίτ την κρίνουν ως λογιστικά περιττή. Μπορεί να αγοραστεί από οποιονδήποτε - από οποιοδήποτε πανεπιστήμιο του εξωτερικού - ακριβά μεν, αλλά πανεύκολα και σίγουρα.
Μεταπολεμικά η εκπαίδευση αποτέλεσε ένα εργαλείο βαθιάς ανάπτυξης αλλά και πολιτισμικού ανακαθορισμού, που αφομοίωσε σε ένα βαθμό την ανισορροπία πόλης - χωριού, βιομηχανίας - αγροτικής οικονομίας που ο εμφύλιος βίαια έφερε. Με κέντρο τα καθυστερημένα προτάγματα του μοντέρνου, η Ελλάδα ενέταξε στο μετεμφυλιακό αναπτυξιακό ιδανικό την εκπαιδευτική διεύρυνση και φιλελευθεροποίηση.