Σε γενικές γραμμές και πλην εξαιρέσεων, κάθε κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Επίσης οι κοινωνίες διαρκώς αλλάζουν, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Μερικές φορές παθαίνουν και μεταλλάξεις.
Επί δεκαετίες το lifestyle πολιόρκησε την θορυβώδη και υπερκινητική μερίδα
της ελληνικής κοινωνίας: την άλωσε και την άλεσε, την έκανε σαν μπάμιες
καζανιού. Και ως γνωστόν, η χυδαιότητα είναι εγγενής στις παρακμιακές
κοινωνίες.
Απο τη μεριά τους, οι σημερινοί πολιτικοί (όπως και άλλες ελίτ, των ΜΜΕ, «διανοούμενες» ή του χρήματος), συνήθως είναι τύποι και σύνολα ανθρώπων οι οποίοι στη συμπεριφορά τους ακολουθούν, σέρνονται πίσω από τέτοιες μεταβολές και μεταλλάξεις. Ο τρόπος τους και η γλώσσα που μιλούν κολακεύει πάντα τους θορυβώδεις λαϊφστυλίστες, ποτέ εμάς τους άλλους, τους απλούς πολίτες: Εμείς δεν αρέσουμε· άλλα «χαλαρά» και «άνετα» target group τους ενδιαφέρουν και δεν σκέφτονται ότι αύριο πρώτοι αυτοί οι άνετοι θα χτυπούν στις πλατείες τις κατσαρόλες. Έτσι, είναι αναμενόμενο που ο ένας μιλά για «πήδημα» - τι πήδημα άραγε εννοεί, μήπως σαλτάρισμα από τα βράχια του Ακαπούλκο ή από τη γέφυρα του Μόσταρ της Ερζεγοβίνης, όπως στις παλιές καλές ταινίες, ή μήπως σάλτο μορτάλε από τον ψηλό βράχο στη Νάουσα μέσα στα νερά της Αράπιτσας ή στουκάρισμα στο ίδιο το Ζάλογγο, όπως στην ένδοξη ιστορία μας; Ενώ του άλλου αρχηγού «του ξέφυγε» τεχνηέντως και βγήκε στην τηλεοπτική οθόνη το χοντρό βρισίδι, κ.ο.κ. Η ιστορία αυτή δεν έχει τέλος.
Απο τη μεριά τους, οι σημερινοί πολιτικοί (όπως και άλλες ελίτ, των ΜΜΕ, «διανοούμενες» ή του χρήματος), συνήθως είναι τύποι και σύνολα ανθρώπων οι οποίοι στη συμπεριφορά τους ακολουθούν, σέρνονται πίσω από τέτοιες μεταβολές και μεταλλάξεις. Ο τρόπος τους και η γλώσσα που μιλούν κολακεύει πάντα τους θορυβώδεις λαϊφστυλίστες, ποτέ εμάς τους άλλους, τους απλούς πολίτες: Εμείς δεν αρέσουμε· άλλα «χαλαρά» και «άνετα» target group τους ενδιαφέρουν και δεν σκέφτονται ότι αύριο πρώτοι αυτοί οι άνετοι θα χτυπούν στις πλατείες τις κατσαρόλες. Έτσι, είναι αναμενόμενο που ο ένας μιλά για «πήδημα» - τι πήδημα άραγε εννοεί, μήπως σαλτάρισμα από τα βράχια του Ακαπούλκο ή από τη γέφυρα του Μόσταρ της Ερζεγοβίνης, όπως στις παλιές καλές ταινίες, ή μήπως σάλτο μορτάλε από τον ψηλό βράχο στη Νάουσα μέσα στα νερά της Αράπιτσας ή στουκάρισμα στο ίδιο το Ζάλογγο, όπως στην ένδοξη ιστορία μας; Ενώ του άλλου αρχηγού «του ξέφυγε» τεχνηέντως και βγήκε στην τηλεοπτική οθόνη το χοντρό βρισίδι, κ.ο.κ. Η ιστορία αυτή δεν έχει τέλος.
 |
| Ντράγκο Γιάντσαρ - «Το πήδημα από τη Λιμπούρνια» |
Μετά από αυτά, μας φταίει η κ. Ραχήλ Μακρή. Και όπως ο κ. Γιάννης Μηλιός, την επαναφέρουμε στην τάξη και έτσι αισθανόμαστε λίγη ψυχική εκτόνωση: «όταν κάνει λάθος καλύτερα να σωπαίνει».
Βέβαια, την υγιή (πολιτικά, ηθικά και αισθητικά) στάση την είχε προτείνει παλιά ο Καρλ Κράους: «Οι αναγνώστες μου και εγώ επικοινωνούμε πολύ καλά: Εκείνοι δεν
θέλουν ν' ακούσουν αυτά που λέω και εγώ δεν λέω αυτά που θέλουν ν'
ακούσουν». Ποιός φαντάζεται όμως τον κ. Σαμαρά και τον κ. Τσίπρα να διαβάζουν Κράους;
Γ. Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου