© Crooked Τimber - John Quiggin: The three party system, 29.2.2016
Μια λοξή αλλά διαπεραστική ματιά στην πολιτική της μεγάλης κλίμακας ρίχνει ένας οικονομολόγος global thinker (πολύ σπάνιος συνδυασμός σήμερα) από την Αυστραλία. Βλέπει ότι οι πολιτικές της περιόδου 1980-2008 μας καταδυναστεύουν τώρα ως νεκροζώντανες, ενεργοποιώντας βαρβαρισμούς, δείχνει όμως επιγραμματικά και τι μπορεί να είναι ένα ψηφιδωτό (κατά τον Η.-J. Urban της IGMetal) της ευρείας δημοκρατικής Αριστεράς, δηλαδή η μόνη εκδοχή της με προοπτικές επιτυχίας. Θυμίζει όμως και τι βαρύ έργο επανόρθωσης έλαχε στην τελευταία, στον τερατωδώς άνισο, ασταθή κόσμο που έχτισε η νεοφιλελεύθερη «άδοξη τριακονταετία» και η διογκωμένη πέρα από κάθε λογική πλασματική χρηματοοικονομική δύναμη.
Γ. Ρ.
Εξετάζοντας πώς εξελίσσεται η πολιτική τα τελευταία 25 χρόνια, στον αγγλόφωνο κόσμο αλλά και σε χώρες πέρα από αυτόν, προκύπτουν σκέψεις που δεν είχαν καταγραφεί αναλυτικά μέχρι πρόσφατα.
Στις αναπτυγμένες χώρες υπάρχουν σήμερα τρεις μεγάλοι «όμιλοι» πολιτικών τάσεων: ο οιονεί «φυλετισμός» [tribalism: ο λαϊκισμός που αναπτύσσει ένα ισχυρό αίσθημα κοινής ταυτότητας μέσα σε μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτών, λίγο ή πολύ επιθετικό προς τους άλλους, τους «έξω» απο την ομάδα], ο νεοφιλελεύθερος και ο αριστερός. Θα ορίσω αυτούς τους ομίλους πολιτικών τάσεων με περισσότερες λεπτομέρειες στη συνέχεια. Μέχρι πρόσφατα, στο κομματικό σύστημα επικρατούσε ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφόρων εκδoχών του νεοφιλελευθερισμού. Όμως από την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008 και μετά, οι νεοφιλελεύθεροι έχουν μεν παραμείνει στην εξουσία σχεδόν παντού, ωστόσο δεν μπορούν πλέον να κερδίσουν την εκλογική υποστήριξη που χρειάζεται για να περιθωριοποιήσουν και τους δύο αντίπαλους ταυτόχρονα, τον όμιλο του λαϊκίστικου «φυλετισμού» και τον όμιλο της Αριστεράς. Έτσι, βλέπουμε την ανάδυση ενός συστήματος τριών «κομμάτων», το οποίο είναι εγγενώς ασταθές λόγω του παράδοξου του Κοντορσέ (Condorcet), αλλά και για άλλους λόγους.
Στις αναπτυγμένες χώρες υπάρχουν σήμερα τρεις μεγάλοι «όμιλοι» πολιτικών τάσεων: ο οιονεί «φυλετισμός» [tribalism: ο λαϊκισμός που αναπτύσσει ένα ισχυρό αίσθημα κοινής ταυτότητας μέσα σε μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτών, λίγο ή πολύ επιθετικό προς τους άλλους, τους «έξω» απο την ομάδα], ο νεοφιλελεύθερος και ο αριστερός. Θα ορίσω αυτούς τους ομίλους πολιτικών τάσεων με περισσότερες λεπτομέρειες στη συνέχεια. Μέχρι πρόσφατα, στο κομματικό σύστημα επικρατούσε ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφόρων εκδoχών του νεοφιλελευθερισμού. Όμως από την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008 και μετά, οι νεοφιλελεύθεροι έχουν μεν παραμείνει στην εξουσία σχεδόν παντού, ωστόσο δεν μπορούν πλέον να κερδίσουν την εκλογική υποστήριξη που χρειάζεται για να περιθωριοποιήσουν και τους δύο αντίπαλους ταυτόχρονα, τον όμιλο του λαϊκίστικου «φυλετισμού» και τον όμιλο της Αριστεράς. Έτσι, βλέπουμε την ανάδυση ενός συστήματος τριών «κομμάτων», το οποίο είναι εγγενώς ασταθές λόγω του παράδοξου του Κοντορσέ (Condorcet), αλλά και για άλλους λόγους.
Ας αρχίσουμε με τους ορισμούς. Ως προς τους τρεις ομίλους πολιτικών τάσεων, με την αντίστροφη σειρά, χρησιμοποιώ τον όρο «Αριστερά» με όσο το δυνατόν ευρύτερη έννοια, ώστε να συμπεριλαμβάνει τους Πράσινους, τις φεμινιστικές πολιτικές, τους Σοσιαλδημοκράτες, τους παραδοσιακού τύπου φιλελεύθερους των ΗΠΑ καθώς και όλους τους άλλους που αποδέχονται συνειδητά ως αυτοπροσδιορισμό τους την ετικέτα «Αριστερά». Σε γενικές γραμμές, αυτός ο όμιλος περιλαμβάνει όλους όσοι ασκούν κριτική στην τρέχουσα οικονομική και κοινωνική τάξη πραγμάτων, επικαλούμενοι ως λόγους το γεγονός ότι αυτή είναι άδικη, άνιση και καταστροφική για το περιβάλλον.
Ο νεοφιλελευθερισμός στις ΗΠΑ χρησιμοποιείται συνήθως σήμερα για να σημαίνει ένα πράγμα (τους πρώην φιλελεύθερους οι οποίοι έχουν αποδεχτεί κάποια εκδοχή της «πολιτικής του Τρίτου Δρόμου», με χαρακτηριστική φιγούρα τον Μπιλ Κλίντον), και κάτι άλλο, σχετικό μεν αλλά διαφορετικό, στις άλλες χώρες (τους φιλελεύθερους της αγοράς, τους αποφασισμένους να διαλύσουν το σοσιαλδημοκρατικό κράτος πρόνοιας, με χαρακτηριστική φιγούρα την Μάργκαρετ Θάτσερ). Εδώ χρησιμοποιώ τον όρο αυτό για να καλύψω και τις δύο εκδοχές, τις οποίες θα αποκαλώ ήπιο και σκληρό νεοφιλελευθερισμό, αντίστοιχα. Το βασικό θέμα [που τις ενώνει] είναι το αναπόφευκτο και η σκοπιμότητα ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ο οποίος θα κυριαρχείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο εκδοχών, της ήπιας και της σκληρής, είναι αν αυτό απαιτεί την καταστροφή του κράτους πρόνοιας ή απλώς τη «μεταρρύθμισή» του, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις που δόθηκαν στην περίοδο της διακυβέρνησης Κλίντον.
Τέλος, ο λαϊκίστικος οιονεί «φυλετισμός» είναι η πολιτική που βασίζεται στην επιβεβαίωση και οικοδόμηση της ταυτότητας κάποιων ομάδων του πληθυσμού και τη στροφή τους εναντίον άλλων. Ενώ υπάρχουν πολλοί «φυλετισμοί», όπως και «φυλές», η πιο πολιτικά ισχυρή μορφή του, αυτή που έχει σημασία εδώ, είναι εκείνη που εκπηγάζει από μια πρώην αδιαμφισβήτητα κυρίαρχη ομάδα, η οποία αντιμετωπίζει, είτε πραγματικά ή κατά την αντίληψή της, την προοπτική να γίνει μια πολιτικά αδύναμη μειοψηφία, όπως συμβαίνει με τους «λευκούς Χριστιανούς» [δηλαδή τους μη μαύρους, μη γηγενείς «ινδιάνους», μη ισπανόφωνους και μη Καθολικούς] στις ΗΠΑ.
Σε γενικές γραμμές, μέχρι την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008, ο νεοφιλελευθερισμός ήταν η μόνη δύναμη που είχε σημασία. Το τυπικό πολιτικό σκηνικό στις αγγλόφωνες χώρες ήταν η εναλλαγή μεταξύ δύο νεοφιλελεύθερων κομμάτων, τα οποία αντιστοιχούσαν στις δύο εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού που ανέφερα παραπάνω. Οι σκληροί νεοφιλελεύθεροι (στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικάνοι) στηρίζονταν στις ψήφους των «λευκών Χριστιανών» λαϊκιστών «φυλετιστών» και έκαναν συμβολικές χειρονομίες προς την κατεύθυνσή τους, όμως στην πράξη, σε μεγάλο βαθμό τους αγνόησαν, ιδιαίτερα όταν τα συμφέροντα των «φυλετιστών» ερχόταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Οι ήπιοι νεοφιλελεύθεροι (στις ΗΠΑ, οι Νέοι Δημοκρατικοί - η «σχολή Μπιλ Κλίντον») στηρίζονταν στην προθυμία των αριστερών να τους υποστηρίζουν ως «το μικρότερο κακό».
Ο νεοφιλελευθερισμός στις ΗΠΑ χρησιμοποιείται συνήθως σήμερα για να σημαίνει ένα πράγμα (τους πρώην φιλελεύθερους οι οποίοι έχουν αποδεχτεί κάποια εκδοχή της «πολιτικής του Τρίτου Δρόμου», με χαρακτηριστική φιγούρα τον Μπιλ Κλίντον), και κάτι άλλο, σχετικό μεν αλλά διαφορετικό, στις άλλες χώρες (τους φιλελεύθερους της αγοράς, τους αποφασισμένους να διαλύσουν το σοσιαλδημοκρατικό κράτος πρόνοιας, με χαρακτηριστική φιγούρα την Μάργκαρετ Θάτσερ). Εδώ χρησιμοποιώ τον όρο αυτό για να καλύψω και τις δύο εκδοχές, τις οποίες θα αποκαλώ ήπιο και σκληρό νεοφιλελευθερισμό, αντίστοιχα. Το βασικό θέμα [που τις ενώνει] είναι το αναπόφευκτο και η σκοπιμότητα ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ο οποίος θα κυριαρχείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο εκδοχών, της ήπιας και της σκληρής, είναι αν αυτό απαιτεί την καταστροφή του κράτους πρόνοιας ή απλώς τη «μεταρρύθμισή» του, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις που δόθηκαν στην περίοδο της διακυβέρνησης Κλίντον.
Τέλος, ο λαϊκίστικος οιονεί «φυλετισμός» είναι η πολιτική που βασίζεται στην επιβεβαίωση και οικοδόμηση της ταυτότητας κάποιων ομάδων του πληθυσμού και τη στροφή τους εναντίον άλλων. Ενώ υπάρχουν πολλοί «φυλετισμοί», όπως και «φυλές», η πιο πολιτικά ισχυρή μορφή του, αυτή που έχει σημασία εδώ, είναι εκείνη που εκπηγάζει από μια πρώην αδιαμφισβήτητα κυρίαρχη ομάδα, η οποία αντιμετωπίζει, είτε πραγματικά ή κατά την αντίληψή της, την προοπτική να γίνει μια πολιτικά αδύναμη μειοψηφία, όπως συμβαίνει με τους «λευκούς Χριστιανούς» [δηλαδή τους μη μαύρους, μη γηγενείς «ινδιάνους», μη ισπανόφωνους και μη Καθολικούς] στις ΗΠΑ.
Η Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008 απαξίωσε τον νεοφιλελευθερισμό και στις δύο μορφές του, όμως, παρόλα αυτά, όλες τις θέσεις εξουσίας στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα εξακολουθούν να τις κατέχουν νεοφιλελεύθεροι. Αλλά η διάβρωση της υποστήριξης τόσο του σκληρού όσο και του ήπιου νεοφιλελευθερισμού, έχει κάνει πιο δύσκολη τη διατήρηση του νεοφιλελεύθερου πολιτικού «ολιγοπώλιου των δύο». Στην Δεξιά, ο Τραμπ έδειξε ότι μπορείς να κινητοποιήσεις τη λαϊκίστικη οιονεί «φυλετική» ψήφο με μεγαλύτερη επιτυχία, αν δεν είσαι εξαρτημένος από την ημερήσια διάταξη της Wall Street, όπως είναι οι ορθόδοξοι δεξιοί Ρεπουμπλικάνων τύπου Κρουζ. Στην Αριστερά, ο Σάντερς δεν τα πήγε τόσο καλά όσο και ο Τραμπ, όμως είναι βέβαιο ότι ανάγκασε την Χίλαρι Κλίντον να αποστασιοποιηθεί από τους υποστηρικτές της στην Wall Street.
Στον υπόλοιπο κόσμο, ο λαϊκίστικος οιονεί «φυλετισμός» έχει κερδίσει έδαφος σχεδόν παντού, ως επί το πλείστον εις βάρος του ήπιου νεοφιλελευθερισμού που είχε ως πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τον Τόνυ Μπλερ στη Βρετανία. Όμως οι ήπιοι νεοφιλελεύθεροι έχουν χάσει έδαφος και προς τα αριστερά, με πιο χαρακτηριστικές εκδηλώσεις την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν ως προέδρου στο Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας και την άνοδο αριστερών κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos εις βάρος του ΠΑΣΟΚ και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ισπανίας (PSOE).
Στον υπόλοιπο κόσμο, ο λαϊκίστικος οιονεί «φυλετισμός» έχει κερδίσει έδαφος σχεδόν παντού, ως επί το πλείστον εις βάρος του ήπιου νεοφιλελευθερισμού που είχε ως πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τον Τόνυ Μπλερ στη Βρετανία. Όμως οι ήπιοι νεοφιλελεύθεροι έχουν χάσει έδαφος και προς τα αριστερά, με πιο χαρακτηριστικές εκδηλώσεις την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν ως προέδρου στο Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας και την άνοδο αριστερών κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos εις βάρος του ΠΑΣΟΚ και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ισπανίας (PSOE).
%2016GB_files/image080.jpg)
Το τελικό αποτέλεσμα παραμένει ασαφές. Εν μέρει, αυτό αντικατοπτρίζει το παράδοξο του Condorcet: όταν έχεις τρεις εναλλακτικές λύσεις οι οποίες δεν μπορούν να παραταχθούν τακτοποιημένα, με σαφήνεια και μονοσήμαντα σε ένα γραμμικό πολιτικό φάσμα Δεξιάς-Αριστεράς, τότε δεν υπάρχει σταθερό και προβλέψιμο αποτέλεσμα [ειδικά σε χώρες με εκλογικά συστήματα δύο γύρων ή άλλα πλειοψηφικά, π.χ. Βρετανία, Γαλλία].
Όμως το πιο βασικό πρόβλημα είναι ότι καμία από τις δυνάμεις που ανταγωνίζονται, δεν προσφέρει τώρα μιαν ορατή αποτελεσματική λύση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει προφανώς αποτύχει να παράγει την ευημερία που υποσχέθηκαν οι θριαμβολόγοι υποστηρικτές του, όπως ήταν ο Τόμας Φρίντμαν (Thomas Friedman) στη δεκαετία του 1990. Ο λαϊκίστικος οιονεί φυλετισμός είναι ήδη μια χαμένη υπόθεση, άν λάβουμε υπόψη τις μαζικές μεταναστεύσεις που συμβαίνουν τώρα και οι οποίες είναι πιθανό να μειωθούν μόνον στο μέλλον. Η Αριστερά θα πρέπει να επανοικοδομήσει θεσμούς, θεσμικά όργανα και πολιτικές, που είναι σε υποχώρηση εδώ και δεκαετίες.
Ο John Quiggin (1956) είναι Αυστραλός οικονομολόγος, καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Queensland, μέλος του συμβουλίου της Αρχής για την Κλιματική Αλλαγή (Climate Change Authority) της Αυστραλιανής κυβέρνησης. Τιμήθηκε με το Australian Social Science Academy Medal (1993) και το Distinguished Fellow Award of the Economic Society of Australia.
Πρόσφατο εξαιρετικό βιβλίο του Zombie Economics: How Dead Ideas Still Walk among Us (2010, Princeton University Press)
Η ιστοσελίδα του και τα κείμενά του στο Crooked Timber
Γ. Β. Ριτζούλης: Επιστροφή στα βασικά: Πήγε χαμένος μισός αιώνας;
Πάαουλ Ντε Γκράουε: Η γνώμη ενός φιλελεύθερου, αλλά ορθολογιστή: Ποσοτική χαλάρωση και δημόσιες επενδύσεις
Νηλ Ρόμπερτσον: Παλαιές και νέες μεσαίες τάξεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Ποιές έχασαν, ποιές κέρδισαν από τον νεοφιλελευθερισμό
Πάαουλ Ντε Γκράουε: Η γνώμη ενός φιλελεύθερου, αλλά ορθολογιστή: Ποσοτική χαλάρωση και δημόσιες επενδύσεις
Νηλ Ρόμπερτσον: Παλαιές και νέες μεσαίες τάξεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Ποιές έχασαν, ποιές κέρδισαν από τον νεοφιλελευθερισμό
Γ. Β. Ριτζούλης: Η Ευρωπαϊκή κρίση, ο πολυ-πολικός κόσμος, η αβέβαιη ηγεμονία
Ας προσπαθησω να δωσω μια “αποδομητικη” ερμηνεια στην πολιτικη πρακτικη της κυβερνησης με το πραδειγμα του διανουμενου Υπουργου της Α.Μπαλτα, η οποια βασιζεται στην εννοια της διάσπασης (“breakdown ) του Heidegger
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικα να δηλωσω οτι δεν εχω αρκετες γνωσεις φιλοσοφιας. Ομως, ..., καταληγω οτι η πολιτικη δραση του Υπουργου,ομοτιμου καθηγητη φιλοσοφιας στο ΕΜΠ τοσο στην δημιουργια πολιτιστικής διαταραχής με την επιλογη του Φαμπρ, οσο και στο προηγουμενο Υπουργειο,με την δηλωση του περι αριστείας* , βασιζεται στους φιλοσοφους της αποδομησης και ειδικοτερα στην εννοια της διάσπασης (“breakdown**” )
[*»Η αριστεία είναι ρετσινιά… είναι μια στρεβλή φιλοδοξία …. μπορεί να μετατραπεί σε βαρύ φορτίο (σε πολλαπλά επίπεδα) στο οποίο ο αριστεύσας θα νιώθει ότι πρέπει να ανταποκρίνεται σε κάθε κρίσιμες εξετάσεις στη μετέπειτα ζωή του». Α. Μπαλτάς, Υπουργός Παιδείας ]
[**δηλ. την διακεκομμένη στιγμή της συνήθους, πρότυπης, άνετης “ύπαρξης εντός του κόσμου”… προτείνοντας μια διαφορετική γλώσσα για τις περιπτώσεις όπου ανακύπτουν `προβλήματα. Oι διασπάσεις εξυπηρετούν μια εξαιρετικά σημαντική γνωσιακή λειτουργία, αποκαλύπτοντας τη φύση των πρακτικών και του εξοπλισμού μας, που τα καθιστούν " παρευρισκομενα" (present-at-hand)» για εμάς, …Υπό την έννοια αυτή [η διάσπαση] λειτουργεί με θετικό μάλλον παρά αρνητικό τρόπο. ]
Ο Υπουργος, (αλλα και η κυβερνηση) μαλλον χρησιμοποιει -σε κοινωνικο επιπεδο- πρακτικες , αναλογες με αυτο που συμβαινει σε προχωρημενα επιχειρηματικα περιβαλλοντα. Ενώ το χάος παράγεται φυσιολογικά σε µια επιχείρηση όταν αυτή αντιμετωπίζει µια πραγματική κρίση (λ.χ. οικονομικη), … µπορεί επίσης να παραχθεί εσκεμμένα όταν οι επικεφαλής της επιχείρησης προσπαθούν να προξενήσουν µια «αίσθηση κρίσης», µεταξύ των µελών της, θέτοντας προκλητικούς στόχους (Nonaka & Takeuchi, 1995). Αυτό το χάος που δημιουργείται σκόπιµα , ονοµάζεται «δηµιουργικό χάος»*** και αυξάνει την ένταση στο εσωτερικό της επιχείρησης, ώστε να επικεντρωθεί η προσοχή των µελών στον ορισµό του προβλήματος και την επίλυση της κατάστασης κρίσης.
***Αν ο Γιανης Βαρουφακης δεν εμπιπτει σε αλλη σφαιρα, ενθυμουμαι τον ορο «δηµιουργικό χάος»,που χρησιμοποιησε ως Υπ. Οικ. το α εξ. του 2015.
Το ερωτημα μου ειναι πως μπορει να λειτουργησει η θεωρια της διάσπασης (“breakdown” ) σε μια κοινωνια σε βαθεια κριση/χαος, ηδη απο το 2009, προσθετοντας πραγματικες κρισεις/κινδυνους/χαος (Γιανης Βαρουφακης) ή δευτερευουσες κρισεις οπως η αποδομηση της αριστειας και η δημιουργια πολιτιστικου σοκ (Αριστειδης Μπαλτας).
Μαλλον πρκειται δια κακοστημενη πλεον αγκιτατσια/ προπαγανδα, την οποιαν αρχισαν με κλιμακουμενη ενταση απο το 2009*, την βελτιωσαν το 2012 και στην συντηρουν εως σημερα με φθινουσα αποδοση.
Αντ ‘ αυτου θα προτεινα λελογισμενη προσθετη χρηματοδοτηση του Φεστιβαλ Αθηνων, Υποτροφιες/χορηγιες σε νεα θεατρικα/ καλλιτεχνικα σχηματα και πολλα διεθνη summer schools για καλλιτεχνικη οσμωση.
Στα θεματα παιδειας οι αποψεις μου ειναι γνωστες(σε 10 ετη να σπουδαζει σε ΑΕΙ το 40% αντι το 70% των αποφοιτων λυκειου και το προκυπτον 30% να οδηγηθει στο επιχειρειν, στην τεχνικη εκπαιδευση και σε συναφη επαγγελματα)με στοχο την περιφερειακη αναπτυξη και την παραγωγικη ανασυγκροτηση.
Κτ ατην γνωμη μου, επρεπε να γνωστοποιηθει με επισημο τροπο στην ελληνικη κοινωνια ηδη προ 10-ετιας το επαγγελματικο αδιεξοδο των «αριστουχων» μετριων αποφοιτων ΑΕΙ/ΤΕΙ ωστε να σπασει το διπολο χαμηλες/μετριες επιδοσεις /προσπαθεια- υψηλες προσδοκιες που ματαιωνονται.
*”...., οπου εκφωνουσαν πυρινους λογους[...], απευθυνομενοι τοσο στο καταρακωθεν θυμικον οσο και στην διαταραγμενη λογικη των ακουοντων, εγγραφοντες παμπολλα μελη, ατινα λησμονωντας τους τεως ευεργετας τους, εψηφισαν μαζικα το “κομμα ...”, οπερ εγενετο πλεον πλειοψηφων, εις τα επομενας εκλογας,…” σχολιο 8 στις 24-4-2012 7:12 pm
http://www.poiein.gr/archives/17495
ΥΓ (Παρα)καλουνται οι σχετικοτεροι του αφωτιστου και φιλελληνος, με γνωσεις αποδομητικης φιλοσοσοφιας και πολιτικης επιστημης να υποβαλλουντις ιδεες τους.
Το πραγματικό πρόβλημα «Ελλάδα δυσαρμονική κοινωνία με αποτυχημένο κομματικό σύστημα», και μάλιστα υπό πολύ δυσμενείς συνθήκες (παγκόσμιο σύστημα σε κατάσταση οικονομικής και πολιτικής αναταραχής, η ΕΕ σε κώμα υπογλυκαιμίας) υπερβαίνει κατά πολύ τις ικανότητες του σημερινού ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Υπερβαίνει φυσικά και τις όποιες ιδιαίτερες ικανότητες ανθρώπων όπως ο Αρ. Μπαλτάς (ο οποίος είναι από τους λίγους σημερινούς πολιτικούς που γνωρίζουν απο φιλοσοφία, όπως λ.χ. παλιά ο Κ. Τσάτσος).
ΔιαγραφήΣυνοπτικά: Όταν γύρω ο ουρανός ρίχνει καρεκλοπόδαρα, δεν είναι ώρα να απλώσεις τραχανά. Προοδευτικές (να τις πώ επανανστατικές;) πολιτικές γίνονται σε εποχές συλλογικής (δηλαδή στα καθ΄ ήμάς ευρωπαικής) οικονομικής, πολιτισμικής και πολιτικής έξαρσης. Πάντως, όχι σε καιρούς κατήφειας και αδιαφάνειας, στις «εποχές των τεράτων», με Λεπεν, UKIP, Εναλλακτικούς, με ανεξέλεγκτους Τράμπ και Κρουζ απέναντι, με περίεργους Ολλανδούς ή Ούγγρους και βέβαια με την ΧΑ, να μαζεύουν παντού τρελαμένο από την αβεβαιότητα κόσμο στην αυλή σου ή πιο πέρα.