Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Εθνομηδενίστηκα

της Νόρας Ράλλη

© Εφημερίδα των Συντακτών - Νόρα Ράλλη: Εθνομηδενίστηκα, 27.1.2019
 
«Eίμαι 41 χρόνια βουλευτής!»... Το είπε. Προχθές στη Βουλή. Κι από τότε τόσο μ᾽ έχει τρομοκρατήσει αυτή η φράση (η φράση, όχι ο ίδιος), που σχεδόν δεν μπορώ ούτε κάτι άλλο να σκεφτώ ούτε κάπως αλλιώς να ξεκινήσω (μη σου πω και συνεχίσω).
Ημουν γύρω στα 8. Τετάρτη Δημοτικού. Πολύ μικρή πήγα σχολείο, είχα κερδίσει και χρονιά - κόψε κι αλώνισε, που λέει κι η γιαγιά μου. Ως πρώτη μαθήτρια (μια φορά φυτό, για πάντα φυτό) σε κάποια εθνική γιορτή μού ᾽δωσαν να κρατάω τη σημαία. Σαν τώρα το θυμάμαι... Να τα ποιήματα, να τα τραγούδια, κάτι οι χοροί, κάτι οι λόγοι των επισήμων, ήμουν και μικρή, ήμουν και κοριτσάκι, ήταν και ψηλό το κοντάρι, κουράστηκα. Εκεί προς το τέλος της γιορτής γυρίζω στη μαμά μου και της λέω: «Την κρατάς για λίγο»;. «Αν δεν μπορείς να κρατάς τη σημαία, να μην την παίρνεις ολωσδιόλου».
Αυτό απάντησε και ποτέ δεν το ξέχασα. Η μητέρα μου πολύ νέα έγινε μανούλα. Από αριστερή οικογένεια, που ήρθε στην Αθήνα επί χούντας, για να φύγει ο παππούς εργάτης στη Γερμανία. Τελικά, μείνανε στην πρωτεύουσα. Ακόμα έχει να το λέει η γιαγιά μου που αφήσανε σπίτια και ζώα και χωράφια, για να γίνουν υπηρετικό προσωπικό σε άλλους. Στους «έχοντες».
Κι αυτοί «είχαν». Οσα χρειάζονταν, μια χαρά τα είχαν. Αλλά τότε όλοι έφευγαν εργάτες - κάτι η Κατοχή, κάτι ο Εμφύλιος, δεν τους κράταγαν τα πατρογονικά τους. Στο μυαλό μου, από μικρή, είχα συνδέσει τα χρώματα της σημαίας και την έννοια της «πατρίδας» (όσο μπορούσα να συνδέσω τέτοιες έννοιες τελοσπάντων) με το χωριό. Με την ήμερη φύση, τα ζώα, τα χασίματά μας στο βουνό και να μας ψάχνουν όλοι, τις πίτες της γιαγιάς, τις ιστορίες των παππούδων. Δεν είχα μεγαλώσει με πατριωτικά συνθήματα ή μεγαλοστομίες περί έθνους και ηρώων. Μόνο πως το χωριό μου ήταν το χωριό του Σκουφά της Φιλικής Εταιρείας ήξερα, που καλά καλά Φιλική Εταιρεία τι ήταν δεν ήξερα, αλλά κάπως περήφανη ήμουν γιατί καταλάβαινα πως πολλά διαβασμένος ήταν ο Σκουφάς και με κάτι άλλους διαβασμένους ενώθηκε για να βοηθήσουν ένα λαό, που να μορφωθεί δεν πρόκανε, και αυτό μου έφτανε.
Νικόλος Σκουφάς ο Φιλικός

Μην τα πολυλογώ, μια γλύκα μου ᾽ρχόταν στον νου στο άκουσμα της λέξης «πατρίδα». Τους φίλους μου σκεφτόμουν στο χωριό, τα βουνά και τις πίτες (όποιος έχει φάει πίτα ηπειρώτικη με νιώθει). Γι' αυτό και κάπως σαν να ντράπηκα, όλα τούτα ντράπηκα, με τα λόγια της μαμάς μου. Ούτε σύμβολο ένιωθα πως ήταν η σημαία, ούτε τίποτα. Μια ενότητα την ένιωθα: παιχνιδιού και χαράς, ουρανού και γης προγονικής και αγαπημένων (προσώπων και φαγητών).
Ε, κάποια στιγμή μεγάλωσα. Το καθυστέρησα όσο μπορούσα, δεν λέω, αλλά συνέβη. Εμαθα Ιστορία, διάβασα πολύ (είπαμε, μια φορά φυτό...). Εγινα και πολίτης. Ψήφιζα!... Και τότε κατάλαβα τη βαθιά ξεφτίλα τους. Κατάλαβα, γιατί το είδα. Το είδα κι αναρωτήθηκα γιατί. Μετά έμαθα το παρελθόν τους και ντράπηκα τρισχειρότερα ακόμα: ανέκαθεν η Δεξιά οικειοποιούνταν με το έτσι θέλω «έθνος» και «πατρίδα», ειδικά όταν στριμωχνόταν. Μέχρι και τα χρώματα της σημαίας έβαλε στο σήμα της. Μέχρι και τη λέξη «Δημοκρατία» στον τίτλο της. Για να γίνεται απευθείας η σύνδεση βλέπεις, να μην αφήσει κανένα περιθώριο «παρεξήγησης». Υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα;
Τι να σου κάμω, κύριε Σαμαρά μου, που είσαι και 41 χρόνια βουλευτής! Τι να σου κάμω, που δεν μπορώ να «συνδεθώ» ακαριαία με την εθνικοφροσύνη μου. Δεν τη βάζω σε ένα σήμα, σ᾽ ένα όνομα και φινίτο. Χρειάζομαι και το παιχνίδι και το βουνό και την πίτα ολόκληρη για να εθνικοπατριωτιστώ.
Ολα. Ως μία ενότητα. Ως μία γεύση - συνήθως γλυκιά. Ακόμα και ως ένα κοντάρι που με κουράζει.
Οχι ως πέτρες και μολότοφ σε σπίτια, ούτε ως καδρόνια σε κεφάλια, ούτε ως απειλητικές φιλοναζιστικές φανφάρες. Και φυσικά, ούτε με μισή ζωή βουλευτιλίκι και μάλιστα «γαλανόλευκο».
Η Νόρα Ράλλη δημοσιογραφεί στην Εφημερίδα των Συντακτών. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Πατρών συνεχίζει τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Τμήμα Ευρωπαϊκών Σπουδών. Γράφει επίσης στην Athens Voice και το i-typos.gr, είναι ραδιοφωνική παραγωγός των «Εκτός Ύλης» στο Radio9, μιας εκπομπής με θέματα, εκτος των άλλων, τα κολάζ, τη Virginia Woolf, τους Monty Python, τα μιούζικαλ, τους beat ποιητές, τα πολιτικά τραγούδια, το κατακαλόκαιρο, τον λόγο υψηλής αισθητικής, τα εγκαταλειμμένα νεοκλασικά της Αθήνας, τον Dries Van Noten, τα αποτρόπαια άρθρα, τα καλογραμμένα βιβλία, την πολυχρωματική μουσική.   
Το 2004 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Πες το απόγευμα
   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις 2013 - 2022

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται
Χρίστος Αλεξόπουλος: Κλιματική κρίση και κοινωνική συνοχή

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:<br>Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι
Πως η αγάπη επουλώνει τη φθορά του κόσμου

Danilo Kiš:

Danilo Kiš:
Συμβουλές σε νεαρούς συγγραφείς, και όχι μόνον

Predrag Matvejević:

Predrag Matvejević:
Ο Ρωσο-Κροάτης ανιχνευτής και λάτρης του Μεσογειακού κόσμου

Azra Nuhefendić

Azra Nuhefendić
Η δημοσιογράφος με τις πολλές διεθνείς διακρίσεις, γράφει για την οριακή, γειτονική Ευρώπη

Μάης του '36, Τάσος Τούσης

Μάης του '36, Τάσος Τούσης
Ο σκληρός Μεσοπόλεμος: η εποχή δοσμένη μέσα από τη ζωή ενός ανθρώπου - συμβόλου

Ετικέτες

«Γενιά του '30» «Μακεδονικό» 1968 1989 αειφορία Ανδρέας Παπανδρέου αντιπροσωπευτική δημοκρατία Αριστοτέλης Αρχιτεκτονική Αυστρομαρξισμός Βαλκανική Βαρουφάκης βιοποικιλότητα Βρετανία Γαλλία Γερμανία Γκράμσι Διακινδύνευση Έθνος και ΕΕ Εκπαίδευση Ελεφάντης Ενέργεια Επισφάλεια ηγεμονία ΗΠΑ Ήπειρος Θ. Αγγελόπουλος Θεοδωράκης Θεσσαλονίκη Θεωρία Συστημάτων Ιβάν Κράστεφ ιστορία Ιταλία Καντ Καρλ Σμιτ Καταναλωτισμός Κεντρική Ευρώπη Κέϋνς Κίνα Κλιματική αλλαγή Κοινοτισμός κοινωνική ανισότητα Κορνήλιος Καστοριάδης Κοσμάς Ψυχοπαίδης Κράτος Πρόνοιας Κώστας Καραμανλής Λιάκος Α. Λογοτεχνία Μάνεσης Μάξ Βέμπερ Μάρξ Μαρωνίτης Μέλισσες Μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης Μέσα Ενημέρωσης Μεσόγειος Μεταπολίτευση Μιχ. Παπαγιαννάκης Μουσική Μπερλινγκουέρ Νεοφιλελευθερισμός Νίκος Πουλαντζάς Νίτσε Ο τόπος Οικολογία Ουκρανία Π. Κονδύλης Παγκοσμιοποίηση Παιδεία Πράσινοι Ρήγας Ρίτσος Ρωσία Σεφέρης Σημίτης Σολωμός Σοσιαλδημοκρατία Σχολή Φραγκφούρτης Ταρκόφσκι Τουρκία Τραμπ Τροβαδούροι Τσακαλώτος Τσίπρας Φιλελευθερισμός Φιλοσοφία Χαλκιδική Χέγκελ Χριστιανισμός Acemoglu/Robinson Adorno Albrecht von Lucke André Gorz Axel Honneth Azra Nuhefendić Balibar Brexit Carl Schmitt Chomsky Christopher Lasch Claus Offe Colin Crouch Elmar Altvater Ernst Bloch Ernst-W. Böckenförde Franklin Roosevelt Habermas Hannah Arendt Heidegger Jan-Werner Müller Jeremy Corbyn Laclau Le Corbusier Louis Althusser Marc Mazower Matvejević Michel Foucault Miroslav Krleža Mudde Otto Bauer PRAXIS International Ruskin Sandel Michael Strauss Leo Streeck T. S. Eliot Timothy Snyder Tolkien Ulrich Beck Wallerstein Walter Benjamin Wolfgang Münchau Zygmunt Bauman

Song for the Unification (Zbigniew Preisner -
Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube

Song for the Unification (Zbigniew Preisner - <br>Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον...
Ἡ ἀγάπη ...πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει...
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα·
μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (προς Κορινθ. Α΄ 13)

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»
«Είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος»

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
«Χριστούγεννα με τον Κοκκινολαίμη – Το Αηδόνι του Χειμώνα»

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι