Ο πόλεμος στην Ουκρανία με τα μάτια των «άλλων» - Το μίσος κατά της Ευρώπης συνασπίζει χθεσινούς αντιπάλους

Βλέπουν το καθεστώς τους ως στρατιωτική αυτοκρατορία. Όπως συνηθίζουν όλες οι αυτοκρατορίες στην ιστορία. Η γλώσσα τους μιλά με ιδέες και με ιδεολογίες. Όμως οι αυτοκρατορικοί στρατοί και οι αυτοκρατορικές Αυλές δεν εξοπλίζονται, δεν λειτουργούν, δεν επιτίθενται, δεν κάνουν πολιτική με ιδέες και ιδεολογίες, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, με ύλη και ενέργεια. Αυτοκρατορία ορυκτών καυσίμων λένε όλα τα δεδομένα, οι σκληροί αριθμοί που δεν ψεύδονται. Δεν είναι η μόνη αυτοκρατορία σε τούτο τον κόσμο, ούτε η μόνη στρατιωτική, ούτε βέβαια η ισχυρότερη, αλλά η υλική της υπόσταση είναι αυτού του συγκεκριμένου είδους: Στρατιωτική αυτοκρατορία ορυκτών καυσίμων.  

Γιατί λοιπόν προτιμούν αυτήν, γιατί υπερασπίζονται την επιθετικότητά της, οι ανέκαθεν φίλοι των αυτοκρατοριών, αλλά και πολλοί - υποτίθεται - αντίπαλοι των αυτοκρατοριών; «Φιλοïμπεριαλιστές»  μαζί με  «αντιïμπεριαλιστές»; Πώς συμβαίνει αυτό; Έχουν τους λόγους τους. «Είναι οι δικοί μας», λένε καθαρά οι πρώτοι. Οι αυτοκρατορίες πάντα αντλούν υποστήριξη απ' όσους προτάσσουν το γυμνό ίδιο συμφέρον, του «έθνους τους», του κόμματός τους ή της πάρτης τους. Τους άλλους, τους ιδεολόγους, τους οδηγεί η δική τους απαρχαίωση και το έμμονο στερεότυπο του πολιτικού αυτόχειρα: «Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Το κοινό κίνητρο και των δύο είναι η κοινή εχθρότητα προς τη «Δύση» και η απέχθεια για μια Ευρώπη που προσπαθεί - άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι - να παύσει να είναι Παλιά Ευρώπη, πεδίο σύγκρουσης ανταγωνιζόμενων εθνικών κρατών ή αυτοκρατοριών. 

Το πρότυπο αυτής της συγκεκριμένης στρατιωτικής αυτοκρατορίας, δηλαδή η παλιά Αυτοκρατορική Ρωσία, ήταν αναπόσπαστο, βασικό μέρος της Παλιάς Ευρώπης των αυτοκρατορικών, μετά των εθνικών κρατών και των δύο μπλοκ του διπολισμού, πότε αντιμαχόμενων σε Πολέμους Παγκόσμιους, πότε ενωμένων σε απολυταρχικές Ιερές Συμμαχίες. Πάντα καταπατώντας τους μικρότερους λαούς.

Η νοσταλγία για εκείνη την Παλιά Ευρώπη και για τον κόσμο της, έναν κόσμο απολυταρχίας, πολέμων, φασισμού, σταλινισμού, πετρελαιοφόρων,  προπαντός αδιαπέραστων συνόρων και εθνικών ανταγωνισμών χωρίς κανένα περιορισμό, η νοσταλγία για την εποχή που το πετρέλαιο ήταν εγγύηση ευημερίας και το δίκαιο του ισχυρότερου αδιαμφισβήτητο «διεθνές δίκαιο», αυτή είναι που ενώνει τους εχθρούς της σημερινής Ευρώπης· ακροδεξιούς απολυταρχικούς, άπληστους συμφεροντολόγους και «αριστερούς» ιδεολόγους χρήσιμους ηλίθιους.

Γ. Ρ.

 

1. Βλαντίμιρ Μοζεγκόφ: Γιατί είμαστε μια στρατιωτική αυτοκρατορία, κληρονόμος της Ρώμης και του Βυζαντίου

© Владимир Можегов:  Россия – военная империя, Vzglyad - Expert Institute for Social Research, 13.3.2022

©  Αναδημοσιευση της ελληνικής μετάφρασης (με μικρές αλλαγές) από το in.gr, 18.5.2022

https://www.in.gr/2022/05/18/world/rosos-analytis-rosia-einai-stratiotiki-aytokratoria-klironomos-tis-romis-kai-tou-vyzantiou/ 

Είμαστε μια στρατιωτική αυτοκρατορία
Απλώς αποδεχτείτε το. Και έτσι για να το πούμε σε όλο τον κόσμο: Ναι, εμείς - η Ρωσία - είμαστε μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Είμαστε ένας κόσμος με, πρώτα απ’ όλα, στρατιωτικά νοήματα και αρετές. Εννοιες προστασίας και ανάπτυξης, στρατιωτικής ηθικής, πνευματικής ιεραρχίας.

Η Ρωσία δημιουργήθηκε από πολεμιστές, δημιουργήθηκε από στρατιωτικές νίκες. Δημιουργήθηκε από στρατιωτική ανάπτυξη. Τι να ντρέπεσαι; Τι υπάρχει να κρύψεις; Δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλα αυτά, να τα τονίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο, να τα προωθούμε; Γιατί μόνο έτσι γεννιούνται, μεγαλώνουν, δυναμώνουν, μόνο έτσι υπάρχουν αληθινές αυτοκρατορίες.

Για τις οποίες στην πρώτη θέση δεν είναι τα οικονομικά και η οικονομία, αλλά η αρχοντιά, η τιμή, η αξιοπρέπεια. Σε αυτές, ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας πολεμιστής και όχι ένας ολιγάρχης στο σκηνικό της «εξουσίας του λαού», όπως στις σύγχρονες λεγόμενες δημοκρατίες.

Αλλά για κάποιο λόγο, θυμόμαστε ακόμα ότι είμαστε στρατιωτική αυτοκρατορία μόνο στις 9 Μαΐου.

Εμείς, η μεγάλη στρατιωτική αυτοκρατορία, έχουμε μόνο μια μέρα για στρατιωτική υπερηφάνεια, μια στρατιωτική παρέλαση, έναν πανηγυρικό θρίαμβο.

Εξαγωγές: Ρωσία, μια αυτοκρατορία ορυκτών καυσίμων: πετρελαίου,φυσικού αερίου και άνθρακα. Ουκρανία, εξαγωγέας προïόντων σιδήρου και χάλυβα, δημητριακών και φυτικών ελαίων - πηγή © Αλ Τζαζίρα

Ναόμι Κλάιν : Τοξική νοσταλγία - Ο Πούτιν, ο Τραμπ και ο Φλεγόμενος Πλανήτης

Ο πόλεμος αναδομεί τον κόσμο μας. Θα μπορέσουμε να δαμάσουμε αυτή την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να τη στρέψουμε σε δράσεις για την σωτηρία του κλίματος; Ή θα υπνοβατήσουμε και θα παραδοθούμε, μεγιστοποιώντας την εξόρυξη και χρήση πετρελαίου και φυσικού αερίου, σε ένα τελικό, θανάσιμα καταστροφικό «Gas and Oil Rush»?

Naomi Klein: Toxic Nostalgia, From Putin to Trump to the Trucker Convoys, The Intercept, 1.3.2022

Αναδημοσιεύτηκε στη γερμανική γλώσσα στο: Blätter, τ. 4/2022, σ. 104-112, σε μετάφραση: Karl D. Bredthauer: Naomi Klein: Toxische Nostalgie - Putin, Trump und der brennende Planet

Φαίνεται πως αυτό που παρακινεί τον Βλαντίμιρ Πούτιν είναι η νοσταλγία της αυτοκρατορίας· νοσταλγία, μαζί με την επιθυμία να απαλείψει τη ντροπή της θεραπείας με οικονομικό σοκ, στην οποία υποβλήθηκε η Ρωσία στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η νοσταλγία του «μεγαλείου» της Αμερικής είναι η μια από τις κινητήριες δυνάμεις που τροφοδοτούν και τώρα με ενέργεια το κίνημα υπό την ηγεσία του Ντόναλντ Τραμπ· νοσταλγία, μαζί με την επιθυμία να μη ντρέπονται και να μην είναι πια υποχρεωμένοι να λογοδοτούν για την κακία που δοξάζουν ως αρετή: Για την White Supremacy (την υπεροχή των λευκών), η οποία στιγμάτισε τις Ηνωμένες Πολιτείες από την ίδρυσή τους και τις στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Νοσταλγία είναι και αυτό που εμψυχώνει εκείνους τους Καναδούς φορτηγατζήδες που είχαν καταλάβει την Οτάβα για σχεδόν ένα μήνα· σείοντας τις ερυθρόλευκες σημαίες τους λες και ήταν κατακτητικός στρατός, επικαλούνταν άλλους καιρούς, τότε που όλα ήταν πιο «απλά»: Καιρούς στους οποίους δεν τάραζαν την ήσυχη συνείδησή τους μνήμες για τα νεκρά σώματα παιδιών γηγενών Αμερικανικών φυλών, τα οστά των οποίων ανακαλύπτονται ακόμη και σήμερα στις αυλές εκείνων των ιδρυμάτων προώθησης της γενοκτονίας, που κάποτε τολμούσαν να αυτοαποκαλούνται «σχολεία».[1] 

Δεν πρόκειται για τις ζεστές, παρηγορητικές νοσταλγίες που γεννιούνται από ομιχλώδεις αναμνήσεις ευτυχισμένων στιγμών της παιδικής ηλικίας. Αντιθέτως, εδώ έχουμε να κάνουμε με εκδοχές νοσταλγίας γεμάτες οργή· εκδοχές καταστροφικές, φονικές, που προσκολλώνται σε φανταστικές, ψευδείς μνήμες για περασμένες δόξες, αν και όλα τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι τότε, η πραγματικότητα ήταν η ακριβώς αντίθετη.

19 Μαρτίου 2022, το κίνημα για τη σωτηρία του κλίματος «Extinction Rebellion» φόρεσε στο άγαλμα της Marianne, στην Place de la République στο Παρίσι, ένα γιλέκο στα χρώματα της Ουκρανικής σημαίας - κίτρινο και μπλε - με το σύνθημα «Stop oil, Stop war» (Εικόνα: IMAGO / Starface / Blaetter)