tag:blogger.com,1999:blog-5404718712166081736.post2395016074016608052..comments2024-01-29T19:08:13.234+02:00Comments on <br><br><br>Μετά την Κρίση: Πολιτισμικά ρεύματα της αποδόμησης και η αποβιομηχάνιση στη Δύση μετά το 1968Crisis and Critiquehttp://www.blogger.com/profile/11531350509013159303noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-5404718712166081736.post-76532091932455104572016-03-30T17:27:51.541+03:002016-03-30T17:27:51.541+03:00Πιστεύω ότι σ' ένα άλλο κείμενο σου θα ήταν πο...Πιστεύω ότι σ' ένα άλλο κείμενο σου θα ήταν πολύ πιο χρήσιμη για τον μέσο αναγνώστη μια πιο "χρησιμοθηρικη" προσέγγιση όπως αυτή που γίνεται στο κάτωθι απόσπασμα του κειμένου, χωρίς πολλές (για να μην πω πάμπολλες) φιλοσοφικού περιεχομένου περιγραφές και αναζητήσεις.<br />"[Άρνηση των «μεγάλων αφηγήσεων», στροφή του κεφαλαίου προς την πλασματική μορφή του]<br />Καλυμμένοι πίσω από όλες αυτές τις πολύ βολικές επιθέσεις εναντίον των «μεγάλων αφηγήσεων» και κατά της «γραφειοκρατίας», οι καπιταλιστές και οι ιδεολόγοι τους - οι θεωρητικοί της «διαφοράς» - έστρεψαν την προσοχή τους στο πραγματικό τους «πρόβλημα», στην εργατική τάξη ως όλον, η οποία τους είχε ενσπείρει πραγματικό φόβο από το 1968 έως το 1973. Η κονιορτοποίηση κάθε πράγματος που θα μπορούσε να εκληφθεί ως «γενικό συμφέρον», η καταστροφή των μεγάλων «οχυρών των εργαζομένων» στο Ντιτρόιτ, στο Μάντσεστερ, στο Μπιλανκούρ και στο Τορίνο, η συγκλονιστική αναστροφή σε όλη τη Δύση μετά το 1968 των προηγούμενων μεταπολεμικών τάσεων προς μεγαλύτερη εισοδηματική ισότητα, οι «πολιτικές της ταυτότητας» διαφόρων κοινωνικών ομάδων που υποστήριζαν ότι δεν έχουν τίποτε κοινό με κάποιον άλλο, η φαινομενικά απεριόριστη ικανότητα του κεφαλαίου να επιτίθεται, να αναθέτει επωφελή γι' αυτό καθήκοντα σε άλλους [outsourcing] και να συρρικνώνει χωρίς να λογαριάζει καμμιά «αντίφαση» που το υπονομεύει, όλα αυτά δημιούργησαν κατάλληλο κλίμα για να χλευάζουν οι μεταμοντέρνοι τον «θεμελιωτισμό» [βλ. The Oxford Dictionary of Philosophy] ως μια «αιωνιότητα αποτελούμενη από κακά αστεία», Αυτό συνέβαινε την ώρα που η ελπίδα για μιαν υψηλότερου επιπέδου οργάνωση της κοινωνίας πέρα από τον καπιταλισμό φαίνονταν να μαραζώνει μέρα με τη μέρα.<br />Αυτός ήταν ο κοινωνικός και ιδεολογικός κόσμος της ριζοσπαστικοποιημένης μεσαίας τάξης στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Αυτό που κατέληγε και ολοκληρώθηκε εκεί και τότε, ήταν η κοσμοϊστορική διαδρομή της άρνησης, η θεωρία για τη σύγχρονη ιστορία που παρουσιάστηκε με τη «φιλοσοφία - δημόσιο λειτουργό» του Χέγκελ, χωρίς καμμιά σχέση με το μετασχηματισμό της φύσης. ,,,"afotistosfilellinhttps://www.blogger.com/profile/10974260767301827367noreply@blogger.com