Ο Mike Flynn ήταν αρχηγός της στρατιωτικής αντικατασκοπείας των ΗΠΑ (DIA). Διετέλεσε αναπληρωτής συντονιστής των μυστικών υπηρεσιών και διοικητής των Ειδικών δυνάμεων στο Ιράκ την περίοδο 2004-2007. Από συνέντευξή του στον Spiegel (29.11.2015):
«...Ήμασταν εντελώς ηλίθιοι. Δεν καταλάβαμε τότε με ποιούς είχαμε να κάνουμε. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη 2001, αντί να αναρωτηθούμε γιατί δεχτήκαμε επίθεση, το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν από πού ήρθαν οι δράστες. Ήταν στρατηγικό λάθος... Αντί να ψάξουμε για τις αιτίες του φαινομένου, ψάχναμε για χώρες προέλευσης...
...Ο πόλεμος στο Ιράκ και η εισβολή στη Βαγδάτη ήταν τερατώδες λάθος. Αν και ο Σαντάμ Χουσείν ήταν κτηνώδης περίπτωση δικτάτορα, ήταν λάθος η ανατροπή και εξόντωσή του. Το ίδιο ισχύει για τη Λιβύη, η οποία είναι σήμερα, μετά την εκδίωξη από την εξουσία και την εξόντωση του Καντάφι, ένα αποτυχημένο κράτος. Το μεγάλο μάθημα που μας δίδαξε η ιστορία, είναι ότι από στρατηγική άποψη, η εισβολή στο Ιράκ το 2003 ήταν μια απίστευτα κακή απόφαση. Η ιστορία πρέπει να κρίνει πάρα πολύ σκληρά αυτή την απόφαση και αυτό θα κάνει».
O βετεράνος Flynn – ως πολίτης πια – καταδικάζει αλύπητα, αλλά ακριβοδίκαια τους πρώην πολιτικούς προϊσταμένους του. Είθισται, άλλωστε, στις ΗΠΑ, οι βετεράνοι του στρατού και της πολιτικής διοίκησης να μιλούν σκληρά για τα παλιά αφεντικά τους. Είναι σπουδαία αρετή το civil courage.
Ας κάνουμε όμως και μια αναγκαία σύγκριση: Δυστυχώς στην Ελλάδα, όσοι υπηρέτησαν σε καίριες θέσεις τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τις προηγούμενες δεκαετίες, υπό τους «μεγάλους» πολιτικούς μας και εφάρμοσαν τις «πολυμήχανες» πολιτικές τους, δεν έχουν αυτή την τόλμη του πολίτη για να μιλούν ανοιχτά. Ίσως αισθάνονται συνένοχοι για το δημόσιο ναυάγιο, ίσως αισθάνονται ευγνώμονες για την ιδιωτική επιτυχία...
Η κριτική και αυτοκριτική, το «όλα στο φώς», είναι η πρώτη προϋπόθεση για να αλλάξει το ομιχλώδες κλίμα και για να γίνει επιτέλους κάτι καλύτερο. Οι «ιερές αγελάδες» πρέπει κάποτε να σφάζονται.
Ας κάνουμε όμως και μια αναγκαία σύγκριση: Δυστυχώς στην Ελλάδα, όσοι υπηρέτησαν σε καίριες θέσεις τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τις προηγούμενες δεκαετίες, υπό τους «μεγάλους» πολιτικούς μας και εφάρμοσαν τις «πολυμήχανες» πολιτικές τους, δεν έχουν αυτή την τόλμη του πολίτη για να μιλούν ανοιχτά. Ίσως αισθάνονται συνένοχοι για το δημόσιο ναυάγιο, ίσως αισθάνονται ευγνώμονες για την ιδιωτική επιτυχία...
Η κριτική και αυτοκριτική, το «όλα στο φώς», είναι η πρώτη προϋπόθεση για να αλλάξει το ομιχλώδες κλίμα και για να γίνει επιτέλους κάτι καλύτερο. Οι «ιερές αγελάδες» πρέπει κάποτε να σφάζονται.
Γ. Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου