Ελάχιστος μισθός: Η δυστυχία του να είσαι συνήθης μισθωτός στην Ελλάδα, και δη νέος

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat,  η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ που έχει να επιδείξει μείωση του νομοθετημένου ονομαστικού ελάχιστου μισθού μεταξύ Ιανουαρίου 2012 και Ιανουαρίου 2022. Μεταξύ όλων των χωρών της ηπείρου μας και του άμεσου περίγυρου της, η μόνη που παρουσιάζει το ίδιο μεγαλειώδες επίτευγμα, όπως η Ελλάδα, είναι η γειτονική Τουρκία.
Το σπουδαίο αυτό κατόρθωμα δεν το κατάφεραν ούτε οι συντροφικές μας χώρες στα «μνημόνια» της εποχή 2010-2015 Πορτογαλία ή Ιρλανδία. Δεν το κατάφεραν ούτε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, πολύ πιο νέα μέλη της ΕΕ όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Κροατία. Δεν το κατάφεραν ούτε άλλες νέες χώρες-μέλη της ΕΕ, πρώην χώρες-μέλη της Σοβιετικής Ένωσης (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία), ούτε οι Κεντροευρωπαϊκές πρώην χώρες-μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Μάλιστα, η Ρουμανία μαζί με τη Λιθουανία έχουν να επιδείξουν πανευρωπαϊκά ρεκόρ αύξησης στον νομοθετημένο ονομαστικό ελάχιστο μισθό.* Αγνοούνται μόνον οι επιδόσεις της γειτονικής Ιταλίας, η οποία επίσης «φημίζεται» για την μεγάλη εισοδηματική ανισότητα. Στην Ιταλία δεν υπάρχει νομοθετημένος ελάχιστος μισθός.

Δεδομένου ότι οι αριθμοί δεν μπορούν να πουν ψέμματα, δεδομένης και της συμπόρευσης με τη γειτονική Τουρκία, το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι εάν έχουν άδικο όσοι χαρακτηρίζουν τη σημερινή ελληνική πολιτική (και κοινωνική) τάξη πραγμάτων Μεσανατολικό προγεφύρωμα στην Ευρώπη.  

Κατά τα άλλα, κρίση και «μνημόνια» μετά το 2008 είχαν τόσο η Ελλάδα όσο και άλλες χώρες - «γουρουνάκια» («PIIGS») της ΕΕ. Όμως οι μόνοι που καταφέρνουν διαρκώς και διακομματικά να κάνουν μια ευρωπαϊκή χώρα να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, είναι η κομματική τάξη πραγμάτων της Ελλάδας και το πολιτικό προσωπικό της, με το αποτυχημένο κράτος τους. 

Το έκαναν και το κάνουν συνειδητά και στην πράξη με ομοφωνία, παρά τους ιδεολογικούς πετροπολέμους και τις ομηρικές μάχες για την νομή του κράτους από κλειστές παρέες και τις πελατείες τους.  Η ανομολόγητη συμφωνία, κρυμμένη πίσω από ιδεολογικές τρικυμίες σε πισίνες και φλυτζάνια, είναι μή θίξουν άλλες κοινωνικές ομάδες, ισχυρές και λιγότερο ισχυρές, εκείνες που καταβρόχθισαν πόρους και συσσώρευσαν πολύ ή περισσότερο στα χρόνια της φούσκας. Ο καλύτερος πελάτης έχει καλύτερο δίκιο. Κατά τα άλλα, τα σπασμένα του σκασίματος εκείνης της φούσκας, της πέρα από κάθε όριο πρησμένης στη δεκαετία του 2000, πληρώθηκαν και πληρώνονται. Πλήρωσαν και πληρώνουν εκείνοι που ποτέ δεν συμμετείχαν στις αλληλομισούμενες παλιοπαρέες των συνδαιτημόνων. Τα πράγματα συνέβησαν όπως είχε προβλέψει έγκαιρα για την Ελλάδα της δεκαετίας του 2000, αλλά μιλώντας σε κουφούς, ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης μεταξύ άλλων· ή παλιότερα, ήδη το 1977 και όσον αφορά τις εξελίξεις σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ευρωπαϊκών χωρών στη μακρά διάρκεια, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.

Εκείνη η έκρηξη αποκαλυπτικού κυνισμού, το μνημειώδες καύχημα «μαζί τα φάγαμε», υπενθυμίζοντας τη συνενοχή, ήταν μια έκκληση στα μέλη και στους πελάτες των αλληλομισούμενων παρεών για συνοχή και αλληλοϋποστήριξη. Η έκκληση εκείνη στην πράξη εισακούστηκε, παρά την ακραία πολιτική πόλωση της εποχής των «μνημονίων». 

Και συνεχίζεται το ίδιο βιολί. Τώρα οι χωρίς μνημόνιο αλλά αμνήμονες διάδοχοι εκείνων των «μνημονιακών» κυβερνήσεων, μειώνουν μεν τον ΕΝΦΙΑ των πιο «ευκατάστατων» και σκέφτονται φορολογικές μειώσεις για την ανώτερη «μεσαία τάξη». Αλλά για νομοθέτηση ενός κοινωνικά ισορροπημένου ελάχιστου μισθού, καμμιά απολύτως σκέψη. Ποτέ. Κάτι τέτοιο θα ήταν «σπατάλη» και «εξοντωτικό για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις», διαδίδουν.
Εκτός άν ελπίδα για το μέλλον είναι η σπιθαμιαία αύξηση σε 800 ευρώ, που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ ή η αόριστη σπερμολογία της ΝΔ.

* Αν λάβει κανείς υπόψη και τα συγκριτικά κόστη διαβίωσης στις διάφορες χώρες της ΕΕ, o ανηγμένος σε αγοραστική δύναμη ελάχιστος μισθός στην Ελλάδα, Minimum wage expressed in Purchasing Power Standard (PPS), ή αλλιώς in Purchasing Power Parity (PPP), πάντα σύμφωνα με στοιχεία από την Eurostat, είναι σε απόλυτα μεγέθη στην τελευταία κατηγορία. Σαφώς κάτω από της Σλοβενίας, Πολωνίας και Λιθουανίας, οριακά κάτω ακόμη και από της Ρουμανίας, Πορτογαλίας και Μαυροβουνίου. Στο ίδιο περίπου επίπεδο με της Μάλτας, της Κροατίας, Τσεχίας, Εσθονίας και Τουρκίας. Ελάχιστα πάνω από της Σλοβακίας, της Β. Μακεδονίας, της Σερβίας και Λετονίας, με κάπως μεγαλύτερη διαφορά από της Βουλγαρίας. Η μόνη που μας ξεπερνάει καθαρά (με την όπισθεν) είναι η Αλβανία. Περαιτέρω σχόλια περιττεύουν

Γ. Ρ.

Τί πράγμα θέλει να ανασυγκροτήσει η Νέα Δημοκρατία;

  

Δρώντες παράγοντες στην πολιτική και δομική κατάσταση στην Ελλάδα του 2022 - Η πολιτική της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ανάλυση του Ευκλείδη Τσακαλώτου απέναντι στην πραγματική πραγματικότητα

Eurostat: Minimum wage statistics

This article illustrates how minimum wage levels vary considerably across the European Union (EU) Member States; it also provides a comparison with the situation in the candidate countries and the United States. In January 2022 the minimum wages in the EU Member States ranged from EUR 332 per month in Bulgaria to EUR 2 257 per month in Luxembourg.

Αναλυτικοί πίνακες, με τη διαχρονική εξέλιξη κατά χώρα

 

Το θρίλερ του Ελληνικού δημόσιου χρέους και ΑΕΠ, 1960 - 2011:

Οι αριθμοί δεν λένε ψέμματα