Η παραίτηση του Προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας: Άργησε, άργησε πολύ

Το πιό ήπιο που μπορεί να ειπωθεί, είναι ότι η δήθεν αντίθεση του πρώην προέδρου του ΣτΕ στα μέτρα λιτότητας είναι υποκριτική.
Νοιάστηκαν ποτέ - ο ίδιος και όσοι δικαστές είναι ομοϊδεάτες του - για τις περικοπές μισθών των χαμηλόμισθων και των συνήθων εργαζομένων, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα; Νοιάστηκαν για τους χαμηλοσυνταξιούχους - αυτούς με μόνον μία (!) σύνταξη; Νοιάστηκαν για την ανεργία και μάλιστα για την μακροχρόνια ανεργία; Νοιάστηκαν που μόνον το 10 % των πραγματικών ανέργων δικαιούται επίδομα ανεργίας; Αλήθεια, για όλα αυτά, δεν προβλέπει καταρχήν το Σύνταγμα; Πόσο σοβαρά λαμβάνουν υπόψη οι μέχρι τώρα συνταγματικές ερμηνείες τους για τα επίχειρα της κρίσης το Άρθρο 22 ;
Νοιάστηκαν για την υποκλοπή του μέλλοντος των νεότερων συμπολιτών τους, από τους καλομαθημένους πριν την κρίση «κοινωνικά ισότιμους» αυτών των δικαστών; Βέβαια τα παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα των καλομαθημένων δεν χρειάζεται να ανησυχούν.
Αυτοί δεν είναι που αναπροσαρμόζουν τους μισθούς τους και τις συντάξεις τους με το σύστημα Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει; 

Αυτοί δεν υψώνουν ως τελευταίο αλλά άπαρτο οχυρό της φοροδιαφυγής, την όσο πιο στενή γίνεται ερμηνεία των νομικών διατάξεων περί παραγραφής φορολογικών υποθέσεων;
Αυτοί δεν αρνούνται την στοιχειώδη διαφάνεια των εισοδημάτων τους και των περιουσιακών τους στοιχείων, όπως προβλέπει για κάθε δημόσιο λειτουργό η - έστω και ημιτελής - νομοθεσία για το λεγόμενο «πόθεν έσχες»;
Σκέφτηκαν ποτέ πώς ασελγούν σε θεμελιώδεις επιταγές του Συντάγματος (π.χ. ισονομία, συμβολή του καθενός στα κοινά βάρη ανάλογα με τις δυνατότητές του), όταν με ακροβατικές ερμηνείες άλλων άρθρων, με επιχειρήματα τραβηγμένα από τα μαλλιά και με πολύ ταξικό μίσος για τους αδύναμους, «νομιμοποιούν» αυτά που εξυπηρετούν τον κοινωνικό τους περίγυρο και τους ίδιους;

Ο δικαστής Claude Frollo - «Παναγία των Παρισίων», Disney version

Ξέρουν πολύ καλά, σε ποιούς  μεταφορτώνονται οι περικοπές υψηλόμισθων και υψηλο-πολλαπλο-συνταξιούχων, όταν εκείνοι με την ψήφο τους στο Συμβούλιο Επικρατείας απορρίπτουν μόνον αυτές τις περικοπές ως αντισυνταγματικές. Και το κάνουν με πολλή χαρά. Αυτό είναι ο ορισμός του ταξικού μίσους.
Τελευταίος παροξυσμός μίσους κατά των ασθενέστερων ήταν η γνωμάτευσή τους ότι οι αυτοαπασχολούμενοι δεν πρέπει να ενταχθούν στο νέο ενιαίο ασφαλιστικό σύστημα με κλιμακωτές ασφαλιστικές εισφορές ανάλογα με το εισόδημα, αλλά να διατηρήσουν το προηγούμενο οθωμανικής λογικής σύστημα κεφαλικών εισφορών, ανεξαρτήτως εισοδήματος, ακόμη και μηδενικού.

Είναι και δικό τους έργο, μαζί με πολλών άλλων, μερικών πολύ πιο καθοριστικών, η σκασμένη ελληνική φούσκα. Αν δεν είχαν καταλάβει έγκαιρα τι γινόταν στις δεκαετίες της χλιδής και της ιδιωτικής απαλλοτρίωσης των δημόσιων, και προπαντός τι έμελλε να ακολουθήσει, δεν είναι επαρκείς δικαστές. Άν δεν ελάμβαναν σοβαρά υπόψη τις συνταγματικές προβλέψεις περί ευθύνης και λογοδοσίας των εκλεγμένων, που οφείλουν να εφαρμόζουν την εντολή του κυρίαρχου με σύνεση και χρηστότητα, δεν είναι επαρκείς συνταγματικοί ερμηνευτές και νομικοί. Και οι συνταγματικές ερμηνείες τους είναι καλές μόνον για Μπανανίες· ευνόητο και για μη νομικούς, αρκεί το απολυτήριο Μέσης Εκπαίδευσης. Αν γνώριζαν και είχαν καταλάβει, αλλά συναινούσαν επειδή τα τότε συμβαίνοντα τους άρεζαν και τους βόλευαν, όπως βόλευαν πολλούς άλλους, τότε δεν κάνουν για δημόσιοι λειτουργοί. Ας αναλάβουν λοιπόν το μέρος της ευθύνης που τους ανήκει.

Καιρός ήταν. Το ελληνικό βαθύ κράτος, το πανάκριβο μανδαρινάτο του, το βαθειά ταξικό δεξιό «αντιμνημόνιο» που έπεσε σαν τοξικό λίπασμα στον βάλτο με τους μαϊμουδένιους αταξικούς «αριστερούς αντιμνημονιακούς», τα πολλά παλαιά «ειδικά μισθολόγια» που προσφέρουν έργο δυσανάλογα μικρό για το μισθό τους και ανάλογα μικρό με τον χρόνο παραμονής τους στην ενεργό υπηρεσία (σύνταξη στα 50 ή στα 45 και μετά «μαύρη» εργασία ή και πολυθεσία), η αστική και μεσοαστική βουλιμία και επιθετικότητα εις βάρος των απλών εργαζομένων και του μέλλοντος των νέων, αυτοί που βάζουν μπαρούτι στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής, έχασαν έναν επίμονο υπερασπιστή.
Μικρό το κέρδος ημών των υπολοίπων, θα πει κανείς. Αλλά αυτό το μικρό είναι καλύτερο από το τίποτε. 

* * *

Η χώρα χρειάζεται, εκτός από πολλά άλλα πράγματα, και μιαν άλλη γενεά δικαστών, διαφορετική από των σημερινών εξηντάρηδων και πενηντάρηδων ναρκισσιστών που βίωσαν και τόσο αγάπησαν την ελληνική φούσκα 1990-2008, με την πολλή λίγδα και τα πολλά λίπη και έλαια. Χρειάζεται δικαστές που θα αισθάνονται ιερό δέος μπροστά στην επιταγή για ισονομία, την καταγραμμένη - ως αφηρημένο ιδεατό σχήμα, αλλά κάτι είναι κι αυτό -  σε όλα τα δημοκρατικά Συντάγματα μετά τη Συντακτική Συνέλευση της Φιλαδέλφειας (1787) και τη Συντακτική Εθνοσυνέλευση του 1789 στο Παρίσι. Δικαστές που θα αντιμετωπίζουν ως αυστηρά ισότιμες τις τρείς λέξεις ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη. Δικαστές που δεν αρνησιδικούν. Η χώρα χρειάζεται, προπαντός τώρα, δικαστές που δεν θα συνεργούν στο να υποκλέπτεται το ανέκαθεν αναιμικό ελληνικό κράτος πρόνοιας για να μετατραπεί σε φέουδο μιας κάστας. 

Άν θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους αστούς δικαστές, είναι σεβαστό δικαίωμά τους· άς προσπαθήσουν τότε να περάσουν από τον δικό τους Διαφωτισμό και άς ξεχάσουν τους βραχμάνους, τους κσατρίγια, τους βάισια και τους σούντρα.

Αυτά ως προς την πολιτική. Ως προς τα ήθη και την ηθική, δεν ξέρω πόσοι από τους τωρινούς δικαστές συμφωνούν με τον κ. Πάγκαλο, ότι όλοι καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι και μαζί τρώγαμε. Όσοι δεν συμφωνούν, θα 'πρεπε να γνωρίζουν ότι οι ευπρεπείς αστοί, οι παλαιών αρχών, πληρώνουν οι ίδιοι τον λογαριασμό για το τεράστιο ψητό γουρούνι που καταβρόχθισαν· και δεν τον πασάρουν στη ζούλα στο άλλο τραπέζι, εκείνο με τη ντομάτα, τις ελιές και το κρεμμύδι.

Στο κάτω-κάτω, πάρα πολλοί δικαστές τύπου Κλαύδιου Φρολό (o πλασματικός Claude Frollo στην «Παναγία των Παρισίων» του Βίκτωρος Ουγκώ, Disney version), στη συγκρουσιακή πορεία από το Παλαιό στο Νέο Καθεστώς και στην έξοδο του ανθρώπου από την εξ ιδίας ευθύνης κατάσταση του ανήλικου, παραιτήθηκαν ή έχασαν τη θέση τους. Δεν είναι κακό να γίνει κάποτε και στην Ελλάδα. Ούτε θα χαθεί ο κόσμος, άν στο πλευρό των πραγματικών δικαστών της ιστορίας του τύπου Κλωντ Φρολό, σταθούν και Έλληνες δικαστές του τύπου του κ. Σακελλαρίου, έστω και ένα μήνα πριν από τη συνταξιοδότησή τους.
Ο πρώην πρόεδρος του ΣτΕ με τις βαθύτατα δεξιές αρχές και τα χωρίς έλεος κοινωνικά πιστεύω, βρέθηκε στο αξίωμα αυτό ως ο εκλεκτός της σημερινής κυβερνητικής σύμπραξης. Ωστόσο, κατά παράδοξο τρόπο, η μοίρα το έφερε και τώρα αναρωτιόμαστε μήπως αυτά τα μικρά «ανοσιουργήματα» που έγιναν εις βάρος των «στυλοβατών της ελληνικής κοινωνίας» - την απόπειρα να φορτωθεί και σ΄ αυτούς ένα μέρος των βαρών της κρίσης και το γεγονός ότι το μυστικοσυμβούλιο που αποφασίζει για κέρδη και χασούρες έχασε τη μυστικότητά του - τα χρωστάμε τελικά στο μνημόνιο που υπέγραψε ο Τσακαλώτος και στην «κωλοτούμπα» του Τσίπρα. Άν ναί, τότε γειά στα χέρια του Τσακαλώτου και γειά στα πόδια του Τσίπρα.

Γ. Ρ.

[...] «Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι πρέπει να επανανακαλύψουμε και να προτάξουμε το γενικό έναντι του μερικού, το δημόσιο έναντι του ατομικού. Να επανανακαλύψουμε τον κυβερνητισμό, όχι για να κυβερνήσουμε, μα για να γνωρίσουμε και να διαδώσουμε την ιδεολογία του συνολικού, τη σκοπιά του δημοσίου συμφέροντος, σε τελευταία ανάλυση την ιδιότητα του πολίτη. 

Να μην υπομένουμε απλώς στωϊκά (δηλαδή από τη σκοπιά του ατομικισμού) τις κακουχίες που έρχονται, μα να τις συναντήσουμε με πνεύμα προσφοράς και κοινωνικής αλληλεγγύης. Να δεχτούμε και μειώσεις μισθού, όχι μόνο γιατί αυτό επιτάσσει επι ποινή καταστροφής η αγορά, αλλά για να μπορέσουν και κάποιοι άλλοι να κρατήσουν τη δουλειά τους -και για τον εαυτό τους μα και για να συμβάλουν κι αυτοί με την παραγωγή τους στην ανασυγκρότηση. Να στήσουμε μέσα από τα μειωμένα έσοδά μας ένα δίχτυ προστασίας για τους απολυμένους, τους πολλούς που αναπόφευκτα θα χάσουν τη δουλειά τους καθώς ολόκληρες περιοχές της οικονομίας θα καταστρέφονται ή θα συρρικνώνονται. 

Και επειδή άλλοι οικονομικοί τομείς θα πρέπει μελλοντικά να αντικαταστήσουν αυτούς που καταστράφηκαν, θα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε την παιδεία ως παραγωγική δύναμη (με την ευρύτερη δυνατή έννοια), να ασχοληθούμε και με την παραγωγή της πίτας, να επανανακαλύψουμε τον παραγωγισμό, τον οποίο εγκαταλείψαμε εδώ και πενήντα χρόνια κάπου εκεί στον Μπάτση. 

Να εναντιωθούμε σε κάθε είδους σπατάλη και ιδιοποίηση δημοσίου χρήματος με επίγνωση ότι στην κατηγορία αυτή εντάσσονται όχι απλώς οι “κλέφτες”, αλλά και πολλοί υψηλόμισθοι και υψηλοσυνταξιούχοι των ΔΕΚΟ, όπως επίσης στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι κάθε λογής φοροφυγάδες, οι οποίοι όχι μόνο ιδιοποιούνται δημόσιο χρήμα, αλλά και με την ψευδή εικόνα που παρουσιάζουν, καθιστούν ανεφάρμοστο κάθε στοιχειώδες μέτρο κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης» [...] 

(Απόσπασμα του συλλογικού κειμένου «Από τη χρεωκοπία στην αυτογνωσία - Μια επιχειρηματολογία για την κρίση», συντεταγμένου από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, με συνυπογράφοντες τους Ορέστη Καλογήρου, Γιώργο Καρρά, Βάσω Κιντή, Μάνο Ματσαγγάνη και Ελίζα Παπαδάκη, έτος 2011)