Μετά τις εκλογές του 2017, «οι κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις στη Γερμανία θα είναι πολύ πιο πολωμένες. Η δημοκρατία θα είσέλθει σε περίοδο ακόμη πιο έντονης ζύμωσης, η γερμανική πολιτική θα γίνει ακόμη πιο οξυμένη και συναρπαστική» [...] «Το “δεν χρειαζόμαστε πειραματισμούς”, σύνθημα του Κόνραντ Αντενάουερ και των Χριστιανοδημοκρατών στις εκλογές του 1957, είναι πια απαρχαιωμένο. Επτά κόμματα σε έξι κοινοβουλευτικές ομάδες σημαίνουν αναπόφευκτα “να τολμήσουμε περισσότερη δημοκρατία”, όπως έλεγε το σύνθημα του Βίλλυ Μπραντ και των Σοσιαλδημοκρατών στις εκλογές του 1969. Σημαίνουν συγκρουσιακή συζήτηση, οξυμένη πολιτική διαμάχη».
(Από το άρθρο του Άλμπρεχτ φον Λούκε: Γερμανία, μια δημοκρατία σε εποχή έντονης ζύμωσης)
(Από το άρθρο του Άλμπρεχτ φον Λούκε: Γερμανία, μια δημοκρατία σε εποχή έντονης ζύμωσης)
1. «Σαν σκηνή από ταινία με δράκουλες και εξορκιστές»
Στις αρχές Μαΐου 2008, ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας Μάρκους Ζέντερ (Markus Söder) και το κυβερνών Κόμμα της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU) πρότειναν και επέβαλαν με απόφαση της τοπικής Βουλής την υποχρεωτική ανάρτηση του συμβόλου του σταυρού σε όλα τα δημόσια κτίρια της ομόσπονδης χώρας της Βαυαρίας.
Η αντίδραση του Καρδιναλίου Ράινχαρντ Μαρξ (Reinhard Marx), Αρχιεπισκόπου των Γερμανών Καθολικών και επισκόπου Μονάχου ήταν αμεση και σκληρά αρνητική:
Με την απόφαση αυτή η Βαυαρική Κυβέρνηση «διχάζει και προκαλεί αναταραχή», δήλωσε ο Καρδινάλιος. «Όποιος βλέπει τον σταυρό ως ένα πολιτισμικό σύμβολο μόνον, δεν έχει καταλάβει τι είναι ο σταυρός. Το μόνο που κάνει έτσι, είναι να απαλλοτριώνει τον σταυρό, να τον μετατρέπει σε όμηρο του κράτους». Και πρόσθεσε: «Δεν είναι δουλειά του κράτους να ερμηνεύει τι σημαίνει ο σταυρός. Ο σταυρός είναι σύμβολο αντίθεσης στη βία, στην αδικία, στην αμαρτία και στο θάνατο, αλλά δεν είναι σύμβολο που στρέφεται εναντίον άλλων ανθρώπων. Η παρουσία του σταυρού σε έναν χώρο σημαίνει θέλω να έχω ως οδηγό των πράξεών μου τα λόγια Εκείνου που πέθανε πάνω στον σταυρό για χάρη όλου του κόσμου».
Ο Βίνφριντ Κρέτσμαν (Winfried Kretschmann), είναι πρωθυπουργός της Βάδης-Βυρτεμβέργης, ομόσπονδης χώρας γειτονικής της Βαυαρίας.
Ο Κρέτσμαν, ο οποίος εκτός από το κόμμα των Πρασίνων που συγκυβερνά με ελάσσονα εταίρο το κόμμα της Μέρκελ CDU, ανήκει και την Κεντρική Επιτροπή των Γερμανών Καθολικών, αντέδρασε με δηλητηριώδη ειρωνεία:
Ο Κρέτσμαν, ο οποίος εκτός από το κόμμα των Πρασίνων που συγκυβερνά με ελάσσονα εταίρο το κόμμα της Μέρκελ CDU, ανήκει και την Κεντρική Επιτροπή των Γερμανών Καθολικών, αντέδρασε με δηλητηριώδη ειρωνεία:
«Η εικόνα του συναδέλφου μου, του πρωθυπουργού της Βαυαρίας, Ζέντερ, να κραδαίνει σχεδόν απειλητικά το σύμβολο του σταυρού, λες και θέλει να αντιμετωπίσει κάτι επικίνδυνο, μου θυμίζει σκηνή από κινηματογραφική ταινία με δράκουλες και εξορκιστές».
 |
| © Der Postillon |
Αλεξάντερ Γκάουλαντ (Alexander Gauland), συμπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), πρώην εξέχον στέλεχος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στο Βερολίνο (CDU)
«Δεν μπορώ πια να συνεργάζομαι μ' αυτή τη γυναίκα» Χορστ Ζέεχόφερ (Horst Seehofer), Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, Πρόεδρος του Χριστιανικού Κοινωνικού Κόμματος (CSU) της Βαυαρίας, πρώην Πρωθυπουργός της Βαυαρίας.
Διακινδυνεύεται η ευρωπαϊκή κληρονομιά του Χέλμουτ Κολ, «η κατάσταση είναι σοβαρή», βλάπτεται ανεπανόρθωτα η Ένωση των δύο Χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων CDU και CSU. Από ανοιχτή επιστολή σε όλα τα μέλη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (CDU) της Αννεγκρέτ Κραμπ-Καρρενμπάουερ (Annegret Kramp-Karrenbauer), Γενικής Γραμματέως του κόμματος, πρώην Πρωθυπουργός της Ομόσπονδης Χώρας του Ζάαρλαντ και δυνητικής διαδόχου της Άνγκελα Μέρκελ στην ηγεσία του Κόμματος (15.6.2018)
(Η απάντηση του Χορστ Ζεεχόφερ)
(Νόρμπερτ Ρέτγκεν, CDU, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής)
Τί μέλλει γενέσθαι; Η κυβέρνηση της Βαυαρίας και ο ίδιος ο Χορστ Ζέεχόφερ (που είναι και Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών), έθεσε στην Άνγκελα Μέρκελ προθεσμία 20 ημερών, προκειμένου να κάνει μια τελευταία προσπάθεια και να αναζητήσει «ευρωπαϊκή λύση» για την κατανομή των μεταναστών που έχουν καταγραφεί σε άλλη χώρα της ΕΕ και φθάνουν στα σύνορα της Γερμανίας, και ειδικά στα νοτιοανατολικά, που ελέγχονται από την Βαυαρική αστυνομία. Την έρριξε έτσι εντελώς συνειδητά στα νύχια του Σαλβίνι της ιταλικής Λέγκα. Όταν τελειώσει η προθεσμία, πώς και από ποιόν θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός του Μονάχου;
Το βέβαιο είναι ότι οι συνταγματολόγοι θα έχουν πολλή δουλειά. Το «ζήτημα των αρμοδιοτήτων» που ξέσπασε μεταξύ Βαυαρίας και γερμανικής Ομοσπονδίας και το θέτει ανοιχτά η βαυαρική κυβέρνηση (άν και «το κάνει με λύπη της»), είναι περίπλοκο. Ποιός ελέγχει τα σύνορα για την είσοδο προσφύγων και μεταναστών; Στην ομοσπονδιακή Γερμανία, η αστυνομία (και η αστυνομία προστασίας των συνόρων) ανήκει αποκλειστικά στην αρμοδιότητα των ομόσπονδων «κρατιδίων». Η Ομοσπονδία έχει ελάχιστη εμπλοκή σε ζητήματα αστυνόμευσης, εντελώς διαφορετικά από ό,τι ισχύει στις ΗΠΑ με το FBI. Ισχύει δε το εξής: Άν το μεταναστευτικό θεωρηθεί ζήτημα ασφάλειας του πληθυσμού της Βαυαρίας, η αστυνομία της Βαυαρίας πρέπει, σύμφωνα με τον Θεμελιώδη Νόμο της Ομοσπονδίας, να εφαρμόζει τον Βαυαρικό νόμο. Άν αντίθετα το μεταναστευτικό θεωρηθεί ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, η αστυνομία της Βαυαρίας οφείλει να εφαρμόζει τον Ομοσπονδιακό νόμο, δεδομένου ότι τα «κρατίδια» έχουν άφθονες αρμοδιότητες, όχι όμως για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Το βαυαρικό CSU, εν όψει και τοπικών εκλογών τον Οκτώβριο (μολονότι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών της Βαυαρίας δεν επιδοκιμάζει την σκληρή πολιτική του), απειλεί την Μέρκελ και με ένα άλλο βέλος που έχει στη φαρέτρα του: Απειλεί να ακυρώσει την παλιά και ανθεκτική συμφωνία με το «αδελφό» κόμμα CDU, σύμφωνα με την οποία, το CDU ως κόμμα δεν αναπτύσσει πολιτική δράση σε βαυαρικό έδαφος και αντίστοιχα, το CSU δεν αναπτύσσει πολιτική δράση στην υπόλοιπη Γερμανία. Άν κάνει πράξη την απειλή, το CSU θα παύσει να είναι ένα περιφερειακό βαυαρικό κόμμα και θα εμφανιστεί αυτόνομα σε όλη τη Γερμανία, ως δεξιό κόμμα ανταγωνιστικό του CDU - και της ακροδεξιάς AfD βέβαια. Ως αντίμετρο, το CDU θα αναπτύξει πολιτική δράση και στο έδαφος της Βαυαρίας, ως κεντροδεξιός ανταγωνιστής του CSU.
Σε τέτοια περίπτωση, το γερμανικό κομματικό και εκλογικό σκηνικό θα ρευστοποιηθεί απολύτως και θα μοιάζει, λόγου χάρη, με το ολλανδικό, στο οποίο σήμερα κανένα κόμμα δεν κερδίζει στις εκλογές ποσοστό πάνω από 20 %.
Έτσι, όποια και να είναι η εξέλιξη του νέου δράματος στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Γερμανίας, αυτό, πιθανότατα, δεν εγκυμονεί τίποτε καλό για τη σταθερότητα της Ευρώπης. Άλλωστε, το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα δεν είναι η μόνη αιτία που γεννά την εχθρότητα μεταξύ των δύο «αδελφών» και συγκυβερνώντων κομμάτων, του γερμανικού CDU και του βαυαρικού CSU - την ώρα που το τρίτο κυβερνητικό κόμμα, η Σοσιαλδημοκρατία, βρίσκεται σε πολιτικό κώμα. Στη Γερμανία όπως και σχεδόν παντού στην ήπειρό μας, ξυπνούν τώρα δαίμονες της παλιάς Ευρώπης, της προ- Γιάλτας, της προ- Νυρεμβέργης και φυσικά της προ- ΕΟΚ και προ- ΕΕ.
Φιγούρα αυτού του σκοτεινού δαιμονικού χορού είναι και οι α λα Τραμπ επιθέσεις των ηγετών του βαυαρικού δεξιού κόμματος εναντίον των Μέσων Ενημέρωσης και των αντιπάλων τους πολιτικών. Τους κατηγορούν ότι δήθεν δυσφημούν την πολιτική του CSU διαδίδοντας «ψευδείς ειδήσεις». Έτσι εφαρμόζουν μια δημαγωγική συνταγή που αποδείχτηκε δυο φορές πετυχημένη: Τώρα που την εφάρμοσε σε όλη τη Δύση η λαϊκιστική Ακροδεξιά, αλλά για πρώτη φορά παλιά, στον Μεσοπόλεμο. Τότε, ολόκληρη η γερμανική εθνικιστική Δεξιά - και όχι μόνον οι Ναζιστές - χρησιμοποιούσε ως εργαλείο καταστροφής της κριτικής ικανότητας των πολιτών κάτι πολύ γνώριμο και σε εμάς, εδώ στη χθεσινή και σημερινή Ελλάδα: Τον προπαγανδιστικό μύθο του αντεθνικού, προδοτικού «πισώπλατου μαχαιρώματος», που δήθεν κατάφεραν στη Γερμανία οι δημοκρατικοί πολιτικοί της (ιδιαίτερα οι Σοσιαλδημοκράτες) και ο δημοκρατικός Τύπος. Το ίδιο εργαλείο χρησιμοποιούν οι Τραμπιστές στις ΗΠΑ, όταν καταγγέλουν για «αντιαμερικανικό πισώπλατο μαχαίρωμα», τόσο τον Καναδά και τον πρωθυπουργό του Τριντό μετά τη σύνοδο των G7, όσο και τα αντίπαλα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ ή τους πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος και τους ελάχιστους Ρεπουμπλικανούς που απορρίπτουν την πολιτική τους.
Ίσως φαίνεται πιο καθαρά, ότι τώρα κρίνεται το πιο σημαντικό διακύβευμα της μακράς εποχής μετά το 1945: Εάν η Ευρώπη που ζήσαμε τις μεταπολεμικές δεκαετίες και έγινε καταφανώς ευάλωτη μετά το 2008, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο οι πολιτικές ελίτ της διαχειρίστηκαν την χρηματοοικονομική κρίση και το ζήτημα των προσφύγων, θα χαθεί οπισθοδρομώντας προς το «σκοτεινό» παρελθόν της. Ή, αντίθετα, θα βρεί στις κοινωνίες της, στον πολιτισμό της και στα πολιτικά κεκτημένα της, δυνάμεις για να μετεξελιχθεί σε μια πιο βιώσιμη Ένωση.
Το βέβαιο είναι ότι οι συνταγματολόγοι θα έχουν πολλή δουλειά. Το «ζήτημα των αρμοδιοτήτων» που ξέσπασε μεταξύ Βαυαρίας και γερμανικής Ομοσπονδίας και το θέτει ανοιχτά η βαυαρική κυβέρνηση (άν και «το κάνει με λύπη της»), είναι περίπλοκο. Ποιός ελέγχει τα σύνορα για την είσοδο προσφύγων και μεταναστών; Στην ομοσπονδιακή Γερμανία, η αστυνομία (και η αστυνομία προστασίας των συνόρων) ανήκει αποκλειστικά στην αρμοδιότητα των ομόσπονδων «κρατιδίων». Η Ομοσπονδία έχει ελάχιστη εμπλοκή σε ζητήματα αστυνόμευσης, εντελώς διαφορετικά από ό,τι ισχύει στις ΗΠΑ με το FBI. Ισχύει δε το εξής: Άν το μεταναστευτικό θεωρηθεί ζήτημα ασφάλειας του πληθυσμού της Βαυαρίας, η αστυνομία της Βαυαρίας πρέπει, σύμφωνα με τον Θεμελιώδη Νόμο της Ομοσπονδίας, να εφαρμόζει τον Βαυαρικό νόμο. Άν αντίθετα το μεταναστευτικό θεωρηθεί ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, η αστυνομία της Βαυαρίας οφείλει να εφαρμόζει τον Ομοσπονδιακό νόμο, δεδομένου ότι τα «κρατίδια» έχουν άφθονες αρμοδιότητες, όχι όμως για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Το βαυαρικό CSU, εν όψει και τοπικών εκλογών τον Οκτώβριο (μολονότι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών της Βαυαρίας δεν επιδοκιμάζει την σκληρή πολιτική του), απειλεί την Μέρκελ και με ένα άλλο βέλος που έχει στη φαρέτρα του: Απειλεί να ακυρώσει την παλιά και ανθεκτική συμφωνία με το «αδελφό» κόμμα CDU, σύμφωνα με την οποία, το CDU ως κόμμα δεν αναπτύσσει πολιτική δράση σε βαυαρικό έδαφος και αντίστοιχα, το CSU δεν αναπτύσσει πολιτική δράση στην υπόλοιπη Γερμανία. Άν κάνει πράξη την απειλή, το CSU θα παύσει να είναι ένα περιφερειακό βαυαρικό κόμμα και θα εμφανιστεί αυτόνομα σε όλη τη Γερμανία, ως δεξιό κόμμα ανταγωνιστικό του CDU - και της ακροδεξιάς AfD βέβαια. Ως αντίμετρο, το CDU θα αναπτύξει πολιτική δράση και στο έδαφος της Βαυαρίας, ως κεντροδεξιός ανταγωνιστής του CSU.
Σε τέτοια περίπτωση, το γερμανικό κομματικό και εκλογικό σκηνικό θα ρευστοποιηθεί απολύτως και θα μοιάζει, λόγου χάρη, με το ολλανδικό, στο οποίο σήμερα κανένα κόμμα δεν κερδίζει στις εκλογές ποσοστό πάνω από 20 %.
Έτσι, όποια και να είναι η εξέλιξη του νέου δράματος στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Γερμανίας, αυτό, πιθανότατα, δεν εγκυμονεί τίποτε καλό για τη σταθερότητα της Ευρώπης. Άλλωστε, το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα δεν είναι η μόνη αιτία που γεννά την εχθρότητα μεταξύ των δύο «αδελφών» και συγκυβερνώντων κομμάτων, του γερμανικού CDU και του βαυαρικού CSU - την ώρα που το τρίτο κυβερνητικό κόμμα, η Σοσιαλδημοκρατία, βρίσκεται σε πολιτικό κώμα. Στη Γερμανία όπως και σχεδόν παντού στην ήπειρό μας, ξυπνούν τώρα δαίμονες της παλιάς Ευρώπης, της προ- Γιάλτας, της προ- Νυρεμβέργης και φυσικά της προ- ΕΟΚ και προ- ΕΕ.
Φιγούρα αυτού του σκοτεινού δαιμονικού χορού είναι και οι α λα Τραμπ επιθέσεις των ηγετών του βαυαρικού δεξιού κόμματος εναντίον των Μέσων Ενημέρωσης και των αντιπάλων τους πολιτικών. Τους κατηγορούν ότι δήθεν δυσφημούν την πολιτική του CSU διαδίδοντας «ψευδείς ειδήσεις». Έτσι εφαρμόζουν μια δημαγωγική συνταγή που αποδείχτηκε δυο φορές πετυχημένη: Τώρα που την εφάρμοσε σε όλη τη Δύση η λαϊκιστική Ακροδεξιά, αλλά για πρώτη φορά παλιά, στον Μεσοπόλεμο. Τότε, ολόκληρη η γερμανική εθνικιστική Δεξιά - και όχι μόνον οι Ναζιστές - χρησιμοποιούσε ως εργαλείο καταστροφής της κριτικής ικανότητας των πολιτών κάτι πολύ γνώριμο και σε εμάς, εδώ στη χθεσινή και σημερινή Ελλάδα: Τον προπαγανδιστικό μύθο του αντεθνικού, προδοτικού «πισώπλατου μαχαιρώματος», που δήθεν κατάφεραν στη Γερμανία οι δημοκρατικοί πολιτικοί της (ιδιαίτερα οι Σοσιαλδημοκράτες) και ο δημοκρατικός Τύπος. Το ίδιο εργαλείο χρησιμοποιούν οι Τραμπιστές στις ΗΠΑ, όταν καταγγέλουν για «αντιαμερικανικό πισώπλατο μαχαίρωμα», τόσο τον Καναδά και τον πρωθυπουργό του Τριντό μετά τη σύνοδο των G7, όσο και τα αντίπαλα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ ή τους πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος και τους ελάχιστους Ρεπουμπλικανούς που απορρίπτουν την πολιτική τους.
Ίσως φαίνεται πιο καθαρά, ότι τώρα κρίνεται το πιο σημαντικό διακύβευμα της μακράς εποχής μετά το 1945: Εάν η Ευρώπη που ζήσαμε τις μεταπολεμικές δεκαετίες και έγινε καταφανώς ευάλωτη μετά το 2008, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο οι πολιτικές ελίτ της διαχειρίστηκαν την χρηματοοικονομική κρίση και το ζήτημα των προσφύγων, θα χαθεί οπισθοδρομώντας προς το «σκοτεινό» παρελθόν της. Ή, αντίθετα, θα βρεί στις κοινωνίες της, στον πολιτισμό της και στα πολιτικά κεκτημένα της, δυνάμεις για να μετεξελιχθεί σε μια πιο βιώσιμη Ένωση.
Γ. Ρ.
3. Κοινοβουλευτική ομάδα εναντίον των κομματικών στο «Κόμμα της Αριστεράς» («Die Linke»): Διπλή ηθική για το μεταναστευτικό; Ανοιχτά σύνορα ή προτεραιότητα στους αδύναμους αυτόχθονες;
«Πολλοί στην Αριστερά φροντίζουν να διατηρούν καθαρή τη συνείδησή τους με το να υποστηρίζουν την πολιτική του καλοσωρίσματος των μεταναστών» και τα ανοιχτά σύνορα, ώστε μετά να μπορούν «να θεωρούν τους πραγματικούς αγώνες για τη διανομή του κοινωνικού προϊόντος ως υπόθεση κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται σε πολύ μεγάλη απόσταση από τη δική τους ζωή»
Ζάρα Βάγκενκνεχτ (Sahra Wagenknecht), συμπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος Die Linke, στο Ομοσπονδιακό Γερμανικό Κοινοβούλιο
«Θέλουμε να μη πεθαίνουν στη Μεσόγειο, στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης. Για τον λόγο αυτό, χρειάζονται ασφαλείς, νόμιμες διαδρομές διαφυγής, ανοικτά σύνορα και ένα δίκαιο σύστημα υποδοχής προσφύγων και κατανομής των βαρών στην Ευρώπη που θα εγγυάται την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αντί για απελάσεις, ζητούμε δικαιώματα παραμονής για τους ανθρώπους και αντί να χωρίζουμε οικογένειες, θέλουμε να τις διατηρούμε ενωμένες».
Από σχέδιο απόφασης που συντάχθηκε από την Κάτια Κίππινγκ (Katja Kipping) συμπρόεδρο του Κόμματος Die Linke και υπερψηφίστηκε στο πρόσφατο Συνέδριο του κόμματος στην Λειψία (8.6.2018). Η απόφαση επιβεβαίωσε τις προηγούμενες θέσεις του κόμματος για το μεταναστευτικό, και επανεξέλεξε τους δύο προέδρους Κάτια Κίππινγκ και Μπερντ Ρίξινγκερ, αν και με κάπως μικρότερο ποσοστό. Έδωσε μια παροδική μόνον λύση στη σύγκρουση για το προσφυγικό ζήτημα και την πρόταση της Βάγκενκνεχτ για κοινή - μη κομματική εκλογική λίστα της Αριστεράς, καθώς και στη διαμάχη των δύο προέδρων, της Κάτια Κίππινγκ και της Ζάρα Βάγκενκνεχτ.
 |
| Sahra Wagenknecht (αριστερά) και Katja Kipping |
του Κρίστιαν Τέεβς
Από τις μεταρρυθμίσεις της εποχής Σρέντερ «επωφελήθηκαν μέρη των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων και του καθιερωμένου πολιτικού προσωπικού. Ο τρόπος και οι προοπτικές της ζωής τους δεν έχουν καμμιά σχέση με τον τρόπο ζωής των ψηφοφόρων του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος»
Μια ομάδα πέντε ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων κλήθηκε να συντάξει μια ολοκληρωμένη ανάλυση για τα αίτια της συνεχούς μείωσης της εκλογικής επιρροής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD). Όπως γράφει το περιοδικό Der Spiegel, εμπειρογνώμονες διεξήγαγαν 101 συνεντεύξεις με στελέχη του κόμματος, δημοσκόπους, δημοσιογράφους και κοινωνικούς επιστήμονες. Ο τίτλος της έκθεσης των 108 σελίδων είναι: Μαθαίνοντας από τα Λάθη. Και σύμφωνα με την έκθεση, τα λάθη που έκανε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, είναι πολλά.
Ένας από τους συγγραφείς της έκθεσης είναι ο ειδικευμένος στις στρατηγικές εκλογικών εκστρατειών Frank Stauss. Η ανάλυση δεν περιορίζεται στα λάθη του 2017, λέει. «Τα προβλήματα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος συσσωρεύονταν εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία. Δεν δημιουργήθηκαν τώρα και δεν μπορούν να διορθωθούν σύντομα», δήλωσε ο Stauss.
Το κόμμα δεν έχασε τις εκλογές του 2017 το 2017. «Τις είχε χάσει ήδη από το 2015 ή και ενωρίτερα». Αυτή είναι η πρώτη πρόταση στο κεφάλαιο της ανάλυσης που εχει ως τίτλο «Ναυάγιο με το καλημέρα». Το πιο τραγικό ήταν το γεγονός ότι το 2017, η Σοσιαλδημοκρατία «διέπραξε ακριβώς τα ίδια λάθη» που είχε κάνει στην προεκλογική εκστρατεία του 2013.
Λόγου χάρη, η Σοσιαλδημοκρατία κανονικά «θα έπρεπει να είχε καταβάλει κάθε προσπάθεια για να μη δίνει την εντύπωση ότι έχασε τον έλεγχο της κρατικής εξουσίας· και θα έπρεπε να προβάλει έντονα τις πολιτικές της διαφορές από τους εταίρους της στον κυβερνητικό συνασπισμό 2013-2017», δηλαδή τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα CDU και CSU.
Η αποξένωση μεταξύ του κόμματος της Σοσιαλδημοκρατίας και μεγάλων τμημάτων των ψηφοφόρων της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική της Agenda 2010 που είχε προωθήσει ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Ωστόσο μετά τα μέσα Μαρτίου του εκλογικού έτους 2017, η κοινωνική δικαιοσύνη είχε παύσει πιά να παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του Σουλτς, παρά την έμφαση που της είχε δοθεί στην αρχή, όταν ο Σουλτς ορίσθηκε ως υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.
«Αυτοί που επωφελήθηκαν και αναβαθμίστηκαν από τις μεταρρυθμίσεις εκείνης της εποχής, όταν κυβερνούσε ο Σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ, είναι εδώ και πολύ καιρό μέρος των ανώτερων κοινωνικών τάξεων ή του καθιερωμένου πολιτικού προσωπικού». Ο τρόπος και οι προοπτικές της ζωής τους έχουν απομακρυνθεί πάρα πολύ από τον τρόπο και τις προοπτικές της ζωής των ψηφοφόρων του SPD.
Αυτά δεν μπορούν να διορθωθούν εν μια νυκτί. Όμως η Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αποκτήσει νέο προσανατολισμό και, λόγου χάρη, να ενδιαφερθεί περισσότερο για τους ανθρώπους που εργάζονται στις υπηρεσίες και γενικά στον τριτογενή τομέα. Αυτοί υφίστανται τις ισχυρότερες πιέσεις: Περίπου τέσσερα εκατομμύρια τέτοιοι εργαζόμενοι δεν αμείβονται ούτε καν με τον κατώτατο μισθό. Όλοι οι Σοσιαλδημοκράτες πρέπει να το καταλάβουν: «Έχει καταστραφεί η κοινωνική ισορροπία, η ζυγαριά γέρνει από το κέντρο της κοινωνίας και κάτω, γίνεται όλο και δυσμενέστερη η θέση των ασθενέστερων».
Η Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να προβάλει ως απόλυτα πρωταρχικό το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και να το κάνει «με περισσότερη αυτοπεποίθηση σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια και με συγκεκριμένο τρόπο. Σ' αυτό περιλαμβάνονται τα θέματα της διανομής του κοινωνικού προιόντος, της κοινωνικής πρόνοιας και της εξασφάλισης από τους κινδύνους της ζωής, το θέμα των ενοικίων και το χάσμα μεταξύ των μεγάλων αστικών κέντρων και των επαρχιακών περιοχών».
H παρουσίαση της έκθεσης ανεξάρτητης επιτροπής εμπειρογνωμόνων για την πτώση της επιρροής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας είναι του δημοσιογράφου Christian Teevs (© περιοδικό Der Spiegel)
Ένας από τους συγγραφείς της έκθεσης είναι ο ειδικευμένος στις στρατηγικές εκλογικών εκστρατειών Frank Stauss. Η ανάλυση δεν περιορίζεται στα λάθη του 2017, λέει. «Τα προβλήματα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος συσσωρεύονταν εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία. Δεν δημιουργήθηκαν τώρα και δεν μπορούν να διορθωθούν σύντομα», δήλωσε ο Stauss.
Το κόμμα δεν έχασε τις εκλογές του 2017 το 2017. «Τις είχε χάσει ήδη από το 2015 ή και ενωρίτερα». Αυτή είναι η πρώτη πρόταση στο κεφάλαιο της ανάλυσης που εχει ως τίτλο «Ναυάγιο με το καλημέρα». Το πιο τραγικό ήταν το γεγονός ότι το 2017, η Σοσιαλδημοκρατία «διέπραξε ακριβώς τα ίδια λάθη» που είχε κάνει στην προεκλογική εκστρατεία του 2013.
Λόγου χάρη, η Σοσιαλδημοκρατία κανονικά «θα έπρεπει να είχε καταβάλει κάθε προσπάθεια για να μη δίνει την εντύπωση ότι έχασε τον έλεγχο της κρατικής εξουσίας· και θα έπρεπε να προβάλει έντονα τις πολιτικές της διαφορές από τους εταίρους της στον κυβερνητικό συνασπισμό 2013-2017», δηλαδή τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα CDU και CSU.
Η αποξένωση μεταξύ του κόμματος της Σοσιαλδημοκρατίας και μεγάλων τμημάτων των ψηφοφόρων της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική της Agenda 2010 που είχε προωθήσει ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Ωστόσο μετά τα μέσα Μαρτίου του εκλογικού έτους 2017, η κοινωνική δικαιοσύνη είχε παύσει πιά να παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του Σουλτς, παρά την έμφαση που της είχε δοθεί στην αρχή, όταν ο Σουλτς ορίσθηκε ως υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.
«Αυτοί που επωφελήθηκαν και αναβαθμίστηκαν από τις μεταρρυθμίσεις εκείνης της εποχής, όταν κυβερνούσε ο Σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ, είναι εδώ και πολύ καιρό μέρος των ανώτερων κοινωνικών τάξεων ή του καθιερωμένου πολιτικού προσωπικού». Ο τρόπος και οι προοπτικές της ζωής τους έχουν απομακρυνθεί πάρα πολύ από τον τρόπο και τις προοπτικές της ζωής των ψηφοφόρων του SPD.
Αυτά δεν μπορούν να διορθωθούν εν μια νυκτί. Όμως η Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αποκτήσει νέο προσανατολισμό και, λόγου χάρη, να ενδιαφερθεί περισσότερο για τους ανθρώπους που εργάζονται στις υπηρεσίες και γενικά στον τριτογενή τομέα. Αυτοί υφίστανται τις ισχυρότερες πιέσεις: Περίπου τέσσερα εκατομμύρια τέτοιοι εργαζόμενοι δεν αμείβονται ούτε καν με τον κατώτατο μισθό. Όλοι οι Σοσιαλδημοκράτες πρέπει να το καταλάβουν: «Έχει καταστραφεί η κοινωνική ισορροπία, η ζυγαριά γέρνει από το κέντρο της κοινωνίας και κάτω, γίνεται όλο και δυσμενέστερη η θέση των ασθενέστερων».
Η Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να προβάλει ως απόλυτα πρωταρχικό το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και να το κάνει «με περισσότερη αυτοπεποίθηση σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια και με συγκεκριμένο τρόπο. Σ' αυτό περιλαμβάνονται τα θέματα της διανομής του κοινωνικού προιόντος, της κοινωνικής πρόνοιας και της εξασφάλισης από τους κινδύνους της ζωής, το θέμα των ενοικίων και το χάσμα μεταξύ των μεγάλων αστικών κέντρων και των επαρχιακών περιοχών».
H παρουσίαση της έκθεσης ανεξάρτητης επιτροπής εμπειρογνωμόνων για την πτώση της επιρροής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας είναι του δημοσιογράφου Christian Teevs (© περιοδικό Der Spiegel)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου