Οι εραστές της θητείας του κ. Σημίτη και οι ανέραστοι της Αριστεράς

Οι θεότυφλοι και ο μονόφθαλμος 

(με το μάτι που βλέπει, να πάσχει από αλλοιθωρισμό και “καταρράκτη”).

 
του Γιώργου Παπαμώκου 
   
δημοσιεύθηκε (13.6.2014) στον ιστότοπο μη μαδάς τη μαργαρίτα 
(Οι εραστές της θητείας του κ. Σημίτη και οι ανέραστοι της Αριστεράς) και στη Μεταρρύθμιση 

   

Η χώρα μας δεν αντιπροσωπεύεται σε πολιτικό επίπεδο πια στην Ευρώπη. Οι Έλληνες πολιτικοί δίνουν τις περισσότερες φορές εξετάσεις στην εφαρμογή του μνημονίου, αντί να συμμετέχουν ως ισότιμοι συνομιλητές στη διαμόρφωση κρίσιμων τομέων της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Η χώρα μας, με ευθύνη των κυβερνώντων, έχει αποφασιστεί να αποτελεί την ιδιαίτερη περίπτωση χώρας - μέλους της Ε.Ε., με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το επίπεδο παρέμβασης της Χώρας μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Και δυστυχώς, με σήματα σαν αυτά που έστειλε η αντικατάσταση Θεοχάρη (αν και με την κυβερνητική πολιτική την οποία εφάρμοζε διαφωνώ), αυτή η άποψη γίνεται μαθηματικό θεώρημα που αποδεικνύεται με πολλούς τρόπους.
Δεν ξέρω πόσοι καταλαβαίνουν τη σημασία της παραπάνω παραγράφου.

Μεγάλα Έργα - Ρίο - Αντίρριο: Γέφυρα απο το Τίποτε στο Πουθενά

Η μόνη εποχή την τελευταία 25ετία, που πολύς κόσμος θεωρεί ότι η χώρα κατάφερε να συμμετέχει ενεργά και να εκπροσωπείται σοβαρά στο γίγνεσθαι της Ευρώπης, ήταν η εποχή της πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη. Κάποια από τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης Αριστεράς, πιστεύεται πως απέδειξαν ότι η μελέτη, η γνώση της Ευρωπαϊκής πρακτικής, η μεθοδολογία, η τήρηση των κανόνων, η στρατηγική ευρωπαϊκών συμμαχιών και ο σοβαρός σχεδιασμός, είναι ένα από τα ισχυρά όπλα μιας Χώρας για να διαμορφώσει τους νέους κανόνες που θα είναι ευνοϊκοί και για την ίδια (και ο νοών νοείτω, ειδικά για τη θεμελιώδους σημασίας περίπτωση διαγραφής του Ελληνικού χρέους).
Δεν έχουν άδικο σε ότι αφορά την τελεταία πρόταση. Και ανοίγω εδώ μια παρένθεση:
Οι γνωρίζοντες τη φιλοσοφία και την πρακτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σίγουροι, ότι για παράδειγμα, η πολιτική του τσαμπουκά που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή θα οδηγήσει τον λαό σε νέες περιπέτειες ή αυτούς σε νέα πολιτική ταπείνωση και γελοιοποίηση ακολουθώντας τους λεονταρισμούς των κ. Σαμαρά και κ. Παπανδρέου - ειδικά αν συνεχίσουν με την ίδια λαϊκίστικη ρητορική. Παράλληλα, οι όποιοι σύμμαχοί μας στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα αντιληφθούν ότι η χώρα μας στερείται πολιτικών που έχουν γνώση των στοιχειωδών ευρωπαϊκών κανόνων διαμόρφωσης πολιτικής και θα μας εγκαταλείψουν οριστικά.
Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι: Η επιλογή στελεχών ακόμη και της πολύ φρέσκιας κυβέρνησης (ανασχηματισμός 09/06/2014) από το ευρύτερο οικονομικό επιτελείο της εποχής Σημίτη, αποδεικνύει ότι η χώρα στερείται πολιτικών στελεχών κορυφής στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο. Ο κ. Σαμαράς εμπιστεύεται δοκιμασμένα στελέχη του επιτελείου Σημίτη συστηματικά τα δύο χρόνια πρωθυπουργίας του σε κρίσιμες θέσεις στο οικονομικό του επιτελείο! Αυτό φυσικά δεν είναι κατ’ ανάγκη κατακριτέο, ειδικά αν οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα ικανοί. Αλλά η φτώχεια σε επίπεδο ικανότητας στελεχών κορυφής είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Και γι’ αυτό δεν φταίει τόσο η ΝΔ όσο οι επιλογές του πρωθυπουργού.
Δυστυχώς όμως, τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και οι λοιποί κυβερνώντες, αλλά και πολλά στελέχη της αριστεράς, εξακολουθούν να είναι τυφλοί εραστές των επιλογών του κ. Σημίτη και να μην καταλαβαίνουν το εξής απλό:
Ο κ. Σημίτης αγνόησε (ή γνώριζε πλήρως;) την έκταση της διαφθοράς, της κομματοκρατίας και της συνέπειές της. Απέτυχε να αναπτύξει ένα σχέδιο αντιμετώπισης της παρασιτικής οικονομικής μεγέθυνσης. Απέτυχε να αντιμετωπίσει κρίσιμα εθνικά θέματα κυριαρχίας (π.χ. Ίμια). Απέτυχε να αντιληφθεί μια άλλη πολιτική ανάπτυξης για τον τόπο, αν και γι’ αυτό δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Δικαιολογήθηκε με μια φράση ομολογημένης αποτυχίας: «Αυτή είναι η Ελλάδα» !
Συμβιβάστηκε με το βαθύ, με το “όλον” ΠΑΣΟΚ του Τσοχατζόπουλου και λοιπών και προσπάθησε να δώσει ρόλο σε τότε στελέχη του Συνασπισμού και της ευρύτερης αριστεράς, που όμως αποδείχτηκαν πολύ λίγα για να διαμορφώσουν μια ισχυρή τάση ανανέωσης της κεντροαριστεράς. Κάποιοι δε από αυτούς, ταυτίστηκαν με το πλήρως μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, σε σχέση με το κίνημα του 1974, και πρόθυμα χρηματίστηκαν με το σύστημα της μουσικής καρέκλας (αλλάζοντας θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και τακτοποιώντας οικογένεια και συγγενείς).
Παράλληλα, είναι η εποχή του ταυτίστηκε με την ολική παράδοση των κομμάτων, της κυβέρνησης και του κομματικού στρατού στην πολιτική της μίζας. Αλλά και στην πολιτική που μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε: «Κατηγορούμε την κυβέρνηση μέχρι να πάρουμε μια θέση σε αυτή ή στη δημόσια διοίκηση». Και όμως, πολλοί ακόμη τρέχουν πίσω από τα πολιτικά κείμενα και τις πρωτοβουλίες του κ. Σημίτη. Ίσως διότι οι περισσότεροι μειονεκτούν νοητικά να τον υπερβούν και να χαράξουν πολιτικές. (δεν είναι και εύκολο να αναμετρηθείς με την την εμπειρία ενός πρώην Πρωθυπουργού, σαν τον κ. Σημίτη). Κάποιοι από αυτούς ήταν τότε κυβερνητικά στελέχη με διάφορες διαβαθμίσεις, που μέσα από το όραμα του εκσυγχρονισμού (δηλαδή της κυβερνητικής ή κρατικής τους καρέκλας) απέκτησαν υπόσταση, ξέφυγαν από την εικόνα της δήθεν μίζερης αριστεράς και μπήκαν στα σαλόνια της υπό εκσυγχρονισμό Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Και ενίοτε, αναβάθμισαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Ποιοι είναι όμως αυτοί; Είναι οι ανέραστοι πολιτικά άνθρωποι, οι ανίκανοι να γεννήσουν κάτι νέο. Και γι’ αυτό, είτε έχουν εμμονές με την Αριστερά του 1970, είτε κάνουν κύκλους γύρω από τον κ. Σημίτη. Δυστυχώς η ομιλία του κ. Σημίτη στο πρόσφατο μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ για τα “καλά σαράντα” (χρόνια) που σηματοδότησε τη δημιουργία της Ελιάς, αυτό είχε ως κύριο στίγμα: Ό,τι δεν μπορούν να γονιμοποιήσουν αυτοί, περιμένουν να γονιμοποιηθεί με τον “κρίνο” του κ. Σημίτη.
Μια πιθανή θεραπεία της πολιτικής ανικανότητας και της στειρότητάς τους θα ήταν η προσπάθεια να απαντήσουν στο παρακάτω ερώτημα:
Πως εξηγείται το γεγονός ότι ενώ ο κ. Σημίτης και η κυβέρνησή του θεωρούνται πετυχημένοι από πολλούς Έλληνες στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή (είσοδος Κύπρου στην Ε.Ε, είσοδος της χώρας στο ευρώ κτλ), εντούτοις στην εσωτερική διαχείριση θεωρείται από πολλούς ότι πρέπει να κληθούν να καταθέσουν για την έκταση της διαφθοράς και τις ευθύνες τους;
Η απάντηση για τους “πανσόφους ασόφους” είναι απλή:
Η κυβέρνηση Σημίτη, με στελέχη στην κυβέρνηση και στο κόμμα όπως ο κ. Τσοχατζόπουλος και ο κ. Τσουκάτος, βασίστηκε, μεταξύ άλλων, σε έναν σημαντικό παράγοντα για να επιτύχει αυτή την εικόνα. Θα καταλάβετε ότι αυτά τα στελέχη, που σήμερα τα θεωρούμε μιαρά, ήταν τότε μέρος της πετυχημένης πολιτικής. Χωρίς να θέλω να μηδενίσω το έργο άλλων πολύ σημαντικών και αξιόπιστων ανθρώπων, που πραγματικά εργάστηκαν για το καλό της χώρας μας, θεωρώ πως:
Η χώρα μας, μεταξύ άλλων, σε ένα πολύ ευνοϊκό περιβάλλον χρησιμοποίησε τότε οικονομικούς πόρους της, όπως τα κοινοτικά πλαίσια αλλά και μεγάλα δάνεια, για τη διαμόρφωση πολιτικών συμφωνιών σε επίπεδο κορυφής και έτσι μοίραζε τεράστια ποσά μέσω εξοπλιστικών, κατασκευαστικών και άλλων προγραμμάτων σε Ευρωπαϊκές εταιρείες κολοσσούς, που με τη σειρά τους είχαν τη στήριξη των κυβερνήσεών τους. Και φυσικά, όχι μόνο σε αυτές: αντίστοιχη πολιτική ακολουθήθηκε και στα εσωτερικά της χώρας. Αυτή η πολιτική ήταν πιθανώς μέρος των μεγάλων Ευρωπαϊκών συμφωνιών που ευνόησαν τη χώρα μας, και τα στελέχη που την υλοποίησαν δεν δρούσαν ανεξάρτητα. Και έτσι γιγαντώθηκε και η παλαιά και με βαθιές ρίζες στη χώρα πολιτική της μίζας με κεντρικό σχεδιασμό. Όσοι αμφιβάλλετε: Αν έχετε πρόσβαση στα ηλεκτρονικά αρχεία των εφημερίδων του ΔΟΛ από το 1997, αναζητήστε το όνομα Τσουκάτος και μελετήστε τα άρθρα... καλά! Είναι πολλά, αλλά άκρως διαφωτιστικά.

Για καλοστημένη φράξια, χρειάζεται στρατηγική και στρατηγός

Ελπίζοντας ότι η μίζα δεν θα αποτελέσει μέρος της νέας πολιτικής θέτω το εξής ερώτημα;
Αλήθεια ποια είναι τα διαπραγμευτικά χαρτιά της Ελληνικής Κυβέρνησης σήμερα, για παράδειγμα για να κατορθώσει να δημιουργήσει μια επιτυχημένη πολιτική για την διαγραφή του χρέους; Τι εργαλεία υπάρχουν; Ποιές πολιτικές βελτιστοποιούν τη χρήση τους; Μπορεί κάποιος από αυτούς του ταλαίπωρους, που ψάχνονται με ποιους να πάνε και ποιους να αφήσουν, να απαντήσει; Τόλμησα να αναφέρω μια πολιτική πρόταση σε προηγούμενο άρθρο μου για όσους αντελήφθησαν κάτι.
Γιατί όταν κάποιος αντιληφθεί, τι σημαίνει να μπορείς να παράγεις πολιτική και να απαντάς επιτυχώς σε καίρια ερωτήματα και προκλήσεις της εποχής, τότε ηγείσαι και του πολιτικού πεδίου. Τότε δημιουργείς ρεύμα που ηγεμονεύει στην πολιτική σκηνή. Τότε δεν διερωτάσαι τίνος να γίνεις ουρά, αλλά επιλέγεις μεταξύ των πολλών μελών του ανθρώπινου δυναμικού, τους κρίσιμους συνεργάτες σου που θα υλοποιήσουν τις πολιτικές.
Δυστυχώς, το σύνολο του ενεργού σήμερα πολιτικού κόσμου μέχρι στιγμής έδειξε ανίκανο να απαντήσει στις προκλήσεις της εποχής. Και μέρος του στελεχιακού δυναμικού της Αριστεράς απέδειξε πως ήταν στείρο και ανίκανο να γεννήσει πολιτικές.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο ηγεμόνας της προηγούμενης πολιτικής περιόδου (το ΠΑΣΟΚ), έδρασε ως ιός που μεταλλάχθηκε, εισχώρησε και διεκδικεί την ηγεμονία αυτή την περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ, διαλύει τη ΔΗΜΑΡ και κυριαρχεί στην κυβέρνηση. Τελικά, το σύνολο της Αριστεράς πλην ίσως μέρους του ΚΚΕ ήταν πάντα η παλλακίδα του ΠΑΣΟΚ. Και η ΝΔ μια φτηνή αντιγραφή του, όπως πολλά μέλη της ΝΔ συνομολογούν.

Ο Γιώργος Παπαμώκος είναι χημικός (Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 1996) με μεταπτυχιακές σπουδές και ερευνητικές συνεργασίες στο Τμήμα Φυσικής του πανεπιστημίου Harvard και στην Πολυτεχνική Σχολη της Λωζάννης. Πολιτική αρθρογραφία στη Μεταρρύθμιση 

 

Αναζητείται Ευρωπαϊκή Εμπνευσμένη Ηγεσία (στον ιστότοπο Μεταρρύθμιση, 2.6.2014)

Αρθρογραφία του Γιώργου Παπαμώκου στον ιστότοπο Μεταρρύθμιση

Ομάδα Πολιτών Ευτοπία
Για να συνδημιουργήσουμε το “Κοινόν” των Ιωαννιτών και Ηπειρωτών