Εν αρχή ήν η λανθασμένη εκτίμηση (ή αδιαφορία για τα πραγματικά δεδομένα) ότι μπορούσαν να “διώξουν το ΔΝΤ”
και να βγούν στις αγορές για δανεισμό χωρίς ασπίδα τη συνεγγύηση των
εταίρων της ευρωζώνης. Μετά την εξ ανάγκης συμβιβαστική συμφωνία στο
Eurogroup για δίμηνη παράταση του ελληνικού προγράμματος, η Ελληνική Κυβέρνηση αμέσως ανακοίνωσε ότι ερρίφθη ο κύβος.
Μοιάζει σαν το ανακοινώνει το τέλος μιας αγγαρείας που άρχισε το
αργότερο αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014. Μια αγγαρεία που κατέληξε σε ένα απρόσεκτο στοίχημα, που ήταν ανανενόμενο να χάσει. Με την απόφαση της
να ξεκινήσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα την κοινοβουλευτική διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές φαίνονται πιο κοντά. “Ποτέ μη λές ποτέ”, αν όμως βρεθούν 180 βουλευτές αυτής της Βουλής να εκλέξουν Πρόεδρο, αυτό μάλλον θα είναι έκπληξη.
Οι συχνές πρόωρες έως πολύ πρόωρες εκλογές, ακλόνητος κανόνας στην Ελλάδα μεταπολεμικά (με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις τις περιπτώσεις που μια Βουλή εξαντλεί την τετραετία), αποκαλύπτουν πόσο στρεβλό, ευκαιριακό επειδή είναι πελατειακό και μόνιμα μειωμένης δημοκρατικής λειτουργικότητας είναι το κομματικό σύστημα της χώρας και πόσο “αδιόρθωτο” έμεινε επί 6 δεκαετίες. Ούτε παλιά το μάθημα από την επτάχρονη δικατορία δίδαξε κάτι στο εγχώριο πολιτικό προσωπικό και στα κόμματα, ούτε τώρα φαίνονται να νοιάζονται ιδιαίτερα οι πολιτικές ελίτ μας για το πανθομολογούμενο γεγονός, ότι η οππορτουνιστική πολιτική των κομμάτων συνέβαλε αποφασιστικά στο Ελληνικό οικονομικό ναυάγιο. Η πραγματικότητα αλλάζει διαρκώς, όμως οι πολιτικές ελίτ δεν θέλουν ν' αλλάξουν.
Άς είναι. Είναι κακοί μαθητές της πραγματικότητας και εμμονικά επαναλαμβάνουν “μία από τα ίδια”, γιατί ξέρουν ότι αυτό είναι η καλύτερη λύση για την πελατειακή λογική που υπερασπίζονται και για τα συμφέροντα που ευνοούν.
Άν αυτό είναι κακό, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η απόφαση αυτή είναι όντως σαν τέλος μιας αγγαρείας για την κυβέρνηση και σαν απελευθέρωση από μια Βαβυλώνεια αιχμαλωσία για τους πολίτες. Το πράγμα δεν τραβούσε άλλο: ούτως ή άλλως αυτή η κυβέρνηση 2012-2014, άλλοτε σε συμπαιγνία και άλλοτε παίζοντας κρυφτούλι με τα όργανα των εταίρων και διακρατικών δανειστών της ΕΕ, με την τρόικα και με τις δεσμεύσεις του μνημονίου, σαν το Γατόπαρδο του Βισκόντι, την παλιά ταινία με τον Αλαίν Ντελόν, “τα άλλαζε όλα για να μην αλλάξει τίποτε” στη χώρα.
Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.
Οι συχνές πρόωρες έως πολύ πρόωρες εκλογές, ακλόνητος κανόνας στην Ελλάδα μεταπολεμικά (με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις τις περιπτώσεις που μια Βουλή εξαντλεί την τετραετία), αποκαλύπτουν πόσο στρεβλό, ευκαιριακό επειδή είναι πελατειακό και μόνιμα μειωμένης δημοκρατικής λειτουργικότητας είναι το κομματικό σύστημα της χώρας και πόσο “αδιόρθωτο” έμεινε επί 6 δεκαετίες. Ούτε παλιά το μάθημα από την επτάχρονη δικατορία δίδαξε κάτι στο εγχώριο πολιτικό προσωπικό και στα κόμματα, ούτε τώρα φαίνονται να νοιάζονται ιδιαίτερα οι πολιτικές ελίτ μας για το πανθομολογούμενο γεγονός, ότι η οππορτουνιστική πολιτική των κομμάτων συνέβαλε αποφασιστικά στο Ελληνικό οικονομικό ναυάγιο. Η πραγματικότητα αλλάζει διαρκώς, όμως οι πολιτικές ελίτ δεν θέλουν ν' αλλάξουν.
Άς είναι. Είναι κακοί μαθητές της πραγματικότητας και εμμονικά επαναλαμβάνουν “μία από τα ίδια”, γιατί ξέρουν ότι αυτό είναι η καλύτερη λύση για την πελατειακή λογική που υπερασπίζονται και για τα συμφέροντα που ευνοούν.
Άν αυτό είναι κακό, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η απόφαση αυτή είναι όντως σαν τέλος μιας αγγαρείας για την κυβέρνηση και σαν απελευθέρωση από μια Βαβυλώνεια αιχμαλωσία για τους πολίτες. Το πράγμα δεν τραβούσε άλλο: ούτως ή άλλως αυτή η κυβέρνηση 2012-2014, άλλοτε σε συμπαιγνία και άλλοτε παίζοντας κρυφτούλι με τα όργανα των εταίρων και διακρατικών δανειστών της ΕΕ, με την τρόικα και με τις δεσμεύσεις του μνημονίου, σαν το Γατόπαρδο του Βισκόντι, την παλιά ταινία με τον Αλαίν Ντελόν, “τα άλλαζε όλα για να μην αλλάξει τίποτε” στη χώρα.
Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.
Γ. Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου