Η υπ’ αριθ. 095 ημίονος Διήγημα του Κίμωνα Λώλου με θέμα από το 1940

στον ιστοχώρο Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία - Το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου, για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και όλα τα άλλα, 22.10.2017

Το διήγημα δημοσιεύτηκε πρώτα στα αγγλικά το 1963 (The Carleton Miscelanny) και μετά στα ελληνικά - σε μετάφραση του συγγραφέα Κ. Λώλου - το 1967 στη Νέα Εστία, τ. 1956 (βλ. άλλες δημοσιεύσεις του στη Νέα Εστία)

Οι Ιταλοί σπάσαν τα σύνορα στις πέντε το πρωί. Οι Έλληνες κινητοποίησαν όποιον και οτιδήποτε μπορούσε να πολεμήσει, να βαδίσει, να κουβαλήσει, να εφοδιάσει. Κι οι Ιταλοί σπρώχτηκαν πίσω στην Αλβανία. Κι ο πόλεμος κατακάθισε. Κι ήταν τρεις βδομάδες πριν από τις βροχές.

Η «υπ’ αριθ. Ε.Σ. 095 ημίονος» στρατολογήθηκε καθώς βοσκούσε κοντά στο λιοτρίβι του Κορωπιού. Ο πεταλωτής του συντάγματος ετοίμασε τους σιδερένιους μαρκαδόρους. Ο υποψήφιος ημιονηγός κουβάριασε το καπίστρι της γύρω στο χέρι του. Ο δεκανέας σήκωσε και κουλούριασε το μπροστινό δεξί της πόδι. Μα όταν ο μαρκαδόρος — Ε.Σ.— απόθεσε το καυτερό του φίλημα στο αριστερό νύχι της κι ένα λιγνό κορδόνι καπνού ανέβηκε, εκείνη έδωσε γενναίο ταρακούνημα στους δυο που την κρατούσαν, τόσο, που ο δεκανέας αναγκάστηκε ν’ αμολήσει το ποδάρι της. Κι ο πεταλωτής πισωτραβήχτηκε.

Ο μουλαράς έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει το καπίστρι. Μα κείνη κλωτσούσε του ψήλου, πηδούσε και σβουριζόταν σα μαινάδα. Κι ο μουλαράς ξαμόλησε το καπίστρι και φύσηξε να δροσίσει τη σκοινογδαρμένη παλάμη του καθώς την έβλεπε να ποδοβολεί πέρα, λεύτερη κι όμορφη στην αγριάδα της. Εκείνη σταμάτησε μόνο σαν έφτασε στο ασημοσταχτί δασάκι με τα λιόδενδρα.

→ Συνέχεια και ολόκληρο το διήγημα στον ιστοχώρο Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία ←

→ Όλα τα τεύχη της Νέας Εστίας ψηφιοποιημένα στο Εθνκό Κέντρο Βιβλίου←

Μνημείο για τα ζώα του πολέμου - Λονδίνο, Χάιντ Παρκ