Ριχάρδος ο Χρυσόκαρδος και οι άλλοι Χρυσοδάκτυλοι. Και οι σωματοφύλακές τους
Ποιοί και πότε νομοθέτησαν το ρυθμιστικό (!) πλαίσιο αυτής της νέας ελληνικής «βιομηχανίας» που εμφανίστηκε και θέριεψε μετα το 2009; Καταρχήν υπάρχει ρυθμιστικό πλαίσιο;
Η δικαστική εξουσία με τα όργανά της, αντί να ασχολείται με το σύννομο και τη συνταγματικότητα των περικοπών στις αποδοχές των μελών της (και στις αποδοχές άλλων μανδαρίνων του βαθέος κράτους), δεν θα έπρεπε, μεταξύ πολλών άλλων, να έχει ήδη ασχοληθεί - και αυτεπάγγελτα - με το σύννομο της λειτουργίας αυτών των «βιομηχανιών» και με τη συνταγματικότητα του νομοθετικού πλαισίου που τις διέπει;
Και πριν απ' όλα, δεν θα έπρεπε να έχει ερευνήσει άν υπάρχει ή όχι τέτοιο νομοθετημένο ρυθμιστικό πλαίσιο;
Ποιοί και πότε νομοθέτησαν το ρυθμιστικό (!) πλαίσιο αυτής της νέας ελληνικής «βιομηχανίας» που εμφανίστηκε και θέριεψε μετα το 2009; Καταρχήν υπάρχει ρυθμιστικό πλαίσιο;
Η δικαστική εξουσία με τα όργανά της, αντί να ασχολείται με το σύννομο και τη συνταγματικότητα των περικοπών στις αποδοχές των μελών της (και στις αποδοχές άλλων μανδαρίνων του βαθέος κράτους), δεν θα έπρεπε, μεταξύ πολλών άλλων, να έχει ήδη ασχοληθεί - και αυτεπάγγελτα - με το σύννομο της λειτουργίας αυτών των «βιομηχανιών» και με τη συνταγματικότητα του νομοθετικού πλαισίου που τις διέπει;
Και πριν απ' όλα, δεν θα έπρεπε να έχει ερευνήσει άν υπάρχει ή όχι τέτοιο νομοθετημένο ρυθμιστικό πλαίσιο;
Ούτε καν κόβουν παραστατικά! Τουλάχιστον στις συνήθεις αγοραπωλησίες. Και πώς φορολογούνται;
Βρίσκουν και τα κάνουν. Ή, μάλλον, βρίσκουν βοήθεια και τα κάνουν.
ΥΓ: Και επειδή ως αντίδραση και σε τέτοιες κριτικές μπορεί να ακουστούν από αρμόδια όργανα άλλα αντ' άλλων, άς είναι σαφή και τα εξής: Η εκτόξευση απειλών κατά δικαστικών ή εισαγγελικών λειτουργών από οποιονδήποτε και με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, είναι φυσικά απαράδεκτη σε δημοκρατικά πολιτεύματα. Το απαράδεκτο των απειλών ισχύει βέβαια για κάθε πολίτη, πόσο μάλλον για τους εν λόγω λειτουργούς.
Βρίσκουν και τα κάνουν. Ή, μάλλον, βρίσκουν βοήθεια και τα κάνουν.
ΥΓ: Και επειδή ως αντίδραση και σε τέτοιες κριτικές μπορεί να ακουστούν από αρμόδια όργανα άλλα αντ' άλλων, άς είναι σαφή και τα εξής: Η εκτόξευση απειλών κατά δικαστικών ή εισαγγελικών λειτουργών από οποιονδήποτε και με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, είναι φυσικά απαράδεκτη σε δημοκρατικά πολιτεύματα. Το απαράδεκτο των απειλών ισχύει βέβαια για κάθε πολίτη, πόσο μάλλον για τους εν λόγω λειτουργούς.
  |
| Αριστερά: Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (1157-1199 |
Η φθοροποιός πολιτική εκπαίδευση έχει συσσωρευθεί. Παραδόθηκαν αμαρτωλά μαθήματα τώρα και στο παρελθόν, πολλά και διάφορα. Και οι παιδαγωγοί του κακού είναι πολλοί και διαφορετικοί. Αυτοί που «διαφθείρουν το πολιτικό ήθος των παίδων και των εφήβων» (εξίσου και των μεγαλύτερων) δυστυχώς δεν είναι μόνον χρυσαυγίτες, φασίστες και γιαλαντζί φιλελεύθεροι
Από το 1993 και μετά η «πατριωτική» μερίδα της ΝΔ, το «πατριωτικό» μέρος του ΠΑΣΟΚ, ο τότε «πατριωτικός» ΣΥΝ (της κοπής Αλαβάνου, γιατί τότε υπήρχε και ο πεντακάθαρος Μ. Παπαγιαννάκης) κ.ο.κ., έσπειραν ανέμους καπηλευόμενοι το λεγόμενο Μακεδονικό για λόγους πολιτικαντισμού.
Ενδιαμέσως με τις πολιτικές τους μας φόρτωσαν και μια χρεοκοπία.
Τώρα τί πιο αναμενόμενο από το θερίζουν - ή μάλλον να θερίζουμε, ένοχοι και αθώοι - θύελλες;
Πολύς εθνικισμός και αντιδημοκρατική προπαγάνδα υπήρχε και στην περίοδο 2010-2012, στις «αγανακτισμένες άνω και κάτω πλατείες». Αλλά εκείνος κρυβόταν μέσα στη μπούρκα του «αντιμνημονιακού» μετώπου. Και έτσι έχει μείνει ασχολίαστος και υπεράνω κριτικής.
Θλίψη προκαλούν και αυτά που λένε σήμερα για το θέμα διάφορες ομάδες της «πολύ πατριωτικής» - «πολύ Αριστεράς» - μέχρι το 2015 σάρκα εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ. Το ψάρι δεν βρωμάει απλώς από το κεφάλι. Στην Ελλάδα υπάρχει ολόκληρη ψαραγορά με πολλά μαγαζιά, τίγκα στα σάπια ψάρια.
Το σύνθημα «η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» μιλάει από μόνο του και δείχνει ποιοί, πόσο πολλοί και πώς κατέστρεψαν και καταστρέφουν την αρετή του πολίτη και ιδίως την πιο ευαίσθητη: του μελλοντικού ενήλικου πολίτη και εκλογέα αυτής της χώρας.
Όμως συμβαίνει και σε πιο ώριμες δημοκρατίες
Μυαλό δεν έβαλαν - και ποτέ δεν θα βάλουν - oι απανταχού της γης που περιέγραψε ακριβοδίκαια ο Dr Samuel Johnson, λίγο πριν το 1800:
«Patriotism is the last refuge of a scoundrel» .
Από το 1993 και μετά η «πατριωτική» μερίδα της ΝΔ, το «πατριωτικό» μέρος του ΠΑΣΟΚ, ο τότε «πατριωτικός» ΣΥΝ (της κοπής Αλαβάνου, γιατί τότε υπήρχε και ο πεντακάθαρος Μ. Παπαγιαννάκης) κ.ο.κ., έσπειραν ανέμους καπηλευόμενοι το λεγόμενο Μακεδονικό για λόγους πολιτικαντισμού.
Ενδιαμέσως με τις πολιτικές τους μας φόρτωσαν και μια χρεοκοπία.
Τώρα τί πιο αναμενόμενο από το θερίζουν - ή μάλλον να θερίζουμε, ένοχοι και αθώοι - θύελλες;
Πολύς εθνικισμός και αντιδημοκρατική προπαγάνδα υπήρχε και στην περίοδο 2010-2012, στις «αγανακτισμένες άνω και κάτω πλατείες». Αλλά εκείνος κρυβόταν μέσα στη μπούρκα του «αντιμνημονιακού» μετώπου. Και έτσι έχει μείνει ασχολίαστος και υπεράνω κριτικής.
Θλίψη προκαλούν και αυτά που λένε σήμερα για το θέμα διάφορες ομάδες της «πολύ πατριωτικής» - «πολύ Αριστεράς» - μέχρι το 2015 σάρκα εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ. Το ψάρι δεν βρωμάει απλώς από το κεφάλι. Στην Ελλάδα υπάρχει ολόκληρη ψαραγορά με πολλά μαγαζιά, τίγκα στα σάπια ψάρια.
Το σύνθημα «η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» μιλάει από μόνο του και δείχνει ποιοί, πόσο πολλοί και πώς κατέστρεψαν και καταστρέφουν την αρετή του πολίτη και ιδίως την πιο ευαίσθητη: του μελλοντικού ενήλικου πολίτη και εκλογέα αυτής της χώρας.
Όμως συμβαίνει και σε πιο ώριμες δημοκρατίες
Μυαλό δεν έβαλαν - και ποτέ δεν θα βάλουν - oι απανταχού της γης που περιέγραψε ακριβοδίκαια ο Dr Samuel Johnson, λίγο πριν το 1800:
«Patriotism is the last refuge of a scoundrel» .
Α. Τη στιγμή που σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ παίρνει επίδομα ανεργίας μόνον 10 %
των ανέργων, οι οποίοι είναι (επίσημα) 20 %, η «πρώτη φορά Αριστερά» θεώρησε ως προτεραιότητα ένα ακόμη δωράκι στους
μανδαρίνους του βαθέος κράτους. Και σαν να μην έφθανε η βιασύνη της
κυβέρνησης να ευθυγραμμιστεί με την ανελέητη ταξική
σκληρότητα της δικαστικής εξουσίας, χωρίς καν να σκεφτούν τις άλλες διαθέσιμες νομικές διαδικασίες, στη συνέχεια παρέκαμψαν και την φορολογική
κλίμακα.
Στο τέλος ο πρόωρος Άγιος Βασίλης έβγαλε από το σακί του και δώρα ακόμη και για το διπλωματικό και άλλο προσωπικό του Υπουργείου Εξωτερικών, που ως γνωστόν ψοφάει της πείνας. Μάλλον ήρθε η ώρα να τους κάνουν και δικαιούχους Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης.
Β. Μετά ήρθε η σειρά του λεγόμενου Κοινωνικού Μερίσματος. Για τα εισοδηματικά κριτήρια, με τα οποία αποκλείονται οι πιο «εύποροι» ή μειώνεται το ποσό για τους «όχι και τόσο απόλυτα φτωχούς», εφευρέθηκε ένα απίστευτα «ταξικά μεροληπτικό» τρυκ: Αθροίζουν στο τεκμαρτό εισόδημα έτους 2017 και το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) για να λειτουργεί ως κόφτης σε όσους ήταν το 2017 δικαιούχοι ΚΕΑ!
Λογικά, με το ισχύον φορολογικό σύστημα, ισχύει ως φορολογητέο εισόδημα το τεκμαρτό όταν υπερβαίνει το άθροισμα των πραγματικών εισοδημάτων (που λογικά θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει τα επιδόματα) ή ισχύει το άθροισμα των πραγματικών εισοδημάτων (που λογικά συμπεριλαμβάνει τα επιδόματα) όταν αυτό υπερβαίνει το τεκμαρτό εισόδημα.
Το να αθροίζουν τεκμαρτά και πραγματικά εισοδήματα - και μάλιστα προερχόμενα από το ΚΕΑ, το οποίο, όχι τυχαία, δεν αποκαλείται επίδομα, αλλά εισόδημα - είναι νέα πρωτοφανής αλχημεία.
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι αναπάντεχα. Το καθιερωμένο κομματικό σύστημα στην Ελλάδα και οι προσήλυτοί του μετά το 2010 (όπως και τα καθιερωμένα κόμματα παντού στη Δύση) ξέρει, εκτός των άλλων, ότι οι μανδαρίνοι και τα επιλεγμένα μεσοστρώματα, υψηλόμισθα και αυτοαπασχολούμενα, πάντα ψηφίζουν. Το ποιούς ψηφίζουν είναι μια άλλη ιστορία.
Οι άνεργοι και οι νέοι συχνότατα δεν ψηφίζουν. Όμως, ειδικά στην Ελλάδα, γιατί να ψηφίσουν; Και ποιόν να ψηφίσουν; Η κυβερνητική «ταξική μεροληψία» (υπονοούσε, υποθέτω, υπέρ των πιο αδύναμων) ήταν και είναι αντίστροφης φοράς. Απατηλή ρητορία για εύπιστους.
Να λείπει λοιπόν το προπαγανδιστικό βύσσινο με τις «ταξικές μεροληψίες». Άνεργοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα με το σύνηθες μισθολόγιο, μικροσυνταξιούχοι του ιδιωτικού και του κανονικού δημόσιου τομέα, χρειαζόμαστε - μάλλον επειγόντως - και ένα κίνημα υπέρ της αγνής και άδολης ταξικής α-μεροληψίας. Της ανύπαρκτης, πρίν την κρίση, μέσα στην κρίση, τώρα και πάντα.
Άν μη τι άλλο, για να μη μας θεωρούν οι κυβερνώντες - τωρινοί, πρώην και επόμενοι - κρέας για τα πολιτικά τους κανόνια.
Αν αύριο εμείς τα μερικά εκατομμύρια «ψηφίσουμε με τα πόδια», ίσως καταλάβουν επιτέλους ότι δεν είμαστε εύπιστοι σαν τον κυρ-Μέντιο του Ξυλούρη, ούτε εργαλεία εξυπηρέτησης των πελατών τους, ούτε ηλίθιοι που πληρώνουν τα δωράκια στις παρέες των παρεοκρατών.
Στο τέλος ο πρόωρος Άγιος Βασίλης έβγαλε από το σακί του και δώρα ακόμη και για το διπλωματικό και άλλο προσωπικό του Υπουργείου Εξωτερικών, που ως γνωστόν ψοφάει της πείνας. Μάλλον ήρθε η ώρα να τους κάνουν και δικαιούχους Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης.
Β. Μετά ήρθε η σειρά του λεγόμενου Κοινωνικού Μερίσματος. Για τα εισοδηματικά κριτήρια, με τα οποία αποκλείονται οι πιο «εύποροι» ή μειώνεται το ποσό για τους «όχι και τόσο απόλυτα φτωχούς», εφευρέθηκε ένα απίστευτα «ταξικά μεροληπτικό» τρυκ: Αθροίζουν στο τεκμαρτό εισόδημα έτους 2017 και το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) για να λειτουργεί ως κόφτης σε όσους ήταν το 2017 δικαιούχοι ΚΕΑ!
Λογικά, με το ισχύον φορολογικό σύστημα, ισχύει ως φορολογητέο εισόδημα το τεκμαρτό όταν υπερβαίνει το άθροισμα των πραγματικών εισοδημάτων (που λογικά θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει τα επιδόματα) ή ισχύει το άθροισμα των πραγματικών εισοδημάτων (που λογικά συμπεριλαμβάνει τα επιδόματα) όταν αυτό υπερβαίνει το τεκμαρτό εισόδημα.
Το να αθροίζουν τεκμαρτά και πραγματικά εισοδήματα - και μάλιστα προερχόμενα από το ΚΕΑ, το οποίο, όχι τυχαία, δεν αποκαλείται επίδομα, αλλά εισόδημα - είναι νέα πρωτοφανής αλχημεία.
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι αναπάντεχα. Το καθιερωμένο κομματικό σύστημα στην Ελλάδα και οι προσήλυτοί του μετά το 2010 (όπως και τα καθιερωμένα κόμματα παντού στη Δύση) ξέρει, εκτός των άλλων, ότι οι μανδαρίνοι και τα επιλεγμένα μεσοστρώματα, υψηλόμισθα και αυτοαπασχολούμενα, πάντα ψηφίζουν. Το ποιούς ψηφίζουν είναι μια άλλη ιστορία.
Οι άνεργοι και οι νέοι συχνότατα δεν ψηφίζουν. Όμως, ειδικά στην Ελλάδα, γιατί να ψηφίσουν; Και ποιόν να ψηφίσουν; Η κυβερνητική «ταξική μεροληψία» (υπονοούσε, υποθέτω, υπέρ των πιο αδύναμων) ήταν και είναι αντίστροφης φοράς. Απατηλή ρητορία για εύπιστους.
Να λείπει λοιπόν το προπαγανδιστικό βύσσινο με τις «ταξικές μεροληψίες». Άνεργοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα με το σύνηθες μισθολόγιο, μικροσυνταξιούχοι του ιδιωτικού και του κανονικού δημόσιου τομέα, χρειαζόμαστε - μάλλον επειγόντως - και ένα κίνημα υπέρ της αγνής και άδολης ταξικής α-μεροληψίας. Της ανύπαρκτης, πρίν την κρίση, μέσα στην κρίση, τώρα και πάντα.
Άν μη τι άλλο, για να μη μας θεωρούν οι κυβερνώντες - τωρινοί, πρώην και επόμενοι - κρέας για τα πολιτικά τους κανόνια.
Αν αύριο εμείς τα μερικά εκατομμύρια «ψηφίσουμε με τα πόδια», ίσως καταλάβουν επιτέλους ότι δεν είμαστε εύπιστοι σαν τον κυρ-Μέντιο του Ξυλούρη, ούτε εργαλεία εξυπηρέτησης των πελατών τους, ούτε ηλίθιοι που πληρώνουν τα δωράκια στις παρέες των παρεοκρατών.
Η κουλτούρα της συναίνεσης των βόρειων χωρών ...ήταν κάποτε.
Αλλαξαν ακόμη και οι Σουηδοί - στο Σουηδικό Κοινοβούλιο οι δικοί τους ακροδεξιοί δεν φέρονται σαν Σουηδέζες Αρσακειάδες. Στην δε λιγότερο βόρεια Γερμανία, με την είσοδο στη Bundestag της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), αμέσως χρειάστηκε να προσλάβουν θηριοδαμαστή, δηλαδή να «μεταθέσουν» άρον-άρον τον Β. Σόιμπλε στην Προεδρία της Βουλής.
Η νέα «ευρωπαϊκή κανονικότητα» είναι μάλλον η Γαλλία. Οι εικόνες της επικαιρότητας, με τη βαμμένη με σπρέυ Αψίδα του Θριάμβου, τα καμμένα αυτοκίνητρα στα Ηλύσια Πεδία και τα λοιπά, μιλούν από μόνες τους. Βιώνουμε ως ευρωπαϊκό όλον, Βορράς και Νότος - και όχι μονον η Ευρώπη, βλέπε ΗΠΑ, Τραμπ κτλ - τις λυπηρές παράπλευρες επιπτώσεις των Trente inglorieuses, 1980-2010.
Η απορρύθμιση του κράτους πρόνοιας σ' ολόκληρη τη Δύση, η εγκατάλειψη της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς και η καταστροφή της κοινωνικής συνοχής βλάπτουν σοβαρά τη δημοκρατία.
Αλλαξαν ακόμη και οι Σουηδοί - στο Σουηδικό Κοινοβούλιο οι δικοί τους ακροδεξιοί δεν φέρονται σαν Σουηδέζες Αρσακειάδες. Στην δε λιγότερο βόρεια Γερμανία, με την είσοδο στη Bundestag της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), αμέσως χρειάστηκε να προσλάβουν θηριοδαμαστή, δηλαδή να «μεταθέσουν» άρον-άρον τον Β. Σόιμπλε στην Προεδρία της Βουλής.
Η νέα «ευρωπαϊκή κανονικότητα» είναι μάλλον η Γαλλία. Οι εικόνες της επικαιρότητας, με τη βαμμένη με σπρέυ Αψίδα του Θριάμβου, τα καμμένα αυτοκίνητρα στα Ηλύσια Πεδία και τα λοιπά, μιλούν από μόνες τους. Βιώνουμε ως ευρωπαϊκό όλον, Βορράς και Νότος - και όχι μονον η Ευρώπη, βλέπε ΗΠΑ, Τραμπ κτλ - τις λυπηρές παράπλευρες επιπτώσεις των Trente inglorieuses, 1980-2010.
Η απορρύθμιση του κράτους πρόνοιας σ' ολόκληρη τη Δύση, η εγκατάλειψη της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς και η καταστροφή της κοινωνικής συνοχής βλάπτουν σοβαρά τη δημοκρατία.
«Γενιά των διακοσίων ευρώ» - Ο ανθυποκατώτατος μισθός
Στην Ελλάδα, πολλοί νέοι (και όχι μόνον νέοι) συχνά δεν δουλεύουν ούτε καν για τον υποκατώτατο μισθό των 500 ευρώ αλλά για τον ανθυποκατώτατο των 300 και 200 ευρώ για οκτάωρο. Και αυτοί είναι οι συγκριτικά «τυχεροί», διότι υπάρχουν και οι άνεργοι, που είναι ακόμη περισσότεροι.
Με τους τελευταίους - νέους ή και 60άρηδες μακροχρόνια ανέργους, που δεν είχαν την «ευφυία» να συνταξιοδοτηθούν στα 50 με εθελούσια έξοδο ή αλλιώς, όπως διάφοροι «λειτουργοί» - η αντικυβερνητική και η φιλοκυβερνητική «κοινωνική κριτική» των Μέσων Ενημέρωσης απαξιούν εξίσου να ασχοληθούν. Άν και το ξέρουν πόσο πιο οικτρή είναι αυτή η «πληρωμή» τους από την «οικτρή πληρωμή των ευσυνείδητων λειτουργών», στούς οποίους, τουλάχιστον, θα δοθούν αναδρομικά, σύντομα και αυξήσεις, άν βέβαια ανήκουν ή ανήκαν στο «βαθύ Δημόσιο».
Φυσικά δεν έχουν (και δεν θέλουν να έχουν) λύση γι' αυτά τα αποσιωπημένα οι κυβερνώντες.
Αλλά ομοίως δεν έχει (και δεν θέλει να έχει) συγκεκριμένες και πρακτικές λύσεις και η άλλη πλευρά του πολυχρονεμένου κομματικού μας συστήματος, αυτή που μερικοί αντικυβερνητικοί σχολιαστές αποκαλούν «εντελώς διαφορετικό κόσμο» με «άλλο όραμα». Και το βλέπουν, γι αυτό και ξεφεύγουν πλαγίως, το στρίβουν κανονικά στη γωνία και αλλάζουν πεζοδρόμιο, με ομιχλώδη περί «ολικής επανεκκίνησης», «αλλαγής κουλτούρας» και «υγιούς επιχειρηματικότητας».
Αυτά τα ακούσαμε από πολλούς, πολλές φορές, επί πολλές δεκαετίες.
Το νέο είναι ότι βιώσαμε ένα τέλος εποχής. Η ελληνική τριαξονική νταλίκα «κατασκευές-τουρισμός-ναυτιλία» ντεραπάρισε το 2010 (στην πραγματικότητα το 2008) και δεν μπορεί να επανεκκινήσει. Το ρεαλιστικό ζητούμενο είναι άλλο παραγωγικό μείγμα, αλλά αυτό χρειάζεται και άλλο κομματικό σύστημα.
Μέχρι να φτιαχτούν αυτά, πρέπει παράλληλα να γίνεται αυτό που καμμιά πολιτική πλευρά δεν τονίζει: Να συντηρηθεί το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας. Ιδίως το πιο σημαντικό, το ανθρώπινο - και κατά πρώτο λόγο των νέων
Φυσικά δεν έχουν (και δεν θέλουν να έχουν) λύση γι' αυτά τα αποσιωπημένα οι κυβερνώντες.
Αλλά ομοίως δεν έχει (και δεν θέλει να έχει) συγκεκριμένες και πρακτικές λύσεις και η άλλη πλευρά του πολυχρονεμένου κομματικού μας συστήματος, αυτή που μερικοί αντικυβερνητικοί σχολιαστές αποκαλούν «εντελώς διαφορετικό κόσμο» με «άλλο όραμα». Και το βλέπουν, γι αυτό και ξεφεύγουν πλαγίως, το στρίβουν κανονικά στη γωνία και αλλάζουν πεζοδρόμιο, με ομιχλώδη περί «ολικής επανεκκίνησης», «αλλαγής κουλτούρας» και «υγιούς επιχειρηματικότητας».
Αυτά τα ακούσαμε από πολλούς, πολλές φορές, επί πολλές δεκαετίες.
Το νέο είναι ότι βιώσαμε ένα τέλος εποχής. Η ελληνική τριαξονική νταλίκα «κατασκευές-τουρισμός-ναυτιλία» ντεραπάρισε το 2010 (στην πραγματικότητα το 2008) και δεν μπορεί να επανεκκινήσει. Το ρεαλιστικό ζητούμενο είναι άλλο παραγωγικό μείγμα, αλλά αυτό χρειάζεται και άλλο κομματικό σύστημα.
Μέχρι να φτιαχτούν αυτά, πρέπει παράλληλα να γίνεται αυτό που καμμιά πολιτική πλευρά δεν τονίζει: Να συντηρηθεί το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας. Ιδίως το πιο σημαντικό, το ανθρώπινο - και κατά πρώτο λόγο των νέων
Ως προς το θέμα των «σκανδάλων», τα 2 μεγαλύτερα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, ασφαλώς απαντούν με αντιπερισπασμούς όταν κατηγορούνται δικοί τους πολιτικοί.
Αλλά άν ανοίξουμε τη συζήτηση και σε άλλα πολιτικά διακυβεύματα πέραν της διαχείρισης των σκανδάλων, δεν κάνουν αντιπερισπασμούς μόνον αυτά τα κόμματα. Ένας μεγάλος αντιπερισπασμός στην ανεπιτυχή διαχείριση της οικονομικής μιζέριας, κυρίως της ανεργίας και της υπερχειλίζουσας ανισότητας, δεν είναι, κατά κύριο λόγο, η ίδια η υπερπροβολή των σκανδάλων (αναμφίβολα υπαρκτών πολλών από αυτά) από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και την οιονεί συγκυβερνώσα Καραμανλική φράξια της ΝΔ;
Και ασφαλώς οι αντιπερισπασμοί και των δύο ειδών βλάπτουν συνολικά το ελληνικό πολιτικό - ή μάλλον το κομματικό - σύστημα.
Όμως το πιο ουσιαστικό ερώτημα είναι άλλο: Άν η λογική και ο τρόπος λειτουργίας του ελληνικού κομματικού συστήματος, που έχουν ηλικία πολλών δεκαετιών αλλά επιβίωσαν της κρίσης, είναι τελικά πράγματα διατηρητέα. Ή μήπως είναι κατεδαφιστέα, ώστε να μπορέσουν ίσως να αντικατασταθούν με λιγότερο παράλογη λογική και με λιγότερο τοξικό τρόπο λειτουργίας;
Η
κυκλοφορία των κεφαλαίων είναι απολύτως διεθνοποιημένη και
παγκοσμιοποιημένη, χωρίς κανένα περιορισμό ή φορολόγηση. Βλέπουμε όμως
κάποιους να το αμφισβητούν; Και ποιούς;
Πάντως, ένα είναι σαφές: Οι δεξιοί λαϊκιστές, νέοι και παλιοί, δεν το αμφισβητούν. Οι νέοι, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, η Μαρίν Λε Πεν, και ο πολιτικός και κοινωνικός περίγυρος του Βλαντίμιρ Πούτιν είναι οι καλύτεροι πελάτες των offshore και του άτυπου τραπεζικού συστήματος του πλανήτη. Τελευταία δε, κορυφαίοι πολιτικοί της νέας λαϊκιστικής ακροδεξιάς AfD στη Γερμανία κατηγορούνται για σκοτεινές δωροληψίες από ακόμη πιο σκοτεινούς και ζάπλουτους επιχειρηματίες με έδρες στον Ελβετικό Παράδεισο.
Στη Γερμανία πάλι, ο Φρίντριχ Μερτς, εσωκομματικός αντίπαλος της Μέρκελ, νεοφιλελεύθερος και ταυτόχρονα δεξιός λαϊκιστής του σεμνού παλιού τύπου, μέχρι τώρα επικεφαλής του Εποπτικού Συμβουλίου του υποκαταστήματος στη Γερμανία της αμερικανικής εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Black Rock με ετήσιο μισθό 1 εκατομμύριο ευρώ (αλλά, ο οποίος, κατά δήλωσή του, αυτοκατατάσσεται στην «ανώτερη μεσαία κοινωνική τάξη»!), ηττήθηκε με μικρή μόνον διαφορά στην ψηφοφορία για την εκλογή νέου Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος
Οι 2 άλλες «ελευθερίες κίνησης» (προσώπων και εμπορευμάτων) είναι επακόλουθα της πρώτης. Κινητήρια και καθοδηγητική δύναμή τους είναι η κυκλοφορία των κεφαλαίων
Πράγμα που σημαίνει τό εξής: Όσο η κυκλοφορία των κεφαλαίων είναι απολύτως διεθνοποιημένη και δεν αμφισβητείται, όποιος περιμένει περιορισμό στην μετανάστευση προσώπων απλώς στερείται στοιχειώδους ρεαλισμού.
Οι ιδεολογικά συνειδητοποιημένοι οπαδοί των δεξιών λαϊκιστών θέλουν κλειστά σύνορα για τους μετανάστες (και ενδεχομενως για τα εμπορεύματα), αλλά ορθάνοιχτα για το χρήμα.
Δηλαδή θέλουν σουρωτήρι που το περνά το λάδι αλλά είναι αδιαπέραστο από το νερό.
Πάντως, ένα είναι σαφές: Οι δεξιοί λαϊκιστές, νέοι και παλιοί, δεν το αμφισβητούν. Οι νέοι, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, η Μαρίν Λε Πεν, και ο πολιτικός και κοινωνικός περίγυρος του Βλαντίμιρ Πούτιν είναι οι καλύτεροι πελάτες των offshore και του άτυπου τραπεζικού συστήματος του πλανήτη. Τελευταία δε, κορυφαίοι πολιτικοί της νέας λαϊκιστικής ακροδεξιάς AfD στη Γερμανία κατηγορούνται για σκοτεινές δωροληψίες από ακόμη πιο σκοτεινούς και ζάπλουτους επιχειρηματίες με έδρες στον Ελβετικό Παράδεισο.
Στη Γερμανία πάλι, ο Φρίντριχ Μερτς, εσωκομματικός αντίπαλος της Μέρκελ, νεοφιλελεύθερος και ταυτόχρονα δεξιός λαϊκιστής του σεμνού παλιού τύπου, μέχρι τώρα επικεφαλής του Εποπτικού Συμβουλίου του υποκαταστήματος στη Γερμανία της αμερικανικής εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Black Rock με ετήσιο μισθό 1 εκατομμύριο ευρώ (αλλά, ο οποίος, κατά δήλωσή του, αυτοκατατάσσεται στην «ανώτερη μεσαία κοινωνική τάξη»!), ηττήθηκε με μικρή μόνον διαφορά στην ψηφοφορία για την εκλογή νέου Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος
Οι 2 άλλες «ελευθερίες κίνησης» (προσώπων και εμπορευμάτων) είναι επακόλουθα της πρώτης. Κινητήρια και καθοδηγητική δύναμή τους είναι η κυκλοφορία των κεφαλαίων
Πράγμα που σημαίνει τό εξής: Όσο η κυκλοφορία των κεφαλαίων είναι απολύτως διεθνοποιημένη και δεν αμφισβητείται, όποιος περιμένει περιορισμό στην μετανάστευση προσώπων απλώς στερείται στοιχειώδους ρεαλισμού.
Οι ιδεολογικά συνειδητοποιημένοι οπαδοί των δεξιών λαϊκιστών θέλουν κλειστά σύνορα για τους μετανάστες (και ενδεχομενως για τα εμπορεύματα), αλλά ορθάνοιχτα για το χρήμα.
Δηλαδή θέλουν σουρωτήρι που το περνά το λάδι αλλά είναι αδιαπέραστο από το νερό.
Γ. Ρ.
