Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Το θρίλερ του Ελληνικού δημόσιου χρέους και ΑΕΠ, 1960 - 2011: Οι αριθμοί δεν λένε ψέμματα

Το θρίλερ του χρέους στην μεταπολίτευση. Ποιός το έχτισε; 
(Η πορεία του Ελληνικού Δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, απο το  e-rooster blog)
   

Πηγή : 

Και η πορεία του ονομαστικού Ελληνικού ΑΕΠ (σε δολλάρια), 1960 - 2014 (ενημερωμένο 2015), σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα:

Πηγή (ανανεούμενη) : 

Pieter Bruegel - Κυνηγοί στο χιόνι
Στην περίοδο 1998 - 2008 η ονομαστική αυξηση του ΑΕΠ ήταν κατακόρυφη. Υπερδιπλασιάστηκε. Μέσα σε μια δεκαετία, από 135 δις $ (1998) εκτινάχθηκε στα 341 δις $ (2008). Ωστόσο στην ίδια περίοδο, το Δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, παρά την μεγάλη άνοδο του παρονομαστή, σχεδόν καθόλου δεν μειώθηκε. Έμεινε σταθερό. Είναι φανερό ότι τα φορολογικά έσοδα δεν επωφελήθηκαν καθόλου απο την άνοδο του ΑΕΠ, ενώ ο Δημόσιος δανεισμός εκτοξεύτηκε σε ύψη πρωτοφανή.
Αυτή την αλήθεια - ότι η δημοσιονομική χρεοκοπία δεν συνέβη σε κάποια φτωχή χώρα - απέφυγαν να την εκστομίσουν τα πολιτικά μας κόμματα, μιλώντας απευθείας στους Έλληνες πολίτες.
Ακούστηκε μάλλον για πρώτη φορά από τα χείλη Έλληνα πολιτικού αρχηγού, σε ομιλία στην Αμερική (Α. Τσίπρας, λόγος στο Πανεπιστήμιο Columbia της Ν. Υόρκης, 24 Ιανουαρίου 2013). Απέδωσε το Ελληνικό πρόβλημα κυρίως στην ανεπαρκή φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων την περίοδο της ανάπτυξης και στην φοροδιαφυγή αυτών των κοινωνικών τάξεων.
H σταθερότητα του κλάσματος ενώ ο παρονομαστής του υπερδιπλασιάζεται σημαίνει 2 πράγματα:
1. Το Δημόσιο δεν επωφελήθηκε από εκείνη την ραγδαία ονομαστική άνοδο του ΑΕΠ. Δηλαδή, το πρόσθετο ΑΕΠ δεν του απέδωσε αναλογικά αυξημένα φορολογικά έσοδα, που θα μείωναν το παλιό χρέος και θα βελτίωναν τις υπηρεσίες που οφείλει να παρέχει το κοινωνικό κράτος. Τα οφέλη της ανάπτυξης τα ιδιοποιήθηκε εξ ολοκλήρου μια ευνοημένη μερίδα ιδιωτών με υψηλά εισοδήματα, οι οποίοι δεν απέδωσαν τους οφειλόμενους φόρους.
2. Ο Δημόσιος δανεισμός (από τις αγορές) συνεχίσθηκε απτόητος, και μάλιστα με αυξανόμενο ρυθμό. Αντί το κράτος να καλύψει τις ανάγκες του αντλώντας μέσω της φορολογίας αναλογικό μερίδιο από την άνοδο του ΑΕΠ, συνέχισε να τροφοδοτεί με Δημόσια δανεική ρευστότητα τον πλουτισμό και την κατανάλωση αυτής της ευνοημένης μειοψηφίας πολιτών με τα υψηλά και μεγαλομεσαία εισοδήματα. Έτσι επιβάρυνε πιό πολύ το δικό του χρέος, ακριβώς την περίοδο που έπρεπε (και μπορούσε) να το μειώσει ριζικά.
Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έκαναν ακριβώς το ίδιο, και έκαναν αυτά τα δύο ταυτόχρονα: Δεν αντλούσαν τα νόμιμα φορολογικά έσοδα από τις πιό πλούσιες κοινωνικές τάξεις, αλλά επίσης φόρτωναν το Δημόσιο με νέα χρέη, προκειμένου να ευνοήσουν ακόμη πιό πολύ τους πελάτες και αφεντικάτους.
Pieter Bruegel - Η πτώση του Ίκαρου

Το “έγκλημα είναι συνεχές, όχι στιγμιαίο. Η επανόρθωση μπορεί να είναι μόνον αναδρομική. Όμως μέχρι τώρα, δεν φαίνεται να την θέλουν οι κυβερνώντες.  

 
Update 22 Ιανουαρίου 2014: 
 Ένα τεκμηριωμένο (με αριθμούς και διαγράμματα) κείμενο.
cornelsen : Δεν είναι μυστήριο αλλά θέμα απλής αριθμητικής – και λογικής

Τα συνοπτικά συμπεράσματά του:

1. «Οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα στο διάστημα 2005-2008 ήταν λίγο πάνω από τον μ.ο. της ΕΕ». Η υπέρβαση τού μ.ο. οφειλόταν στις υπερβολικές δαπάνες για τόκους και “βαθύ κράτος” (στρατός, αστυνομία, Δικαιοσύνη). 
«Όπως ακριβώς συμβαίνει σε μια τριτοκοσμική μπανανία.
Όλες οι ισχυρές χώρες τής ΕΕ (Γαλλία, Σουηδία, Δανία κλπ) έχουν δημόσιες δαπάνες ΠΑΝΩ από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο και φυσικά περισσότερες από την Ελλάδα (πάντα ως ποσοστό τού ΑΕΠ)».
2. «Στο επίπεδο και στην δομή των Δημοσίων Εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές των ευρωπαϊκών χωρών (για το 2007) και των χωρών τού ΟΟΣΑ (για το 2006), η ευρωπαϊκή» μπανανία που λέγεται Ελλάδα από πλευράς εσόδων βρίσκεται στην 22η θέση των 28 χωρών τού δείγματος (πίσω και από την Βουλγαρία !). Αν η χώρα μας έμοιαζε με μια μέση ευρωπαϊκή χώρα (EU27) θα είχε 7 μονάδες τού ΑΕΠ επιπλέον δημόσια έσοδα. Σε τιμές τού 2007 αυτή η διαφορά σημαίνει 15 δισ. €!»  
3.«Είναι απλό να εξηγήσει κανείς (αν έχει τα μάτια του ανοιχτά και δεν ψάχνει να βρει Εβραίους) γιατί η κρίση τού ευρώ εκδηλώθηκε στην Ελλάδα με την μορφή κρίσης δημόσιου χρέους: Το κεφάλαιο (ντόπιο και ξένο) παίρνει το μεγαλύτερο κομμάτι τής «πίτας» αλλά πληρώνει τούς λιγότερους φόρους και εισφορές. Το αποτέλεσμα είναι η χώρα να έχει α) χαμηλότατα δημόσια έσοδα β) χαμηλές κοινωνικές δαπάνες (και γι’ αυτό άθλιες κοινωνικές υπηρεσίες) αλλά γ) από τις υψηλότερες δαπάνες στις χώρες τής ΕΕ για εξοπλισμούς, κρατική καταστολή και τοκοχρεολύσια –σε αυτά είμαστε… ανοιχτοχέρηδες».
4. Τα διαγράμματα Δημόσιες Δαπάνες, Δημόσια Έσοδα (από φόρους και εισφορές), από το 1988 έως το 2009.
Με το διάγραμμα αυτό και μόνον, οι περισσότερες εξηγήσεις είναι περιττές

6 σχόλια:

  1. Μια παρατήρηση: Tο διάγραμμα του ΑΕΠ είναι σε δολλάρια και φυσικά η ισοτιμία Ευρώ προς $ δεν είναι σταθερή.
    Δεκέμβριο 2002 ήταν περίπου 1 $ = 1 €.
    http://finance.yahoo.com/echarts?s=EURUSD%3DX+Interactive#symbol=;range=my;compare=;indicator=volume;charttype=area;crosshair=on;ohlcvalues=0;logscale=off;source=undefined;

    άρα για το 2002 έχουμε 146 δις $ ~ 146 δις €.
    Το 2008 1 € ~ 1,6 $ (το maximum), άρα τα 341 δις $ ~ 213 δις €.
    Είχαμε άνοδο του ονομαστικού ΑΕΠ 46 % μέσα σε 6 χρόνια, μέσος όρος ανόδου 7,66 % το χρόνο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και http://cornel.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=40894&blid=95

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα στοιχεία είναι πολύ ενδιαφέροντα και αξιόπιστα. ¨Οτι το συμπέρασμα συγκλίνει με αυτό που προκύπτει απο τους roosters (της εντελώς διαφορετικής κατεύθυνσης), είναι δηλωτικό πόσο σαφή (και απλά) είναι τα πράγματα.

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα. Βεβαίως η ερμηνεία μου (δλδ ότι στην Ελλάδα το χρέος φορτώθηκε στο Δημόσιο ΠΡΙΝ την κρίση) δεν αρκεί για να ερμηνεύσει το γενικότερο φαινόμενο τής κρίσης. Νομίζω πως sto http://cornel.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=45727&blid=95 (άρθρο τού Στ. Μαυρουδέα όπου υπάρχει και αναφορά σε άρθρο τού Χρ. Ιωάννου) περιγράφονται οι τρεις επικρατούσες απόψεις για την ερμηνεία τής "ελληνικής" κρίσης (τής οποίας η κρίση χρέους είναι απλώς η τελική της μορφή). Το διευκρινίζω για να μην θεωρηθεί ότι αν δεν είχαμε υποφορολόγηση θα είχαμε γλυτώσει την χρεοκοπία.

      Διαγραφή
  3. Λέτε ότι ενώ το ΑΕΠ υπερδιπλασιάστηκε σε μία δεκαετία, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ έμεινε σταθερό και συμπεραίνετε ότι "Είναι φανερό ότι τα φορολογικά έσοδα δεν επωφελήθηκαν καθόλου απο την άνοδο του ΑΕΠ, ενώ ο Δημόσιος δανεισμός εκτοξεύτηκε σε ύψη πρωτοφανή."

    Όμως από αυτά τα στοιχεία δεν είναι καθόλου "φανερό" το συμπέρασμά σας. Το μόνο που σημαίνει η σταθερότητα του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ότι η φορολογική βάση έμεινε σταθερή και ως εκ τούτου όπως τα εισοδήματα αυξάνονταν κατά μέσο όρο με τον ίδιο ρυθμό με το ΑΕΠ όπως και οι κρατικές δαπάνες με αποτέλεσμα το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ να μένει λίγο έως πολύ σταθερό. Συνεπώς βγάζετε λάθος συμπεράσματα με λάθος μαθηματικά, τα έχετε μπερδέψει και πάνω στην σύγχυση σας γενάτε και κοσμοθεωρίες. Έτσι εξηγείται γιατί οι χώρες που έχουν χαμηλό μέσο IQ καταφεύγουν σε λύσεις παρόμοιες με αυτές που προτείνετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα γνωρίζετε ασφαλώς, ότι στις Σκανδιναβικές χώρες, όπου εφαρμόζονται με σταθερότητα παρόμοιες λύσεις, το μέσο IQ των πολιτών είναι το υψηλότερο του κόσμου. Επίσης και οι επιδόσεις της εκπαίδευσης.
      Το γεγονός που παραδέχεστε, ότι η φορολογική βάση έμεινε καθηλωμένη σε καιρούς διαρκώς ανερχόμενου ΑΕΠ (ενώ αντίθετα οι δαπάνες - και ο δανεισμός - συναγωνιζόταν το ρυθμό ανόδου του ΑΕΠ), αποδεικνύει αυτό ακριβώς που υποστηρίζω: Την ανεπαρκή φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων κατά την περίοδο της ανάπτυξης, μέσω κατευθυνόμενης φιλο-κυκλικής (pro-cyclical) οικονομικής πολιτικής. Η υποφορολόγηση ήταν ένας από τους τρόπους για να τρομπάρουν αέρα στη φούσκα.
      Για όποιον δεν έχει ιδεολογικές παρωπίδες (ή το συμφέρον ως γνωστικό φίλτρο), η αποτύπωση των μαθηματικών στις καμπύλες των διαγραμμάτων είναι εύγλωττη και αμείλικτη.

      Διαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις 2013 - 2022

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται
Χρίστος Αλεξόπουλος: Κλιματική κρίση και κοινωνική συνοχή

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:<br>Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι
Πως η αγάπη επουλώνει τη φθορά του κόσμου

Danilo Kiš:

Danilo Kiš:
Συμβουλές σε νεαρούς συγγραφείς, και όχι μόνον

Predrag Matvejević:

Predrag Matvejević:
Ο Ρωσο-Κροάτης ανιχνευτής και λάτρης του Μεσογειακού κόσμου

Azra Nuhefendić

Azra Nuhefendić
Η δημοσιογράφος με τις πολλές διεθνείς διακρίσεις, γράφει για την οριακή, γειτονική Ευρώπη

Μάης του '36, Τάσος Τούσης

Μάης του '36, Τάσος Τούσης
Ο σκληρός Μεσοπόλεμος: η εποχή δοσμένη μέσα από τη ζωή ενός ανθρώπου - συμβόλου

Ετικέτες

«Γενιά του '30» «Μακεδονικό» 1968 1989 αειφορία Ανδρέας Παπανδρέου αντιπροσωπευτική δημοκρατία Αριστοτέλης Αρχιτεκτονική Αυστρομαρξισμός Βαλκανική Βαρουφάκης βιοποικιλότητα Βρετανία Γαλλία Γερμανία Γκράμσι Διακινδύνευση Έθνος και ΕΕ Εκπαίδευση Ελεφάντης Ενέργεια Επισφάλεια ηγεμονία ΗΠΑ Ήπειρος Θ. Αγγελόπουλος Θεοδωράκης Θεσσαλονίκη Θεωρία Συστημάτων Ιβάν Κράστεφ ιστορία Ιταλία Καντ Καρλ Σμιτ Καταναλωτισμός Κεντρική Ευρώπη Κέϋνς Κίνα Κλιματική αλλαγή Κοινοτισμός κοινωνική ανισότητα Κορνήλιος Καστοριάδης Κοσμάς Ψυχοπαίδης Κράτος Πρόνοιας Κώστας Καραμανλής Λιάκος Α. Λογοτεχνία Μάνεσης Μάξ Βέμπερ Μάρξ Μαρωνίτης Μέλισσες Μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης Μέσα Ενημέρωσης Μεσόγειος Μεταπολίτευση Μιχ. Παπαγιαννάκης Μουσική Μπερλινγκουέρ Νεοφιλελευθερισμός Νίκος Πουλαντζάς Νίτσε Ο τόπος Οικολογία Ουκρανία Π. Κονδύλης Παγκοσμιοποίηση Παιδεία Πράσινοι Ρήγας Ρίτσος Ρωσία Σεφέρης Σημίτης Σολωμός Σοσιαλδημοκρατία Σχολή Φραγκφούρτης Ταρκόφσκι Τουρκία Τραμπ Τροβαδούροι Τσακαλώτος Τσίπρας Φιλελευθερισμός Φιλοσοφία Χαλκιδική Χέγκελ Χριστιανισμός Acemoglu/Robinson Adorno Albrecht von Lucke André Gorz Axel Honneth Azra Nuhefendić Balibar Brexit Carl Schmitt Chomsky Christopher Lasch Claus Offe Colin Crouch Elmar Altvater Ernst Bloch Ernst-W. Böckenförde Franklin Roosevelt Habermas Hannah Arendt Heidegger Jan-Werner Müller Jeremy Corbyn Laclau Le Corbusier Louis Althusser Marc Mazower Matvejević Michel Foucault Miroslav Krleža Mudde Otto Bauer PRAXIS International Ruskin Sandel Michael Strauss Leo Streeck T. S. Eliot Timothy Snyder Tolkien Ulrich Beck Wallerstein Walter Benjamin Wolfgang Münchau Zygmunt Bauman

Song for the Unification (Zbigniew Preisner -
Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube

Song for the Unification (Zbigniew Preisner - <br>Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον...
Ἡ ἀγάπη ...πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει...
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα·
μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (προς Κορινθ. Α΄ 13)

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»
«Είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος»

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
«Χριστούγεννα με τον Κοκκινολαίμη – Το Αηδόνι του Χειμώνα»

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι