Τράπεζες, πλειστηριασμοί και «κούρεμα» (Κ. Καλλίτσης) - Η ολιγαρχία των banksters (Γιάκομπ Άουγκστάϊν / Spiegel)

Τράπεζες και πλειστηριασμοί ακινήτων 

του Κώστα Καλλίτση

 

Από την εφημερίδα © Καθημερινή:  Τράπεζες και πλειστηριασμοί (ΙΙ),  8 Δεκεμβρίου 2013

Πρόβλημα μπαταχτσήδων υπάρχει, αλλά οι αρμόδιοι απλώς το... θωρούν και (ή: για να) το επικαλούνται. Σήμερα, μια τράπεζα δεν μπορεί να επιβάλει την αποπληρωμή δανείου ακόμα κι αν ο μπαταχτσής έχει υψηλές καταθέσεις σε αυτήν την ίδια (σε μεγάλη τράπεζα αυτό ισχύει για το 15% των κόκκινων δανείων...), ενώ αγνοεί αν ο μπαταχτσής έχει καταθέσεις σε άλλες τράπεζες. 

Για το πρώτο, χρειάζεται μία λογική νομοθετική ρύθμιση – όπως σε άλλες χώρες. 

Για το δεύτερο, ο Τειρεσίας, που έχει εικόνα των δανείων, θα μπορούσε να μαθαίνει και τις «συνημμένες» καταθέσεις και να ενημερώνει τις τράπεζες, χωρίς αυτές να παραβιάζουν προσωπικά δεδομένα. Το θέμα είναι απλό, παραμένει όμως άλυτο. Γιατί;

Το μείζον πρόβλημα είναι άλλο: Η ύφεση που επιτείνεται από την ασκούμενη πολιτική, οι αγκυλώσεις και ο βραχυπροθεσμισμός των τραπεζών, η απροθυμία των κυβερνώντων - παρότι το 90% των κεφαλαίων των τραπεζών είναι λεφτά των φορολογουμένων. Η κρίση, σφοδρότερη από όσο ανέμεναν, οδηγεί δανειολήπτες σε αδιέξοδο. Οι τράπεζες αντιδρούν με μιζέρια και υστέρηση. Αντί να προβλέπουν, τρέχουν πίσω από την κρίση με δειλές ρυθμίσεις, που τσακίζονται στα ύφαλα της κρίσης: Το 80% των δανείων που μπαίνουν σε ρύθμιση ξανακοκκινίζουν σε 12 μήνες, διότι η οικονομική κατάσταση των δανειοληπτών επιδεινώνεται τόσο ώστε να υποχρεώνονται σε παύση πληρωμών. Φτάσαμε στην 5η γενιά (ατελέσφορων...) ρυθμίσεων. Και το ηφαίστειο τείνει να εκραγεί.
Οι μαζικοί πλειστηριασμοί είναι σενάριο καταστροφής. Αλλά και η αδράνεια οδηγεί στην καταστροφή (εξαιρουμένων 5-6 δικηγορικών εταιρειών που κερδίζουν εκατομμύρια από τη φούσκα των εντολών πληρωμής). Την περασμένη Κυριακή διατύπωσα μία πρόταση τεσσάρων σημείων: (α) Επιμήκυνση για 100 χρόνια των κόκκινων στεγαστικών δανείων για τα οποία υπάρχει πραγματική αδυναμία εξυπηρέτησης, (β) με έντοκη περίοδο 30 ετών, (γ) άτοκη για τα υπόλοιπα 70 έτη (διαφορετικά, θα πρέπει να πληρωθεί 3-4 φορές το αρχικό δάνειο...) και (δ) τακτή, ανά τριετία επανεκτίμηση της ρύθμισης με βάση την περιουσιακή κατάσταση του δανειολήπτη - όπως γίνεται στον Καναδά.
Οι τράπεζες έχουν ήδη πάρει τις έως σήμερα ζημίες τους από τα κόκκινα δάνεια, καθώς η αξία τους γράφεται στα βιβλία τους μειωμένη κατά 30% ή περισσότερο. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν (α) θα «κάτσουν» πάνω σε αυτή τη ζημία μέχρι να φτάσουν να γράψουν ως ζημία όλο το δάνειο ή (β) θα προσφέρουν στον δανειολήπτη γενναίες ρυθμίσεις, ώστε να αντέξει να πληρώνει. Στη δεύτερη περίπτωση, το δάνειο συνεχίζει να αποπληρώνεται, έπειτα από 12 μήνες μεταφέρεται από τα κόκκινα στην κατηγορία των εξυπηρετούμενων δανείων, μειώνεται η παρακράτηση που κάνει η Τράπεζα της Ελλάδας, σταδιακά ενισχύεται η κεφαλαιακή θέση των τραπεζών. Θα μειωθούν τα κέρδη τους; Ναι. Εναλλακτική, όμως, είναι η καταστροφή της κοινωνίας. Που θα παρασύρει κι αυτές.

ΥΓ: Μερικοί προτείνουν «κούρεμα» δανείων. Ισως δεν κατανοούν ότι αυτό συνεπιφέρει «κούρεμα» καταθέσεων. Σε κάθε περίπτωση, πριν «κουρέψουν» τα δάνεια, οφείλουν να δώσουν σε όλους την ευκαιρία να πάρουν ένα δάνειο-που-θα-«κουρευτεί». Επιβάλλεται για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Ισως, δε, επί το δικαιότερο, το ύψος του δανείου να είναι αντιστρόφως ανάλογο του εισοδήματος καθενός...

  

Κώστας Καλλίτσης: Τράπεζες και πλειστηριασμοί ακινήτων (Ι)   -  "Καθημερινή" 1. 12. 2013

 

Ο Κώστας Καλλίτσης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Καθημερινή".
  
Επιλογή πρόσφατης αρθρογραφίας του (από την ιστοσελίδα "Μεταρρύθμιση")

“Κούρεμα” των ιδιωτικών δανείων, χωρίς “κούρεμα” των μη ασφαλισμένων καταθέσεων (των καταθετών -"επενδυτών” με άνω των 200.000 ή 100.000 ευρώ), και κυρίως χωρίς δίκαιη και ισότιμη αντιμετώπιση όσων δεν έχουν πάρει ποτέ δάνειο, άν και έχουν μικρή περιουσία και μικρό εισόδημα, θα ήταν το αποκορύφωμα της κοινωνικής σκληρότητας εναντίον των πιό αδύνατων.
Γιατί σ' αυτούς ακριβώς, στους πιό αδύνατους και ποτέ επωφεληθέντες και επωφελούμενους, θα φόρτωναν το κόστος του “κουρέματος”, δηλαδή το πρόσθετο όφελος των ήδη επωφελημένων.
Θα ήταν το αποκορύφωμα της εύνοιας υπέρ των πλούσιων, των “πελατών” και γενικώς υπέρ των επωφελημένων απο την φούσκα 1990 - 2008.

Αυτό θα έπρεπε να το σκέφτονται όλοι. Ιδιαίτερα θα έπρεπε να το σκέφτονται δυό και τρείς φορές, οι εξ αριστερών υποστηρικτές τέτοιων λύσεων. 

Άνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο, άνθρωποι που δεν έχουν “δανεισθεί” ούτε σπυρί σιτάρι από μυρμήγκι. Από την άλλη πλευρά, μπαταχτσήδες που χρωστούν κέρατα ενός κοπαδιού ταράνδων στις τράπεζες (:δηλαδή, μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους, στο Δημόσιο, δηλαδή στους συνεπείς πολίτες, κατά κανόνα τους πιο φτωχούς), συνεχίζουν να ζούν σε ανάκτορα. Στα χειμερινά το χειμώνα και στα θερινά το καλοκαίρι. Με τον ίδιο τρόπο ζωής, όπως το 2008. Έ και δεν τρέχει κάστανο με τα ανάκτορα;
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και τι δικαιοσύνη είναι αυτή (ενίοτε μάλιστα διεκδικώντας και δάφνες αριστεροσύνης), που λέει “ειρήνη στα παλάτια”, προτείνοντας “σεισάχθεια” για όλους, ανεξαρτήτως περιουσιακής κατάστασης; 

Το“Ειρήνη στις φτωχοκαλύβες, πόλεμος στα παλάτια” (Γκέοργκ Μπύχνερ και Φρίντριχ Βάϊντιγκ, 1834), εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, 180 χρόνια μετά. Σαν να ήταν χθές.  

Γ. Ρ.  

 

Η επιστροφή των banksters - πρόκειται για καθαρή ολιγαρχία

του Γιάκομπ Άουγκστάϊν

 

© Der Spiegel,  25 Νοεμβρίου 2013

  

«...Ζούμε σε μια εποχή που κανείς δεν την έχει περιγράψει σαφέστερα από τον Hilmar Kopper, ένας από τα πρώην διευθυνές της Deutsche Bank: “Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν κυκλοφορούσε τόσο πολύ χρήμα όπως τώρα, ποτέ δεν μπορούσε να διακινείται και να αλλάζει χέρια με τέτοια ταχύτητα. Και ποτέ μέχρι τώρα δεν χρησιμοποίησε το χρήμα αυτό ολόκληρο τον πλανήτη σαν να είναι η παιδική χαρά του, όπως συμβαίνει σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης”. Πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα γνωρίζουμε ήδη. Αλλά το έχουμε κατανοήσει πραγματικά; Διότι, στη δύναμη αυτού του χρήματος, πρέπει τελικά να αντιταχθεί η δύναμη της πολιτικής. Αλλά η πολιτική αποτυγχάνει ξανά και ξανά. 
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ήδη κατά το έτος 2009, είχε εκτιμήσει το κόστος και τους κινδύνους της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια. Και από το 2008, η κερδοσκοπία στα τρόφιμα οδήγησε μερικές δεκάδες χώρες σε καταστάσεις πείνας και σε εξεγέρσεις......Έχουμε συνηθίσει ότι σ' αυτό το οικονομικό σύστημα δεν εξουσιάζει ο δήμος, και ασφαλώς όχι οι άριστοι - αλλά μόνον οι Ολίγοι. Το σύστημά μας δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αριστοκρατικό. Είναι καθαρή ολιγαρχία. 
Τα κέρδη πηγαίνουν στους μετόχους, τα μπόνους ρέουν προς τα διευθυντικά στελέχη των τραπεζών - αλλά τους κινδύνους τους αναλαμβάνει το κράτος. Αυτό, μετά την οικονομική κρίση δεν έχει αλλάξει. Είναι ένα σύστημα ανήθικο. Και δεν έχει να κάνει καθόλου με οικονομία της αγοράς. Είναι μια διεστραμμένη μορφή του πελατειακού καπιταλισμού. Εκμετάλλευση όλης της κοινωνίας, νομιμοποιημένη και καθαγιασμένη από το κράτος.

Είναι πολύ απλό: Αν μια τράπεζα είναι τόσο μεγάλη που η κατάρρευσή της θα ήταν αφόρητη - τότε η ίδια η τράπεζα είναι αφόρητη. Μια εταιρεία που είναι σε ιδιωτικά χέρια, αλλά σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να διασώζεται από τον δημόσιο τομέα, είναι παραλογισμός. Είτε πρέπει να διασπαστεί σε μικρότερα τμήματα - είτε πρέπει να πάει σε δημόσια χέρια, και τότε δεν πρέπει να την διαχειρίζονται με γνώμονα το κίνητρο του κέρδους, αλλά όπως μία υπηρεσία. Αυτό ηχεί λίγο βαρετό. Και έτσι πρέπει να είναι. Κρατικοποίηση - αυτό θα ήταν μία λύση».

O Jakob Augstein αρθρογραφεί στο περιοδικό "Spiegel" και στις Γερμανικές εφημερίδες "Süddeutsche Zeitung" και "Zeit". Εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα "Der Freitag" ("Παρασκευή").

  

Ο Γιάκομπ Άουγκστάϊν στην ιστοσελίδα Μετά την κρίση: Η θρησκεία ως κοινωνική ουτοπία: Η εναλλακτική λύση του Ιησού

   

Επιλογή πρόσφατης αρθρογραφίας του J. Augstein: Η στήλη  Im Zweifel links

("Σε περίπτωση αμφιβολίας, αριστερά" - Der Spiegel - σε Γερμανική γλώσσα 

 

Μια εξαιρετικά κρίσιμη - και χρήσιμη -επισήμανση: 

Νικόλας Σεβαστάκης: Ο Αγκάμπεν, η Ακροδεξιά και η «τραπεζοκρατία». Η εναντίωση στην κυριαρχία των τραπεζών δεν συνιστά, από μόνη της μια αριστερή θέση ("Εφημερίδα των Συντακτών", 28.11.2013).