Novartis: Το σκάνδαλο πέθανε και ενταφιάστηκε, ζήτω το μετα-σκάνδαλο, να 'ναι καλά και τα κορόιδα

του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού
 

© in.gr - Δημήτρης Κ. Ψυχογιός: Η υγεία των κορόιδων, 6.11.2019

  

«Τα κόμματα έχουν κλειστεί σε πύργο - γυάλινο, για να μπορούμε να παρακολουθούμε τις κονταρομαχίες τους, να χειροκροτούμε και να ψηφίζουμε», γράφει ο Δ. Ψυχογιός. 

Aς δούμε τη μεγάλη εικόνα: Όλη η αδιαφάνεια βυζαντινού τύπου με τις ανακριτικές και δικαστικές δολοπλοκίες για την υπόθεση Novartis, με τους λεγόμενους Ρασπούτιν, με τους πολιτικά αταίριστους εταίρους τους και με τους πολιτικά ομοαίματους (αλλά από άλλη παρέα) άσπονδους εχθρούς τους, πού κατέληξε στην πράξη; Στο να ξεχαστεί και να ξεπλυθεί, νομικά και πολιτικά, το ίδιο το ζήτημα, δηλαδή η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, του Δημοσίου και όχι μόνον, μέσω της κατευθυνόμενης συνταγογράφησης και της υπερτιμολόγησης των φαρμάκων, και να συζητάμε μόνον για το μετα-ζήτημα. Το «σκάνδαλο» απέθανε και ετάφη, όμως στην περίκλειστη αλλά γυάλινη πολιτική σκηνή ζει και βασιλεύει το μετα-σκάνδαλο: Συζητούν μόνον εάν οι «Ρασπούτιν» και οι συνεργάτες τους στοχοποίησαν άδικα πολιτικούς ως χρηματιζόμενους από την φαρμακευτική εταιρία.

Τέτοια έργα τα ξαναείδαμε. Το φινάλε της κωμοτραγωδίας Novartis θυμίζει την πολιτική θύελλα περί «μαστρωπών»-ολιγαρχών στα ΜΜΕ που προκάλεσαν την περίοδο 2004-2007 οι τότε κυβερνώντες (για την ακρίβεια, τους ολιγάρχες τους αποκαλούσαν «νταβατζήδες»), η οποία, αντί για ξήλωμα των «μαστρωπών» και για ένα τέλος της μαστρωπείας, συνέβαλε, στην πράξη, στην πλήρη ασυδοσία τους. Άραγε, κατά λάθος συνέβη; Θριάμβευσε η ετερογονία των σκοπών, ή κάτι άλλο; Πάντως, κάπως έτσι, φτάσαμε στη σημερινή πραγματικότητα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει...

Και τί θα γίνει άραγε τώρα με την Novartis, με το σκάνδαλο, με το μετα-σκάνδαλο και με τα νέα κοινοβουλευτικά δικαστήρια δι' αναψυχήν των κορόιδων; Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Φρίντριχ Σίλλερ στο δράμα Η Συνωμοσία του Φιέσκο στη Γένοβα, «ο Μαύρος την τέλειωσε την δουλειά του» - εάν το διέπραξε κατά λάθος ή σκόπιμα είναι ερώτημα που δεν έχει και πολλή σημασία. Όπως κι άν έγινε, «ο Μαύρος τώρα μπορεί να φύγει».* Και έτσι, κανείς δεν θα ασχοληθεί ξανά με το τί γινόταν (και τί γίνεται) στο κύκλωμα του φαρμάκου. 

Γ. Ρ.

   
Έχει επιστημολογικό, ίσως και οντολογικό ενδιαφέρον, το ότι η βουλή δεν θα ασχοληθεί με το «σκάνδαλο Novartis» αλλά με το αν υπάρχει και ποιοι κατασκεύασαν σκάνδαλο που ίσως δεν υπάρχει. Όπως λέμε μετα-θεωρίες τις θεωρίες που μελετούν θεωρίες, εδώ έχουμε μετα-σκάνδαλο που το μελετά προ-ανακριτική επιτροπή – αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Το τέλος του έργου το ξέρουμε όμως: η νεοδημοκρατική πλειοψηφία θα συντάξει το πόρισμά της, η συριζαϊκή μειοψηφία το δικό της, οι υπόλοιποι θα αποχωρήσουν διακριτικά ένας-ένας – πλην του ΚΙΝΑΛ μάλλον, που θα συνεισφέρει υποσημειώσεις στο πόρισμα της ΝΔ πριν το υπερψηφίσει.

Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τι νόημα έχει αν στη Επιτροπή θα μετέχουν ή όχι οι αξιότιμοι κκ Πολάκης και Τζανακόπουλος; Οι ίδιοι μπορούν να βρουν άλλες αφορμές να δίνουν παραστάσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλα θέματα ώστε να μπορεί να κραυγάζει ο κ. Ραγκούσης - με όλο το πάθος του προσήλυτου που πρέπει να πείσει τη νέα εκκλησία του για την ειλικρίνεια της πίστεώς του - ότι μας κυβερνά χούντα. Μόνο ο κ. Παπαγγελόπουλος αγωνιά: κινδυνεύει οι εξ αίματος συγγενείς του να τον παραπέμψουν σε δίκη – αλλά τέτοια είναι η πολιτική, κυριαρχούν αχάριστοι και εκδικητικοί συνωμότες, μαθαίνει στα γεράματά του ο αγνός ιδεολόγος.
Όλα είναι άριστα στον καλύτερο δυνατό κόσμο: κόμματα και πρόσωπα γράφουν πόντους για τις δημοσκοπήσεις ελπίζοντας ότι θα γίνουν ψήφοι στις εκλογές.

* Friedrich Schiller: «The Mohr hat seine Arbeit getan, der Mohr kann gehen»

Για το σκάνδαλο Novartis καθαυτό - ότι δωροδοκούσε μερικές χιλιάδες γιατρούς για να συνταγογραφούν τα φάρμακα της - για το οποίο η επιχείρηση πλήρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια πρόστιμα σε χώρες όλων των ηπείρων (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ινδίες, Κίνα, Κορέα, Ρωσία…), το πολιτικό μας σύστημα δεν ενδιαφέρεται. Ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση ούτε αυτή μας είπαν αν έστειλαν (ή θα στείλουν) στοιχεία στη δικαιοσύνη για να ασκηθούν διώξεις – και κυρίως αν έκαναν ή θα κάνουν κάτι για να εκλείψει η απειλή για την υγεία μας, γιατροί μας δίνουν αχρείαστα ή λάθος φάρμακα· ούτε βουλευτές επερώτησαν τις κυβερνήσεις για τη συμπεριφορά τους.

Τα κόμματα έχουν κλειστεί σε πύργο – γυάλινο, για να μπορούμε να παρακολουθούμε τις κονταρομαχίες τους, να χειροκροτούμε και να ψηφίζουμε. Είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχουμε – αυτό βέβαια θέτει άλλο οντολογικό και υπαρξιακό ζήτημα: αν πεθάνουμε όλοι από τέτοιες πρακτικές των φαρμακευτικών (ή άλλων) εταιρειών, πού θα βρουν οι πολιτικοί μας άλλο λαό να τον φορολογούν και να τους ψηφίζει; Μήπως πρέπει να ενδιαφερθούν για την υγεία μας, αντί απλώς να ελπίζουν ότι θα πιάσει η ευχή «εις υγείαν των κορόιδων»; 

 
Γ. Β. Ριτζούλης: «Αντισυστημική» ψήφος, λαϊκιστές και άλλοι πολιτικοί. Στην Ελλάδα και αλλού στη Δύση - ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και «αρχιερείς της διαπλοκής». Nov-Αrtis, μια παλιά τέχνη κόσκινο - Σκάνδαλο; Αλλά ποιο σκάνδαλο;

Δημήτρης Κ. Ψυχογιός: Φταίνε οι πολίτες ή οι πολιτικοί; - Με ένα σχόλιο
 



Δυσλειτουργίες της δημοκρατίας και των θεσμών του κράτους, στην «ειδική περίπτωση» Ελλάδα και αλλού στη Δύση