Τρένο σκότωσε χθές τη νύχτα 14 Αφγανούς και Σομαλούς πρόσφυγες και μετανάστες, την ώρα που περνούσαν χαράδρα - σιδηροδρομική διέλευση κοντά στο Βέλες (FYROM).
Φίλος που μένει στο Βέλες με πληροφορεί ότι από το φαράγγι αυτό περνούν χιλιάδες κάθε βδομάδα. Πάντοτε τη νύχτα, διά τον φόβον των αστυνομικών περιπόλων (πάντα με τα μεγάλα, άγρια σκυλιά).
Η πορεία είναι πάντα η ίδια: Από Νότον προς Βορράν. Μπαίνουν στη FYROM χωρισμένοι σε μπουλούκια των 20-30 ατόμων, είτε από την Ελλάδα, περνώντας από τις χαράδρες της περιοχής του Σκρά και της Γευγελής, ή έρχονται από τα ανατολικά, από τις κοιλάδες στα σύνορα με τη Βουλγαρία, ανάμεσα στο Πετρίτσι, την Κρέσνα και τη Στρώμνιτσα. Ακολουθούν τις σιδηροδρομικές γραμμές για να μη χαθούν. Όσοι ξεφεύγουν από τις περιπόλους και γλυτώνουν από τα διερχόμενα τρένα που διασχίζουν τα φαράγγια του Αξιού, συνεχίζουν, πάντα νύχτα, προς τα βόρεια, στα σύνορα FYROM και Κοσσυφοπεδίου: είναι μια περιοχή γεμάτη ναρκοπέδια. Εκεί κάθε μέρα πολλοί κομματιάζονται από εκρήξεις. Στα νεκροταφεία των συνοριακών χωριών βρίσκεις μνήματα χωρίς όνομα, μόνον ημερομηνία και έναν αριθμό. Μετά τα μπουλούκια των πεζών συνεχίζουν στη Σερβία: ίδια γεύση. Και μετά Ουγγαρία, Αυστρία... Σκουρόχρωμα ρυάκια συνεχούς ροής ανθρώπων, που όσο συνεχίζουν βόρεια, τόσο ενώνονται και γίνονται ποτάμια. Κανένα σύνορο δεν «μετρά» γι αυτά τα σκοτεινά πλήθη, ούτε μεταξύ κρατών, ούτε μεταξύ ζωής και θανάτου - «κόσμε, του Άδη σύνορο να θυμάμαι ξέχασα».
Η πορεία είναι πάντα η ίδια: Από Νότον προς Βορράν. Μπαίνουν στη FYROM χωρισμένοι σε μπουλούκια των 20-30 ατόμων, είτε από την Ελλάδα, περνώντας από τις χαράδρες της περιοχής του Σκρά και της Γευγελής, ή έρχονται από τα ανατολικά, από τις κοιλάδες στα σύνορα με τη Βουλγαρία, ανάμεσα στο Πετρίτσι, την Κρέσνα και τη Στρώμνιτσα. Ακολουθούν τις σιδηροδρομικές γραμμές για να μη χαθούν. Όσοι ξεφεύγουν από τις περιπόλους και γλυτώνουν από τα διερχόμενα τρένα που διασχίζουν τα φαράγγια του Αξιού, συνεχίζουν, πάντα νύχτα, προς τα βόρεια, στα σύνορα FYROM και Κοσσυφοπεδίου: είναι μια περιοχή γεμάτη ναρκοπέδια. Εκεί κάθε μέρα πολλοί κομματιάζονται από εκρήξεις. Στα νεκροταφεία των συνοριακών χωριών βρίσκεις μνήματα χωρίς όνομα, μόνον ημερομηνία και έναν αριθμό. Μετά τα μπουλούκια των πεζών συνεχίζουν στη Σερβία: ίδια γεύση. Και μετά Ουγγαρία, Αυστρία... Σκουρόχρωμα ρυάκια συνεχούς ροής ανθρώπων, που όσο συνεχίζουν βόρεια, τόσο ενώνονται και γίνονται ποτάμια. Κανένα σύνορο δεν «μετρά» γι αυτά τα σκοτεινά πλήθη, ούτε μεταξύ κρατών, ούτε μεταξύ ζωής και θανάτου - «κόσμε, του Άδη σύνορο να θυμάμαι ξέχασα».
Διαρκώς και παντού μαύρη νύχτα, μαύρο σκοτάδι, μαύρες χαράδρες και μαύρο χιόνι, πάντα μαύρο ή σκούρο το δέρμα, πάντα μαυρισμένες ψυχές από πολέμους και τρελές βόμβες, κυνηγημένες από εχθρούς τρομοκράτες και από «φίλους» που χαρίζουν «παράπλευρες απώλειες», ψυχές μαυρισμένες από φτώχεια, πείνα και εγκληματικές συμμορίες ομοεθνών.
Σ΄αυτή τη πορεία της φυγής από την οικεία κόλαση, με προορισμό τόπους ανοίκειους που σε σύγκριση με τους οικείους μοιάζουν παράδεισοι, πάντα κάποιοι πέφτουν πάνω σε μαύρα άγρια σκυλιά ή σε μαυρισμένα από τη δεκαετία του '90 ναρκοπέδια, ή πάνω σ' ένα μαύρο, γρήγορο τρένο. Άλλοι, ακόμη πιο πολλοί και πιο φανεροί (γιατί δεν τους κρύβει κανένα φαράγγι και τα σώματά τους ξεβράζονται σε ακτές), χάνονται με μαύρα σαπιοκάϊκα στα σκοτεινά νερά της Μεσογείου. Μέχρι που ακολουθεί αυτά τα φαντάσματα η κόλαση, υπάρχει ή θα υπάρξει ποτέ πουθενά γι' αυτά παράδεισος; Ποιά η διαφορά ανάμεσα στη φρίκη και στη φρίκη;
Ολόκληρη η αγριότητα της τρομακτικής εποχής μας που την αποκαλούμε εκπολιτισμένη και διαφωτισμένη (ακόμη «ακτινοβολεί μαύρο φώς», κατά τη φράση των Αντόρνο και Χόρκχάιμερ), πάνω και πέρα από όρια χωρών και ηπείρων, συγκεντρωμένη σε μια και μοναδική είδηση.
Σ΄αυτή τη πορεία της φυγής από την οικεία κόλαση, με προορισμό τόπους ανοίκειους που σε σύγκριση με τους οικείους μοιάζουν παράδεισοι, πάντα κάποιοι πέφτουν πάνω σε μαύρα άγρια σκυλιά ή σε μαυρισμένα από τη δεκαετία του '90 ναρκοπέδια, ή πάνω σ' ένα μαύρο, γρήγορο τρένο. Άλλοι, ακόμη πιο πολλοί και πιο φανεροί (γιατί δεν τους κρύβει κανένα φαράγγι και τα σώματά τους ξεβράζονται σε ακτές), χάνονται με μαύρα σαπιοκάϊκα στα σκοτεινά νερά της Μεσογείου. Μέχρι που ακολουθεί αυτά τα φαντάσματα η κόλαση, υπάρχει ή θα υπάρξει ποτέ πουθενά γι' αυτά παράδεισος; Ποιά η διαφορά ανάμεσα στη φρίκη και στη φρίκη;
Ολόκληρη η αγριότητα της τρομακτικής εποχής μας που την αποκαλούμε εκπολιτισμένη και διαφωτισμένη (ακόμη «ακτινοβολεί μαύρο φώς», κατά τη φράση των Αντόρνο και Χόρκχάιμερ), πάνω και πέρα από όρια χωρών και ηπείρων, συγκεντρωμένη σε μια και μοναδική είδηση.
Γ. Ρ.
Moving Train Kills 14 Migrants - Balkan Insight 24.4.2015Νεκροί 14 μετανάστες που χτυπήθηκαν από τρένο στην πΓΔΜ
 |
Κάπου μεταξύ Γευγελής και Σκοπίων
© Photo: AP Dalton Bennett
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου