Η «κυβερνώσα Αριστερά», την οποία περιέγραψε
σε ρόλο σχολιαστή ο υπουργός κ. Πανούσης, διστάζει να αφιερωθεί ψυχή τε
και σώματι στον εσωτερικό στίβο της επανορθωτικής πολιτικής, των πιο
δίκαιων αναδιανεμητικών μέτρων και των πραγματικών μεταρρυθμίσεων για παραγωγική ανασυγκρότηση. Δυσκολεύεται να ορίσει προτεραιότητες
για κοινωνική ανάταξη και οικονομική επανεκκίνηση, αλλά και να
επιλέξει «με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει»: Με τους
εξασφαλισμένους και με τους ευνοημένους δεκαετιών ή με τους επισφαλείς,
τους άνεργους και τους υποαπασχολούμενους-υποαμειβόμενους εργαζόμενους
του ιδιωτικού τομέα; Με το ταλαιπωρημένο παραγωγικό δυναμικό ή με το
χρήμα που κυκλοφορεί σε αντιπαραγωγικό φαύλο κύκλο, όπως ο σκύλος ακολουθεί την
ουρά του και η ουρά το σκύλο;
Γι' αυτό το λόγο εκφυλίζεται συχνά σε οπερέτα το ελληνικό δράμα που παίζεται στις Βρυξέλλες, ενώ η επικοινωνιακή αντιμετώπιση των «κακών» μοιάζει με θέατρο σκιών: «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο γερμανικό φίδι». Γι αυτό το λόγο πασχίζουν τόσο πολύ μερικά κυβερνώντα πρόσωπα να επιδεικνύουν ταχυδακτυλουργικές ικανότητες στα ΜΜΕ των «μαστροπών» (όπως τους είχε αποκαλέσει κάποτε ο εκ της αντιπολίτευσης «φιλικά διακείμενος» Κώστας Καραμανλής ο νεότερος).
Το γιατί αποφεύγει η κυβερνώσα Αριστερά να παίξει στο εσωτερικό «γήπεδο», το εξήγησε μερικώς ο κ. Γ. Μηλιός. Όμως εδώ ζητείται πρόταση και διέξοδος: ο απλός σχολιασμός και μόνον, όταν είσαι κυβέρνηση, σε κάνει γραφική κυβέρνηση. Στο τέλος το «κυβερνώσα Αριστερά» θα το καταντήσουν δίλεκτο ανέκδοτο, όπως ήταν παλιά το «Αλβανός μεγαλοεπενδυτής».
Γι' αυτό το λόγο εκφυλίζεται συχνά σε οπερέτα το ελληνικό δράμα που παίζεται στις Βρυξέλλες, ενώ η επικοινωνιακή αντιμετώπιση των «κακών» μοιάζει με θέατρο σκιών: «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο γερμανικό φίδι». Γι αυτό το λόγο πασχίζουν τόσο πολύ μερικά κυβερνώντα πρόσωπα να επιδεικνύουν ταχυδακτυλουργικές ικανότητες στα ΜΜΕ των «μαστροπών» (όπως τους είχε αποκαλέσει κάποτε ο εκ της αντιπολίτευσης «φιλικά διακείμενος» Κώστας Καραμανλής ο νεότερος).
Το γιατί αποφεύγει η κυβερνώσα Αριστερά να παίξει στο εσωτερικό «γήπεδο», το εξήγησε μερικώς ο κ. Γ. Μηλιός. Όμως εδώ ζητείται πρόταση και διέξοδος: ο απλός σχολιασμός και μόνον, όταν είσαι κυβέρνηση, σε κάνει γραφική κυβέρνηση. Στο τέλος το «κυβερνώσα Αριστερά» θα το καταντήσουν δίλεκτο ανέκδοτο, όπως ήταν παλιά το «Αλβανός μεγαλοεπενδυτής».
***
Στην
επικοινωνιακή διαχείριση της κυβερνώσας παράταξης, αυτό το υβρίδιο
ελληνικής τραγωδίας με οπερετικού τύπου μεταμοντέρνα διακυβέρνηση, συχνά
το δικαιολογούν με τον ισχυρισμό «έχουμε πόλεμο», που θυμίζει τον άλλο
πρώην πρωθυπουργό του παλιού δικομματισμού. Δεν είναι δύσκολο να πείσουν
αρκετούς, κυρίως από εκείνους που όλα αυτά τα ζούν στη φαντασία τους και
δεν βιώνουν την επισφάλεια της ειρήνης. Γι αυτούς άλλωστε, όλα πήγαιναν καλά μέχρι το 2010: μετά ήρθε ξαφνικά το
Μνημόνιο και τους χάλασε την ευημερία. Τις ευθύνες της περιόδου
Καραμανλή του «συμπαθούντος αντιμνημονιακού» θα διερευνούμε τώρα;
Στο πολυθέαμα (αντί άρτου για τους επισφαλείς και αδύναμους) βοηθά, όσο μπορεί, και η τωρινή αντιπολίτευση του προκατόχου του κ. Τσίπρα: αυτή έχει φορέσει τον μανδύα που την κάνει αόρατη και οι κραυγές της είναι σαν τους απόκοσμους ήχους που βγάζουν τα φαντάσματα.
Στο πολυθέαμα (αντί άρτου για τους επισφαλείς και αδύναμους) βοηθά, όσο μπορεί, και η τωρινή αντιπολίτευση του προκατόχου του κ. Τσίπρα: αυτή έχει φορέσει τον μανδύα που την κάνει αόρατη και οι κραυγές της είναι σαν τους απόκοσμους ήχους που βγάζουν τα φαντάσματα.
Φυσικά δεν έχουμε πόλεμο. Έχουμε δυσαρμονική κοινωνία και αποτυχημένο κράτος - failed state.
Παρά το μνημόνιο και την πτώση του ΑΕΠ, ανήκουμε πάντα στις 40 πρώτες χώρες του πλανήτη με το ψηλότερο ονομαστικό μέσο ΑΕΠ κατά κεφαλήν.
Φυσικά το μέσο ονομαστικό ΑΕΠ κατά κεφαλήν είναι ένας συμβολικός αριθμός που δεν υπάρχει στον πραγματικό κόσμο. Το πρόβλημα μας είναι ακριβώς αυτό: Είμαστε μια αρκετά (έως πολύ) πλούσια χώρα ως προς το μέσο επίπεδο ιδιωτικής οικονομίας, αλλά πάμπτωχη ως προς τον δημόσιο, δηλαδή τον κοινό πλούτο και με τρομακτικά άνισα κατανεμημένο αυτό τον αθροιστικά μεγάλο ιδιωτικό πλούτο (σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά στάνταρντς και με τον μέσο όρο στους δείκτες ανισότητας της ΕΕ).
Αυτό ακριβώς το ξεροκέφαλο γεγονός επισημαίνει - και δεν είναι ο μόνος - ο κ. Μηλιός, ο οποίος, ειδικά στο θέμα αυτό και μόνον, αποδεικνύεται κατ΄ εξαίρεση ρεαλιστής και 100 % σωστός.
Παρά το μνημόνιο και την πτώση του ΑΕΠ, ανήκουμε πάντα στις 40 πρώτες χώρες του πλανήτη με το ψηλότερο ονομαστικό μέσο ΑΕΠ κατά κεφαλήν.
Φυσικά το μέσο ονομαστικό ΑΕΠ κατά κεφαλήν είναι ένας συμβολικός αριθμός που δεν υπάρχει στον πραγματικό κόσμο. Το πρόβλημα μας είναι ακριβώς αυτό: Είμαστε μια αρκετά (έως πολύ) πλούσια χώρα ως προς το μέσο επίπεδο ιδιωτικής οικονομίας, αλλά πάμπτωχη ως προς τον δημόσιο, δηλαδή τον κοινό πλούτο και με τρομακτικά άνισα κατανεμημένο αυτό τον αθροιστικά μεγάλο ιδιωτικό πλούτο (σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά στάνταρντς και με τον μέσο όρο στους δείκτες ανισότητας της ΕΕ).
Αυτό ακριβώς το ξεροκέφαλο γεγονός επισημαίνει - και δεν είναι ο μόνος - ο κ. Μηλιός, ο οποίος, ειδικά στο θέμα αυτό και μόνον, αποδεικνύεται κατ΄ εξαίρεση ρεαλιστής και 100 % σωστός.
***
Η κυβέρνηση έχει λάβει σαφείς εντολές:
1. (Το βασικό): Δικαιότερη κατανομή των βαρών της κρίσης εντός της χώρας. Σε απλά Ελληνικά, να πληρώσουν επιτέλους τα αναλογούντα «σπασμένα» της κρίσης και οι πλούσιοι Έλληνες.
2. Καλύτερη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Καλύτερο αποτέλεσμα προς όφελος των ασθενέστερων στρωμάτων, αλλά και για να δημιουργηθούν ευνοϊκές προυποθέσεις επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας, μέσα στο πλαίσιο ενός καλύτερου συνολικού χειρισμού από κοινού της όλης ευρωπαϊκής κρίσης. Το πολιτικό πλαίσιο της διαχείρισης μεταβάλλεται συνεχώς. Οι επόμενες εκλογές σε μεγάλες χώρες της κρίσης (π.χ. Ισπανία) θα επιφέρουν μεταβολές στους συσχετισμούς
3. Η χώρα είναι αναπόσπαστο μέλος αυτής της κοινής συντροφιάς χωρών που μαζί πορεύονται. Άν και «το μέλλον αόρατον», «κοινή γαρ η τύχη».
Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να είναι «ιδιομορφία» και αυτοί που μας στρίμωξαν σ' αυτή τη γωνία έλαβαν το δίκαιο μισθό τους στις εκλογές. Άν και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διακηρύξεις θελήσει στην πράξη να είναι και αυτός συνεχιστής αυτής της «κατάστασης εξαίρεσης» (ή δεν μπορέσει κάτι άλλο), αναγκαστικά θα βρεθεί δίπλα τους.
Κοντολογίς: Οι διαρροές κυβερνητικών στελεχών για «εκλογές» (κάθε Μάη και Σεπτέμβρη, πάμε σαν άλλοτε!) είναι υπεκφυγή, αποφυγή της εντολής και του βάρους της, δείχνουν πολιτικό αποπροσανατολισμό και αμηχανία. Να κυβερνήσουν κατά τα ανωτέρω, αυτή είναι η εντολή που τους δόθηκε. Τετραετίας. Αν πάλι έχουν «εσωτερικές αμφιβολίες» ή αμηχανίες, αυτό είναι εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού και του καθενός απο τα 2 κόμματα που τον αποτελούν. Σε απλά Ελληνικά: «πολύ αργά για δάκρυα Στέλλα, άς πρόσεχες και ας μη βιαζόσουν». Σε τέτοια περίπτωση, αρκεί «εμείς, ο λαός», να επαναλάβουμε την εντολή.
Δεν χρειάζεται να επανεκλέξουμε εντολοδόχους. Άλλωστε δεν υπάρχει επόμενος για να παραλάβει το «χαρτοκούτι με τη βόμβα». Ένα δημοψήφισμα με το σαφές ερώτημα «ευρώ ή μη ευρώ» είναι άκρως καλοδεχούμενο. Έχουμε ήδη εκλέξει εντολοδόχους και θα λάβουν σαφή απάντηση. «Σας τα είπαμε, μας τα είπατε, να σας τα ξαναπούμε».
1. (Το βασικό): Δικαιότερη κατανομή των βαρών της κρίσης εντός της χώρας. Σε απλά Ελληνικά, να πληρώσουν επιτέλους τα αναλογούντα «σπασμένα» της κρίσης και οι πλούσιοι Έλληνες.
2. Καλύτερη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Καλύτερο αποτέλεσμα προς όφελος των ασθενέστερων στρωμάτων, αλλά και για να δημιουργηθούν ευνοϊκές προυποθέσεις επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας, μέσα στο πλαίσιο ενός καλύτερου συνολικού χειρισμού από κοινού της όλης ευρωπαϊκής κρίσης. Το πολιτικό πλαίσιο της διαχείρισης μεταβάλλεται συνεχώς. Οι επόμενες εκλογές σε μεγάλες χώρες της κρίσης (π.χ. Ισπανία) θα επιφέρουν μεταβολές στους συσχετισμούς
3. Η χώρα είναι αναπόσπαστο μέλος αυτής της κοινής συντροφιάς χωρών που μαζί πορεύονται. Άν και «το μέλλον αόρατον», «κοινή γαρ η τύχη».
Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να είναι «ιδιομορφία» και αυτοί που μας στρίμωξαν σ' αυτή τη γωνία έλαβαν το δίκαιο μισθό τους στις εκλογές. Άν και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διακηρύξεις θελήσει στην πράξη να είναι και αυτός συνεχιστής αυτής της «κατάστασης εξαίρεσης» (ή δεν μπορέσει κάτι άλλο), αναγκαστικά θα βρεθεί δίπλα τους.
Κοντολογίς: Οι διαρροές κυβερνητικών στελεχών για «εκλογές» (κάθε Μάη και Σεπτέμβρη, πάμε σαν άλλοτε!) είναι υπεκφυγή, αποφυγή της εντολής και του βάρους της, δείχνουν πολιτικό αποπροσανατολισμό και αμηχανία. Να κυβερνήσουν κατά τα ανωτέρω, αυτή είναι η εντολή που τους δόθηκε. Τετραετίας. Αν πάλι έχουν «εσωτερικές αμφιβολίες» ή αμηχανίες, αυτό είναι εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού και του καθενός απο τα 2 κόμματα που τον αποτελούν. Σε απλά Ελληνικά: «πολύ αργά για δάκρυα Στέλλα, άς πρόσεχες και ας μη βιαζόσουν». Σε τέτοια περίπτωση, αρκεί «εμείς, ο λαός», να επαναλάβουμε την εντολή.
Δεν χρειάζεται να επανεκλέξουμε εντολοδόχους. Άλλωστε δεν υπάρχει επόμενος για να παραλάβει το «χαρτοκούτι με τη βόμβα». Ένα δημοψήφισμα με το σαφές ερώτημα «ευρώ ή μη ευρώ» είναι άκρως καλοδεχούμενο. Έχουμε ήδη εκλέξει εντολοδόχους και θα λάβουν σαφή απάντηση. «Σας τα είπαμε, μας τα είπατε, να σας τα ξαναπούμε».
4.4.2015 Γιώργος Β. Ριτζούλης
Περιοδικό «Θέσεις», τ. 131, Editorial :«Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα»: Αξίζει να προσεχθεί - ως έναυσμα συζήτησης
Ελλάδα, αποτυχημένο μοντέλο κράτους και κοινωνίας (στην κρίση και πριν την κρίση)
ΕΕ: Μεγαλώνει η κοινωνική ανισότητα
ΕΕ: Μεγαλώνει η κοινωνική ανισότητα
Μεγάλη κοινωνική ανισότητα και υστέρηση στην ανταγωνιστικότητα συνυπάρχουν ως εκφυλιστικά φαινόμενα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου