Ντράγκο Γιάντσαρ, ένας ακόμη Σλοβένος: Πτώση της Ευρώπης;

του Ντράγκο Γιάντσαρ

Ο Drago Jančar είναι Σλοβένος συγγραφέας.
Πρόκειται  για εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, που δημοσιεύθηκε στη σειρά "Η Ευρώπη τώρα: Λογοτεχνική ασπίδα για την Ευρώπη", μια πρωτοβουλία του "Διεθνούς Φεστιβάλ Λογοτεχνίας του Βερολίνου" (Internationale Literaturfestival Berlin),

Der Fall Europas ? στην ιστοσελίδα Perlentaucher.de (29.09.2012)

  

Στο σύγχρονο κόσμο όπου συνυπάρχουν διαφορετικές αξίες και τρόποι ζωής, ερμηνεία  σημαίνει αναπόφευκτα και αντιπαράθεση. Αυτό όμως, φοβάται ο Σλοβένος συγγραφέας Drago Jančar, οι πραγματιστές των ανεξέλεγκτων αγορών δεν θέλουν να το αναγνωρίσουν. Και γι' αυτό σήμερα, είμαστε αντιμέτωποι με ένα αποκαλυπτικό όραμα: Αν καταστραφεί το Ευρώ, θα καταστραφεί και η Ευρώπη.

¨Οταν ο Νικολά Σαρκοζί είχε ισχυρισθεί πως η Ευρώπη θα εκραγεί αν το ευρώ εκραγεί, και προσέθετε ότι το να υπερασπιζόμαστε το Ευρώ σημαίνει να υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη, μπορούσαμε κάλλιστα να μη παίρνουμε αυτές τις δηλώσεις κατά γράμμα.* Η ρητορική του γνωστού Γάλλου πολιτικού ανέχεται τόσο πολλά, αλλά και τόσο πολλά ανέχονται τα Ευρωπαϊκά αυτιά μας, που έχουν εξοικειωθεί με τόσα πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό, στα μονίμως προβληματισμένα Ευρωπαϊκά κεφάλια μας.  
Αλλά όταν η πραγματίστρια και ορθολογίστρια Άνγκελα Μέρκελ ομολόγησε κάτι ακόμη πιο δραματικό, και συγκεκριμένα είπε, άν καταστραφεί το Ευρώ, τότε θα καταστραφεί η Ευρώπη, τότε θα πρέπει επίσης να ανησυχούν και όσοι από εμάς δεν είναι αφοσιωμένοι στα μυστήρια των χρηματο-οικονομικών ροών και των τραπεζικών μαντείων. Δηλαδή, μέχρι τώρα πιστεύαμε πως η σημερινή Ευρώπη έχει ενσωματώσει στα θεμέλια της ένα συνδετικό υλικό ισχυρότερο από το αγαπητό χρήμα, που το έχουμε όλοι μας βαθειά μέσα στην καρδιά μας. Και μόνο για τον λόγο, ότι στο αεροδρόμιο, εδώ και καιρό, δεν χρειάζεται να τρέχουμε σε ανταλλακτήρια συναλλαγματος, ότι δεν πρέπει να υπολογίζουμε πιά  συναλλαγματικές ισοτιμίες, ότι δεν κουβαλάμε πιά στο πορτοφόλι μας χαρτονομίσματα που απεικονίζουν διάφορες διάσημες ιστορικές προσωπικότητες των μεγάλων  Ευρωπαϊκών εθνών και κρατών, και δεν ακούμε να κουδουνίζουν διαφορετικά κέρματα στις τσέπες των παντελονιών μας. Τώρα ξαφνικά μαθαίνουμε ότι το Ευρώ είναι κάτι περισσότερο από χρήμα, ότι κουβαλάμε στις τσέπες μας κάτι, κατά κάποιο τρόπο μοιραίο: To be or not to be. 

Λίμνη Μπλέντ, καμάρι της Σλοβενίας και των Αλπεων,

ονειρική Ευρώπη, τόπος των vile (νεράιδες),
 škrati (ξωτικά),  kobolde (στοιχειά)

Μέχρι πρόσφατα μας έλεγαν ακόμη, ότι μετά από όλες τις ιδεολογικές και εθνικιστικές δοκιμασίες και ταλαιπωρίες του 20ου αιώνα στην Ευρώπη, έχουμε φθάσει τελικά στο ασφαλές καταφύγιο της συνεργασίας, της γνώσης, της ευημερίας και της ανοχής. 
Βέβαια, δεν είναι ακριβώς η Γη της Επαγγελίας, αλλά τουλάχιστον είναι το μεγάλο, παλιό και ταυτόχρονα νέο μας σπίτι, στο οποίο οι άνθρωποι δεν επιτίθενται ο ένας εναντίον του άλλου,  απλά και μόνον επειδή μιλούν διαφορετικές γλώσσες, έχουν πίσω τους τους μεγάλους πολιτισμούς τους, ή επειδή σκέφτονται διαφορετικά για τα κοινωνικά θέματα και την κοινωνική τάξη.  

Η πρόσφατη συζήτηση για τα θεμέλια της Ευρώπης, δηλαδή η συζήτηση για τον Θεό στο Ευρωπαϊκό σύνταγμα ήταν σχετικά αθώα, σε σύγκριση με τα αποκαλυπτικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τις φωτογραφίες που βλέπουμε σήμερα. Για παράδειγμα, πρόσφατα στο εξώφυλλο του περιοδικού Spiegel, στο οποίο ένα γιγάντιο κέρμα του Ευρώ, που μάλλον ζύγιζε πολλούς τόννους, πέφτει από τον ουρανό πάνω στην Ακρόπολη των Αθηνών, σαν να είχε σταλεί από τον ίδιο τον Δία: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θ' απομείνουν μόνον ερείπια όταν το νόμισμα συντριβεί στο έδαφος. Θα καταστραφεί η Ελλάδα, ο Παρθενώνας θα γίνει συντρίμμια, θα πέσει το σύμβολο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, θα πέσει η Ευρώπη. Η ιδέα της έκρηξης που θα ακολουθήσει μετά την πτώση του Ευρώ πάνω στην Ακρόπολη, είναι πολύ χειρότερη από αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα εκεί κάποτε. Είναι γνωστό ότι οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν καταλάβει την Ελλάδα και συμπεριφέρονταν προς τον πολιτισμό και την παράδοση του τόπου ασεβώς, αποθήκευαν σε αυτό το ιερό μέρος αποθέματα πυρίτιδας. Οι ακόμη πιό ασεβείς Χριστιανοί Ενετοί, οι οποίοι γνώριζαν ότι υπήρχε εκεί πυριτιδαποθήκη, και ακριβώς όπως οι Τούρκοι, δεν έδιναν δεκαρα για το γεγονός ότι εδώ ήταν το συμβολικό θεμέλιο της Ευρώπης, έστρεψαν τα κανόνια τους προς την Ακρόπολη. Ήταν το έτος 1687, τα κανόνια έφτυσαν φωτιά, ο Ευρωπαϊκός ιερός τόπος ανατινάχθηκε και καίγονταν επί δύο ημέρες με ουρανομήκεις φλόγες. Αφού κάηκε, οι Βενετοί τον λεηλάτησαν ξεδιάντροπα.** Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Βρετανός πρέσβυς στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, Thomas Bruce, 7ος Κόμης του Έλγιν, άρπαξε ότι είχε απομείνει, μεταφέροντας με την άδεια του Σουλτάνου πολλά από τα μάρμαρα στην Αγγλία όπου έγιναν εκθέματα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.  
Ακολούθησε ο Ευρωπαϊκός 20ος Αιώνας, ο αιώνας της μεγάλης επιστημονικής και πολιτισμικής προόδου, αλλά ταυτόχρονα ο αιώνας στον οποίο δεν υπήρχε σχεδόν καμμία πόλη και κανένα χωριό στην Ευρώπη, χωρίς μαυρισμένη τείχη και πύργους που εκτείνονταν έξω από διάφορα ερείπια, στα οποία είχαν ανατιναχτεί στον αέρα όχι μόνον πυριτιδαποθήκες, αλλά και σχολεία, και νοσοκομεία.  

Λιουμπλιάνα, "Τρείς Γέφυρες", του αρχιτέκτονα Jože Plečnik

Πριν ο Σαρκοζί υποστηρίξει ότι αν το ευρώ εκραγεί και η Ευρώπη θα εκραγεί, και πριν μας τρομάξει η Άνγκελα Μέρκελ με τη δήλωσή της ότι η Ευρώπη θα σπάσει αν το ευρώ σπάσει, ήμασταν πεπεισμένοι ότι η τελευταία πτώση που είχαμε δει και βιώσει, ήταν η πτώση των κομμουνιστικών δικτατοριών, η κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, και τότε μάλιστα σκεφτήκαμε πως τίποτα δεν θα μπορούσε πιά να πέσει. 
Σε μακάρια ηρεμία, είχαμε αφιερωθεί και στρέψει την προσοχή μας στην αναζήτηση της μαγικής φόρμουλας μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας, μιλούσαμε για Παλιά και Νέα Ευρώπη, που να είναι ενωμένη διατηρώντας την πολυμορφία. Ιδιαίτερα ήταν ευτυχείς οι Ανατολικο-Ευρωπαίοι, που είχαν διαπαιδαγωγηθεί με το πνεύμα της αναμονής ενός κομμουνιστικού Ελντοράντο, για τους οποίους όμως, εκείνη η απατηλή Fata Morgana είχε διαλυθεί πολύ σύντομα στον αέρα - Paradise Lost. Έτσι ατένιζαν γεμάτοι ελπίδα, άχ Ευρώπη, την νέα παραδείσια πατρίδα, όπου όλα τους τα προβλήματα έμελλε να λυθούν. Ψάχναμε επίσης την «ψυχή της Ευρώπης», που αναζητούσε ο Ζάκ Ντελόρ, ένας από τους ιδρυτές και πνευματικούς πατέρες της.
Όλες αυτές οι συζητήσεις δεν ήταν ιδιαίτερα καρποφόρες, καθώς ο οικονομικός και φιλελεύθερος πραγματισμός, που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή της Ευρώπης, συμπεριφέρεται εν προκειμένω μάλλον επιφυλακτικά, αποφεύγει κάθε δρόμο που οδηγεί σε  ερμηνείες του τι είναι η Ευρώπη, ή επιθυμεί να είναι. Στον σύγχρονο κόσμο, στον οποίο συνυπάρχουν διαφορετικές αξίες και οπτικές της ζωής, ερμηνεία σημαίνει αναπόφευκτα και αντιπαράθεση, την οποία σ' έναν κόσμο ελεύθερου εμπορίου και χρηματιστηριακής νοοτροπίας κανείς δεν χρειάζεται, ούτε καν σε εννοιολογικό επίπεδο. Μια ιδεαλιστική σύγκρουση μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε πολιτική σύγκρουση, και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι πραγματιστές της οικονομίας. Κανένα πάθος λοιπόν, καμμιά «ψυχή», κανένα βαθύτερο συναίσθημα. Έτσι, ο απώτερος στόχος της ενωμένης Ευρώπης που απέμεινε, ήταν κάτι πολύ απλό: Η οικονομική ισχύς της θα έπρεπε όσο πιο σύντομα γίνεται, να μπορεί να ανταγωνίζεται την Αμερικανική και την Κινεζική, θα έπρεπει να είναι δυνατή και ανεξάρτητη σε όλες τις παγκόσμιες διαδικασίες. Είναι αυτονόητο, ισχυρίζονται οι πραγματιστές, ότι η οικονομική άνοδος, μαζί με την υλική ευημερία, φέρνει μαζί της καλύτερη υγειονομική περίθαλψη και καλύτερα σχολεία, περισσότερα χρήματα για τον πολιτισμό, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, και ότι ο υλικός πλούτος θα φέρει μαζί του αυτόματα και ένα υψηλότερο επίπεδο ανοχής μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών. Μπροστά σε μια τέτοια αισιόδοξη προοπτική, η πρόσκληση του Ζάκ Ντελόρ, του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο οποίος στην αρχή της δεκαετίας του 1990 έκανε την έκκληση "να δώσουμε στην Ευρώπη μια ψυχή», ακούγεται σαν μακρινή ηχώ μιας ιδέας, που την παρέσυραν οι άνεμοι του καθησυχαστικού πραγματισμού. Η «ψυχή της Ευρώπης» θα μπορούσε επίσης να σημαίνει ότι οι πολίτες της κατανοούν καλά την ιστορία της, τον πολιτισμό, την πνευματικότητα, τις πολώσεις στις αξίες και στην ηθική, τις εμπειρίες της δικτατορίας και του ολοκληρωτισμού, την προέλευση και τις αρχές της δημοκρατίας, τον ατομικισμό με τις προσωπικές ελευθερίες, αλλά ταυτόχρονα την επιδίωξη του κοινού καλού και κοινής ευημερίας.  
Αυτά όμως, για τους σύγχρονους πραγματιστές είναι αφαιρέσεις, και κατά τη γνώμη τους, είναι καλύτερο οι διανθρώπινες σχέσεις σε μια κοινότητα να διέπονται από ίδιες συνθήκες με εκείνες που επικρατούν στην κεφαλαιαγορά. Με μιά εξίσου μεγάλη επιτρεπτικότητα και με μια όσο πιο μικρή πιθανότητα συγκρούσεων είναι δυνατόν. Ο σημερινός οικονομικός και πολιτικός πραγματισμός υποτιμά την δύναμη των ιδεών. Βλέπει αφ' υψηλού, ως αφηρημένα πράγματα, τον πολιτισμό και τη φιλοσοφία, προπάντων όμως τα ζητήματα της πνευματικότητας του ανθρώπου. Αναγνωρίζει τη σύγκρουση των οικονομικών και των λεγόμενων εθνικών συμφερόντων και προσπαθεί, ακολουθώντας τη συντομότερη διαδρομή, να εξαλείψει με πολιτικά μέσα, τουλάχιστον κάθε διανοητική σύγκρουση, και κατά συνέπεια κάθε λανθάνουσα κοινωνική σύγκρουση σ' αυτόν τον τομέα. 
Ακριβώς γι' αυτό, τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αποκαλυπτικό όραμα: Αν το ευρώ πέσει...
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, ότι εμείς οι ίδιοι, σε μακάρια ηρεμία, είχαμε στρέψει την προσοχή μας σε μια άλλη συναρπαστική συζήτηση, δηλαδή το ζήτημα του κατά πόσον η λέξη «Θεός» έπρεπε να εγγραφεί στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα ή αν θα έπρεπε επίσης να αναφέρεται στον Πρόλογο του Ευρωπαικού Συντάγματος ο Χριστιανισμός. Μια τέτοια συζήτηση είναι δυνατό να γίνεται μόνον σε ήρεμες περιόδους ειρήνης και με ευημερία, αν πραγματικά δεν έχουμε άλλα πιο σοβαρά προβλήματα, όπως το ζήτημα της Ευρώπης και της αιωνιότητας. Και όλοι εμείς που ζούμε στην Ευρώπη έχουμε εμπειρία με την παρουσία του Θεού. Μάλλον δεν υπάρχει Ευρωπαϊκός λαός, που σε κάποιο σημείο της ιστορίας να μη θεώρησε αναγκαίο να φέρει τον Θεό στην στενότερη σχέση με τη δική του ύπαρξη. Μερικοί λαοί έγραψαν τον Θεό ακόμη και στον Εθνικό Ύμνο τους, όπως για παράδειγμα οι Άγγλοι: God Save the Queen, ή οι Σέρβοι, Bože pravde (Ο Θεός της Δικαιοσύνης), ή όλοι οι λαοί της Μοναρχίας των Αψβούργων: Gott erhalte, Gott beschütze / Unsern Kaiser, unser Land! (Ο Θεός σώζει, ο Θεός προστατεύει/Τον Αυτοκράτορά μας, τη Χώρα μας!)... Γερμανικά τάγματα είχαν τον Θεό απεικονισμένο στις πολεμικές σημαίες τους, έχοντας σταθερή την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι μαζί τους: Gott mit uns (Ο Θεός μαζί μας). Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Θεός είχε να κάνει ειδικά με αυτούς, Ο Θεός και οι Κροάτες. Ή οι Σλοβένοι: Μητέρα - Πατρίδα - Θεός. Λοιπόν, εμείς οι Σλοβένοι έχουμε τον Θεό σε μια παροιμία που περιγράφει αρκετά καλά ένα συγκεκριμένο γνώρισμα του χαρακτήρα: Να στέκεσαι σιωπηλός, να στέκεσαι παράμερα, να κυττάς χαμηλά και να φοβάσαι το Θεό. Οι Αμερικανοί εμπιστευονται τον Θεό περισσότερο από ό,τι οι Ευρωπαίοι, ακόμη και τα χρήματά τους τα παρέδωσαν στην καλοπροαίρετη φροντίδα του Θεού: In God We Trust, είναι γραμμένο πάνω στα χαρτονομίσματα των δολαρίων. Ούτε αυτό δεν τους βοήθησε να αποτρέψουν την χρεωκοπία της Lehman Brothers Holdings Α.Ε. Και όμως ειπώθηκε, και ακόμη ακούγεται, ότι το Ευρώ θα πέσει και μαζί μ' αυτό η Ευρώπη. Με το Θεό στα χαρτονομίσματα και στο Σύνταγμα, ή ακόμη και χωρίς αυτόν. 

Και τώρα ρίχνουμε μια σχεδόν σχιζοφρενική ματιά προς τον ουρανό, απ' όπου το Ευρώ πέφτει πάνω στην Ακρόπολη, και αναρωτιόμαστε, τι πραγματικά συμβαίνει εδώ. Γιατί εμείς, οι συνήθεις θνητοί, που δεν έχουμε μυηθεί στα μαντεία των χρηματιστηρίων και των τραπεζών, δεν καταλαβαίνουμε τίποτε πιά. Οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, οι χρηματοπιστωτικές αγορές, οι πτώσεις των χρηματιστηρίων και οι άνοδοί τους, οι οίκοι αξιολόγησης, ένα ολόκληρο ετερογενές σύνολο χρηματικών ποσών και ροών, αόρατο για τα μάτια, έχουν γίνει στα μάτια ημών των αμαθών, που μιλούσαμε για Ευρωπαϊκό πολιτισμό, μια αφαίρεση, που σήμερα, ακόμη και ο Καρλ Μαρξ ή ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, δύσκολα θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν. Προηγουμένως ξέραμε ότι υπήρχαν ιδιοκτήτες του κεφαλαίου, δηλαδή καπιταλιστές, ακόμη και με την οικογένεια Krupp μπορούσε κανείς κάτι να διαπραγματευτεί, αλλά πώς να διαπραγματευτείς με αφηρημένες χρηματοοικονομικές ροές, όπου δεν μπορείς να δείς κανέναν ιδιοκτήτη;  
Προηγουμένως, μαθαίναμε για την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, ακόμη και οι πιο αδαείς από εμάς είχαν διαβάσει τον Ödön von Horváth, ο οποίος στο μυθιστόρημα "Der ewige Spießer" (1930), βάζει στο στόμα του ήρωα του, του εμπόρου Schmitz, τις ακόλουθες λέξεις:   

"Εγώ, ο Rudolf Schmitz είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα υπάρξει πιά κανένας πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών αστικών Μεγάλων Δυνάμεων, γιατί σήμερα μπορείς να εκμεταλλευθείς ένα έθνος πολύ φθηνότερα, με εμπορικό και ειρηνικό τρόπο". 

Αυτό κατά κάποιο τρόπο το έχουμε κατανοήσει, καθώς, με το φόβο να μας βαραίνει το στήθος, κοιτάμε τώρα την προφητεία που είναι γραμμένη στον τοίχο: Άν καταστραφεί το ευρώ, θα καταστραφεί η Ευρώπη. 
Κι έτσι, δεν μας απομένει άλλη επιλογή, παρά μόνον να επικαλεσθούμε τον παλιό μύθο: Η Ευρώπη ιππεύει έναν λευκό ταύρο, που κολυμπά στο πέλαγος με κατευθυνση προς την Κρήτη. Ελπίζουμε ότι δεν θα πέσει, γνωρίζουμε ότι δεν θα το κάνει, τουλάχιστον δεν θα πέσει στη θάλασσα. Ωστόσο, αυτό που θα συμβεί εκεί στην Κρήτη, ασφαλώς είναι για την Ευρώπη κάπως θλιβερό, αλλά εξακολουθεί να είναι μια αρκετά αισιόδοξη συνέχεια. 

* Στο πρωτότυπο, ο Drago Jančar χρησιμοποιεί την Λατινική έκφραση "cum grano salis" ( = "με ενα σπυρί αλατιού"), που μεταφορικά σημαίνει ότι δεν παίρνουμε κάτι κατά γράμμα, δεν παίρνουμε κάτι πολύ στα σοβαρά.

** Der Spiegel - Akropolis Adieu (2012)


Ο Μοροζίνι στην Αθήνα, της Κορνηλίας Χατζηασλάνη ("Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών").




 
Project Gutenberg-DE:   Ödön von Horvath, "Der ewige Spießer"  

Der ewige Spießer / Ο αιώνιος "Φιλισταίος", ιστοσελίδα talented reader: a literary journal

Το κείμενο του Drago Jančar μεταφράσθηκε στα Ελληνικά από την Γερμανική γλώσσα, στην οποία το μεταγλώτισσε από την Σλοβενική η Daniela Kocmut.

Ο Drago Jančar γεννήθηκε το 1948 στην πόλη Μάριμπορ της Σλοβενίας. Θεωρείται ο πιό σημαντικός συγγραφέας της χώρας σήμερα. Το 1974 φυλακίσθηκε απο το παλιό καθεστώς εξαιτίας "εχθρικής προπαγάνδας". Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για τη δημοσίευση απομνημονευμάτων ενός θύματος που επέζησε από τη "σφαγή του Bleiburg". Πρόκειται για περιστατικό στο τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου (Μάιος 1945), όταν οι Παρτιζάνοι του Τίτο εξόντωσαν απροσδιόριστο αριθμό (έως και 50.000) Σλοβένων, Κροατών, Σέρβων και Βοσνίων συνεργατών του Ναζιστικού καθεστώτος της κατοχής, αλλά και πολλούς αμάχους που τους ακολουθούσαν. Συνέβη στα σύνορα Σλοβενίας και Αυστρίας, κατα την παράδοσή τους στις Βρετανικές και Ρωσικές δυνάμεις κατοχής στην Αυστρία. Μετά από τρίμηνη φυλάκιση, ο Jančar εξαναγκάσθηκε σε υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία. Το εκτεταμένο έργο του περιλαμβάνει πολλές εκδόσεις διηγημάτων, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και πολλά άρθρα και δοκίμια για πολιτικά, ιστορικά και πολιτισμικά θέματα Το 1978 δημοσιεύθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, με μεσαιωνικό θέμα, "Galjot" ("Ο κατάδικος στη γαλέρα"). Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Severni sij" (1984, "Βόρειο Σέλας"). Στο "Zvenenje v glavi" (1998 "Θόρυβοι μέσα στο κεφάλι"), αφηγείται μια εξέγερση σε Γιουγκοσλαβική φυλακή. Έχει τιμηθεί με πολλές διεθνείς λογοτεχνικές διακρίσεις (π.χ. το Σλοβενικό Βραβείο Prešeren το 1993, το Ευρωπαικό Βραβείο Διηγήματος το 1994, το Βραβείο Kresnik για το καλύτερο Σλοβενικό διήγημα του έτους 1998, καθώς και το Αυστριακό Βραβείο Jean-Améry για το Δοκίμιο το 2007). Το 2012 τιμήθηκε για το όλο έργο του με το Ευρωπαικό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature). Ζεί στην Λιουμπλιάνα.
  

Perlentaucher - Βιβλία του Drago Jančar

Amazon - βιβλία του Drago Jančar

Wikipedia 

passa porta - drago jančar