Ο λαϊκισμός ως υποστήριξη των εχόντων: Aς πούμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους (και κάποια αποσπάσματα “αισιοδοξίας”)

ένα άρθρο του Μπάμπη Κάρβελη 
 (συν αποσπάσματα “αισιοδοξίας” του Φ. Γεωργελέ)
 

το άρθρο του Μπ. Κάρβελη αναδημοσιεύεται από τον ιστότοπο “μη μαδάς τη μαργαρίτα”: 

Aς πούμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους (16. 1. 2014)

Στο εμπεριστατωμένο τετράτομο λεξικό του Ι. Σταματάκου (έκδοση 1971), ο όρος λαϊκισμός δεν υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχει στο πιο πρόσφατο Τεγόπουλου – Φυτράκη, που σημαίνει ότι είναι ένα σχετικά νεώτερο φαινόμενο. Εμφανίζεται στην τέχνη (χαρακτηριστικό παράδειγμα το τραγούδι του Διονυσίου – αγαπημένο του Αντρέα Παπανδρέου - Ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα προβλήματα, χόρεψε το τσιφτετέλι, κι όλα πια βλαστήμα τα!”), κι εκεί λες δεν βαριέσαι. Εμφανίζεται όμως και στην πολιτική ως “η κολακεία των αδυναμιών και ελαττωμάτων του λαού και η υιοθέτηση θέσεων και τάσεων που τον ευχαριστούν και απαντούν στο συναίσθημά του, χωρίς να τον ωφελούν ή/και που να τον βλάπτουν μακροπρόθεσμα”. Κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο φαινόμενο καθώς τελικά ευνοεί όχι τον λαό αλλά τους έχοντες και κατέχοντες. 
Εξηγούμαι:

Διαμαρτυρόμαστε γιατί χάνουμε κάποια “κεκτημένα” (συντάξεις, εφ΄ άπαξ κλπ). Ας συνειδητοποιήσουμε ότι για όσα διατηρούμε, στην ουσία στέλνουμε τον λογαριασμό στους νέους. Τελευταία σκέψη η επιμήκυνση του κρατικού χρέους – που εμείς δημιουργήσαμε – σε βάθος 50 χρόνων, όχι στα παιδιά μας, στα δισέγγονα μας το στέλνουμε. Όταν βλέπω λοιπόν κόμματα, δημοσιογράφους κλπ να υπερασπίζονται την πρόωρη σύνταξη ή εφημερίδες να συμβουλεύουν για το πώς μπορεί κάποιος να βγεί στη σύνταξη στα 58 (!), μου τη δίνει.

Η Ελλάδα, άλλες Ευρωπαϊκές 

χώρες, ο κόσμος 

και οι κοινωνικές ανισότητες

1980-2008: "Αλλαγή", "ισχυρή Ελλάδα", 

"επανίδρυση του κράτους" 

και κοινωνική συνοχή

 
Σχεδόν οι πάντες υποστηρίζουν την απαγόρευση πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία. Συμφωνώ απολύτως γι αυτόν που έχασε τη δουλειά του ή που μειώθηκε ο μισθός του, και με δυσκολία τα βγάζει πέρα. Τι σχέση έχει όμως αυτό με την υπεράσπιση αυτού που έχει καθαρό εισόδημα 30.000 ευρώ - περίπου 50.000 αρχικό – και μεγάλη περιουσία; Γιατί πρέπει να τον βοηθούμε να “κρύβεται” πίσω απο τους πραγματικά αδύναμους; Οι τράπεζες να θυμίσω δεν ανακυκλώνουν κεφάλαια του Κωστόπουλου ή του Σάλλα. Αν δεν πάρουν πίσω τα δάνεια που έδωσαν, υπάρχει περίπτωση να δώσουν δάνειο σε κάποιον νέο για να φτιάξει το δικό του σπίτι ή να ανοίξει επιχείρηση; Προφανώς όχι. Γι αυτό λέω, ότι έτσι πάλι τους έχοντες υπερασπίζονται οι λαϊκιστές. 

Φόρος ακινήτων, δίκαιος ή άδικος; Θα μπορούσε κανείς να πεί πως όλοι οι φόροι είναι άδικοι – αλλά το κράτος για να δουλέψει χρειάζεται έσοδα. Μια φορά υπήρξε το “μάννα εξ ουρανού” σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, και τότε υπήρξε ο Μωϋσής που “καθάρισε”, έκτοτε ας το πάρουμε είδηση, το τσάμπα πέθανε. Αν λοιπόν κανείς βγάλει στην πάντα κάποια παλιόσπιτα, σε κάποια ορεινά χωριά, ακατοίκητα κλπ που πρέπει να εξαιρεθούν – θα έλεγα πως όσο πιο πλούσιος είσαι τόσο μεγαλύτερο σπίτι έχεις, άρα πλήρωσε κύριε περισσότερα. Ή σαν τον αγρότη που άκουγα κάποια μέρα στην τηλεόραση να διαμαρτύρεται για το πώς θα μπορούσε να πληρώσει το “χαράτσι” για τα 100 στρέμματά του (2 ευρώ το στρέμμα τον χρόνο). Μας δουλεύεις κύριε; 

Να καταργηθεί, λέει, ο φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Με συγχωρείτε, αλλά εγώ που είμαι φτωχός παίρνω πίσω μέσω του επιδόματος αυτόν τον φόρο (μην αργείς κύριε Στουρνάρα, κύριε Θεοχάρη) – γιατί να πληρώσω τα ίδια με τούς έχοντες; Και τα 25 ευρώ για την περίθαλψη σε νοσοκομείο προφανώς έπρεπε να τα πληρώνει όποιος έχει τη δυνατότητα – για να μπορεί το νοσοκομείο να περιθάλπει δωρεάν τους φτωχούς, τούς άνεργους και τους μονίμως πάσχοντες. Η αποθέωση του λαϊκισμού: Άκουγα σήμερα το πρωί στον Σκάϊ, αυτούς που μέχρι χθές καταδικάζανε σαν χαράτσι το 25ευρω, σήμερα να το υπερασπίζονται και να καταγγέλουν την αύξηση στα τσιγάρα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι περνάμε δύσκολες ώρες πληρώνοντας την φτιαχτή ευδαιμονία του παρελθόντος. Πράγματι, το ΑΕΠ έχει μειωθεί 25%, το οικογενειακό εισόδημα ακόμη περισσότερο (στο πετσί μου το έχω νοιώσει), η ανεργία είναι απελπιστικά υψηλή ιδιαίτερα στους νέους. Όμως με το να βαφτίζουμε χαράτσι κάθε μέτρο και να υπερασπιζόμαστε κάθε διεκδίκηση, με το να πιστεύουμε τις υποσχέσεις του κάθε λαϊκιστή, τα πράγματα καλύτερα δεν γίνονται – μόνο χειρότερα.

Και μια ματιά με αξιώσεις “αισιοδοξίας”, για όσα αποκαλύπτονται και συμβαίνουν τελευταία στο πεδίο της δικαστικής δίωξης της διαφθοράς: Είναι όμως ρεαλιστική, ή μόνον παρηγορητική; Η πραγματικότητα θα δείξει... 

Από το editorial του ATHENS Voice 465, του Φώτη Γεωργελέ (15. 01. 2014) - αναδημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Πολιτική Επιθεώρηση ως  Tο ποτάμι έχει μπει σ’ ένα δρόμο που είναι δύσκολο να σταματήσει

«...Σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουν κρατικοί αξιωματούχοι και πολιτικοί μπλεγμένοι σε σκάνδαλα. Το δικό μας πρόβλημα είναι ότι η διαφθορά είχε γίνει ο σχεδόν νόμιμος τρόπος αναδιανομής δημόσιου χρήματος μέσα σε ένα γκρίζο σύστημα γραφειοκρατίας, πελατειακών σχέσεων, κομματισμού και συντεχνιασμού.
Το κέρδος μας από αυτή την περιπέτεια είναι ότι τώρα ξέρουμε. Λέγαμε για την Κολομβία της Μεσογείου, αλλά νομίζαμε ότι είναι δημοσιογραφικές λυρικές υπερβολές. Τώρα ξέρουμε ότι οι κρατικές τράπεζες ήταν τα θησαυροφυλάκια απ' όπου διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες και κομματικά στελέχη λεηλατούσαν τη δημόσια περιουσία με κομματικά και επιχειρηματικά θαλασσοδάνεια στους εαυτούς τους. Ότι οι κρατικές επιχειρήσεις, μονίμως παθητικές, ήταν διοικούμενες από τις κομματικές και συνδικαλιστικές ελίτ που υπεξαιρούσαν την περιουσία τους με δεκάδες ευφάνταστους τρόπους προς όφελος των ιδίων. Ότι στα πανεπιστήμια διαμοίραζαν στις τσέπες τους τα Κοινοτικά Προγράμματα, ότι στα ασφαλιστικά ταμεία συμμορίες πλούτιζαν και συγχρόνως μοίραζαν δεκάδες χιλιάδες πλαστές συντάξεις και επιδόματα στην πελατειακή βάση, ότι νοσοκομεία, αγροτικοί συνεταιρισμοί, δημοτικές επιχειρήσεις ήταν στημένες μηχανές απομύζησης της δημόσιας περιουσίας. Ότι οι ένοπλες δυνάμεις είχαν γίνει ο καλύτερος αγοραστής όπλων του κόσμου για να δημιουργείται μαύρο πολιτικό χρήμα.

Ότι με λίγα λόγια, δηλαδή, το κράτος αυτό το οποίο υπερασπίζονται δήθεν με πάθος απέναντι στον καταραμένο φιλελευθερισμό, είναι ήδη ιδιωτικοποιημένο από τους ίδιους τους λειτουργούς του. Ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν δουλεύουν ούτε τα ληξιαρχεία, γιατί έχουν γίνει μηχανές παραγωγής πλαστών πιστοποιητικών προς πάσα χρήση...
...Πρυτάνεις που “χάνουν” ξαφνικά 70 εκατομμύρια από τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, διοικητές νοσοκομείων που πλούτιζαν με μίζες, συνδικαλιστές με 5 offshore, 50ρηδες απόστρατοι υπάλληλοι των εμπόρων όπλων, δημόσιοι υπάλληλοι της μίζας και του φακέλου, επιτήδειοι που λυμαίνονται τα ΕΣΠΑ, αργομισθίες και παράνομες αμοιβές, είναι πια στο στόχαστρο. Το σύστημα της χρεοκοπίας καταρρέει...
...Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα, αλλά κάθε μέρα που περνάει, κάθε μικρή τέτοια νίκη, κάθε υπόθεση λεηλασίας που βγαίνει στη δημοσιότητα, μας φέρνει πιο κοντά στην κατεύθυνση ενός «κανονικού» ευρωπαϊκού κράτους και απομακρύνει την εικόνα του “failed state”.
Και επειδή αυτός είναι ο πραγματικός πόλεμος, η δήθεν αντιπολίτευση μιλάει για τη Μέρκελ. Όταν είναι δεξιά αντιμνημονιακή, μιλάει κάπως έτσι: “Παραδίδουν τους Έλληνες στους φούρνους του Δ΄ Ράιχ της Μέρκελ”. Και όταν είναι αριστερή αντιμνημονιακή, λέει: “Ο Σαμαράς δίνει εξετάσεις εθελόδουλης υποταγής στη Μέρκελ και τους συμμάχους της”. Αποκρύπτει δηλαδή τις κοινωνικές συγκρούσεις και κατασκευάζει την πλαστή, παράφρονα αντίθεση του εθνολαϊκισμού: Λαός εναντίον Ευρώπης. Εναντίον των ξένων, των δυνάμεων κατοχής, των εξωτερικών εχθρών. Όπως έκανε πάντα το χρεοκοπημένο Ελληνικό πολιτικό σύστημα για να μην αλλάξει τίποτα».