Η Ελληνική ιδιομορφία που επιμένει

Γατόπαρδος του Βισκόντι: Κλαούντια Καρντινάλε, Αλαίν Ντελόν

Το γεγονός ότι η οικονομική, πολιτική ή και άλλου είδους κρίση, εδώ και 5 χρόνια, δεν είναι κρίση που εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνον στην Ελλάδα, ούτε μόνον στην περιφέρεια της Ευρώπης (στις λεγόμενες χώρες PIIGCS), εμπεδώνεται με το πέρασμα του χρόνου από όλο και περισσότερους. Είτε πλήττονται από την κρίση, είτε όχι.

Άλλα είναι που δεν έχουν γίνει κατανοητά. Πολύ λίγο έχει εμπεδωθεί, ότι η πολιτική στην Ελλάδα, είναι αυτή που στον καιρό της κρίσης, προστατεύει καλύτερα τις πιό ισχυρές κοινωνικές μερίδες (όπως ακριβώς πρίν από την κρίση τις πριμοδότησε). Χωρίς έλεος για τους λοιπούς. 

Τόσο στοργική προς τους μέν, τόσο ανελέητη προς τους δέ, όσο σε καμμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής κοινότητας. Προστατεύει αυτούς που συνήθως αποκαλούνται «οι πλούσιοι», αλλά μαζί και άλλες, ιδιαίτερης επιρροής ομάδες, καλά οχυρωμένες σε κάστρα πελατειακής ή άλλης σχέσης. Πόσο έχει εμπεδωθεί στη συνείδηση του μέσου πολίτη, ότι κατά βάση, απ' αυτό ακριβώς αρχίζουν και σ' αυτό καταλήγουν, όσα μας φαίνονται ως μοναδική στην Ευρώπη ανικανότητα των εδώ κυβερνώντων; Έχουμε συλλογισθεί επαρκώς, πόσο συνδέεται στενά με αυτή την πιστή, μέχρι πολιτικού θανάτου, σχέση εξυπηρέτησης ισχυρών αφεντάδων και καλών πελατών, αυτό που μας εμφανίζεται ως μοναδική παθογένεια του Ελληνικού κομματικού συστήματος και ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού ;

Όπως χαρακτηριστικά γράφηκε, «το σκάνδαλο των επισφαλών δανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου εκτίναξε το θέμα της διαφθοράς από τις παράνομες συνταξιοδοτήσεις και άλλα πληβειακά παρόμοια, στην ανώτατη κλίμακα του οικονομικού κατεστημένου. Είναι προφανές ότι καταβάλλεται προσπάθεια να μην επεκταθεί η έρευνα στα επισφαλή δάνεια των συστημικών τραπεζών προς επιχειρηματίες που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, αλλά είναι αμφίβολο εάν τελικώς αυτό αποτραπεί» (Κώστα Ιορδανίδη, Σωρεία ατυχών συμπτώσεων, στην "Καθημερινή" 19 Iανoυαρίου 2014).

Ωστόσο, πολύ πριν πολεμήσει μέχρι την τελευταία ρανίδα αξιοπιστίας για να υπερασπισθεί όλους μαζί, φοροφυγάδες και αθώους, της «λίστας Λαγκάρντ» ή των άλλων, μεγαλύτερων «λιστών», αυτό το κομματικό σύστημα, στις ένδοξες ημέρες των «παροχών και των κεκτημένων», είχε νομοθετήσει το φορολογικό σύστημα που ανοίγει ελεύθερα το  δρόμο στους φοροφυγάδες.
Πολύ πρίν περικόψουν μικρούς μισθούς ή συντάξεις με «οριζόντιες» περικοπές, πρίν καταστρέψουν τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, είχαν νομοθετήσει το δήθεν ενιαίο μισθολόγιο του δημόσιου τομέα (με τις τερατώδεις ανισότητες που αποκαλύπτονται τώρα), είχαν κατασκευάσει μεγαλειώδεις ασφαλιστικούς πύργους στην άμμο, είχαν πριμοδοτήσει το αίσχος της εκτεταμένης παροχής ανασφάλιστης μισθωτής εργασίας με «μπλοκάκια» παροχής υπηρεσιών. 

Και τώρα τι;  

Η μεν  κυβερνητική πλευρά στηρίζει την «ιδιομορφία» του νοτιο-Βαλκανικού βάλτου, εκτός των άλλων και με το όπλο της μεταρρυθμιστικής αδράνειας: Αδράνεια βέβαια για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Καμμιά αδράνεια γι' αυτό που κατάντησε να σημαίνει η λέξη «μεταρρύθμιση» στην Ελλάδα. Και πάντοτε με το υπερόπλο της ταξικής αδιαλλαξίας: Πάντα τόσο στοργική προς τους μέν, τόσο ανελέητη προς τους δέ, όσο σε καμμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. 

Και οι ευνοούμενοι, οι προστατευόμενοι; Πώς «στηρίζουν την αλλαγή (που δεν γίνεται), ελέγχοντας την εξουσία»; Φυσικά με τον κουτοπόνηρο, αλλά αποτελεσματικό τρόπο της αντιπολιτευτικής διεκδίκησης, της προστασίας των κεκτημένων με τον «συνδικαλισμό του εξασφαλισμένου», με τον τρόπο της κριτικής, έως χαοτικά αντιπαραθετικής υποστήριξης και αντιστήριξης του χάους. «Κάντε μας και άλλα χατήρια, όλα όσα ποθούμε, γιατί δεν θα διστάσουμε να πάμε στους απέναντι. Και μαζί μ' αυτούς, θα πάμε γι' άλλες Πολιτείες». Όχι, δεν πρόκειται για ασυνήθιστη προετοιμασία ταξικής αποστασίας, αλλά για τον παλιό καλό βυζαντινισμό του «διεκδικητικού συνδικαλισμού των πλουσίων», με τις τόσες ρίζες σ' αυτή τη χώρα. 

Και έτσι, ελπίζουν να την κερδίσουν πάλι την παρτίδα: «Όλα ν' αλλάξουν, για να μείνουν όλα ίδια», όπως στον παλιό καλό καιρό του Γατόπαρδου, αφήνόντάς μας «κατάπληκτους από την απληστία και τη σκληρότητα των πλούσιων γερόντων» (Νίκου Ξυδάκη, Ο Γατόπαρδος, οι Καταραμένοι). 

Και επειδή διαφεύγει αυτή η κοινωνικά ανελέητη Ελληνική μοναδικότητα - και εξαιτίας άλλων πραγμάτων βέβαια -, μένει ανεξήγητη ή ερμηνεύεται με ασαφείς και επιφανειακούς τρόπους, η λεγόμενη Ελληνική ιδιομορφία: Για ποιούς λόγους η δική μας χώρα είναι η πιό βαρειά άρρωστη της Ευρωπαϊκής επιδημίας; Γιατί, ενώ το πρόβλημα είναι κοινό, Ευρωπαϊκό, ωστόσο η χώρα μας ήταν και παραμένει περίπτωση ξεχωριστή, «ειδική και δύσκολη» ; Τυχαίο;

 Γ. Ρ.

Tο θρίλερ του Ελληνικού δημόσιου χρέους και ΑΕΠ, 1960 - 2012 

(Updated, με συμπεράσματα από ένα τεκμηριωμένο - με αριθμούς και διαγράμματα - κείμενο:
cornelsen : Δεν είναι μυστήριο αλλά θέμα απλής αριθμητικής – και λογικής)

 
    Πηγή:  cornelsen : Δεν είναι μυστήριο αλλά θέμα απλής αριθμητικής – και λογικής