Σε καιρό κρίσης χρειάζεται αξιόπιστη κυβέρνηση, ισχυρή και σοβαρή αντιπολίτευση, διακριτές πολιτικές επιλογές

Τα πιο βαθειά καζάνια της Κόλασης τα έχουν φυλαγμένα για όσους δεν επιλέγουν και μένουν ουδέτεροι σε εποχές κρίσης

 
(Δάντης, Θεία Κωμωδία, ελεύθερη απόδοση)

 

Η αποτυχημένη 7μηνη (μη) διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εντός της χώρας, η απότομη προσγείωση μετά τη μακρά διαπραγμάτευση με τους εταίρους και η τελική στροφή, απέδειξαν στην πράξη ότι το κόμμα αυτό δεν ήταν προετοιμασμένο να κυβερνήσει, ούτε είχε επεξεργασμένη στρατηγική και τακτική για να αντιμετωπίσει την ελληνική κρίση ως ιδιόμορφο κομμάτι της κρίσης στην ευρωζώνη. 

Λοιπόν, με τι «πιστοποιητικά επάρκειας» στην τεχνογνωσία της διακυβέρνησης διεκδικεί το κόμμα αυτό μιαν ακόμη ευκαιρία; 

* Η αποδεδειγμένη ανεπάρκεια και των προηγούμενων κυβερνώντων στον καιρό της κρίσης, από την ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, απλά σχετικοποιεί την ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ: ούτως ή άλλως έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ανεπαρκείς. 

* Το πιο σοβαρό επιχείρημα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καν συζητηθεί. Είναι η ίδια η στροφή που έκανε, όταν βρέθηκε μπροστά στο βάραθρο όπου οδήγησε το κόμμα αυτό η αποτυχημένη διαπραγμάτευση χωρίς συνεκτική διαπραγματευτική στρατηγική. Αποφάσισε τότε με ριζικό τρόπο, αντιστρέφοντας στην πράξη τη μέχρι τότε μεθυσμένη πορεία του. Φαίνεται πως οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις αρχές Ιουλίου 2015 δεν ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν. Κυριολεκτικά. Δεν έδειχναν μόνον αναποφάσιστοι, αλλά ως κομματικός οργανισμός, πιθανώς και ως ηγεσία, όντως δεν είχαν αποφασίσει τι θέλουν. Αν και ήταν επί διόμισυ χρόνια κυβέρνηση σε αναμονή.

Bartolomeo Di Fruosino: Inferno (δεξιά)

Όμως τελικά αποφάσισαν και μάλιστα αντιστρέφοντας απότομα την πορεία. Δεν συνέχισαν αδρανείς, δηλαδή ωθούμενοι από την πανίσχυρη δύναμη της αδράνειάς τους προς «τα πιο βαθειά καζάνια της κρίσης», προς την grexit που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας περιέγραψε μετά ως Κόλαση. Ίσως αρκετοί στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήδη άκουγαν, όχι τον κοχλασμό των καζανιών της πολιτικής κόλασης, πιθανώς όμως τον βόμβο των ελικοπτέρων, για την περίπτωση που δεν «έστριβαν». Έστω και δρώντας την τελευταία στιγμή, δεν παρέμειναν αδρανείς θεατές της αποτυχίας τους και δεν έγιναν μοιραίοι. Επέλεξαν πλευρά και πορεία.
Παλιότερα, κατά τις δικές τους συμφωνίες στις Βρυξέλλες, οι κ. Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαράς δεν βρέθηκαν μπροστά σε σταυροδρόμι και δεν επέλεξαν σε μια «στιγμή» αληθινής απόφασης. Είχαν αφήσει από καιρό πίσω τους τα πιστόλια πάνω στα τραπέζια και τα Ζάππεια και είχαν αποφασίσει πολύ πριν, υπό σχετική ηρεμία, ποιόν δρόμο θα πάρουν. Άλλο αν μετά προσπάθησαν να τον χρησιμοποιήσουν ως παράκαμψη για επιστροφή στα γνωστά μονοπάτια της αδράνειας, της διακυβέρνησης που δεν μορφοποιεί τίποτε νέο και της σκληρής εσωτερικής ταξικής πολιτικής εναντίον των ασθενέστερων και των πιο επισφαλών. Με το γνωστό αποτέλεσμα της μη μακροημέρευσης στην εξουσία. 

Από τον Ιανουάριο 2015 πέρασε αιώνας. Η ελπίδα να χορέψει τώρα η ορχήστρα
Δεν είναι το ίδιο λοιπόν. Η στροφή, κατ' άλλους κωλοτούμπα, σε συνδυασμό με κάτι πολύ σημαντικό, τον προβληματισμό που άνοιξε στην Ευρώπη για την κρίση, προσφέρει στον απλό πολίτη ένα δυνητικό πολιτικό-στρατηγικό πλεονέκτημα και κυρίως, κάνει τώρα μια ψήφο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ όπλο ηθικο-πολιτικού εξαναγκασμού. Η στροφή των 180 μοιρών και μια ενδεχόμενη δεύτερη κυβερνητική εντολή από τον λαό, εξαναγκάζει διπλά το κόμμα αυτό σε παρεμβατική εσωτερική διακυβέρνηση που κάτι νέο θα μορφοποιεί, με δυνατότητες για πιο δίκαιες πολιτικές, άν βέβαια θέλει να μην έχει την τύχη των προηγούμενων κυβερνώντων ή και χειρότερη. Λόγια για «πρώτη» ή «δεύτερη φορά Αριστερά», σε τέτοιες συνθήκες, δεν μετράνε, είναι απλώς ιδεολογίες, δηλαδή αέρας κοπανιστός και αρωματισμένος. Ωστόσο, άν και μετά από όσα συνέβησαν, ο κ. Τσίπρας ή γενικά ο ΣΥΡΙΖΑ με οποιαδήποτε σύνθεση του πιθανού ηγετικού κυβερνητικού προσωπικού του, (συγ)κυβερνήσουν όπως κυβέρνησε ο Σαμαράς και ο Γ. Παπανδρέου, τότε θα πάρουν και αυτοί επάξια μια θέση δίπλα τους. Και θα είναι μάλλον θέση χειρότερη, γιατί βαρύνονται με το καταστροφικό επτάμηνο. 

Πεδίον δόξης λοιπόν, όχι λαμπρόν που λέγαμε κάποτε, αλλά αναγκαστικόν.

Sandro_Botticelli: Dante, Inferno, Canto_XVIII

***

Αν όχι αυτοδυναμία, τότε τι; Μεγάλος συνασπισμός ή το πολιτικά ορθόν; 

Με αυτό ως δεδομένο, φθάνουμε στο τελικό και πιο πρακτικό σημείο. Η πιο δίκαιη, πιο φιλολαϊκή και πιο αποτελεσματική διαχείριση του μνημονίου και της κρίσης που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μέλλει να αποδειχθεί στην πράξη. Με μια προϋπόθεση: να κινήσουν τα χέρια τους και οι πολίτες. Μέχρι τότε, θα είναι μόνον μια ελπίδα και μια ακόμη εξαγγελία από αυτές που έχουμε χορτάσει. Το μόνο εκλογικό ερώτημα που τίθεται, είναι το πως και από ποιούς (συν)διαχειριστές. Δεδομένου ότι η αυτοδυναμία φαίνεται μακρινή, το πιθανό δίλημμα είναι: Είτε μεγάλος συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ. Είτε κυβερνητική συμμαχία του με τα μικρά κεντροαριστερά κόμματα, που θα δώσει επιτέλους, για πρώτη φορά μετά το 2009, προγραμματικά φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση με ομοίως φιλοευρωπαϊκή αξιωματική αντιπολίτευση (με την ελπίδα να είναι και οι δύο αξιόπιστες και πολιτικά σαφώς διακριτές - όμως και αυτά είναι στοιχήματα). Ταυτόχρονα, η δεύτερη εναλλακτική λύση είναι αποκατάσταση του πολιτικά ορθού, με βάση και κάποιες στοιχειώδεις προγραμματικές συμβατότητες πάνω στον άξονα δεξιάς - αριστεράς. Υπό το φως της εκλογής του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Βρετανών Εργατικών αλλά και της πρόσφατης προσέγγισης του ΣΥΡΙΖΑ με τους Πράσινους της Ευρώπης, προκύπτουν και νέα επιχειρήματα υπέρ μιας διαφορετικής, επιτέλους ορθολογικής αξιολόγησης των προγραμματικών διαφορών και συγκλίσεων στο πολιτικό φάσμα.

Δυστυχώς υπάρχει και κάτι άλλο, η λεγόμενη ιδιομορφία μας. Πέρα από υποθέσεις θεωρητικά σωστές ή λάθος, μιλάμε για κόμματα και πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Το κακό είναι ότι ακόμη δεν έχουν ειπωθεί όλα. Και αυτή η εκλογική παρτίδα δεν παίζεται σε καθαρό τραπέζι. 

Λόγου χάρη, την αλήθεια για το δημόσιο χρέος (αλλά και για τον χαρακτήρα αυτού του κράτους), ολόκληρο το ελληνικό κομματικό σύστημα και το προσωπικό που το υπηρέτησε, δεν θέλει ούτε καν να την σκέφτεται. Η περίφημη επιτροπή της Βουλής με τους επιστήμονές της (που έπρεπε να ερευνήσουν πρώτα την ελληνική κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα), την έθαψε σε άλλο σκάμμα πιο πέρα. Αν το κομματικό σύστημα την παραδεχτεί οικειοθελώς, θα πρέπει να πράξει τα συνακόλουθα. Μα αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν.
Από το 2008 βιώνουμε 7 χρόνια κρίσης, διεθνούς και εθνικής. Εξαιτίας του φόβου των οικονομικών, πολιτικών και ακαδημαϊκών ελίτ για τα συνακόλουθα, για το «δέον γενέσθαι», δεν αναγνωρίστηκε ή δεν έγινε παραδεκτή η πραγματικότητα: Ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι στο μεγαλύτερο μέρος του αποθησαυρισμένος ιδιωτικός πλούτος, πλούτος των προστατευομένων και «πελατών» Ελλήνων αλλά και γενικότερα πλούτος του μεγαλομεσαίου, μειοψηφικού μεν, εκτεταμένου δε μέρους της δυσαρμονικής κοινωνίας μας. Δηλαδή πλούτος πολύ άνισα κατανεμημένος στην ελληνική κοινωνία. 

Έμεινε επίσης ελλειμματική η πολιτική αυτογνωσία: ότι έχουμε αποτυχημένο κράτος, κράτος «πελατών» του κομματικού συστήματος ως όλου, ένα κράτος ακραίας ανισοπολιτείας. Η ανισότητα και το έλλειμα ανταγωνιστικότητας είναι οι δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος.

Ακριβώς επειδή υπάρχει προβληματικό κομματικό σύστημα ως όλον (σε τελευταία ανάλυση ένα είναι το κόμμα, το βαθύ κράτος) και όχι απλά το προβληματικό α ή β κόμμα, η λύση του λεγόμενου μεγάλου συνασπισμού δεν θα λύσει αλλά ίσως και θα συγκαλύψει ακόμη πιο πολύ το πρόβλημα. Τα τόσο διαφορετικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, άν και αποκλίνουν σφόδρα σε αμιγώς πολιτικά και ιδεολογικά θέματα, υπάρχει κίνδυνος να «τα βρούν» εύκολα στη νομή και διανομή του κράτους και σε μια ακόμη προσπάθεια για τη συντήρηση του μη διατηρητέου και μη διατηρήσιμου. 

Η καλοπροαίρετη coincidentia oppositorum που προτείνει ο Γιάννης Βούλγαρης για αλλαγή πολιτικού παραδείγματος, είναι ίσως χρήσιμη λύση ανάγκης για «κανονικές» χώρες και ασφαλώς θεμιτή σε αναλογικά εκλογικά συστήματα (π.χ. Γερμανία). Αντίθετα, στο ελληνικό κομματικό σύστημα, που αν και χάνει σε νομιμοποίηση διατηρεί το σκληρά πλειοψηφικό, ανώφελο και αντισυνταγματικό bonus των 50 εδρών, ένας τέτοιος μεγάλος συνασπισμός μπορεί να γίνει η έσχατη πλάνη, χείρων της πρώτης και όλων των άλλων που βιώσαμε αυτές τις δεκαετίες. 

  

Γιώργος Β. Ριτζούλης 

Γιάννης Βούλγαρης: Μετά την ήττα του Αντιμνημόνιου   (©«Νέα» 13.5.2015 - αναδημοσίευση «Πολιτική Επιθεώρηση»)

...Το Αντιμνημόνιο ήταν ένα κύμα διαμαρτυρίας που επενδύθηκε με έναν πολωτικό εθνικολαϊκιστικό λόγο και μια απλοϊκή διχαστική ανάλυση του ελληνικού προβλήματος, η οποία αναπαρήγαγε για άλλη μια φορά στην σύγχρονη ιστορία μας το δημαγωγικά πανίσχυρο αλλά πολιτικά αδιέξοδο «φταίνε οι άλλοι». Το «αντί» όμως δεν παράγει ούτε πρόγραμμα, ούτε κυβερνητική ικανότητα, ούτε ρεαλιστική ανάλυση της κατάστασης. Το φιάσκο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το απέδειξε. Έπεσαν έξω σε όλες τις προβλέψεις, δεν ήταν έτοιμοι να εφαρμόσουν καμμία πολιτική, δεν κυβέρνησαν. Η διάλυση του αντιμνημονιακού ρεύματος στη πρώτη επαφή του με την κυβερνητική ευθύνη, διαλύει και τα κόμματα που το συναποτέλεσαν...

...Το αντιμνημόνιο ήταν η συνισταμένη της αδυναμίας της ελληνικής κοινωνίας να μειώσει το εθνικό κόστος της διεθνούς κρίσης...

...Στην παρούσα πάντως κρίση οι δυνάμεις που έγειραν και γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ της διάσωσης αποδεικνύονται αρκετά ισχυρές. Ιδεολογικά, ψυχολογικά και κοινωνικά. Γιατί η νεώτερη εθνική μας ταυτότητα συνυφαίνεται με την ιδέα της Ευρώπης. Γιατί ευρύτερες κοινωνικές ομάδες εργαζομένων, μεσαίων στρωμάτων και επαγγελματιών, κατανοούν σχεδόν ενστικτωδώς, πως ακόμα και τα στενά συμφέροντά τους είναι συνυφασμένα με τη συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Γιατί προ του φαντάσματος της δραχμής, η κοινωνική πλειοψηφία φάνηκε να συνειδητοποιεί με νέο τρόπο την ευρωπαϊκή διάσταση της υλικής της ύπαρξης. Με αυτή την έννοια και σε αντίθεση με την προπαγάνδα του αντιμνημονιακού εθνικολαϊκισμού, η φιλοευρωπαϊκή Ελλάδα αποδείχτηκε πολύ πιο λαϊκή από τους ιδεοληπτικούς της δραχμής, και πιο ισχυρή από τη διεθνή και εγχώρια συμμορία της δραχμής. Αυτή η πρωτογενής και εσωτερικά αντιφατική συμβίωση λαϊκότητας και ευρωπαϊκού προσανατολισμού, σώζει για άλλη μια φορά την «παρτίδα» και την Πατρίδα...

...Οι εκλογές πρέπει να οδηγήσουν σε αλλαγή πολιτικού παραδείγματος. Σχηματισμός μεγάλου συνασπισμού με συμμετοχή και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, εμπροσθοβαρής εφαρμογή του μνημονίου ώστε να μειωθεί η διάρκεια της υφεσιακής περιόδου, πολιτική σταθερότητα για να μπει η Ελλάδα στον κύκλο των διεθνών επενδύσεων.

 

Ανέστιος: Εκλογές και κυβέρνηση ευρωπαϊκού δρόμου

...σε πλαίσιο δημοκρατικής συνεννόησης πέρα από την ένταση και την σφοδρότητα της αντιπαράθεσης, το σχήμα αυτό (το δίπολο πλειοψηφία-μειοψηφία ή αλλιώς συμπολίτευση-αντιπολίτευση), τείνει να εξασφαλίσει την εκλογίκευση της σύγκρουσης, την πολιτική διαπάλη εντός δημοκρατικού πλαισίου και τελικά την παραγωγή εναλλακτικών λύσεων, που είναι και η ουσία της πολιτικής. Σχήματα διακυβέρνησης πέρα από αυτό το πλαίσιο (δηλαδή αυτά που με διάφορους τρόπους ονομάζουμε κυβερνήσεις εθνικής ενότητας ή όπως αλλιώς) μόνο κατ‘ εξαίρεση, σε όλως ιδιαίτερες στιγμές και για περιορισμένα χρονικά διαστήματα δικαιολογούνται και επιλέγονται. Γιατί αν κρατήσουν για πολύ τείνουν να παράγουν «αντιπολιτεύσεις» όχι σε μια ορισμένη πολιτική αλλά στο υπέρτερο σκοπό τον οποίον δήθεν υπηρετούν... 

...Ας λειτουργήσουμε λοιπόν κανονικά, με το πρώτο κόμμα και τα μικρότερα του ενδιάμεσου χώρου, στον άξονα Δεξιά-Αριστερά, αφού αυτό υπαγορεύει η αριθμητική και ας αναζητήσουμε συναινέσεις στο σχήμα συμπολίτευση-αντιπολίτευση και από εκεί και πέρα δημοκρατική συνεννόηση με τα υπόλοιπα κόμματα εντός δημοκρατικού πλαισίου που δεν θα συναινέσουν σε μια γενική στόχευση...

Γιάννης Λούλης: Τρεμοπαίζει ή τρεμοσβήνει; («Ημερησία», 12.9.2015)

...Η πόρτα σε συνεργασίες έχει ανοίξει διάπλατα. Ο Τσίπρας απέσυρε προτιμήσεις σε έναν εταίρο.
Άλλωστε, οι ψηφοφόροι θα του επιβάλλουν τις δικές τους προτιμήσεις...

 Νίκος Αλιβιζάτος: ΣΥΡΙΖΑ: η βεβαιότητα της επόμενης διάσπασης  («Καθημερινή» 13.9.2015)

...Δεν βλέπω πια τον Αλέξη Τσίπρα και τους φίλους του ως αντιπάλους, αλλά ως εν δυνάμει συμμάχους, με τους οποίους καλούμαστε να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη για την έξοδο από την κρίση και την αναγέννηση της πατρίδας στην ενωμένη Ευρώπη.
Θα ήταν λάθος παρ’ όλα αυτά να στηρίξει κανείς τη στρατηγική για το ξεπέρασμα των Μνημονίων κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν παραμείνει στην κυβέρνηση, όχι βέβαια με αυτοδύναμη πλειοψηφία που, με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα, αποκλείεται, αλλά ως πλειοψηφική συνιστώσα, φοβούμαι ότι θα απογοητεύσει όσους θα ποντάρουν σε αυτόν. Και αυτό, όχι μόνο για τους λόγους που έχουν κατά κόρον προβληθεί τις τελευταίες μέρες (διπλή γλώσσα, ιδεοληψίες, έλλειψη πείρας, απουσία ικανών στελεχών), αλλά για έναν επιπλέον, τον οποίο θεωρώ σπουδαιότερο: τη βεβαιότητα της επόμενης διάσπασης...

Λίνα Παπαδοπούλου : Η πριμοδότηση των 50 εδρών (©«Έθνος» 11.9.2015) 

...Ενα εκλογικό σύστημα είναι τόσο δημοκρατικότερο όσο λιγότερο παρεμβαίνει στη «μετάφραση» της πολιτικής επιλογής σε ψήφο. Αυτό, όμως, ακριβώς είναι που κάνει το μπόνους των 50 εδρών, ως πλειοψηφικό στοιχείο του εκλογικού μας συστήματος: αφενός νοθεύει την αντιπροσωπευτικότητα της Βουλής και αφετέρου στρεβλώνει την πολιτική απόφαση, καθώς ωθεί σε μια τακτικιστική και πολωμένη ψήφο. Αναδύεται, λοιπόν, το ερώτημα αν η πριμοδότηση αυτή είναι εντέλει συνταγματικά ανεκτή, εν όψει της αρχής της ισότητας της ψήφου, ως έκφανσης της λαϊκής κυριαρχίας...

...Παρέκκλιση από την ισοδυναμία της ψήφου είναι συνταγματικά ανεκτή, εφόσον συντρέχουν δύο όροι, ένας θετικός και ένας αρνητικός. Ο πρώτος είναι η πριμοδότηση να διευκολύνει τον σχηματισμό σταθερής και βιώσιμης κυβέρνησης· ο δεύτερος να μην είναι δυσανάλογη, για παράδειγμα να μην ξεπερνά το 20% των αναλογουσών εδρών... Οι όροι αυτοί συντρέχουν σε συνθήκες υψηλού δικομματισμού (π.χ. όταν το πρώτο κόμμα ξεπερνάει το 40%) και συγκρουσιακού πολιτικού συστήματος, όχι όμως και σε συνθήκες κομματικής πολυδιάσπασης, οπότε και απαιτούνται συνεργασίες. Στη δεύτερη περίπτωση το πριμ, ιδίως μάλιστα ενός υπερμεγέθους μπόνους 50 εδρών, όχι απλώς δε διευκολύνει τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης, αλλά τον δυσχεραίνει αδικαιολόγητα, καθώς επιβάλλει τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος, ακόμη και αν αυτό δεν επιθυμεί εκλογικές συνεργασίες, οπότε και οδηγεί είτε σε επανάληψη των εκλογών είτε σε σχηματισμό μιας ασταθούς κυβερνητικής πλειοψηφίας. Αν όμως δεν συντρέχει ως δικαιολογητικός λόγος της απόκλισης από την ισότητα της ψήφου η εξυπηρέτηση του συνταγματικού σκοπού της κυβερνητικής σταθερότητας, τότε η υπέρμετρη αυτή πριμοδότηση είναι όχι μόνον αντιδημοκρατική, καθώς νοθεύει τις εκλογικές επιλογές των πολιτών, αλλά και αντισυνταγματική, καθώς στρεβλώνει χωρίς δικαιολογητικό λόγο τη μετάφραση των ψήφων σε κοινοβουλευτικές έδρες, δηλαδή παραβιάζει την αντιπροσωπευτική αρχή, χωρίς να υπηρετεί την κοινοβουλευτική.

Γιάννης Παπαθεοδώρου: Και όμως κινείται (dim-ART)
...Ολοένα και περισσότερο όμως γίνεται σαφές πως οι πολίτες ενδιαφέρονται για την επόμενη Δευτέρα παρά για την επόμενη Κυριακή. Τρεις κάλπες μέσα σε ένα χρόνο και τρία Μνημόνια μέσα σε έξι χρόνια είναι αρκετά για να πείσουν τους πάντες πως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν πια...
...Ο νέος διπολισμός σαρώθηκε μέσα από το διπλό λαϊκιστικό εγκλωβισμό του: η χρεοκοπία της χώρας «κατάπιε» και το success story της ΝΔ και το «σκίσιμο των μνημονίων» του ΣΥΡΙΖΑ...

Γιάννης Ζ. Δρόσος: Το κύριο και τα δευτερεύοντα (Το Βήμα, 13.9.2015)

...Πρόκειται για μια σοβαρότατη συμβολή στην εδραίωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας. Μέσα από μια δραματική στροφή βοηθά αποφασιστικά στο να τεθεί τέλος στην εικόνα της ευρωπαϊκής αμφισβήτησης...

 

Σπύρος Λυκούδης: Πότε θα βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο; (Το Βήμα, 15.9.2015)
...Στο παρελθόν η πελατειακή συγκρότηση και λειτουργία του κράτους διοχέτευε τους πόρους του κοινωνικού κράτους προς τα μεσαία στρώματα που έπαιρναν και τη μερίδα του λέοντος. Το ύψος των κοινωνικών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν απείχε κατά πολύ από το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Όμως, η αποτελεσματικότητά τους για τη μείωση της φτώχειας απείχε παρασάγγας από τα ευρωπαϊκά δεδομένα.  Η κίβδηλη «αριστερή» κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, ενώ βρήκε αμέσως τροφεία για τις συντεχνίες του Δημοσίου έδωσε ψιχία κρατικής φιλανθρωπίας στους συνανθρώπους μας που πλήττονται από την «ακραία φτώχεια» αρνούμενη να θεσμοθετήσει το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, μόνιμου και ενιαίου, βασικού συστατικού στοιχείου του κοινωνικού κράτους δικαίου, του κοινωνικού δικτύου ασφάλειας, όπως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, πράγμα που τελικά επιβάλλεται με το 3^ο Μνημόνιο. Διότι, στην ουσία δεν νοιάζεται για τους φτωχούς, τους ανέργους και τους νέους. Για την εκλογική της πελατεία νοιάστηκε πρωτίστως...