της Ούλρικε Γκερό
και στον προσωπικό ιστότοπο της Ulrike Guérot
Είναι γνωστό ότι στην Αμερική, η ιστορία του Ρόκφέλερ, για τον μικρό λούστρο που κατάφερε να γίνει εκατομμυριούχος,
εξακολουθεί να πείθει. Γι' αυτό το λόγο, άν ρωτήσετε τους Αμερικανούς ταξιτζήδες, οι περισσότεροι θα σας πούν ότι ψηφίζουν Ρεπουμπλικανούς, επειδή οι Δημοκρατικοί τους κλέβουν επιβάλλοντας φόρους. «Freedom». Αυτού του είδους η ελευθερία είναι μια καθαρά αμερικανική αφήγηση. Η ελευθερία από το κράτος και τους φόρους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της, γιατί
διαφορετικά δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει χρήματα, πόσο μάλλον
να πλουτίσει. Το γεγονός ότι, παρόλα αυτά, ούτως ή άλλως δεν πλουτίζει, δεν έχει γι' αυτούς σημασία.
Από τη δεκαετία του 1970, το πραγματικό εισόδημα του φτωχότερου ενός πέμπτου των Αμερικανών μειώνεται σταθερά. Το όνειρο κανενός λούστρου δεν γίνεται πραγματικότητα. Δεν πειράζει. Τα ετήσια εισοδήματα της αμερικανικής μεσαίας τάξης έχουν μείνει στάσιμα στο ύψος των 50.000 $ περίπου και αυτή η στασιμότητα είναι ολοφάνερη. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (Joseph Stiglitz) έχει παρουσιάσει τα αριθμητικά στοιχεία το 2012, στο βιβλίο του The Price of Inequality - «Το τίμημα της ανισότητας», στο οποίο υποστηρίζει μεταξύ των άλλων, ότι μια τόσο μεγάλη αύξηση της ανισότητας των εισοδημάτων, με την πάροδο του χρόνου θα έχει ως αναγκαστική συνέπεια και την απώλεια της δημοκρατίας.
Ο μεγάλος πλούτος και οι μεγάλες επιχειρήσεις στην εξουσία
Πρόσφατα, δύο Αμερικανοί κοινωνιολόγοι προκάλεσαν στις ΗΠΑ ένα μικρό σκάνδαλο, δημοσιεύσοντας σε ένα επιστημονικό περιοδικό μια έρευνα με αριθμητικά στοιχεία υπό τον τίτλο Democracy, this WAS a nice experiment - «Η δημοκρατία, αυτό ΗΤΑΝ ένα ωραίο πείραμα». Στην μελέτη αυτή ισχυρίζονται ότι η Αμερική δεν είναι πια δημοκρατία, δεδομένου ότι μόνον ο μεγάλος πλούτος και οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν την δύναμη να προωθούν νομοθετικές πρωτοβουλίες και να τις κάνουν νόμους. Αυτό το επιτυγχάνουν απλά μέσω της «εξαγοράς» των αρμόδιων επιτροπών του Κογκρέσου και της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Αν δημοκρατία σημαίνει το να μετατρέπεται σε νόμους η συλλογική βούληση του λαού, δηλαδή, για παράδειγμα, ακόμη και οι νομοθετικές προτάσεις των πρωτοβουλιών βάσης να μπορούν να γίνονται νόμοι, τότε με αυτή την έννοια η Αμερική δεν είναι πια δημοκρατία. Η Χάννα Άρεντ το διατύπωσε αυτό ήδη από το 1948:
Πως νανουρίζουν την μεσαία τάξη
Η Ευρώπη εξαμερικανίζεται. Τα αριθμητικά δεδομένα τα γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Για την περίπτωση της Γερμανίας υπάρχουν στο βιβλίο «Die Asozialen: Wie Ober- und Unterschicht unser Land ruinieren – und wer davon profitiert» - «Οι ακοινωνικοί: Πως καταστρέφουν την κοινωνία της χώρας μας και ποιος ωφελείται από αυτό», του Walter Wüllenweber, συντάκτη του περιοδικού «Stern». Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται μια ωραία εξερεύνηση του κόσμου των σούπερ πλούσιων στη Γερμανία, οι οποίοι αισθάνονται ήδη εντελώς υπερφορτωμένοι μόλις έρχεται η ώρα που πρέπει να επιλέξουν κάποια σχέδια κοινωνικής αλληλεγγύης, τα οποία, κατά τα άλλα, ισχυρίζονται πως χρηματοδοτούν με προθυμία και γενναιοδωρία...
Η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Taz» Ulrike Herrmann στο βιβλίο της «Hurra, wir dürfen zahlen - Der Selbstbetrug der Mittelschicht» - «Ζήτω, μπορούμε να πληρώνουμε - Η αυταπάτη της μεσαίας τάξης» εξηγεί τη σχετική ψυχολογία: Επειδή η μεσαία τάξη επιθυμεί έντονα να ανέλθει κοινωνικά, πιστεύει πως αρκεί να εργάζεται σκληρά και να σφίγγει τη ζώνη της, ώστε να φτάσει κάποτε εκεί που θέλει. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, η μεσαία τάξη της κοινωνίας, δηλαδή το 60 % του πληθυσμού, αρέσκεται να νανουρίζεται με ευχάριστες ιστορίες, όπως λόγου χάρη με το αφήγημα για την «Γερμανία, το εξαγωγικό έθνος». Έτσι, ακόμη και η Γερμανίδα νοσοκόμα με τον καθαρό μηνιαίο μισθό των 1.400 €, καταλήγει να πιστεύει πως ανήκει σ' αυτό το «εξαγωγικό έθνος», δηλαδή ότι παίρνει και αυτή κάποιο μερτικό από την τούρτα των γερμανικών εξαγωγών.
Συνακόλουθα, η νοσοκόμα αυτή, στις τελευταίες εκλογές το 2013, κατά πάσα πιθανότητα δεν ψήφισε το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD), επειδή το κόμμα αυτό ήθελε να αυξήσει τους φόρους των υψηλότερων εισοδημάτων, στα οποία πίστευε ότι ανήκε η νοσοκόμα. Μέσα στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, το βασικό είναι να μην ανήκουν σ' αυτούς που παίρνουν το βοήθημα κοινωνικής αλληλεγγύης για τους φτωχούς (Hartz IV). Και όποιος δεν ανήκει σ' αυτούς, φαντάζεται πως ήδη ανήκει στη μεσαία τάξη...
(Ανα)Κατανομή του πλούτου όπως του έτους 1913
Παρόμοια αριθμητικά στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίο του Πιερ Ροζανβαλλόν (Pierre Rosanvallon) «Η κοινωνία των ίσων»: Σε όλες τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης, προπαντός στη Γαλλία, υπάρχει σήμερα μια (ανα)κατανομή των περιουσιακών στοιχείων στην κοινωνία περίπου ίδια με του έτους 1913. Αυτό που συνέβη αμέσεως μετά, το 1914, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, μόλις κατά το τελευταίο έτος, με την ευκαιρία της επετείου των 100 χρόνων, προβλήθηκε με πολύ ιστορικό πάθος στις επιφυλλίδες του ευρωπαϊκού Τύπου, με στόχο να γίνει το πάθημα μάθημα.
Συνεχίζοντας αυτήν την αναδρομή στην ιστορικά ανάλογη κατάσταση, τα πιο διορατικά μυαλά μας θύμισαν επίσης το εξής: Ο Κέυνς (John Maynard Keynes) αποχώρησε εντελώς απογοητευμένος και λυπημένος από τη βρετανική διαπραγματευτική ομάδα της ειρηνευτικής Συνθήκης των Βερσαλλιών, μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αμέσως μόλις διέκρινε ότι οι νικήτριες Δυνάμεις δεν είχαν κανένα απολύτως δισταγμό να εξαναγκάσουν τους ηττημένους να πληρώσουν τεράστια ποσά ως πολεμικές επανορθώσεις και ως εξωπραγματικές αποπληρωμές χρεών και συνακόλουθα να τους επιβάλλουν πολιτική σκληρής λιτότητας.
Ο Τομά Πικετύ (Thomas Piketty), στο ευρύτατα αναγνωρισμένο βιβλίο του «Το Κεφάλαιο τον 21ο Αιώνα» που δημοσιεύτηκε μόλις πέρισυ, παρουσίασε μια
πλήρη καταγραφή οικονομικών στοιχείων για όλες τις βιομηχανικές χώρες κατά τα τελευταία 300
χρόνια, πράγμα που κατέστησε επιτέλους ευρύτατα αποδεκτό και επίκαιρο θέμα συζήτησης την άνιση κατανομή του
πλούτου στην Ευρώπη. Όμως όλοι αποφεύγουν τη συζήτηση για το θέμα αυτό. Οι συζητήσεις
στα σαλόνια και στα εστιατόρια των σημερινών ελίτ του Βερολίνου αφορούν μάλλον το αν είναι πόσιμο το νερό που έρχεται από την αριστερή βρύση. Ή μήπως είναι προτιμότερο να πίνουν μόνον απο τη δεξιά βρύση, αφού φυσικά το νερό που δίνει αυτή έχει φιλτραρισθεί προηγουμένος από βότσαλα και μεταλλικά άλατα και ταιριάζει καλύτερα στον δικό τους
οργανισμό. Για τις διαστροφές της αριστοκρατίας του πλούτου δεν έχει ακόμη οριστεί ένα όριο
προς τα πάνω.
Από τη δεκαετία του 1970, το πραγματικό εισόδημα του φτωχότερου ενός πέμπτου των Αμερικανών μειώνεται σταθερά. Το όνειρο κανενός λούστρου δεν γίνεται πραγματικότητα. Δεν πειράζει. Τα ετήσια εισοδήματα της αμερικανικής μεσαίας τάξης έχουν μείνει στάσιμα στο ύψος των 50.000 $ περίπου και αυτή η στασιμότητα είναι ολοφάνερη. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (Joseph Stiglitz) έχει παρουσιάσει τα αριθμητικά στοιχεία το 2012, στο βιβλίο του The Price of Inequality - «Το τίμημα της ανισότητας», στο οποίο υποστηρίζει μεταξύ των άλλων, ότι μια τόσο μεγάλη αύξηση της ανισότητας των εισοδημάτων, με την πάροδο του χρόνου θα έχει ως αναγκαστική συνέπεια και την απώλεια της δημοκρατίας.
Πρόσφατα, δύο Αμερικανοί κοινωνιολόγοι προκάλεσαν στις ΗΠΑ ένα μικρό σκάνδαλο, δημοσιεύσοντας σε ένα επιστημονικό περιοδικό μια έρευνα με αριθμητικά στοιχεία υπό τον τίτλο Democracy, this WAS a nice experiment - «Η δημοκρατία, αυτό ΗΤΑΝ ένα ωραίο πείραμα». Στην μελέτη αυτή ισχυρίζονται ότι η Αμερική δεν είναι πια δημοκρατία, δεδομένου ότι μόνον ο μεγάλος πλούτος και οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν την δύναμη να προωθούν νομοθετικές πρωτοβουλίες και να τις κάνουν νόμους. Αυτό το επιτυγχάνουν απλά μέσω της «εξαγοράς» των αρμόδιων επιτροπών του Κογκρέσου και της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Αν δημοκρατία σημαίνει το να μετατρέπεται σε νόμους η συλλογική βούληση του λαού, δηλαδή, για παράδειγμα, ακόμη και οι νομοθετικές προτάσεις των πρωτοβουλιών βάσης να μπορούν να γίνονται νόμοι, τότε με αυτή την έννοια η Αμερική δεν είναι πια δημοκρατία. Η Χάννα Άρεντ το διατύπωσε αυτό ήδη από το 1948:
«Η συγκέντρωση χρηματοοικονομικής ισχύος οδηγεί στη συγκέντρωση της εξουσίας και στη συνέχεια οδηγεί σε πόλεμο».Προφανώς όμως, η ικανότητα των ανθρώπων να μαθαίνουν με την πάροδο του χρόνου έχει περιορισμένα ανοδική πορεία. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση στην κλιματική αλλαγή.
Η Ευρώπη εξαμερικανίζεται. Τα αριθμητικά δεδομένα τα γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Για την περίπτωση της Γερμανίας υπάρχουν στο βιβλίο «Die Asozialen: Wie Ober- und Unterschicht unser Land ruinieren – und wer davon profitiert» - «Οι ακοινωνικοί: Πως καταστρέφουν την κοινωνία της χώρας μας και ποιος ωφελείται από αυτό», του Walter Wüllenweber, συντάκτη του περιοδικού «Stern». Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται μια ωραία εξερεύνηση του κόσμου των σούπερ πλούσιων στη Γερμανία, οι οποίοι αισθάνονται ήδη εντελώς υπερφορτωμένοι μόλις έρχεται η ώρα που πρέπει να επιλέξουν κάποια σχέδια κοινωνικής αλληλεγγύης, τα οποία, κατά τα άλλα, ισχυρίζονται πως χρηματοδοτούν με προθυμία και γενναιοδωρία...
Η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Taz» Ulrike Herrmann στο βιβλίο της «Hurra, wir dürfen zahlen - Der Selbstbetrug der Mittelschicht» - «Ζήτω, μπορούμε να πληρώνουμε - Η αυταπάτη της μεσαίας τάξης» εξηγεί τη σχετική ψυχολογία: Επειδή η μεσαία τάξη επιθυμεί έντονα να ανέλθει κοινωνικά, πιστεύει πως αρκεί να εργάζεται σκληρά και να σφίγγει τη ζώνη της, ώστε να φτάσει κάποτε εκεί που θέλει. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, η μεσαία τάξη της κοινωνίας, δηλαδή το 60 % του πληθυσμού, αρέσκεται να νανουρίζεται με ευχάριστες ιστορίες, όπως λόγου χάρη με το αφήγημα για την «Γερμανία, το εξαγωγικό έθνος». Έτσι, ακόμη και η Γερμανίδα νοσοκόμα με τον καθαρό μηνιαίο μισθό των 1.400 €, καταλήγει να πιστεύει πως ανήκει σ' αυτό το «εξαγωγικό έθνος», δηλαδή ότι παίρνει και αυτή κάποιο μερτικό από την τούρτα των γερμανικών εξαγωγών.
Συνακόλουθα, η νοσοκόμα αυτή, στις τελευταίες εκλογές το 2013, κατά πάσα πιθανότητα δεν ψήφισε το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD), επειδή το κόμμα αυτό ήθελε να αυξήσει τους φόρους των υψηλότερων εισοδημάτων, στα οποία πίστευε ότι ανήκε η νοσοκόμα. Μέσα στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, το βασικό είναι να μην ανήκουν σ' αυτούς που παίρνουν το βοήθημα κοινωνικής αλληλεγγύης για τους φτωχούς (Hartz IV). Και όποιος δεν ανήκει σ' αυτούς, φαντάζεται πως ήδη ανήκει στη μεσαία τάξη...
Παρόμοια αριθμητικά στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίο του Πιερ Ροζανβαλλόν (Pierre Rosanvallon) «Η κοινωνία των ίσων»: Σε όλες τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης, προπαντός στη Γαλλία, υπάρχει σήμερα μια (ανα)κατανομή των περιουσιακών στοιχείων στην κοινωνία περίπου ίδια με του έτους 1913. Αυτό που συνέβη αμέσεως μετά, το 1914, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, μόλις κατά το τελευταίο έτος, με την ευκαιρία της επετείου των 100 χρόνων, προβλήθηκε με πολύ ιστορικό πάθος στις επιφυλλίδες του ευρωπαϊκού Τύπου, με στόχο να γίνει το πάθημα μάθημα.
Συνεχίζοντας αυτήν την αναδρομή στην ιστορικά ανάλογη κατάσταση, τα πιο διορατικά μυαλά μας θύμισαν επίσης το εξής: Ο Κέυνς (John Maynard Keynes) αποχώρησε εντελώς απογοητευμένος και λυπημένος από τη βρετανική διαπραγματευτική ομάδα της ειρηνευτικής Συνθήκης των Βερσαλλιών, μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αμέσως μόλις διέκρινε ότι οι νικήτριες Δυνάμεις δεν είχαν κανένα απολύτως δισταγμό να εξαναγκάσουν τους ηττημένους να πληρώσουν τεράστια ποσά ως πολεμικές επανορθώσεις και ως εξωπραγματικές αποπληρωμές χρεών και συνακόλουθα να τους επιβάλλουν πολιτική σκληρής λιτότητας.
  |
| Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου και του Βραδεμβούργου (BBAW):
H εικαστικός Valeska Peschke, η Ulrike Guérot και o δημοσιογράφος Robert Menasse
παρουσιάζουν το “Μήνυμα της Amikejo„ για την “Ευρώπη, έναν τόπο για το αύριο„
|
Το να επιπλήττεις τους Έλληνες είναι ευκολότερο από το να διαβάζεις Colin Crouch
Έτσι μπορεί κανείς και να αγανακτεί εκ του ασφαλούς με την Ελλάδα, με αυτά τα τεμπέλικα παράσιτα που σπρώχνουν τώρα την ευρωζώνη στην καταστροφή. Το να αντιπαραθέτεις με σοβινιστικό τρόπο Γερμανούς εναντίον Ελλήνων είναι πολύ πιο οικείο από το να αναγκαστείς να αποδεχτείς ότι αυτή η κρίση χρέους είναι ίσως ένα σύγχρονο πρόβλημα της οιονεί-ευρωπαϊκής πάλης των τάξεων (ωχ διάολε!) όπου Έλληνες ολιγάρχες και Γερμανοί άρχοντες των εξαγωγών και των τραπεζών πλουτίζουν εις βάρος των Ελλήνων εργαζομένων και των Γερμανίδων πωλητριών που εργάζονται σε εμπορικές αλυσίδες όπως τα Lidl. Αντίθετα, τις οικονομικές ζημίες μπορούν να τις κοινωνικοποιούν, πράγμα που είναι δυνατό ακριβώς επειδή η διακυβέρνηση του ευρώ στερείται πολιτικής ένωσης και συνεπώς δεν υπάρχουν τα εργαλεία της ευρωπαϊκής διανομής. Το όνειρο του Χάγιεκ (Friedrich Hayek) για μια οικονομία αποσυνδεδεμένη σε μεγάλο βαθμό από τη δημοκρατία, συνακόλουθα προστατευμένη και από τις υπερβολικές απαιτήσεις των συνδικάτων, μας στέλνει χαιρετίσματα!
Εξάλλου το να επιπλήττεις τους Έλληνες είναι πολύ πιο εύκολο (και πιο ευχάριστο) από το να διαβάζεις το βιβλίο του Κόλιν Κράουτς (Colin Crouch) για τη «Μεταδημοκρατία», το οποίο περιγράφει το άδειασμα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας από το περιεχόμενό της, δηλαδή κάτι που συμβαίνει, εκτός των άλλων, απλά και μόνον επειδή οι φτωχοί στην Ευρώπη δεν πάνε πια να ψηφίσουν στις εκλογές. Για όσους ενδιαφέρονται για το θέμα αυτό, στοιχεία τεκμηριωμένα με αριθμούς έχει συλλέξει και το Wissenschaftszentrum Berlin (Επιστημονικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών του Βερολίνου). Όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται, αφού ούτως ή άλλως και για το κάθε τί, εναλλακτική λύση δεν υπάρχει. Ή μήπως υπάρχει;
Έτσι μπορεί κανείς και να αγανακτεί εκ του ασφαλούς με την Ελλάδα, με αυτά τα τεμπέλικα παράσιτα που σπρώχνουν τώρα την ευρωζώνη στην καταστροφή. Το να αντιπαραθέτεις με σοβινιστικό τρόπο Γερμανούς εναντίον Ελλήνων είναι πολύ πιο οικείο από το να αναγκαστείς να αποδεχτείς ότι αυτή η κρίση χρέους είναι ίσως ένα σύγχρονο πρόβλημα της οιονεί-ευρωπαϊκής πάλης των τάξεων (ωχ διάολε!) όπου Έλληνες ολιγάρχες και Γερμανοί άρχοντες των εξαγωγών και των τραπεζών πλουτίζουν εις βάρος των Ελλήνων εργαζομένων και των Γερμανίδων πωλητριών που εργάζονται σε εμπορικές αλυσίδες όπως τα Lidl. Αντίθετα, τις οικονομικές ζημίες μπορούν να τις κοινωνικοποιούν, πράγμα που είναι δυνατό ακριβώς επειδή η διακυβέρνηση του ευρώ στερείται πολιτικής ένωσης και συνεπώς δεν υπάρχουν τα εργαλεία της ευρωπαϊκής διανομής. Το όνειρο του Χάγιεκ (Friedrich Hayek) για μια οικονομία αποσυνδεδεμένη σε μεγάλο βαθμό από τη δημοκρατία, συνακόλουθα προστατευμένη και από τις υπερβολικές απαιτήσεις των συνδικάτων, μας στέλνει χαιρετίσματα!
Εξάλλου το να επιπλήττεις τους Έλληνες είναι πολύ πιο εύκολο (και πιο ευχάριστο) από το να διαβάζεις το βιβλίο του Κόλιν Κράουτς (Colin Crouch) για τη «Μεταδημοκρατία», το οποίο περιγράφει το άδειασμα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας από το περιεχόμενό της, δηλαδή κάτι που συμβαίνει, εκτός των άλλων, απλά και μόνον επειδή οι φτωχοί στην Ευρώπη δεν πάνε πια να ψηφίσουν στις εκλογές. Για όσους ενδιαφέρονται για το θέμα αυτό, στοιχεία τεκμηριωμένα με αριθμούς έχει συλλέξει και το Wissenschaftszentrum Berlin (Επιστημονικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών του Βερολίνου). Όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται, αφού ούτως ή άλλως και για το κάθε τί, εναλλακτική λύση δεν υπάρχει. Ή μήπως υπάρχει;
Η διάλεξη αυτό της Ulrike Guérot δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα της Βιέννης Der Standard (27.7.2015) και παρουσιάστηκε μέσα στα πλαίσια των δράσεων του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Άλπμπαχ (Europäisches Forum Alpbach, Αυστρία) οι οποίες έλαβαν χώρα μεταξύ 19 Αυγούστου και 4 Σεπτεμβρίου 2015, με θέμα την ΑνΙσότητα (UnGleichheit).
Η Ulrike Guérot, δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος και αναλύτρια για θέματα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ρόλου της Ευρώπης στον κόσμο, ίδρυσε και διευθύνει το European Demoracy Lab στο European School of Governance-eusg. Εργάζεται ως δημοσιογράφος και λέκτορας. Συνεργάτιδα της Open Society Initiative for Europe (OSIFE). Διετέλεσε διευθύντρια του γραφείου στο Βερολίνο του European Council on Foreign Relations ECFR, (www.ecfr.eu, ) καθώς και του Τομέα Ευρώπης της Deutsche Gesellschaft für Auswärtige Politik (www.dgap.org). Μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής εξωτερικής πολιτικής του Ινστιτούτου Heinrich Böll
Ο προσωπικός ιστότοπος της Ulrike Guérot: Innovative Thinking about Europe
 |
| Από τον προσωπικό ιστότοπο της Ulrike Guérot |
Ulrike Guérot - Τι είδους Γερμανία χρειάζεται η Ευρώπη;
Περιέχεται στην συλλογική έκδοση στα Ελληνικά: Δημοκρατία ή Καπιταλισμός - Η Ευρώπη σε κρίση, Τόμος Α’, με επιμέλεια της δημοσιογράφου Ρούλας Γκόλιου. Η πρωτότυπη δημοσίευση είναι των Blätter für deutsche und internationale Politik.
Περιέχεται στην συλλογική έκδοση στα Ελληνικά: Δημοκρατία ή Καπιταλισμός - Η Ευρώπη σε κρίση, Τόμος Α’, με επιμέλεια της δημοσιογράφου Ρούλας Γκόλιου. Η πρωτότυπη δημοσίευση είναι των Blätter für deutsche und internationale Politik.
Στον τόμο Α' περιέχονται επίσης δοκίμια των Jürgen Habermas, Ulrich Beck, Hauke Brunkhorst, Hans-Jürgen Urban, Claudio Franzius, Ulrich Κ. Preuss, Oskar Negt καθώς και μια συζήτηση των Jürgen Habermas, Joschka Fischer, Henrik Enderlein και Christian Calliess με την Ulrike Guérot, με θέμα την κρίση στην ΕΕ και το ρόλο της Γερμανίας, στα πλαίσια εκδήλωσης του ECFR. Εισαγωγή στην ελληνική έκδοση και περιεχόμενα του Α' Τόμου.
Open Democracy: Ulrike Guérot - Call for a European republic
Ulrike Guérot: Europe as a republic -
The story of Europe in the 21th century © Eurozine / Open Democracy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου