Οι Έλληνες που κυβερνούν τους Έλληνες. Ή, πώς την πεθαίνουν τη χώρα

 του Δημήτρη Δημητριάδη

  

©  Το Βήμα, Δημήτρης Δημητριάδης: Οι Ελληνες που κυβερνούν τους Ελληνες, 02.08.2015

Ένα πολύ σκληρό, πολύ προεκλογικό γραπτό σύν κάποια άλλα. Αυστηρώς ακατάλληλο για πιστούς οπαδούς κομμάτων, για πελάτες και προστατευμένους τροφίμους του βαθέος ελληνικού κράτους, για λαϊφστυλίστες, για μπάχαλους, για δεξιούς και αριστερούς καλοπερασάκηδες, για όσους τα βλέπουν όλα ως συνωμοσία εναντίον τους ή κατά του έθνους ή κατά του κόμματός τους. Ακατάλληλο για Έλληνες μεσοαστούς που επωφελήθηκαν στις δεκαετίες της άτακτης ιδιωτικής συσσώρευσης 1980-2008. Ακατάλληλο για τον ιδεοληπτικό και κολλημένο, είτε «φιλελεύθερο» είτε «μαρξιστή». Ακατάλληλο για τον εγωϊστή-ηδονιστή που λέει σημασία έχει μόνον να περνάω καλά. Ακραίο, σκληρό γραπτό. Όμως, ακόμη και άν διαφωνείς με την κατάληξή του, ακόμη κι άν δεν δίνει λύσεις, μιλά πολύ λιγότερο ακραία και πολύ περισσότερο υπεύθυνα απ' όσα ξεστομίζουν Έλληνες πολιτικοί κάθε χρώματος σ' αυτές τις αλλεπάλληλες εκλογές εν καιρώ κρίσης. Γιατί «δεξιός» ή «αριστερός» ο διάολος, αυτός πάντα δουλεύει πιο σκληρά όταν η ανεργία τρώει εκείνους που ο διάολος αποκαλεί παιδιά του.

Γ. Ρ.

(…)
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους.

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, Το Χρονικό, XVI, 7/10/74

  

Δεν είναι απαράβατος όρος το να κυβερνώνται οι Έλληνες από Έλληνες. Δεν είναι κριτήριο ανεξαρτησίας, αξιοπρέπειας, υπερηφάνειας, το να είναι Ελληνες αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα. Αρκεί που είναι Έλληνες όσοι βρίσκονται στην εξουσία, για να βρίσκονται στην εξουσία; Αρκεί που είναι Έλληνες αυτοί που διαπράττουν όσα διαπράττουν εναντίον των Ελλήνων, για να τους θεωρούν οι Έλληνες τους μόνους που επιτρέπεται και δικαιούνται να τους κυβερνούν; Ποιοι και τι είναι οι Έλληνες που κυβερνούν τους Έλληνες;
Μήπως το «Έλληνες» είναι συγκάλυψη, ψευδαίσθηση, αποδεκτό προκάλυμμα για εξαπάτηση, για ψευδολογία, απόκρυψη ανικανότητας, ασημαντότητας, ληστείας, αλητείας, απληστίας, κοροϊδίας, διανοητικής διάλυσης; Υπουλη απόκρυψη νεποτισμού, προσωπικού κέρδους, ιδιωφελούς διαχείρισης του κοινού συμφέροντος, φαινομενικής μετάλλαξης προκειμένου ο σκληρός πυρήν να παραμείνει αμετάλλακτος αφού είναι από τη σύστασή του ανεπίδεκτος αλλαγής, άρα προσηλωμένος στο «κόλλημα», καθηλωμένος στο «βλήμα»;

Και αν συμβαίνει αυτό, γιατί το «Έλληνες» να τα αποκρύπτει και να τα επιτρέπει όλα αυτά, καθιστώντας τα ανεκτά, επιβραβεύοντάς τα μάλιστα με μαζικές επικυρώσεις, διά βοής συγκατανεύσεις, παραληρηματικές εκδηλώσεις εκ μέρους του «κυρίαρχου λαού» ο οποίος με παρόμοιες, εκ βαθέων μάλιστα, συσπειρώσεις και στοχεύσεις μετατρέπεται σε επικίνδυνο στοιχείο, αποκαλύπτεται ανεπαρκής και έτοιμος μόνο για τα χείριστα, αποδεικνύεται δυστυχώς κυρίαρχος της απερισκεψίας του, του ανώριμου θυμικού του, της συγχυσμένης και συσκοτισμένης ιδιοσυγκρασίας του, της ηθελημένης χειραγωγίας του από ό,τι πιο εξόφθαλμα ψευδολόγο, αντι-λαϊκό, παράνομο και εν τέλει εχθρικό το εξουσιάζει, δια τής δικής του «ελεύθερης» ψήφου, επιπλέον.
Διότι, αυτοί οι Έλληνες είναι οι εχθροί των Ελλήνων. Αυτοί οι Ελληνες είναι η πρώτη γενεσιουργός αιτία των δεινών, των διαβουκολήσεων^· αυτοί οι Ελληνες θέλουν και απεργάζονται «το κακό» των Ελλήνων, τη συναινέσει αυτών. Αυτοί είναι οι συνωμότες, η κλίκα, η σπείρα, το κονκλάβιο, η πολιτική νομενκλατούρα, ο ιδεολογικός καρκίνος. Δεν άφησαν τίποτε όρθιο - σκότωσαν ακόμα και τη νεότητα, το ευειδές, το χαμόγελο - (…)

Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;
Γιώργος Σεφέρης, Από Βλακεία, 1968·

τα κατέστησαν προκαλύμματα πίσω από τα οποία ενεδρεύουν τα φίδια της Μέδουσας, ο καταπέλτης του Σκορπιού, οι κυνόδοντες τού Τέρατος.
Και οι Έλληνες τους αποδέχονται ασμένως επειδή είναι Έλληνες, κι ας είναι αυτοί αποδεδειγμένα δείγματα αδίστακτων κακοποιών, υστερημένων προσωπικοτήτων, ελλειμματικών ψυχισμών, αδίστακτων μεγαλομανών, παράφρονων αρχομανών. Αρκεί που είναι Έλληνες.
Μακροχρόνια ψευδαίσθηση περί ελληνικότητας. Μακροχρόνια εξιδανίκευση παντός του ελληνικού. Μακροχρόνια απομύζηση από κηφήνες της ανωτερότητας της Φυλής και της ανακύκλωσης των παραδόσεων. Μακροχρόνια παράκρουση πατέρων τού Εθνους περί της γνησιότητας του Γένους και της δήθεν διαστροφής του από τη Δύση.
Η Ιστορία, με τις λιγοστές εξαιρέσεις της, τους δακτυλοδείχνει όλους αυτούς σεσημασμένους, σε βεβαρημένη αποξένωση από ολοκαύτωμα του Τώρα. Ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, δεν είναι εξασφαλισμένες από Έλληνες όταν κυβερνούν Έλληνες. Το ακριβώς αντίθετο έχει επαληθευτεί. Οι Έλληνες έχουν χάσει, με τον πιο ανέντιμο, προσβλητικό, δόλιο τρόπο την ανεξαρτησία τους, την αξιοπρέπειά τους, την υπερηφάνειά τους, με αποκλειστική υπαιτιότητα των Ελλήνων που τους κυβερνούν. Η Ελλάδα, για λόγους ανεξαρτησίας, αξιοπρέπειας, υπερηφάνειας, δεν πρέπει πλέον να κυβερνάται από Ελληνες. Το ελληνικό πολιτικό δέντρο έχει σαπίσει συγκλαδοκορμόρριζα, όπως έγραψε, για άλλα πάθη, ο Ν. Γ. Πεντζίκης. Η Ελλάδα εκπροσωπείται από αυτό το σάπιο δέντρο.

Ανδρέας Μαυρογιαλούρος, κατά κόσμον Λάμπρος Κωνσταντάρας

Οι Έλληνες που διεκδικούν την εξουσία στην Ελλάδα, για το μόνο που είναι ικανοί, το μόνο που θέλουν, είναι να διαιωνίσουν το σάπιο δέντρο. Δεν πρέπει, είναι ηθική και ιστορική επιταγή, να μην τους δοθεί ποτέ ξανά αυτή η δυνατότητα. Με Έλληνες στην εξουσία, οι Ελληνες, όλοι οι Έλληνες, είναι υπόδουλοι στους Έλληνες που έχουν την εξουσία επί των Ελλήνων, είναι αναξιοπρεπείς, ταπεινωμένοι, προσβεβλημένοι, εξαπατημένοι, από τους Έλληνες που είναι στην εξουσία επί των Ελλήνων - με την ψήφο των Ελλήνων. Εμετική νομιμότητα. Η νομιμότητα της ανομίας. Η νομιμότητα της παρανομίας.
Πρέπει να απαγορευτεί η πρόσβαση Ελλήνων στην εξουσία επί των Ελλήνων. Πρέπει η Ελλάδα να προστατευτεί από Ελληνες που διεκδικούν και κατέχουν την εξουσία για να την ασκήσουν επί των Ελλήνων. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο άρθρο ενός Νέου Συντάγματος.
Το δεύτερο: αυτοί που διεκδικούν και κατέχουν την εξουσία στην Ελλάδα πρέπει να είναι ξένοι. Ξένοι, κατ' αρχάς, ως προς το σάπιο δέντρο. Κανείς Έλληνας που διεκδικεί και κατέχει την εξουσία στην Ελλάδα δεν είναι ξένος προς το σάπιο δέντρο. Είναι όλοι, εξ ορισμού, καταγωγής και πεποιθήσεως, ντόπιοι, δηλαδή ένα με το συγκλαδοκορμόρριζα, γεννήματα και συντηρητές του σάπιου δέντρου. Είναι δικοί μας, με την έννοια ότι ανήκουν στο σάπιο δέντρο, τρέφουν τη σήψη του και τρέφονται από αυτήν. Ξένοι, επίσης, σε όλα τα άλλα, σε ό,τι τους συνιστά, ξένοι στην ντόπια νοοτροπία, στην ντόπια καταγωγή, στην ντόπια ιδιοσυστασία. Το αναγκαίο είναι πλέον το ξένο, το εξωγενές, όχι το ίδιον, όχι το δικό μας.
Το δικό μας αποδείχθηκε, και σήμερα πιο ωμά, πιο απροκάλυπτα, πιο καταστροφικά από ποτέ, ιδιοτελές, αρχομανές, ύπουλο, ανίκανο, ανέτοιμο, κατώτερο των περιστάσεων, κατώτερο σε όλα, όχι μόνο επισφαλές, αλλά ολέθριο, ένα μόλυσμα, ένας ανίατος ιός. 
Φιλοξενία: είναι η ώρα να αποκτήσει η λέξη το αληθινό της νόημα: αγαπώ το ξένο, αγαπώ τον ξένο, τον δέχομαι, τον υποδέχομαι. Οι νόμοι της φιλοξενίας του Pierre Klossowski επιφύλασσαν για τον ξένο ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουν οι φιλοξενούντες, ό,τι πιο προσφιλές, ό,τι πιο ιερό, τους προσέφεραν το κάλλιστο. Αυτό έκαναν και οι αρχαίοι Έλληνες, τα έδιναν όλα στον ξένο, γιατί τα έπαιρναν όλα από αυτόν. Ολόκληρος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, όπως και κάθε μεγάλος πολιτισμός, είναι μία διαρκής φιλοξενία. Το ξένο/ο ξένος είναι ο διαμορφωτής της γόνιμης ταυτότητας, αυτός χωρίς τον οποίον η ταυτότητα αποστειρώνεται, οδηγείται σε αδιέξοδα και σε τερατουργήματα.
Όχι μόνο δεν θα χάσουμε από το ξένο/τον ξένο, όχι μόνο δεν θα υποστούμε ευτελισμό, παραπλάνηση, αλλά είναι το μόνο που θα συνιστούσε υπέρβαση της εντοπιότητας, μετάβαση στο άλλο, και βέβαια δεν θα αποτελούσε, όπως προσπαθώ να το διατυπώσω, υποβιβασμό, ταπείνωση, διότι πρόκειται για εκείνη την ξενοκρατία που φέρει το αντίθετο όλων όσα συνθέτουν την επικράτηση και επιβολή της επαναληπτικής εντόπιας κακοδαιμονίας, τη διαιώνιση ενός μηχανισμού διακυβέρνησης που αναπαράγει τον ολέθριο εαυτό της^·  η ξενοκρατία για την οποία μιλώ, δεν είναι φυσικά εκείνη που η εγχώρια Ιστορία κατέγραψε ως «εκμετάλλευση και παρέμβαση των ξένων δυνάμεων»^· πρόκειται γι' αυτό  όπως το γράφει ο William Faulkner στο εισαγωγικό του σημείωμα για το βιβλίο του The Mansion: 

«…η ζωή είναι κίνηση και η κίνηση είναι αλλαγή, μετατροπή, άρα η μόνη εναλλακτική στην κίνηση είναι η ακινησία, η στασιμότητα, ο θάνατος...». 

Ο νοών νοείτω. Και ο παρεξηγών ας το ξανασκεφτεί: δεν είμαι «ξένος πράκτωρ», ούτε «μειοδοτικός» - μήπως είναι κάποιοι που χρησιμοποιούν παρόμοιες εκφράσεις για να κρύψουν ότι είναι αυτοί;
Διότι αυτοί οι διεκδικητές και κάτοχοι της διακυβέρνησης των Ελλήνων με το μοναδικό τους επιχείρημα ότι είναι Έλληνες διαπράττουν τα σημερινά μειοδοτικά «κατορθώματα». Ως πότε οι Έλληνες θα ανέχονται Έλληνες να τους κυβερνούν; Ως πότε θα εθελοτυφλούν, θα ανέχονται, θα σύρονται και ως θύματα αλλά και ως δράστες οι ίδιοι ανεπανόρθωτων σφαλμάτων; Ως πότε θα αφήνονται να χειραγωγούνται και να χειροκροτούν τη χειραγώγησή τους; Να υποστηρίζουν πολιτικά εγχειρήματα καταδικασμένα από την Ιστορία τα οποία κυλίστηκαν στην απόλυτη αποτυχία και αυτοκατάργησή τους αφού προηγουμένως  απετέλεσαν μηχανισμούς άτεγκτης θηριωδίας; Ως πότε το «ελληνικό» θα είναι το «ελευθέρας» για κάθε άτιμη πολιτική πράξη; Ως πότε θα είναι η πρόσοψη για κάθε πολιτική ασημαντότητα, για κάθε εγχώρια τερατογένεση;

Δεν μπορεί να επέλθει τερματισμός αυτού του κακουργήματος, με την ανοχή, συνενοχή, του λαού, χωρίς την αφύπνιση αυτού του λαού. Το ίδιο αυτό το κακούργημα, έργο των κυβερνώντων του, ακυρώνει τον λαό όταν αυτός το επικροτεί, όταν ενδίδει, με εφιαλτική προθυμία, στους λαοπλάνους. Ο ένοχος λαός, και ο ελληνικός λαός είναι ένοχος, αξίζει μόνο την παραπλάνησή του. Αξίζει επίσης τη δυσχερέστατη προσγείωσή του, μαζί με τους ανερμάτιστους εξουσιαστές του, στο  Soyez réalistes, demandez le possible.
Διότι το «ξένο» είναι η απεμπόληση των ημετέρων, η καταδίκη των αποπλανητών, η ανάληψη από τον λοιμό, η φαρμακεία του εγκεφαλικού εμφυλίου.
Κι αυτό σημαίνει, και είναι το κίνητρο, η σύνοψη και η κατάληξη όλων των παραπάνω: οι Έλληνες είναι καιρός να κυβερνηθούν από ξένους Έλληνες^· να κυβερνηθούν από Ελληνες που είναι ξένοι στους Έλληνες^· γιατί υπάρχουν ξένοι που είναι Έλληνες, όπως υπάρχουν, μακάρι να είναι έτσι, Έλληνες που είναι ξένοι.
Είναι επείγουσα ανάγκη, είναι ζωτικής σημασίας, οι Έλληνες να κυβερνηθούν από Έλληνες που είναι ξένοι σε ό,τι κάνει τους νυν κυβερνώντες Έλληνες να είναι αυτό που είναι πράγματι, δηλαδή ανθ' Έλληνες, ένα γένος βάρβαρον, ένας συρμός από άξεστους, ανάλγητους σκληροπυρηνικούς - από την κατηγορία αυτή κανείς, απολύτως κανείς, από τους νυν κυβερνώντες δεν εξαιρείται, η εξαίρεσή του θα ήταν αυτο-ακύρωσή του, ή ελιγμός για προσωπική και μόνο επιβίωσή του, το πρώτο και μέγα ζητούμενο της «παράταξής» τους και του «προγράμματός» τους.

Ξένοι/Έλληνες, Έλληνες/ξένοι: το μόνο που έχει απομείνει να ευχηθώ και, ακόμη κι αυτό, να ελπίζω.

Τότε θα έχει νόημα να αναφωνήσουμε ξανά αλλά με άλλο νόημα: 

«Ω ξείν', ελθέ, φίλος ημών γαρ εί, καινών φορεύς τής βίου πόλεως».

Ο Δημήτρης Δημητριάδης (Θεσσαλονίκη 1944) σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες (1963 - 1968) όπου έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Theatre d' Aubervilliers, Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το το πρώτο του πεζογράφημα Πεθαίνω σαν χώρα, το 1980 η ποιητική ενότητα Κατάλογοι 1-4 και το 1983 το θεατρικό του έργο Η νέα εκκλησία του αίματος. Ακολούθησαν : Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία (πεζογράφημα), Κατάλογοι 5-8 (1986, ποιητικά), Το ύψωμα (1990, θεατρικό).

Νεότερα έργα: Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα (1992-θεατρικό), Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί (1994-ποιητικό), Η αρχή της ζωής (1995, θεατρικό), Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή (2000, θεατρικό), Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι, Κατάλογοι 10-12, Ανθρωπωδία 1 και Ανθρωπωδία 7, Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών κ.ά. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gerard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes και θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ. Μετά το 1980 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Άγρα που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και, πρόσφατα με τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν της Θεσσαλονίκης. Το ιστολόγιό του: http://dimitrisdimitriadis.wordpress.com.

  

Βιβλία του Δ. Δημητριάδη, μεταφράσεις του και συμμετοχές σε συλλογικά έργα

Για το “σχέδιο ενός μυθιστορήματος” Πεθαίνω σαν χώρα, του Δημήτρη Δημητριάδη (1980): Παρουσίαση: Παναγιώτης Θανασάς, Ζω και πεθαίνω ως χώρα, “The Books' Journal”, τχ. 15 (Ιανουάριος 2012) : 

«...Πώς ζει μια χώρα; Πώς πεθαίνει; Κατά τον Χέγκελ.., μια χώρα ζει ως  ζωντανός οργανισμός που αρθρώνεται σε κρατικούς θεσμούς και τρέφεται από το οξυγόνο του κοινού  ήθους. Σε  αυτό  το  ερώτημα απαντά ο Χέγκελ, όταν χαρακτηρίζει  το κράτος ως “αυτοσκοπό” πραγματωμένης  ελευθερίας...».  
  
Το βιβλίο Πεθαίνω σαν Χώρα κυκλοφορεί σε νέα έκδοση (εκδόσεις Σαιξπηρικόν).

«Ελλαδογραφία» του Νίκου Γκάτσου (1976)

Το εξώφυλλο του δίσκου Τα Παράλογα

των Μ. Χατζιδάκι - Ν. Γκάτσου,

στον οποίο περιέχεται η Ελλαδογραφία

Τω καιρώ εκείνω ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός
εκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως
Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν
εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και
προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοί
των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως
Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργία
του λεγομένου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούς
εμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος
  
Επίσκοποι και προεστοί
κατακτητές και στρατηλάτες
επαναστάτες και αστοί
της ιστορίας οι πελάτες
  
Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των δια τα υπόλοιπα πελασγικά
φύλα, απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδος
πόλεως και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου
εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώνας
κατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως
αλλ' αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέραν δοκιμασίαν
του γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών θα απεδυνάμωνε τας
κορυφάς και τας πεδιάδας της πελασγικής γης
αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής και κατηύγασαν
δι' ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας της περιδεούς ανθρωπότητος
  
Στο Σούλι και στην Αλαμάνα
κάναμε φως τη συμφορά
θα μας θυμούνται τάχα μάνα
καμιά φορά
  
Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσας αιωνιότητας
ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αι
Αθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν να
προετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους
Αλλά η προγονική κληρονομία δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθή και
οι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χορμόπουλου, εκ των Ηπειρωτικών
ορέων και εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος, διέπλευσαν την
Αχερουσίαν της μοίρας των με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας
Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ' ιδίαν εκάγχασαν - ακριβώς όπως αι Αθήναι
  
Χτυπάτε της οργής προφήτες
καμπάνα στην Καισιαριανή
νά 'ρθουν απόψε οι Διστομίτες
νά 'ρθουν κι οι Καλαβρυτινοί
με σπαραγμό κι απελπισία
για τη χαμένη τους θυσία
  
Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω
Ουδείς δύναται να αποφανθή μετά βεβαιότητος και ουδείς δύναται να
προεξοφλήση το μέλλον διότι η ιστορία των ανθρώπων είμαι μία
συνεχής παλινδρόμησις. Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν της
Αττικής αι προοπτικαί διαγράφονται σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δεν
υπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον η βράδιον
αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν δια
παντός την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν
κατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα
συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας του
και θα καταβροχθίσει αυτούς
Γένοιτο και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν
  
Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι
Πότε θα 'ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία

Et in Arcadia ego - Ορεινή Πελασγική Αρκαδία, απο το βιβλίο του Pedro Olaya

Από το «Finis Graeciae» του Χρήστου Γιανναρά (1987)

  

«...Γύρω μας ἡ καθημερινότητα κυλάει ὁμαλά, τὴν μπόχα τῆς ἀποσύνθεσης τὴν παίρνουμε σὲ δόσεις μικρὲς πολλὰ χρόνια τώρα, τὴ συνηθίσαμε. Τοὺς νεκροθάφτες, τοὺς ἔχουμε κι αὐτοὺς ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἐξωραΐσει, εἶναι ὑπάλληλοι τελετῶν, θάβουν τελετουργικὰ τὴν πατρίδα. Τὸ χρήμα κυκλοφορεῖ ἄφθονο στὴν ἀγορά, συντηρεῖ πολυάριθμα μαγαζιὰ μὲ πανάκριβα εἴδη, τὰ νυχτερινὰ κέντρα γεμίζουν. Γιατί νὰ πιστέψουμε ὅτι τὸ κράτος ἔχει μπεῖ στὴ διαδικασία τῆς πτώχευσης, ὅτι δὲν ἔχει χρήματα, οὔτε καὶ γιὰ τὶς στοιχειώδεις ὑποχρεώσεις του; ...
...Ὁ εὐρωπαῖος, ὅταν υἱοθετήσει τὸν μηδενισμό, ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκυ, ἔχει τὰ ἴδια ἐρείσματα ζωῆς πού συντηροῦσε καὶ θρησκευόμενος: τὴν προτεραιότητα τῆς λογικῆς, τὸν ὠφελιμισμό, τὴ θεσμοποίηση τῶν ἀτομικῶν ἐξασφαλίσεων, γι’ αὐτὸ καὶ δύσκολα φτάνει στὴν κοινωνικὴ ἀποσύνθεση καὶ στὸ χάος. Ἐνῶ λαοί πού ἐπέζησαν μέσα στοὺς αἰώνες χάρη σὲ διαφορετικὰ ἐρείσματα ζωῆς – ὅπως οἱ Ρώσοι ἢ οἱ Ἕλληνες – ὅταν γίνουν μηδενιστὲς «βουτάνε κατακέφαλα στὸν παραλογισμό» δὲν ξέρουν μέτρο...»  

Στον ιστότοπο Μετά την Κρίση:

    

Κώστας Κουτσουρέλης: Από το “επαίσχυντο κοινωνικό συμβόλαιο” στην “αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως” 
   
Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί περίπτωση φθίνοντος έθνους” (απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη:“Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο” - 1992)

   
Γιώργος Οικονόμου: Η χρεοκοπία της νεοελληνικής ταυτότητας
   

Η κωμωδία τελείωσε (Γιώργος Θεοτοκάς - «Αργώ», 1936)

   

Ερμηνεύοντας την πολιτισμική αποτυχία του φιλελευθερισμού: Το δώρο που μας χάρισε ο Christopher Lasch

Κώστας Καλλίτσης: Το Μνημόνιο είναι το τέλος της Πολιτικής;  (Καθημερινή 20.9.2015) 

  

...Παρά τις καταστροφές, η χώρα μας παραμένει μια από τις πλουσιότερες του κόσμου, η Παγκόσμια Τράπεζα την κατατάσσει στην 23η θέση μεταξύ δύο εκατοντάδων χωρών, με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα σε όρους πραγματικής αγοραστικής δύναμης...

...Το ασφαλιστικό είναι το πιο επώδυνο, αλλά αυτό έπρεπε να αντιμετωπιστεί έτσι ή αλλιώς γιατί, απλά, δεν είναι βιώσιμο...

...Πολλά μείζονος σημασίας θέματα είναι ανοικτά, το Μνημόνιο δεν προσδιορίζει πώς θα αντιμετωπιστούν. Δεν ορίζει πώς θα γίνει η νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών: Μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός χρεώθηκε κι έδωσε περίπου 40 δισ. ευρώ, οι ιδιώτες έβαλαν 12 δισ. ευρώ με αυξήσεις κεφαλαίου, τώρα φαίνεται θα δοθούν κι άλλα 20 δισ. περίπου από τους φορολογούμενους, σε τράπεζες που όλες μαζί έχουν αξία μικρότερη από 5,5 δισ. ευρώ, δεν δίνουν δάνεια και θωρούν ακίνητες τα «κόκκινα» δάνεια και θαλασσοδάνεια που είχαν δοθεί. Τι θα γίνει τώρα;  

...Αλλά, πέραν πολλών θεμάτων του Μνημονίου που επιδέχονται διαφορετικές πολιτικές απαντήσεις (δυστυχώς, απουσίασαν από τον προεκλογικό διάλογο...) υπάρχει το μείζον θέμα της μετά-την-κρίση-Ελλάδας...

...Κι αν εφαρμόσουμε πλήρως - όπως οφείλουμε τιμώντας την υπογραφή μας - το Γ΄ Μνημόνιο, πάλι δεν θα ανοίξει ο δρόμος της βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας, με δημοκρατία, δικαιοσύνη και προοπτική. Γιατί κανένα Μνημόνιο και κανένας δανειστής δεν έχει μέλημα πώς θα είναι η Ελλάδα που θέλουμε να ζήσουμε και να κληροδοτήσουμε στις νέες γενιές. Ούτε τους πέφτει λόγος. Αυτό το σχέδιο θα το κάνουμε εμείς ή δεν θα γίνει. Κι αυτό, όπως και τα ανοικτά θέματα του Μνημονίου, θα έχει προοδευτικό ή συντηρητικό πρόσημο. Μια διάκριση που εμφανίζεται όταν σπάει η φούσκα των ονειροφαντασιών. Οπως τώρα.