Η ακατανίκητη ελληνική παρεοκρατία και οι ομηρικές μάχες για το «αδειανό πουκάμισο»

Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες

(Διονύσης Σαββόπουλος 
- που το έγραψε, βέβαια, με εντελώς άλλο νόημα, αλλά..)

Πολύ δηλητήριο σκληρού οπαδισμού και ακόμη πιο σκληρής ιδεολογίας (δηλαδή ψευδούς συνείδησης) έχει καταστείλει τα αντανακλαστικά της λογικής μιας πολιτικά και γενικά υπερκινητικής, αλλά όλο και μικρότερης μερίδας Ελλήνων πολιτών, γι' αυτό και ολοένα πιο ακραίων τάσεων και σκληρά περιχαρακωμένης ιδεολογικά. Οι συνθήκες είναι τέτοιες, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον πλανήτη, ώστε για ό,τι αφορά το λιγότερο «ευκατάστατο» μέρος αυτών που παλεύουν μεταξύ τους σ' αυτό τον (σχεδόν δεκαετή πια) νέο Τρωικό Πόλεμο της κρίσης για το κατά Ευριπίδη και Σεφέρη «αδειανό πουκάμισο», σ' αυτή την ψευδή συνείδηση ταιριάζει άνετα ο χαρακτηρισμός αυτοκαταστροφική.
Όμως η πραγματική καταστροφική ορμή που καθηλώνει σ' αυτό το συνδυασμό αποτυχημένου κράτους και δυσαρμονικής κοινωνίας, δεν γεννιέται «κάτω», αλλά «επάνω»: το ψάρι πάντα αρχίζει να βρωμά από το κεφάλι. Το μεγαλύτερο κακό, είναι ότι τα απομεινάρια του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, «αριστερού», «δεξιού», «κεντρώου» ή άλλου, μολονότι ήδη συνέβησαν όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί αποτυχιών και ατυχών καταστάσεων, συνεχίζουν να μη παίρνουν το μάθημά τους και καθορίζουν πάντα τη στάση τους με κριτήριο το τι θέλει αυτή η οπαδοποιημένη μειοψηφία. Υποκρύπτεται βέβαια η παντοδύναμη πελατειακή σχέση, η οποία για την μειοψηφία αυτή (και μόνον γι΄ αυτή!) παραμένει ζωντανή έτσι ή αλλοιώς, άμεσα ή έμμεσα, ως πραγματικότητα ή ως υπόσχεση. Η κάθε ομάδα εξουσίας στηρίζεται στους «δικούς της». Και ταυτόχρονα τους στηρίζει. Με στήριξη ιδεολογική, αλλά κυρίως υλική (βλέπε «παροχές» των εκάστοτε κυβερνήσεων, υποσχέσεις των εκάστοτε αντιπολιτεύσεων αλλά και διορισμούς των οπαδικών ελίτ στις περιζήτητες, λίγες, όλο και λιγότερες θέσεις).

Νίκος Εγγονόπουλος, Ελένη (1970)

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι υπόλοιποι - δηλαδή η πλειοψηφία - δεν έχουμε φωνή. Ούτε υπάρχει ηχείο, ώστε άν κάποτε καταφέρουμε και φωνάξουμε, να διαδώσει τη φωνή μας. Κάπως έτσι χάνεται η ευθύνη, χάνεται η λογική, χάνεται ο ζωτικός χρόνος, «κινδυνεύουν να χαθούν και αυτοί οι κρίσιμοι 4-5 μήνες», όπως έγραψε ο Κώστας Καλλίτσης. Όπως χάθηκαν πολλές άλλες κρίσιμες «προθεσμίες» και «πήγαν στην άβυσσο», με αυτή ή με την προηγούμενη κυβέρνηση.
Απομένει ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Βγαίνουμε ζημιωμένοι οι πολλοί, όχι όμως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, οι οικονομικές, μιντιακές και ακαδημαϊκές ελίτ και οι τρόφιμοι του βαθέος ελληνικού κράτους ως άτομα και ως «παρέες» - οι σκληροί πυρήνες της ελληνικής παρεοκρατίας, της πάντα κυρίαρχης άν και τώρα πιά ανυπόληπτης στους πολλούς, στους εκτός των προστατευτικών κοινωνικών τειχών. Αυτές οι μεγάλες, σύνθετες και όλων των κομματικών αποχρώσεων «παρέες»* είναι «προμελετημένες», εξασφαλισμένες, οχυρωμένες και καλά προστατευμένες (με έσχατο και δυσκολοπαραβίαστο οχυρό προστασίας αυτό που αποκαλείται στην Ελλάδα δικαστική εξουσία - βλέπε προστασία των «λιστόβιων», και κυρίως των μη πολιτικών «λιστόβιων»), με αντοχές παντός καιρού· συνεπώς, από την αδιόρθωτα ιδιοτελή σκοπιά τους, έχουν ακόμη την πολυτέλεια να φέρονται ανεύθυνα. Αυτές οι παρέες δεν πολεμούν μεταξύ τους για ένα «αδειανό πουκάμισο», αλλά για μια ολοζώντανη «Ελένη».

Έτσι θα συνεχίσουν και θα συνεχίζουμε, όσο τα μέτωπα της σύγκρουσης δεν ορίζονται με βάση πραγματικές διαχωριστικές γραμμές της κοινωνίας,** όσο δεν έχουμε φωνή οι πολλοί, οι εκτός των τειχών και εκτός των ψευδεπίγραφων (από άποψη κοινωνική ή και ταξική, όπως θα έλεγαν οι παλαιοί) περιχαρακώσεων.

Γ. Ρ.

* ΥΓ1: Όσοι εντάσσονται ακόμη και τώρα στους υπάρχοντες ελληνικούς κομματικούς μηχανισμούς (ή απλώς συντάσσονται κάτω από την αιγίδα πολιτικών προσώπων), το κάνουν επειδή ήδη ανήκουν σε τέτοιες συμβιωτικές παρέες. Το αντίστροφο είναι πιά πολύ σπάνιο έως απόν.

** ΥΓ2: Όποιοι μιλούν διαρκώς για «τον Σόιμπλε» ως άτομο («τί κακός που είναι», «τί τους είπε κάποτε», «τί προσέφερε για να ξεφορτωθεί την Ελλάδα»), το κάνουν επειδή δεν θέλουν να μιλήσουν για την ευρωδεξιά και την πολιτική της ως όλον. Και δεν θέλουν να μιλήσουν γι' αυτήν την παράταξη και την πολιτική της, επειδή, ως προς το γράμμα ή τουλάχιστον ως προς το πνεύμα, είναι ψυχή τε και σώματι μέλη της παράταξης και υποστηρικτές της κοινωνικά καταστροφικής και πολιτικά ηλίθιας φιλο-κυκλικής μακροοικονομικής της διαχείρισης: Φανατικά και καταστροφικά τώρα στην πτώση, όσο φανατικά και καταστροφικά ήταν και στην άνοδο, στις εποχές της νεοφιλελεύθερης φούσκας. Κάποτε η ελληνική πολιτική διπροσωπία κρυβόταν πίσω από την Μέρκελ, τώρα πίσω από τον Σόιμπλε. Άν δεν υπήρχε, οι ελληνικές ελίτ θα έφτιαχναν έναν, για να αυτοπροστατευτούν...

Χωρίς αλλαγή - μετά από πολιτική ήττα, πώς αλλοιώς; - της καταστροφικής δεξιάς στρατηγικής που θέλει «την πολιτική να προσαρμόζεται στις αγορές», στη ζώνη του ευρώ (και στην ίδια τη Γερμανία!), όταν φύγει ο ίδιος ο Σόιμπλε ως πρόσωπο, άλλοι δεκαοκτώ ή πενήντα δεξιοί «Σόιμπλε» θα πάρουν αμέσως επάξια τη θέση του φερώνυμου νομικού, ο οποίος πριν γίνει πολιτικός σταδιοδρόμησε στην ΔΟΥ Φράιμπουργκ του Μέλανος Δρυμού. Από Γερμανούς, Γάλλους, Ισπανούς, Ιταλούς ή Έλληνες «Σόιμπλε» δεν υπάρχει καθόλου έλλειψη...

 

Κοινωνική δικαιοσύνη στην Ελλάδα, 2008 - 2016 (Sustainable Governance Indicators - SGI) - Το προφίλ της χώρας, σύμφωνα με τη νέα μελέτη του 2016
  

Έκτακτες πελατειακές «παροχές» ή εγγυημένο κατώτερο εισόδημα, μόνιμος θεσμός του κράτους πρόνοιας;

  
Ο νεοφιλελευθερισμός και η ιστορία του - εδώ στο Νότο