Η γενιά του ’68 και οι κληρονόμοι της

του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου

Ολόκληρο το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα © Καθημερινή, 26 Μαΐου 2013

   

Ένας σκληρός και απομυθοποιητικός απολογισμός, με την δικαιοσύνη που προσφέρει η απόσταση 45 χρόνων: Η ιδεολογία του Μάη ήταν εξόχως ατομοκεντρική, με ιδιαίτερα μεγάλη επιρροή στον χώρο της διανόησης και των ιδεών.

           

H τρέχουσα οικονομική κρίση κλονίζει το νεοφιλελεύθερο oικοδόμημα και μαζί του τα ιδεολογικά στερεότυπα των τελευταίων δεκαετιών. Η ιδεολογία του New Deal ξανακερδίζει έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Κέυνς φαίνεται να «επιστρέφει» στην Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, εκεί που θα περίμενε κανείς ότι θα ανθήσει η εμβληματικότερη μεταπολεμική γενιά στον χώρο της διανόησης, η γενιά του ’68, έχει συρρικνωθεί στα σκέρτσα του Σλάβοϊ Ζίζεκ και κατ’ ουσίαν αποσύρεται από το προσκήνιο.
Αφήνει τίποτα πίσω της; Η πραγματική συμβολή της στη διαμόρφωση των ατομικών και των συλλογικών προτύπων του καιρού μας, είναι άραγε ανάλογη προς τον θόρυβο, που κατά καιρούς προκάλεσε;
Ποια είναι όμως η γενιά του ’68; Πρόκειται, κατ’ αρχάς, για τους πρωταγωνιστές της παρισινής εξέγερσης: Γεννημένος το 1946, ο γνωστότερος από αυτούς, δηλαδή ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ήταν το 1968 μόλις 22 χρόνων. Λίγο πρεσβύτεροι ήταν οι φιλόσοφοι/διανοούμενοι της παρέας, όπως ο Αντρέ Γκλυκσμάν (31 ετών) και ο Ρεζί Ντεμπρέ (28 ετών). Μεγαλύτεροι κατά μία περίπου δεκαετία ήταν ο Μισέλ Φουκώ και ο Ζάκ Ντεριντά.

Της ίδιας περίπου ηλικίας ήταν οι Γερμανοί και Ιταλοί σύντροφοι των ανωτέρω: Ο Ρούντι Ντούτσκε, ηγέτης της φοιτητικής SDS, o oποίος τραυματίστηκε βαριά σε δολοφονική επίθεση εναντίον του, τον Απρίλιο του 1968, ήταν 28 ετών...

...................................................

Λόγος για την ερχόμενη, την πραγματικά μεγάλη κρίση:Ο Πολίτης Άγγελος Ελεφάντης (1936 - 29 Μαΐου 2008)

του Άγγελου Ελεφάντη
   

Το άρθρο «Πέρα από τη μεγέθυνση»  ήταν ένα από τα τελευταία του Άγγελου Ελεφάντη. Ξεκινά από έναν σπουδαίο λόγο του Ρόμπερτ Κέννεντυ: Την περίφημη ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, που εκφωνήθηκε το 1968. Ο Ελεφάντης έγραφε για το ακανθώδες ζήτημα της μεγέθυνσης στην παραγωγή και κατανάλωση, καθώς είναι πιά φανερό ότι η μεγέθυνση συγκρούεται με τα τελευταία - και μοιραία για την επιβίωση της ανθρωπότητας - όρια, τα οικολογικά. Το συμπέρασμά του ήταν σαφές: 

«Δεν θα ’πρεπε η Αριστερά τούτο τον στόχο, τη διάσωση της φύσης, να τον αναδείξει κατά προτεραιότητα, ώστε μαζί με τη φύση να σωθούν και οι άνθρωποι; Ένας είναι ο τρόπος: Δραστική μείωση της Μεγέθυνσης, που συνεπάγεται, αφεύκτως, δραστική μείωση της κατανάλωσης».

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 160 του Πολίτη (Νοέμβριος 2007) - Γ. Ρ. 

 

[...] Ο αγχωτικά διευρυνόμενος καταναλωτικός διάκοσμος, τόσο διευρυμένος πια που οι τρόποι ζωής δεν είναι παρά ένας τρόπος κατανάλωσης, υποτάσσεται στη μεγιστοποίηση της Μεγέθυνσης. Μεγέθυνση της παραγωγής, μεγέθυνση των εισοδημάτων που εγκαλούν τη μεγέθυνση της κατανάλωσης, ώσπου να γίνει μονόδρομος που αποβάλλει συστηματικά άλλες κοινωνικές πρακτικές και τις συνάδουσες αξίες - τις μη εμπορευματοποιημένες. Αυτό είναι το δώρο του φιλελευθερισμού στις σύγχρονες κοινωνίες, καθώς σφιχταγκαλιάστηκε με την καπιταλιστική παραγωγή, και οι δυο μαζί πνίγουν τον κόσμο.

[...] Στο πλαίσιο της όποιας οικονομικής Μεγέθυνσης, η Δεξιά προσπαθεί να διασφαλίσει τη Μεγέθυνση της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Και τη διασφαλίζει σε έκταση παγκόσμια και με ρυθμούς ανήκουστους, καταστρέφοντας κάθε ανάσα και ρωγμή που έρχεται από άλλους κόσμους. Έτσι αποδίδεται σε κάθε άνθρωπο ένα πλασματικό πηλίκον: Το συνεχώς μεγεθυνόμενο κατά κεφαλήν εισόδημα, την αύξουσα κατά κεφαλήν κατανάλωση και την ολοκληρωτική υπαγωγή των ανθρώπων στο σάλαγο της κατανάλωσης.
[…] Και η Αριστερά επίσης, στο πλαίσιο της όποιας οικονομικής Μεγέθυνσης προσπαθεί να πετύχει ισχυρούς, ει δυνατόν, διανεμητικούς στόχους. Και δεν το πετυχαίνει· η ψαλίδα μονίμως ανοίγει, μολονότι δεν πεινάμε πια. Μήπως θα ’πρεπε η Αριστερά να αναδείξει με την πολιτική της όχι μόνο όσα προκύπτουν από την παραγωγή και οδηγούν στη Μεγέθυνση αλλά και όσα τίθενται ή μπορεί να τεθούν έξω από τον ορίζοντα της Μεγέθυνσης, να επαναξιοδοτήσει πρακτικές υψηλής κοινωνικής αξίας αλλά σχεδόν μηδενικής εμπορευματικής αξίας, όπως επίσης να δοθεί η δυνατότητα στους ανθρώπους να επινοήσουν και άλλες μη εκχρηματισμένες; Πρακτικές που δεν οδηγούν στην αυτοκρατορία της Αυτού Μεγαλειότητας το Εμπόρευμα. Σαν κι αυτές που, παραδειγματικά, κατέγραψα πιο πάνω και που προκύπτουν από τη φιλαλληλία, τη συνεργασία, τη φιλότητα, την αφιλοκέρδεια, με τις υψηλές κοινωνικές αξίες, να πλήξει δηλαδή την καπιταλιστική συσσώρευση στον πυρήνα της, τη Μεγέθυνση. 

Μιχάλης Παπαγιαννάκης (1941 - 26 Μαΐου 2009)

Σαν χθές έφυγε απο τη ζωή πριν 4 χρόνια ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, καθηγητής και ερευνητής  οικονομικών, πολιτικών και νομικών επιστημών στην Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι, μέλος της ΕΔΑ μέχρι το 1963, μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Δημοκρατική Aμυνα στην περίοδο της στρατιωτικής χούντας (1967-1973). Ιδρυτικό μέλος και ηγετικό στέλεχος της ΕΑΡ και στη συνέχεια του Συνασπισμού, ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999, βουλευτής Β' Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ το 2007, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.
            

Πήρε μαζί του όμορφες μνήμες και τους καλούς κοινούς αγώνες, που έδωσε πολλές φορές σε αντίθεση με το μίζερο πνεύμα της εποχής του. Θυμόμαστε πολλά, λόγου χάρη την διαφωνία του - σχεδόν μόνος εναντίον όλων - με την διεξαγωγή της Ολυμπιάδας του 2004 στην Αθήνα. 

Ρεαλιστής αλλά αισιόδοξος στη θέληση, επίμονος και σκληρός μαχητής αλλά «ωραία ψυχή» με τον τρόπο που το εννοούσε ο Φρίντριχ Σίλλερ, πήρε μαζί του πολλά όνειρα για μία άλλη αριστερά, με την οικολογία ως κινητήρια δύναμη. Άφησε πίσω του, στους δύσκολους καιρούς της κρίσης, ένα κενό που δεν αναπληρώνεται, τώρα που χρειάζονται προπάντων ακέραιοι, αλύγιστοι χαρακτήρες, όπως εκείνος. Το βλέπουμε πιά καθαρά: ¨Αν και πολλές ιδέες που εκπροσωπούσε, τότε ηττήθηκαν πολιτικά, οι «νίκες» αποδείχτηκαν στην πραγματικότητα πανωλεθρίες για την χώρα. Και οι νικητές του χθές είναι σήμερα πεσμένοι κατάχαμα και ανυπόληπτοι.

Όσοι τον γνωρίσαμε, είναι αδύνατο να ξεχάσουμε τον Μιχάλη.

Ένα χρόνο πρίν, στις 29 Μαΐου 2008, είχε φύγει από τον κόσμο ο φίλος του Άγγελος Ελεφάντης. Οι δυό τους, από τα κατεξοχήν Αριστοτελικά πολιτικά ζώα της μεταπολιτευτικής περιόδου, είχαν συμπορευθεί ως πολίτες, αλλά με διακριτό στίγμα, για πολλά χρόνια.
Για να θυμόμαστε, μια αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Αυγή», 7 Ιουλίου 2009 (στο ένθετο της εφημερίδας «Δαίμων της Οικολογίας» τεύχος 95 - αφιέρωμα στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη).  

Γ. Ρ. 

 

Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ηγέτης της Αριστεράς του Συγκεκριμένου
         

του Λεωνίδα Λουλούδη

 

Το 2008, αρχές του καλοκαιριού χάσαμε τον Άγγελο Ελεφάντη. Μετά από λίγους μήνες τον ακολούθησε ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης και, εν τέλει, ένα χρόνο μετά τον Άγγελο, έσβησε και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Μοιάζει σαν ένα αόρατο χέρι, ο δικός τους θεός, να θέλησε να τους πάρει από ένα κόσμο, τον κόσμο της αριστεράς στον οποίο, ενώ ανήκαν ψυχή τε και σώματι, τους γινόταν μέρα με τη μέρα αφιλόξενος, για να μην πω εχθρικός. Αν έτσι παρηγορούνται όσοι τους αγαπούσαν και τους θαύμαζαν, συγχρόνως είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι, χωρίς αυτούς, ο δρόμος της αριστεράς και, ειδικότερα, της ανανεωτικής αριστεράς απότομα στένεψε και σκοτείνιασε. Όσο και να μας υπενθυμίζει ένας προοδευτικός οπτιμισμός ότι «κανείς δεν είναι αναντικατάστατος», ελάχιστοι αγνοούν πως, στον προβλέψιμο χρόνο, υπάρχουν και κενά δυσαναπλήρωτα. 

Ο Μιχάλης στη γενιά μου έγινε γνωστός πρώτα ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και αρθρογράφος. Από τον ορυμαγδό των εντύπων τα οποία φιλοδόξησαν, στη Μεταπολίτευση, να ξαναχτίσουν από τα ερείπια της επταετίας και της διάσπασης της αριστεράς τον λόγο και τη δράση της, ένα ξεχώρισε για την τολμηρή θεματολογία και το γλωσσικό του ήθος. Μιλάω για τη μηνιαία επιθεώρηση «ο Πολίτης», την οποία διεύθυνε, με σιδηρά πυγμή, μεταδιδόμενο πάθος και ηγεμονική αδιαλλαξία ο Άγγελος Ελεφάντης. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το εγχείρημα, δεν προέκυψε από το πουθενά, είχε τη μακρά ιστορία της αναμόχλευσης και ανασύνθεσης της ελληνικής αριστεράς, κυρίως στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960 . Από εκεί ξεκίνησε ό,τι αργότερα αποκρυσταλλώθηκε ως «ανανεωτική αριστερά», παρ’ όλες τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες διαφορές των συνιστωσών της στο άνυσμα σοσιαλισμός-κομμουνισμός.

Ναόμι Κλάιν: Εθισμένοι στον κίνδυνο

Videο ομιλίας στην TED Women, μη κερδοσκοπικό οργανισμό αφιερωμένο σε "Ιδέες που Αξίζει να Διαδοθούν". Ξεκίνησε το 1984 με τη μορφή Συνεδρίου που έφερε σε επαφή ανθρώπους από 3 τομείς: (Technology, Entertainment, Design). Απο τότε οι δρατηριότητές του διευρύνθηκαν και εκτός από συνέδρια, περιλαμβάνουν διαλέξεις και συζητήσεις με διαδικτυακή παρουσίαση μεταφρασμένη σε πολλές γλώσσες, συνεργασίες για προγράμματα και το ετήσιο Βραβείο TED.  Υπότιτλοι στα Ελληνικά του Αργύρη Γεωργούλη, θεώρηση του Λουκά Μπούλαρη.

Μερικές ημέρες πριν απ' αυτή την ομιλία της, συνέβη το ατύχημα στην εξέδρα εξόρυξης πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού (Δεκέμβριος 2010) που προκάλεσε μεγάλη ρύπανση σε θάλασσα και ακτές. Η δημοσιογράφος Naomi Klein ήταν σ' ένα πλοίο στον Κόλπο και παρατηρούσε τις καταστροφικές συνέπειες του παράτολμου κυνηγητού της BP για πετρέλαιο.  
Εν τω μεταξύ, για όσους διατηρούν αυταπάτες...
Russia to urgently evacuate Arctic post as ice melts....
  
"...Οι κοινωνίες μας έχουν εθιστεί στο ακραίο ρίσκο όσον αφορά την εξεύρεση νέων πηγών ενέργειας, νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων και πολλών άλλων.. Πολύ συχνά, μας αφήνουν στη συνέχεια, να πληρώσουμε τα σπασμένα...". Η ερώτηση της Klein: "Ποιο είναι το εφεδρικό σχέδιο"; 

             

Παρακάτω υπάρχουν γραπτά αποσπάσματα της μετάφρασης.

Παγιδευμένες διαδρομές: Συμφέροντα της ιδιωτικής σφαίρας και το «καθεστωτικό μπλοκ» της μεσαίας τάξης, εμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση.

 του Γεράσιμου Μοσχονά
  

Παγιδευμένες διαδρομές, από την εφημερίδα Το Βήμα (08/07/2012, λίγο μετά τις εκλογές του Ιουνίου). Αναδημοσίευση: Μη μαδάς τη μαργαρίτα.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, δυστυχώς παραμένει επίκαιρο. Η ακρίβεια των διαπιστώσεών του φαίνεται πιά πέρα από κάθε αμφιβολία: Από την περίοδο της «αλλαγής» 1981-85 μέχρι την κατάρρευση του 2008 και συνεχίζοντας στην μνημονιακή εποχή, «συμφέροντα συλλογικά (δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικάτα) και ιδιωτικά (κόσμος της φοροδιαφυγής και της μεγάλης διαπλοκής), που δεν ήταν μόνον ή κυρίως πελατειακά ή κομματικά», εμπόδισαν και εμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση του «ασυνάρτητου κράτους». «Συμφέροντα της ιδιωτικής σφαίρας και, συχνά, της περίφημης κοινωνίας πολιτών, που μάλλον χρησιμοποιούσαν τα κόμματα παρά χρησιμοποιούνταν από αυτά»...

Στην πραγματικότητα, αυτό που σταδιακά δημιουργήθηκε ήταν ένα «καθεστωτικό μπλοκ» με επίκεντρο μια σφριγηλή μεσαία τάξη, στηριγμένη είτε σε δημόσιο χρήμα (υπερταλαντούχοι υψηλόμισθοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες πρωτοπόροι στις κρατικές συμβάσεις) είτε στη μη απόδοση οφειλόμενου στο Δημόσιο χρήματος (οι εκατομμύρια φοροδιαφεύγοντες υπερήφανοι συμπολίτες μας). Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, όπως και οι άνεργοι, τα δύο πιο λαϊκά τμήματα των λαϊκών στρωμάτων (τα κατ' εξοχήν στερημένα ισχύος και συνδικαλιστικής εκπροσώπησης) είναι εκείνα που έμειναν εκτός τού ως άνω «μπλοκ». Οταν εξετάζει κανείς τη μακρά διάρκεια, διαπιστώνει ότι το πιο λαϊκό τμήμα του λαού ήταν αυτό που έχασε τα περισσότερα από την ασυνάρτητη συγκρότηση του κράτους.

         

Το κράτος και τα συστήματα δημόσιας διοίκησης δεν χαρακτηρίζονται από αιώνια σταθερότητα. Είναι όμως βαριοί μηχανισμοί, εξελίσσονται αργά και αλλάζουν δύσκολα. Στην Ελλάδα όλες οι μελέτες έχουν δείξει ότι το κράτος είναι παίκτης περιορισμένης μεταρρυθμιστικής ικανότητας. Πρόκειται για το περίφημο «πρόβλημα διακυβέρνησης». Οπως μάλιστα έγραψε προφητικά - το 2007 - ο K. Featherstone,

«το πρόβλημα διακυβέρνησης θέτει εν αμφιβόλω όχι μόνο την κατεύθυνση και την έκταση του εκσυγχρονισμού, αφορά και τη δυνατότητα της Ελλάδας να παραμείνει στον πυρήνα της ΕΕ».

Η μεταρρύθμιση της διοίκησης επιτελείται βαθμιαία. Το «βαθμιαίο», εν τούτοις, προϋποθέτει μια κρίσιμη στιγμή, η οποία δίνει την αρχική ορμή ή επιταχύνει τη διαδρομή. Αυτές οι στιγμές-ευκαιρίες δεν ορίζονται τεχνοκρατικά αλλά πολιτικά. Η πολιτική δίνει το έναυσμα και υποδεικνύει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα. Η πολιτική κινητοποιεί τους «ειδικούς» αλλά και επιλέγει ποιοι ειδικοί μεταξύ των ειδικών θα λειτουργήσουν σαν πνευματική και διαχειριστική «ατμομηχανή» της μεταρρυθμιστικής καινοτομίας. 
Στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, με δεδομένο ότι αρχικά (1974 - 77) τα κεντρικά διακυβεύματα δεν είχαν σχέση με τη δομή της διοίκησης αλλά με τον εκδημοκρατισμό, τρεις ήταν οι μεγάλες κομβικές στιγμές: 1981, 1996, 2009. Και οι τρεις κατά σύμπτωση ήταν οι στιγμές του ΠαΣοΚ, με πιο σημαντικές εκείνες του 1981-85 και του 2009-2011. Θα αναφερθούμε, για λόγους χώρου, κυρίως σε αυτές. Τι συνέβη λοιπόν στη Μεταπολίτευση;

Η συντριβή του καθηγητή που ανακουφίζει

του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη

Αναδημοσιεύεται απο την εφημερίδα "Αυγή", 19 Μαίου 2013 : Η συντριβή του καθηγητή που ανακουφίζει

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ο νέος ξέφυγε από τον κομματικό καθοδηγητή και πήγε στον πορτιέρη. Από το κόμμα στο μπαρ. Η ελληνική φιλολογία των περιοδικών και της αναδυόμενης greeklish σαβούρας θεώρησε αυτή την μετάβαση ύψιστη απελευθερωτική κίνηση. Νομιμοποιείται επιτέλους η καταπιεσμένη από την Αριστερά ιδιωτεία και απλώνεται στο γερο-ρέηβ ορθάδικο. Η ηλεκτροποπ, η άμπιεντ, η τρανς, ακόμα και η γκαραζοψυχεδέλεια αντικατέστησαν τον Χαλβατζή, τον Μπασκόζο ή τον Βούτση και τον Γεωργούλα. Αντί να διαβάζεις απέραντες εισηγήσεις σε προσυνεδριακούς διαλόγους, μπορούσες να ακούς Κλικ. Αυτό, εκτός από την παρατεταμένη κλιμακτήριο που έφερε σε ολόκληρη την κοινωνία, εκτός από τα μαύρα ακρυλικά μπλουζάκια που καταπίεσαν τις κοιλιές των Νεοελλήνων, συν-έφερε και μια μαζική συμφιλίωση με την απομόρφωση ή καλύτερα τη μη μόρφωση. Εγκατέστησε τη χαμηλή επίδοση, τη βαρεμάρα, την επίδειξη, τον σκηνοθετημένο, κούφιο νεοπλουτισμό και το μέην στρημ, ανέδειξε σε μεγάλο κοινωνικό αγαθό τον αραχτό φραπέ, αφού απενοχοποιούσε τον μικροαστό από τις αριστερές εξεγερσιακές εμμονές και τον οδηγούσε κατευθείαν στην πορτοκαλί νιρβάνα των εναλλακτικοτήτων και της «θετικής ενέργειας».

Δ. Ν. Μαρωνίτης: «Κρατείστε ξύπνιο το μυαλό σας στους σκοτεινούς καιρούς. Μη φοβάστε όσους οργίζονται, πίνουν και αγαπούν»

 της Βίκυς Χαρισοπούλου
 
Δημοσιεύθηκε στο (©) Αθηναικό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Αναδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Πολιτική Επιθεώρηση

«Κρατείστε ξύπνιο το μυαλό σας στους σκοτεινούς καιρούς. Μ΄ αυτό κυρίως θα πολεμήσετε. Μη φοβάστε τους ανθρώπους που έχουν ρωμαλέα πάθη. Όσους οργίζονται, πίνουν και αγαπούν. Απομονώστε όσους σας χαμογελούν, και όταν τους δίνεις το χέρι δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να το σφίξουν».
Είναι μερικά μόνο από τις υποδείξεις -συμβουλές - παρακαταθήκη γνώσης και ιδεολογίας ζωής, που άφησε στο πολυπληθέστατο κοινό - πρώην «φυσικούς» αλλά και ιδεολογικά μαθητές του - ο καθηγητής Δ. Ν. Μαρωνίτης, ως το δικό του ιδεολογικό «αντίδωρο» στην «απρόβλεπτη τιμή από τη γενέθλια πόλη», όπως είπε.
Τα παραπάνω σπαράγματα του λόγου του προέρχονται από επιφυλλίδα του που δημοσίευσε στην εφημερίδα «Το Βήμα», στις 26/10/1974, λίγους μήνες μετά την πτώση της χούντας, και συγχρόνως με την επιστροφή του στην καθηγητική του έδρα απ' όπου το δικτατορικό καθεστώς τον είχε βίαια απομακρύνει. «Δεν υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις από τότε», συμπλήρωσε ο καθηγητής. «Θα διαφοροποιούσα ίσως μόνο τον ορισμό του φασισμού και θα τον προσδιόριζα για το σήμερα ως: Φασισμός είναι να σε ρωτούν δημοσίως για την ιδιωτική σου ζωή και να σε ανακρίνουν ιδιωτικά για τις δημόσιες πράξεις σου».  

Λεφτά για πέταμα στον Αχελώο υπάρχουν :Το "βαθύ κράτος" εν δράσει !

των περιβαλλοντικών οργανώσεων "WWF Ελλάς", "Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού", "Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία", "Δίκτυο Μεσόγειος SOS" και "Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης":  Λεφτά για πέταμα στον Αχελώο υπάρχουν! 

Οι πρόσφατες διοικητικές αποφάσεις για εκταμίευση μεγάλων ποσών για τη συνέχιση του παράλογου έργου της εκτροπής του Αχελώου,

προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και δίνουν τα εξής σαφή μηνύματα:

• Λεφτά υπάρχουν τελικά, αλλά για πέταμα σε μεγάλα, πανάκριβα και άχρηστα έργα. Όχι για βιώσιμη διέξοδο από την οικονομική κρίση!
• Η Ελλάδα είναι ένα κράτος αδίκου, με πολιτικές ηγεσίες που αγνοούν σταθερά και παραδειγματικά τις αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων.

Συγκεκριμένα, ενώ εκκρεμεί η έβδομη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για το σκανδαλώδες έργο της εκτροπής του Αχελώου, η Κυβέρνηση υπέγραψε απόφαση για την χρηματοδότηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων μηνός Απριλίου (αριθμός πρωτοκόλλου 18918/ΔΕ-2151), στην οποία προβλέπει διάθεση κονδυλίου 500.000 € για τη συνέχιση των έργων.

Γιόσκα Φίσερ: Η διάβρωση της Ευρώπης

Από το Project Syndicate (30 Απριλίου 2013) : (©) The Erosion of Europe
Μια μερική Ελληνική μετάφραση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Βήμα" (10 Μαίου 2013): Η διάβρωση της Ευρώπης

Πριν από λίγες εβδομάδες η χειρότερη οικονομική κρίση της Ευρώπης φαινόταν να πλησιάζει στο τέλος της. Η σταθερότητα έμοιαζε να επιστρέφει. Όμως τα φαινόμενα αποδείχτηκαν παραπλανητικά. Ένα μικρό πρόβλημα (τουλάχιστον ως προς την κλίμακα) όπως η Κύπρος, συνδυασμένο με ένα σχεδόν απίστευτο βαθμό ανικανότητας μεταξύ της «τρόικα» (την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), ήταν αρκετό για να μετατρέψει ένα μικρό εμπόδιο σε μια τεράστια κρίση.

Ενώ οι αγορές παρέμεναν καθησυχασμένες, η κρίση της Κύπρου φανέρωνε την πλήρη έκταση της πολιτικής καταστροφής που έχει δημιουργήσει η κρίση της ευρωζώνης: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποσυντίθεται στον πυρήνα της. Η πρόσφατη κρίση εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων προς το Ευρωπαΐκό οικοδόμημα, είναι πολύ πιο επικίνδυνη από μια ανανεωμένη ανησυχία των αγορών, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με άλλη μία ένεση ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πολιτικά ορθοί στο μιντιακό σφαγείο

του Νίκου Ξυδάκη (από την Καθημερινή και το ιστολόγιο βλέμμα)

Τα μίντια, συμβατικά και τώρα πλέον δικτυακά και πολλαπλάσια, ματώνουν. Ενίοτε σκοτώνουν κιόλας, αν καυχηθείς στο τσατ ότι κρατάς σπίτι σου μετρητά και κοσμήματα. Η ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά το ένιωσε το μιντιακό μάτωμα, σε μια μακρά εβδομάδα παθών, στον Γολγοθά των εφημερίδων, του Facebook και των μυριάδων αναδημοσιεύσεων, ποστ, στάτους και τουίτ στα ιντερνέτ.

Στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδος, η Δημουλά έκανε μια βόλτα στην Κυψέλη μαζί με άλλους, σαν μνημόσυνο στην παλιά μικροαστική συνοικία, και στο τέλος είπε δυο λόγια, για το πώς αλλάζει η πόλη: οι Κυψελιώτες πήγαν στα προάστια, ήρθαν οι ξένοι και απλώθηκαν στα παγκάκια της Φωκίωνος Νέγρη, παίζουν χαρτάκια, και η ίδια παραμένει στη γειτονιά της. Τα λόγια της ερμηνεύθηκαν ως ξενοφοβικά, και πυροδότησαν σύρραξη. Με πικρά λόγια, με υπερερμηνείες, με ιεροεξεταστικά αναθέματα, με γενικεύσεις και βεγγαλικά που γέμισαν την ιντερνετική υπερπραγματικότητα.

Ο ιός και ο ξενιστής : Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα προσαρμόζεται στο Μνημόνιο

Το πολιτικό σύστημα έχει τα χαρακτηριστικά των ιών: Μεταλλάσσονται μέσα στα περιβάλλοντα αναπαραγωγής τους. Το Μνημόνιο είναι ο νέος ξενιστής του πολιτικού συστήματος και η σχέση τους είναι σχέση συμβίωσης, με τη βιολογική έννοια. Το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι η τερατώδης μετάλλαξη της πολιτικής, που υφίσταται χάρη στο Μνημόνιο, στο οποίο δίνει το πρόσωπο που του αναγνωρίζει η Eλληνική κοινωνία.

  

του Αλέξη Καλοκαιρινού

 

Στην Ελλάδα, από την είσοδο στην ΟΝΕ (2001) ως την είσοδο στο Μνημόνιο (2010), ζήσαμε στο «τέλος της Ιστορίας». Ζήσαμε πραγματικά, αλλά η μνημονιακή εμπειρία μας δείχνει τις διαστάσεις της ιδεολογίας, που ήταν κι αυτή μέρος της ζωής: Oι πεποιθήσεις δεν απεικόνιζαν την πραγματικότητα. Η εμπειρία θα μπορούσε να φέρει μια διόρθωση της ιδεολογίας. Αυτό δεν συμβαίνει. Η ιδεολογία στην Ελληνική κοινωνία έχει πάρει την πιο άγρια τροπή. Η πραγματικότητα αγρίεψε, επίσης. Αλλά η διάσταση της πραγματικότητας με τις πεποιθήσεις που σχηματίζονται στο κοινωνικό σώμα μεγάλωσε δραματικά. Οι παραισθήσεις στα χρόνια του Μνημονίου αυξήθηκαν, ακόμη κι αν αποκαταστάθηκε η αίσθηση πως η Ιστορία βρίσκεται σε κίνηση (προς άγνωστη όμως κατεύθυνση, όπως συνήθως συμβαίνει με την πραγματική Ιστορία).

    

Η άλλη όψη της κοινωνικής συνθήκης, παρά τις σχηματικές μας διακρίσεις, είναι η πολιτική. Η αντιπολίτευση είναι ενωμένη στην καταδίκη του Μνημονίου που «σκοτώνει»: Σκοτώνει την κοινωνία κατά την αριστερά, σκοτώνει το έθνος κατά την ακροδεξιά. Η ενωμένη αντιπολίτευση προωθεί με αρκετή επιτυχία την αντίληψη μιας κατεχόμενης χώρας και έχει καταστήσει γενικά αποδεκτή την ψευδή παραδοχή ότι οι δείκτες της χώρας συγκρίνονται, αν δεν υπερβαίνουν, εκείνους μιας πολεμικής ήττας. Λες και οι μισές υποδομές της χώρας έχουν καταστραφεί και ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει εκλείψει. Η ενωμένη αντιπολίτευση προσπαθεί να συμπληρώσει τους αριθμούς σκυλεύοντας τους αυτόχειρες.

Ευρώπη, μίλα για τις σκοτεινές σου πλευρές

Η Ευρώπη στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι 

 

συνέντευξη της Γιούλια Κρίστεβα στην Frankfurter Allgemeine Zeitung (©)

Γιούλια Κρίστεβα, ας υποθέσουμε πως η Ευρώπη έρχεται στο γραφείο σας και κάθεται στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι σας. Τι θα λέγατε σ' αυτόν τον παράξενο "ασθενή" σας, οι απογοητεύσεις του οποίου πολλαπλασιάζονται τελευταία;

Πρώτα-πρώτα, θα προσπαθούσα να τον κάνω να μιλήσει για την κρυφή σκιά του, την σκοτεινή του πλευρά, αυτή τη σύγχρονη εκδοχή του προπατορικού αμαρτήματος. Η Ευρώπη πάσχει από τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Όταν άρχισαν την οικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον πόλεμο, άφησαν συνειδητά το παρελθόν και την μνήμη στην άκρη. Για το λόγο αυτό, οι Συνθήκες της Ρώμης του 1957 δεν παραπέμπουν ούτε τον πολιτισμό, ούτε την ιστορία. Ήθελαν να οικοδομήσουν και πάλι την ήπειρο απωθώντας το παρελθόν της, ελπίζοντας να δημιουργήσουν έναν λειτουργικό homo economicus.

Για τη δεκαετία του 1950 συμφωνώ μαζί σας. Αλλά από τότε, έχει γίνει στην Ευρώπη μια συνεπής επεξεργασία της ιστορικής μνήμης...

Νομίζω ότι αυτή η απώθηση είναι σήμερα αντιφατική, αμφιλεγόμενη. Βεβαίως, οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες έχουν φέρει σε πέρας ένα αξιοσημείωτο αναλυτικό έργο. Αλλά αυτή η γνώση δεν έχει μεταβιβασθεί επαρκώς στις μάζες. Ορισμένες χώρες - και αναφέρομαι βέβαια κατά πρώτο λόγο στη Γερμανία, αλλά όχι μόνο σ' αυτήν - έχουν σκύψει με γενναιότητα στο παρελθόν τους. 

Όμως η Ευρώπη ως τέτοια, ως σύνολο, δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με την ιστορία της. Και δεν σκέφτομαι μόνον το ζήτημα του Ολοκαυτώματος. Σκέφτομαι την Ιερά Εξέταση, τα πογκρόμ, την αποικιοκρατία, την ανδροκρατική αλαζονεία ή τους πολέμους που υπήρξαν καταστροφικοί για την ήπειρο και εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Όσο αυτή η κρυφή σκιά δεν διερευνάται και δεν υποβάλλεται σε κριτική, η Ευρώπη δεν θα κινηθεί προς τα εμπρός, αλλά θα είναι καταδικασμένη ακόμη και να οπισθοδρομεί.