Ρόμπερτ Χάμπεκ: Βήμα-βήμα και άλμα - Η καρδιά της δημοκρατίας χρειάζεται αίμα και οξυγόνο

Από τον προσωπικό του ιστοχώρο © Robert Habeck - Robert Habeck: Allmählichkeit und Sprung -Blut und Sauerstoff für das Herz der Republik, 3.6.2018 
  

Με την ευκαιρία των εβδομηκοστών γενεθλίων του Βίνφρηντ Κρέτσμαν [Winfried Kretschmann, ο Πράσινος πρωθυπουργός της Βάδης-Βυρτεμβέργης], προσκλήθηκα στη Στουτγκάρδη για μια συζήτηση μαζί του και με άλλους. Τόσο τον Κρετς όσο και εμένα, μας βασανίζει πολύ ένα ζήτημα: Πώς θα στηρίξουμε τον  πυρήνα της γερμανικής και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας με ελευθερία, ο οποίος σήμερα απειλείται. Είπα τη θέση μου, ότι το νέο ρεαλιστικό είναι το ριζοσπαστικό. Και ο Κρέτσμαν προειδοποίησε για τους κινδύνους που επωάζονται μέσα σε ριζοσπαστισμούς και υποστήριξε το μέτρο, την μετριοπάθεια και την εξισορρόπηση μεταξύ των άκρων.
Ξέρω τι έχει στο μυαλό του και το θεωρώ απολύτως σωστό - και ιδίως τώρα που κερδίζει έδαφος ο εθνικο-λαϊκισμός (das Völkische), ο αντιευρωπαϊσμός και οι ιδέες της ανελευθερίας. Όποιος πιστεύει είναι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, αυτός δεν έχει καταλάβει τι είναι δημοκρατία. Στη δημοκρατία, δεν μετρά το τί είναι αλήθεια και τί όχι, αλλά τα επιχειρήματα· και αυτά πρέπει διαρκώς να αξιολογούνται, να επαναξιολογούνται, να ζυγίζονται, να συσχετίζονται μεταξύ τους και να τίθενται υπό διαπραγμάτευση. Αυτή είναι η βάση για να διατηρείται η συνοχή μιας κοινωνίας.
Όμως, για να την διατηρήσουμε και την προστατεύσουμε, πρέπει να σκεφτόμαστε πέρα ​​από ό,τι υπάρχει μπροστά μας ως δεδομένο, πρέπει να βλέπουμε πέρα ​​από τον ορίζοντα. Αυτό εννοώ με τη λέξη ριζοσπαστικό.

Robert Habeck

Βαυαρία, Ευρώπη; Ή Oklahoma, USA;

Η «Παλιά» Ευρώπη σε κρίση - αντί επιμέτρου: Μια Ένωση χωρίς ταυτότητα και η αναζήτηση νέας κανονικότητας

1. Ζητείται νέα ευρωπαϊκή κανονικότητα

από άρθρο του Παναγιώτη Ιωακειμίδη

© Τα Νέα - Παναγιώτης Ιωακειμίδης: Ποιά Ευρωπαϊκή κανονικότητα; 8.6.2018

 

[...] Σήμερα όμως φαίνεται ότι δημιουργείται μια γενικότερη τάση στη διαμόρφωση της Ένωσης. Ενώ αρκετοί εκτιμούν ότι η ΈΕ σχηματοποιείται σε σύστημα δύο ή πολλών ταχυτήτων, η πραγματικότητα φαίνεται να κινείται σε διαφορετική λογική: η Ένωση να μορφοποιείται σε μια ομάδα (υποτιθέμενων) “κανονικών κρατών μελών” και σε μια άλλη ομάδα «κρατών ειδικών περιπτώσεων», ιδιαίτερων καθεστώτων. Κανονικότητα vs. ιδιαιτερότητας. Το σχήμα των ταχυτήτων υπονοεί ότι κάποιες χώρες προχωρούν ταχύτερα στην ενοποιητική διαδικασία και κάποιες βραδύτερα, αλλά πάντως προς την ίδια κατεύθυνση και με την αποδοχή των ίδιων επιλογών, στόχων, αρχών και αξιών. Αντίθετα, στο σχήμα κανονικότητας – ιδιαιτερότητας οι χώρες της δεύτερης κατηγορίας περιέρχονται στην κατάσταση των ειδικών καθεστώτων με ειδικούς κανόνες λειτουργίας και με ανοχή σε αποκλίσεις από επιλογές, στόχους, ρυθμίσεις, αξίες. Στην κατάσταση αυτή έχουν περιέλθει εκτός από την Πολωνία, Ουγγαρία, Ελλάδα (στο πλαίσιο της ευρωζώνης) όλες οι Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες ενώ προστίθεται και η Ιταλία, ο συμβολισμός της οποίας είναι ξεχωριστός ως ιδρυτική χώρα της Ένωσης και θεματοφύλακας των ενοποιητικών Συνθηκών. Στην κατηγορία της (υποτιθέμενης) κανονικότητας μπορεί κατ’ αρχήν να ομαδοποιηθούν χώρες όπως Γαλλία, Γερμανία, χώρες Μπενελούξ, Ισπανία, Φινλανδία.

Είναι αυτό το υπό διαμόρφωση σχήμα βιώσιμο; Μάλλον δύσκολο. Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι σαφώς αντιδημοκρατικό και δεύτερον γιατί μεσοπροθέσμως υποσκάπτει την ενότητα του όλου συστήματος. Εργάζεται για τον κατακερματισμό. Το ξεπέρασμα του όμως προϋποθέτει βαθιά μεταρρύθμιση τόσο της Ένωσης / ευρωζώνης όσο και των κρατών-μελών. 

Δύσκολο έργο με ένα κύριο όμως ερώτημα τώρα πλέον τον ορισμό της Ευρωπαϊκής κανονικότητας. “Ποιά (μπορεί να) είναι η νέα ευρωπαϊκή κανονικότητα” σε συνθήκες γενικευμένων αποκλίσεων;  (Εκτός και εάν τη νέα κανονικότητα την ορίσει τελικά η Ισπανία του Πέδρο Σάντσεζ).

Γερμανία (Β): Πολιτικός αναβρασμός και ζύμωση. O «Μεγάλος Συνασπισμός» CDU-CSU-SPD ως πολιτικό απολίθωμα

Μετά τις εκλογές του 2017, «οι κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις στη Γερμανία θα είναι πολύ πιο πολωμένες. Η δημοκρατία θα είσέλθει σε περίοδο ακόμη πιο έντονης ζύμωσης, η γερμανική πολιτική θα γίνει ακόμη πιο οξυμένη και συναρπαστική» [...] «Το “δεν χρειαζόμαστε πειραματισμούς”, σύνθημα του Κόνραντ Αντενάουερ και των Χριστιανοδημοκρατών στις εκλογές του 1957, είναι πια απαρχαιωμένο. Επτά κόμματα σε έξι κοινοβουλευτικές ομάδες σημαίνουν αναπόφευκτα “να τολμήσουμε περισσότερη δημοκρατία”, όπως έλεγε το σύνθημα του Βίλλυ Μπραντ και των Σοσιαλδημοκρατών στις εκλογές του 1969. Σημαίνουν συγκρουσιακή συζήτηση, οξυμένη πολιτική διαμάχη».
(Από το άρθρο του Άλμπρεχτ φον Λούκε: Γερμανία, μια δημοκρατία σε εποχή έντονης ζύμωσης)

1. «Σαν σκηνή από ταινία με δράκουλες και εξορκιστές»

Στις αρχές Μαΐου 2008, ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας Μάρκους Ζέντερ (Markus Söder) και το κυβερνών Κόμμα της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU) πρότειναν και επέβαλαν με απόφαση της τοπικής Βουλής την υποχρεωτική ανάρτηση του συμβόλου του σταυρού σε όλα τα δημόσια κτίρια της ομόσπονδης χώρας της Βαυαρίας.

Η αντίδραση του Καρδιναλίου Ράινχαρντ Μαρξ (Reinhard Marx), Αρχιεπισκόπου των Γερμανών Καθολικών και επισκόπου Μονάχου ήταν αμεση και σκληρά αρνητική: 

Με την απόφαση αυτή η Βαυαρική Κυβέρνηση «διχάζει και προκαλεί αναταραχή», δήλωσε ο Καρδινάλιος. «Όποιος βλέπει τον σταυρό ως ένα πολιτισμικό σύμβολο μόνον, δεν έχει καταλάβει τι είναι ο σταυρός. Το μόνο που κάνει έτσι, είναι να απαλλοτριώνει τον σταυρό, να τον μετατρέπει σε όμηρο του κράτους». Και πρόσθεσε: «Δεν είναι δουλειά του κράτους να ερμηνεύει τι σημαίνει ο σταυρός. Ο σταυρός είναι σύμβολο αντίθεσης στη βία, στην αδικία, στην αμαρτία και στο θάνατο, αλλά δεν είναι σύμβολο που στρέφεται εναντίον άλλων ανθρώπων. Η παρουσία του σταυρού σε έναν χώρο σημαίνει θέλω να έχω ως οδηγό των πράξεών μου τα λόγια Εκείνου που πέθανε πάνω στον σταυρό για χάρη όλου του κόσμου».

Ο Βίνφριντ Κρέτσμαν (Winfried Kretschmann), είναι πρωθυπουργός της Βάδης-Βυρτεμβέργης, ομόσπονδης χώρας γειτονικής της Βαυαρίας. 
Ο Κρέτσμαν, ο οποίος εκτός από το κόμμα των Πρασίνων που συγκυβερνά με ελάσσονα εταίρο το κόμμα της Μέρκελ CDU, ανήκει και την Κεντρική Επιτροπή των Γερμανών Καθολικών, αντέδρασε με δηλητηριώδη ειρωνεία:

«Η εικόνα του συναδέλφου μου, του πρωθυπουργού της Βαυαρίας, Ζέντερ, να κραδαίνει σχεδόν απειλητικά το σύμβολο του σταυρού, λες και θέλει να αντιμετωπίσει κάτι επικίνδυνο, μου θυμίζει σκηνή από κινηματογραφική ταινία με δράκουλες και εξορκιστές».

Πολυμορφία της κρίσης στην «Παλιά» Ευρώπη:3. Γερμανία, κοινωνικό και ιδεολογικό αδιέξοδο, υποθήκευση του μέλλοντος

του Χάιντς Μπούντε (συνέντευξη)

 

© Zeitzeichen - Heinz Bude:„Wir sind ideologisch verbaut“

«Παλαιότερα οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα χειρότερα τα έχουν αφήσει πίσω τους. Τώρα σκέφτονται ότι τα χειρότερα είναι μπροστά τους και μπροστά στους απογόνους τους. Έχουν την αίσθηση ότι το μέλλον μπορεί να είναι μόνον χειρότερο από το παρόν. Οι άνθρωποι φοβούνται το μέλλον». 
Όμως «αυτόν τον κόσμο που σας κάνει να υποφέρετε, τον φτιάξατε εσείς οι ίδιοι. Και γι' αυτό ακριβώς, αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει», λέει ο Χάιντς Μπούντε.

Μια συζήτηση του κοινωνιολόγου Heinz Bude με την Kathrin Jütte του περιοδικού Zeitzeichen - Evangelische Kommentare zu Religion und Gesellschaft (27.09.2017, Βερολίνο) για τους φόβους στη γερμανική κοινωνία. Γιατί είναι αδύνατο να αντιμετωπισθούν οι φόβοι αυτοί με επιχειρήματα;

Zeitzeichen: Καθηγητά Bude, μήπως εμείς οι Γερμανοί είμαστε ένα «έθνος λαγών» που βλέπουν τα πάντα μέσα από τον φακό του άγχους και του φόβου;
HEINZ BUDE: Όχι. Βέβαια, συχνά υποστηρίζεται ότι οι Γερμανοί έχουν μια ιδιαίτερη προδιάθεση για άγχος και φόβο, δηλαδή ένα είδος βασικής αίσθησης «Αποκαλυψιακού» τύπου. Όμως αυτό το θεωρώ ανοησία. Αρκεί να λάβετε υπόψη μόνον την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, την πιο μεγάλη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσα στις αναπτυγμένες χώρες που ανήκουν στον ΟΟΣΑ, δεν βλέπω καμμιά άλλη κοινωνία που να αντέδρασε πιο ήρεμα και πιο συλλογικά από τη γερμανική. Και από την άλλη πλευρά, αρκεί να σκεφτείτε τους Βρετανούς. Η Brexit στηρίχτηκε στα αισθήματα φόβου.  

Αντρέι Ταρκόφσκι: Η Θυσία (1986)

Τραμπ και Κιμ, ο ηθοποιός αντισυστημικός και ο γνήσιος μονάρχης. Και ο Έλληνας πολιτευτάκιας

Ο πλουτο-λαϊκισμός (όρος αναλυτή όχι λιγότερο ευφυούς από τον Μάρτιν Γουλφ των FT) είναι ο κληρονόμος του υπέργηρου και εξαντλημένου από τις καταχρήσεις πλουτο-φιλελευθερισμού. Εμφανίστηκε την κατάλληλη ώρα δίπλα στο νεκροκρέβατο του ξεσαλωμένου. Ήδη έβαλε ολόκληρο το μακρύ-μακρύ του χέρι βαθιά μέσα στο πουγγί του οσονούπω μακαρίτη.

Το σύστημα, δηλαδή η αγορά και οι καθιερωμένοι κρατικοί ή διακρατικοί θεσμοί, με τα μέσα τους, δηλαδή το χρήμα και την πολιτική εξουσία, έχουν την ικανότητα να δημιουργούν διαρκώς περισσότερες προσδοκίες ατομικής ευημερίας και ανόδου (ή έστω σταθερότητας), από όσες μπορεί να καταναλώσει - δηλαδή να απομυθοποιήσει - ο απλός πολίτης στον πραγματικό κόσμο της καθημερινής ζωής.
Μέχρι χθες, στη διάρκεια της τριακονταετίας 1980-2008, αυτές τις μεγάλες προσδοκίες στην ευρωπαϊκή και αμερικανική Δύση τις δημιουργούσε ο οικονομικός φιλελευθερισμός και οι πολιτικές που τον στήριζαν. Δηλαδή η αχαλίνωτη έκρηξη του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, η συμμαχία  των ισχυρότερων κοινωνικών ομάδων (το αποκαλούμενο «1 %» - ή μήπως είναι το 5 %;) με επιλεγμένες μερίδες μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, κυρίως με τα νέα μισθωτά, ελευθεροεπαγγελματικά ή μικροεπιχειρηματικά μεσοστρώματα στους τομείς των νέων τεχνολογιών, των χρηματοοικονομικών και γενικά των υπηρεσιών· κυρίως όμως η διόγκωση των περιουσιακών στοιχείων μέσω του απελευθερωμένου από ρυθμίσεις ή συνοριακούς φραγμούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και των συνακόλουθων του (π.χ. τιμές ακινήτων στην αγορά).

Σήμερα αυτή η πηγή προσδοκιών αποδείχθηκε απατηλή ή βραχύβια. Τις νέες προσδοκίες σταθεροποίησης ή και επανόρθωσης δημιουργούν για λογαριασμό του συστήματος οι πολιτικές του δεξιού λαϊκισμού, με την υπόσχεση της περιχαράκωσης στο εθνικό κράτος και του αποκλεισμού των «άλλων», αλλά κυρίως με μια επιθετική ρητορική (χωρίς πραγματικό περιεχόμενο) εναντίον των ελίτ. Από το Brexit και τα συμβαίνοντα στο μεγαλοπρεπές κτίριο του Κοινοβουλίου της Βουδαπέστης, μέχρι την ψήφο των πολιτών στην Πενσυλβάνια και στο Μίσιγκαν, ίδια σημάδια βλέπουμε παντού στη Δύση.
Ο λεγόμενος αντισυστημισμός των λαϊκιστών είναι το τυρί στη φάκα. «Ιδεολογία» - δηλαδή ψευδή συνείδηση - θα τον αποκαλούσαν οι κλασικοί κοινωνιολόγοι και θα έρριχναν φως στα πραγματικά γεγονότα. Αλλά οι μεταμοντέρνοι συνάδελφοί τους προτιμούν το ημίφως και είναι με το μέρος της φάκας.
Κατά τα άλλα, εκεί, κοντά στις ακτές του Ειρηνικού, βλέπουμε παίκτες όπως έναν επιχειρηματία-showman πρόεδρο στην «κορυφή του κόσμου» και έναν νεαρό κληρονομικό μονάρχη με υπερμοντέρνο κούρεμα στη θέση του στέμματος, να συννενοούνται πολύ καλά. Φυσικά, αυτό έχει και τα καλά του. Όμως, τί καταλαβαίνουν πολλοί υπήκοοι των παικτών στις εξωτικές τους χώρες, τι καταλαβαίνει ο νέος ανθρωπολογικός τύπος Ευρωπαίου στην εποχή των (αντι)«κοινωνικών» δικτύων και τι καταλαβαίνει ο φθαρμένος τύπος παρακμία πολιτικού στη δύση του, εδώ στην παλιά, δοκιμασμένη, πολύπειρη δική μας ήπειρο, είναι μια άλλη, θλιβερή ιστορία.

Γ. Ρ.

Πολυμορφία της κρίσης στην «Παλιά» Ευρώπη: 2. Ισπανία, Αριστερά και Δεξιά - επιστροφή στην κανονικότητα;

του Πάμπλο Καστάνιο

© Can Europe make it? - Pablo Castaño: The unexpected rise of Pedro Sánchez, 4.6.2018

Επίσης, στη σειρά Πολυμορφία και αντιφάσεις της κρίσης στην «Παλιά» Ευρώπη: 

1. Ιταλική παρακμή, γεροντική φάση του Μπερλουσκονισμού, του Alessandro Leogrande

Θα ακολουθήσει:  

3. Γερμανία: Ιδεολογικό και κοινωνικό αδιέξοδο, υποθήκευση του μέλλοντος - «Μεγάλος Συνασπισμός» ως πολιτικό απολίθωμα - αναβράζουσα πολιτική ζύμωση, με άρθρα των Heinz Bude, Stefan Braun, Mariam Lau.
  

Το ισπανικό κοινοβούλιο υπερψήφισε την πρόταση μομφής του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), απέσυρε την εμπιστοσύνη του από τον πρωθυπουργό Mariano Rajoy και τον καθαίρεσε. Ο Ραχόυ αντικαταστάθηκε από τον σοσιαλιστή Pedro Sánchez. Μια τέτοια δραματική στροφή στην ισπανική πολιτική φαινόταν ως κάτι εντελώς απίθανο και ανέφικτο μόλις πριν από μία εβδομάδα, όταν η συντηρητική κυβέρνηση μειοψηφίας του Ραχόυ είχε λάβει την κοινοβουλευτική έγκριση του προϋπολογισμού της για το 2018, με την υποστήριξη του κεντροδεξιού κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos) και του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος. 

Ωστόσο, μια απόφαση του ειδικού ανώτερου δικαστηρίου της Ισπανίας Audiencia Nacional στις 25 Μαΐου 2018 άλλαξε τα πάντα. Το δικαστήριο έκρινε ότι αρκετοί αξιωματούχοι του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος (PP) και το ίδιο το Κόμμα ήταν ένοχοι για την εγκαθίδρυση ενός ευρύτατου συστήματος διαφθοράς από το 1989· η απόφαση αυτή οδήγησε τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού κόμματος (PSOE) Πέδρο Σάντσεθ να υποβάλει πρόταση μομφής. Μετά από μια περιπετειώδη εβδομάδα διαπραγματεύσεων μεταξύ κομμάτων, την 1η Ιουνίου η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου υποστήριξε την πρόταση μομφής, καθαίρεσε τον Ραχόυ από το αξίωμα του πρωθυπουργού και όρισε στη θέση του τον Σάντσεθ. Μολονότι η άνοδος του PSOE σ' αυτή την νέα κυβέρνηση μειοψηφίας δεν αποτελεί εγγύηση βαθιάς πολιτικής αλλαγής στην Ισπανία, ωστόσο ανοίγει μια νέα πολιτική περίοδο στην οποία θα είναι επίσης κεντρικός παράγοντας ο συνασπισμός κομμάτων Unidos Podemos [το Podemos + το κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς, αθροιστικά τρίτη δύναμη σε αριθμό βουλευτών], δεδομένου ότι ο Σάντσεθ χρειάζεται την κοινοβουλευτική στήριξή του.

© Mark Adlington: Άσπρος Ταύρος

Πολυμορφία της κρίσης στην «Παλιά»* Ευρώπη: 1. Ιταλική παρακμή, γεροντική φάση του Μπερλουσκονισμού

του Αλεσσάντρο Λεογκράντε
 

 © Gli asini  - Alessandro Leogrande: Il ritorno di Belluscone. L’ultimo editoriale di Alessandro Leogrande, Δεκέμβριος 2017

Ο Alessandro Leogrande πέθανε από καρδιακό επεισόδιο στις 26 Νοεμβρίου 2017 σε ηλικία 40 ετών. Στο τελευταίο σημείωμα της Σύνταξης που έγραψε για το τεύχος Δεκεμβρίου 2017 - Ιανουαρίου 2018 του περιοδικού Gli asini μιλούσε για την κοινωνική και πολιτισμική παρακμή στην Ιταλία και για την αποτυχία μιας πολιτικής δεκαετιών στη χώρα πέρα από τα «γεφύρια του Ιονίου».

 

Επίσης, στη σειρά Πολυμορφία και αντιφάσεις της κρίσης στην «Παλιά» Ευρώπη: 
2. Ισπανία: Αριστερά και Δεξιά, επιστροφή στην κανονικότητα, του Pablo Castaño 

Θα ακολουθήσει:
3. Γερμανία: Ιδεολογικό και κοινωνικό αδιέξοδο, υποθήκευση του μέλλοντος - «Μεγάλος Συνασπισμός» ως πολιτικό απολίθωμα - αναβράζουσα πολιτική ζύμωση, με άρθρα των Heinz Bude, Stefan Braun, Mariam Lau.
 
Tο 2014, μετά από πολλά χρόνια επώασης, ολοκληρώθηκε και βγήκε στις οθόνες το φίλμ του Φράνκο Μαρέσκο Belluscone - Μια Σικελική Ιστορία. Ήταν μια ταινία με θέμα αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Μπερλουσκονιανή ανθρωπολογική ρήξη ή μεταλλαγή στη Σικελία και στην Ιταλία· δηλαδή μιλά για κάτι που συνέβη πολύ πριν γίνει η εν λόγω ταινία, κι έτσι πολλοί είπαν ότι πρόκειται για φίλμ που μιλά για το παρελθόν. Αυτή την ανθρωπολογική ρήξη - μολονότι εκδηλώθηκε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους - την είδαμε τόσο στο υπο-προλεταριάτο της Vucciria, όσο και στα φεστιβάλ των συνοικιών και προαστείων των μεγάλων πόλεων με την έκρηξη των neomelodici [Ναπολιτάνικο μουσικό στυλ που επιχειρεί να συνδυάσει τα παραδοσιακά τραγούδια με αφηγήματα από τον «μοντέρνο τρόπο ζωής» και τα «μοντέρνα ερωτικά ήθη»], αλλά και στην αστική τάξη της Λεωφόρου της Ελευθερίας [στο Παλέρμο - ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, όταν ζούσε εκεί το 1881-1982, την είχε αποκαλέσει «Champs-Élysées της Σικελίας»].

Alessandro Leogrande

Ιταλία, τίτλοι τέλους; Η απουσία της Αριστεράς συνιστά διαρκή απειλή για τη δημοκρατία

του Μάουρο Μποαρέλι
 

© Gli asini (τεύχ. 51, Μάιος 2018) - Mauro Boarelli: Elezioni 2018. Titoli di coda
 

Ας αρχίσουμε με έναν αριθμό. Είναι ένας αριθμός που μας βοηθάει να κατανοήσουμε της ανθρωπολογική μετάλλαξη της χώρας μέσω των εκλογικών αποτελεσμάτων, και είναι ένας αριθμός που μας φέρνει πίσω στην Ματσεράτα [Macerata στην περιφέρεια Μάρτσε της κεντρικής Ιταλίας]. Είναι μια αναγκαία επιστροφή. Στις προηγούμενες κοινοβουλευτικές εκλογές του 2013, στην μικρή αυτή επαρχιακή πρωτεύουσα με λίγο πάνω από σαράντα χιλιάδες κατοίκους, η [ακροδεξιά] Λέγκα είχε συγκεντρώσει 153 ψήφους, δηλαδή ένα ασήμαντο 0,61 %. Στις 4 Μαρτίου 2018 πήρε σχεδόν 5.000 χιλιάδες ψήφους, ανεβαίνοντας στο 21 % (δηλαδή σχεδόν 4 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον μέσο όρο σε εθνικό επίπεδο).

Από το περιοδικό © Gli asini