του Γιάκομπ Άουγκστάιν
© Der Spiegel - Jakob Augstein: Selbstgerechter Protest Die Vertrumpung der Welt, 26.01.2017
Τώρα αγανακτούν εναντίον του Τραμπ εκείνες οι ελίτ οι οποίες προετοίμασαν το έδαφος για την εκλογική επιτυχία του Τραμπ. Θα ήταν καλύτερο όλοι αυτοί να ρωτούσαν τον εαυτό τους: Τι κάναμε μέχρι χθές; Τι θα κάνουμε αύριο, άν ο Τραμπ ως πρόεδρος επιτύχει τους στόχους του;
Tην παγκοσμιοποίηση δεν τη βλέπουμε μόνον στην οικονομία. Έχει παγκοσμιοποιηθεί και η αγανάκτηση. Ομοφυλόφιλοι, γυναίκες, δημοσιογράφοι, κάτοικοι των μεγαλουπόλεων, πανεπιστημιακοί καθηγητές όλων των χωρών - όλοι έχουν ενωθεί κατά του Ντόναλντ Τραμπ! Τώρα όλοι αυτοί παίρνουν μέρος στο Black-lives-matter+occupy+women's-march. Πού ήταν όμως η διαμαρτυρία τους όταν χτίζονταν τα θεμέλια του οικοδομήματος «εκλογική επιτυχία Τραμπ»; Η φιλελεύθερη κοινωνία απέτυχε πικρά στα ζητήματα του παρελθόντος. Και δεν έχει απάντηση στο πιο σημαντικό ερώτημα του μέλλοντος: Τι θα κάνει, αν αποδειχτεί επιτυχής και η προεδρία Τραμπ;
Η τραγουδίστρια Μαντόννα είναι τόσο θυμωμένη για τον νέο πρόεδρό της, ώστε ονειρεύεται «να ανατινάξει τον Λευκό Οίκο στον αέρα». Έτσι ακριβώς το είπε. Ούτε ο ίδιος ο Τραμπ δεν λέει τέτοιες βλακείες. Στην πορεία των γυναικών στην Ουάσιγκτον η Μαντόννα και όλες οι γυναίκες με τα ροζ σκουφιά ούρλιαζαν από την ολόψυχη οργή τους. Όμως, την εποχή που τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης διανέμονταν με άδικο τρόπο, την εποχή που
οι εργαζόμενοι έχαναν τις δουλειές τους και οι οικογένειές τα σπίτια
τους, πόσο δυνατά ακουγόταν η διαμαρτυρία;
Άν σε ενοχλεί για πρώτη φορά η αδικία μόνον όταν βλέπεις να έχει επιπτώσεις σε σένα τον ίδιο, αυτό ονομάζεται αυταρέσκεια.
Οι αστές γυναίκες, οι δημοσιογράφοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, οι καλλιτέχνες, όσοι διαμαρτύρονται τώρα εναντίον του Τραμπ, στο παρελθόν ήταν οι κερδισμένοι, οι επωφελημένοι από ένα σύστημα που φρόντιζε για τα δικαιώματα, την ώρα που αδιαφορούσε παντελώς για την δικαιοσύνη.
Οι αστές γυναίκες, οι δημοσιογράφοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, οι καλλιτέχνες, όσοι διαμαρτύρονται τώρα εναντίον του Τραμπ, στο παρελθόν ήταν οι κερδισμένοι, οι επωφελημένοι από ένα σύστημα που φρόντιζε για τα δικαιώματα, την ώρα που αδιαφορούσε παντελώς για την δικαιοσύνη.
«Flyover states» αποκαλούν στις ΗΠΑ το εκτεταμένο εσωτερικό της χώρας [τις μεσόγειες πολιτείες που βρίσκονται μακριά από τους δύο ωκεανούς], στο οποίο χρωστά την εκλογή του ο Τραμπ. Τα αεροπλάνα τις προσπερνούν, απλά και μόνον πετούν από πάνω τους, ακολουθούν το δρόμο που ενώνει τις δύο ακτές· εκεί στις ακτές αυτές, του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, ζεί η φιλελεύθερη κοινωνία. Αυτό δεν είναι αποκλειστικά και μόνον αμερικανικό φαινόμενο: Σε όλο τον Δυτικό κόσμο, τα προηγούμενα χρόνια, το πλήθος των αποκλεισμένων και ηττημένων περιοριζόταν μόνον στο να παρατηρεί από πίσω και εξ αποστάσεως τα «συμπυκνώματα ατμών» που άφηνε πίσω του το «αεροπλάνο» της παγκοσμιοποίησης.
Αυτό που έρχεται ως απάντηση είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο δισεκατομμυριούχος που φορά τώρα το ένδυμα του Τριβούνου του Λαού [το αξίωμα του Τribunus plebis στην αρχαία Ρώμη είχε ως ρόλο ένα είδος υπεράσπισης των πληβείων, του λαού]. Είναι
η απόδειξη ότι ισχύει ένας νόμος ζοφερός: Στις κρίσεις του ο καπιταλισμός γεννά τον
φασισμό και η δημοκρατία όχι μόνον στέκεται αδύναμη απέναντί του, αλλά και του προετοιμάζει τον
δρόμο. Αυτός ο άνθρωπος δεν ανέβηκε στην εξουσία με πραξικόπημα. Εξελέγη δημοκρατικά.
Το γεγονός ότι ο κόσμος όλος μετατρέπεται σε γήπεδο βολικό για το παιχνίδι των Τραμπ είναι η τραγωδία της εποχής μας. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν διδασκόμαστε. Η παρανόηση συνεχίζεται, ο διχασμός γίνεται βαθύτερος.
Στην εφημερίδα New York Times ένας γλωσσολόγος χλευάζει το απλοϊκό λεξιλόγιο που επιλέγει ο νέος πρόεδρος· ο Τραμπ μόνον «λέει», δεν «ομιλεί». Αυτή η ανόητη αλαζονεία είναι μια απόδειξη της δικής του αφασίας. Τέτοιοι φιλελεύθεροι δεν έχουν τίποτε περισσότερο να πουν στους αποκλεισμένους, σ' αυτούς που εκλέγουν τους Τραμπ και Σία.
Το γεγονός ότι ο κόσμος όλος μετατρέπεται σε γήπεδο βολικό για το παιχνίδι των Τραμπ είναι η τραγωδία της εποχής μας. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν διδασκόμαστε. Η παρανόηση συνεχίζεται, ο διχασμός γίνεται βαθύτερος.
Στην εφημερίδα New York Times ένας γλωσσολόγος χλευάζει το απλοϊκό λεξιλόγιο που επιλέγει ο νέος πρόεδρος· ο Τραμπ μόνον «λέει», δεν «ομιλεί». Αυτή η ανόητη αλαζονεία είναι μια απόδειξη της δικής του αφασίας. Τέτοιοι φιλελεύθεροι δεν έχουν τίποτε περισσότερο να πουν στους αποκλεισμένους, σ' αυτούς που εκλέγουν τους Τραμπ και Σία.
Ακλόνητοι, παρά τα συμβαίνοντα, συνεχίζουμε να εξυμνούμε με ενθουσιασμό την φιλελεύθερη δημοκρατία και τον σπουδαίο ρόλο
των Μέσων Ενημέρωσης, λες και η αποτυχία της δημοκρατίας και των Μέσων Ενημέρωσης δεν είναι ολοφάνερη εδώ και πολύ καιρό.
Στην Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung ο Στέφαν Νιγκεμάγιερ (Stefan Niggemeier) μας κάλεσε όλους να αμυνθούμε ενάντια στην πραγματικότητα.
Όταν έχεις απέναντι ως αντίπαλο την πραγματικότητα, ο εμπαιγμός, η χλεύη είναι αδύναμο όπλο. Ο Τραμπ δήλωσε ότι θα ανακαινίσει «δρόμους, γέφυρες, σήραγγες, αεροδρόμια, σχολεία και νοσοκομεία» και θα δημιουργήσει εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. «Θα γίνω ο μεγαλύτερος παραγωγός θέσεων εργασίας που δημιούργησε ποτέ ο Θεός». Και οι φιλελεύθεροι γέλασαν: Το χέρι του Θεού στην αγορά εργασίας; Το γέλιο θα πρέπει γρήγορα να τους κάθησε στο λαιμό, όπως και η αγανάκτησή τους. Ο χρηματιστηριακός δείκτης Dow Jones ξεπέρασε το ιστορικό υψηλό των 20.000.
«Δεν πρέπει», έγραψε ο δημοσιογράφος [FAS - Stefan Niggemeier, Die neue Norm, 22.01.2017], «αυτός ο πρόεδρος να μας γίνει οικείος· δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να αλλάξει τις ιδέες μας για το τι είναι κανονικότητα».Τι θλιβερή συμβουλή! Το έδαφος από το οποίο φύτρωσε η επιτυχία του Τραμπ ήταν οι «δικές μας» ιδέες περί κανονικότητας. Εμείς φταίμε.
Όταν έχεις απέναντι ως αντίπαλο την πραγματικότητα, ο εμπαιγμός, η χλεύη είναι αδύναμο όπλο. Ο Τραμπ δήλωσε ότι θα ανακαινίσει «δρόμους, γέφυρες, σήραγγες, αεροδρόμια, σχολεία και νοσοκομεία» και θα δημιουργήσει εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. «Θα γίνω ο μεγαλύτερος παραγωγός θέσεων εργασίας που δημιούργησε ποτέ ο Θεός». Και οι φιλελεύθεροι γέλασαν: Το χέρι του Θεού στην αγορά εργασίας; Το γέλιο θα πρέπει γρήγορα να τους κάθησε στο λαιμό, όπως και η αγανάκτησή τους. Ο χρηματιστηριακός δείκτης Dow Jones ξεπέρασε το ιστορικό υψηλό των 20.000.
 |
| Washington, 20.1.2017, λίγο πριν αρχίσει η τελετή της ορκομωσίας (© FAZ) |
Επιλογή πρόσφατης αρθρογραφίας του J. Augstein: Im Zweifel links (Der Spiegel - γερμανικά)
J. Augstein (Der Spiegel - γερμανικά): Δύο εβδομάδες προεδρίας Τραμπ. O χαμηλόφωνος λυγμός της δημοκρατίας. Ο Τραμπ μετατρέπει το πολίτευμα των ΗΠΑ σε δικτατορικό
Μάρτσελ Φράτσερ: Οι ελίτ κλείνουν τα μάτια για να μη δούν την πραγματικότητα. Και η πολιτική, αντί επανόρθωσης, στηρίζει λάθος κοινωνικές ομάδες
Ντάνι Ρόντρικ: Παγκοσμιοποίηση και οικονομολόγοι - Μυστικά και ψέματα και πυρομαχικά για τους βαρβάρους
Άλμπρεχτ φον Λούκε: Η φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία και η «πολιτισμική» Αριστερά της γενιάς του '68 απέτυχαν - Η εκλογή Τραμπ ορόσημο αλλαγής εποχής
Κεμάλ Ντερβίς: Χρειάζονται αναδιανεμητικές πολιτικές. Άν δεν χάσουν μέρος του πλούτου οι πλούσιοι, είναι αδύνατο να στηριχτούν οι ασθενέστεροι
Ζίγκμουντ
Μπάουμαν: «Τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερης πολιτικής τούς έστρωσαν το δρόμο» - Το «κατεστημένο» είναι τώρα ιδανικός εχθρός για επίδοξους ισχυρούς ηγέτες
Νάνσυ Φρέιζερ: Το τέλος του «προοδευτικού» νεοφιλελευθερισμού
Μαρκ Μαζάουερ: Μεσοπόλεμος, φασισμός και κρίση των δημοκρατικών θεσμών σήμερα. Διαφορές και εντυπωσιακοί παραλληλισμοί
Βόλφγκανγκ Κοβάλσκυ: Το επόμενο τρόπαιο της Άκρας Δεξιάς θα είναι η Γαλλία; Η πανουργία των δεξιών λαϊκιστών και η ανοησία της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς
Τζέϊμς Σήτον: Ερμηνεύοντας την πολιτισμική αποτυχία του φιλελευθερισμού: Το δώρο που μας χάρισε ο Christopher Lasch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου