Χθες κερδισμένοι, σήμερα απογοητευμένοι που απωθούν την αποτυχία. Μεταδοτική δυσθυμία απλώνεται στη χώρα

1. Φόροι, φόροι...  Δηλαδή: Λίγοι φόροι τότε, στην άνοδο, πολλοί φόροι τώρα, στην πτώση

To φορολογικό αδιέξοδο, που τόσο συχνά επισημαίνουν σχολιαστές στα ΜΜΕ, είναι απλά μια ψηφίδα του όλου αδιεξόδου. Και ασφαλώς δεν είναι η μεγαλύτερη. Η μακράν μεγαλύτερη είναι ασυζητητί η ανεργία. Αλλά ποιός νοιάζεται στη χώρα αυτή για τους συνήθης προμηθευτές του εμπορεύματος που λέγεται εργασία, ιδιαίτερα όταν επιχειρούν να το πουλήσουν στην αγορά του ιδιωτικού τομέα;
Εν πάσει περιπτώσει, το αδιέξοδο ως όλον μπορεί να συνοψισθεί με δυό σημεία: ως αποτυχημένο Κοινωνικό συμβόλαιο και αποτυχημένο παραγωγικό μοντέλο. Αποτυχημένα ήταν και τα δύο πολύ προ της κρίσης. 'Ομως η κρίση έβγαλε την αποτυχία από τη λανθάνουσα κατάσταση και την εξέθεσε σε κατάσταση ολοφάνερης «λαμπρότητας». Ποιοί την βλέπουν όμως καταπρόσωπο; Ποιοί αντέχουν να την αντικρύσουν με την αληθινή της μορφή, ως την αποτυχία που συνέβη πραγματικά στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής περιόδου;
Ακραία εκδήλωση, μετά το 2010, είναι το πώς κατανέμονται τα βάρη της κρίσης στις διαφορετικές ομάδες της κοινωνίας.

Πετάει η γάτα, όταν πεθάνει... Όπως ο μισθωτός με μπλοκάκι, τώρα άνεργος, 

δηλαδή νεκρός ως μισθωτός, φορολογείται τεκμαρτώς

Παράδειγμα είναι η λογική της κατανομής των βαρών της κρίσης που διέπει τις ετυμηγορίες του Μισθοδικείου, του Ελεγκτικού Συνεδρίου και άλλων οργάνων της δικαστικής εξουσίας, με αλλοίθωρες συνταγματικές ερμηνείες που παρακάμπτουν τις πρωτεύουσες επιταγές της ισονομίας και αναλογικότητας: Συστηματικά, από την αρχή, συνεργώντας με την πολιτική τάξη, προστατεύουν τους λειτουργούς πάσης φύσεως του βαθέως κράτους, άρα - λόγω μηδενικού αθροίσματος των δαπανών - ρίχνουν στον Καιάδα, πρώτους-πρώτους, τους συνήθεις εργαζόμενους.
Αυτή η ασύμμετρη ανισοκατανομή των βαρών συμπαρασύρει και τους ελεύθερους επαγγελματίες, είτε πραγματικούς είτε συγκαλυμμένους μισθωτούς («μπλοκάκια»), αλλά και άλλους, με το απολύτως παράλογο φορολογικό και ασφαλιστικό μοντέλο, όπως σωστά επισημαίνεται.
Η «ψηφίδα» της φορολόγησης τοποθετήθηκε σε λάθος θέση και έχει λάθος χρώμα, γιατί όλο το «ψηφιδωτό» ήταν και είναι ένα μεγάλο λάθος. Και αυτό που αποκαλείται φορολογικό αδιέξοδο, είναι (ή θα έπρεπε να είναι, από πολλά χρόνια πριν) απολύτως αναμενόμενο. Κάποιοι παλιότεροι που δεν είχαν τόσο βραχεία ιστορική και κοινωνική μνήμη όσο οι τωρινές γενιές, το ήξεραν πολύ καλά: ¨Οταν βλέπεις συνεχή «μικρά» λάθη - από το 2010 μέχρι το 2016, τότε ψάξε για τη «μητέρα όλων των λαθών». Ή παραφράζοντας τα λόγια κάποιου σοφού, «δεν μπορεί να υπάρξει σωστό μέσα σε κάτι που ολόκληρο είναι λαθεμένο».

2. Οι νέοι ευρωσκεπτικιστές κάνουν πιο αδύναμο το εθνικό κράτος.

Αν, όπως προτείνεται, λαοί και κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ επιλέξουν μια διάλυση του (ατελώς και πρόχειρα οικοδομημένου) ευρωπαϊκού «οικοδομήματος», και ασχοληθεί ο καθείς με «τα του οίκου του» (δηλαδή, στην πραγματικότητα, με τα του δωματίου 2,5x2,5 «Γερμανία», του χώλ 0,8x1,2 «Ελλάδα» και ούτω καθεξής), ας προετοιμαστούμε να κάνουμε πλαστική χειρουργική επέμβαση για σχιστά μάτια, να αντικαταστήσουμε τον Αριστοτέλη με τον Κομφούκιο, τον Ιησού με τον Βούδα. Και ω του θαύματος, ο πλανήτης μετά θα είναι όλος «δικός μας».
Οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος μόνο του, ακόμη και το μεγαλύτερο και πλουσιότερο, μπροστά στους γίγαντες Κίνα και ΗΠΑ, ή και την ανερχόμενη Ινδία, είναι μικρό κράτος και πολύ μικρή δύναμη, οικονομική και πολιτική. Κράτος - νάνος, αλλά με μέσο επίπεδο κοινωνικής διαβίωσης πολύ υψηλότερο σε σύγκριση με τους ανερχόμενους γίγαντες. Η πρόταση της αποδιάρθρωσης της Ένωσης είναι πρόταση για μικρή αδύναμη Ευρώπη και για πολύ μικρές, εξαιρετικά αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες. Μοιάζει με απόπειρα επιστροφής στην Ευρώπη της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας.
Η περίοδος αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (1950-1960), κατά την οποία οι δυτικές ευρωπαϊκές χώρες ήταν μόνο «πίσω αυλή» και πάρκινγκ του μεγάλου παγκόσμιου αφέντη ΗΠΑ (και του αρχι-υπηρέτη του Ηνωμένο Βασίλειο), ενώ οι ανατολικές οικόπεδο εκτός σχεδίου του άλλου παγκόσμιου αφέντη ΕΣΣΔ, θα έπρεπε να είναι προειδοποίηση και παράδειγμα προς αποφυγήν. Πόσο μάλλον τώρα: Οι μεγάλοι αφέντες του κόσμου είναι προς το παρόν πάλι δύο, όμως αύριο ίσως θα είναι τρείς ή τέσσερις, και όλοι εξωευρωπαϊκοί.
Οι απανταχού της ηπείρου μας αντι-ενωσιακοί, αντι-φεντεραλιστές και ευρωσκεπτικιστές, τη ζοφερή εποχή του '50 και του διπολισμού, δυστυχώς, δεν την βλέπουν σήμερα ως κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολλοί από τους αντι-ενωσιακούς και ευρωσκεπτικιστές, στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αυτό ακριβώς νοσταλγούν: Θα ήθελαν να έμεναν εσαεί πιστοί υπηρέτες των ΗΠΑ και της πάλαι ποτέ «θαλάσσιας δύναμης» Βρετανίας (της ζαλισμένης και με μόνιμη ναυτία εδώ και μερικές δεκαετίες).
Σεβαστές οι νοσταλγίες και ανθρώπινη η προσκόλληση σ' ένα παρελθόν που κάποιοι το αγάπησαν πολύ και εξακολουθούν να το αγαπούν περισσότερο από το παρόν. Ξεχνούν όμως οι αντι-ενωσιακοί ευρωσκεπτικιστές (κυρίως η δεξιά τους παραλλαγή) ότι και οι ΗΠΑ είναι σε πορεία αποδρομής - ή αναπροσανατολισμού - από τον Ατλαντικό προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Και κυρίως ξεχνούν ότι το ανερχόμενο αφεντικό που θα επωφεληθεί περισσότερο από την αποδόμηση της ΕΕ σήμερα λέγεται Κίνα.
Τελικά, η πραγματική επίδραση του σύγχρονου δεξιού - αλλά και του χρήσιμου στον πρώτο, του κουφιοκέφαλου «αριστερού» - ευρωσκεπτικισμού, είναι μια τυπική και ακραία εκδήλωση της πανταχού παρούσας ετερογονίας των σκοπών ή εκείνου του φαινομένου που αποκαλούσε ο γερο-Χέγκελ «πανουργία του Λόγου». Οι δεξιοί αντι-ενωσιακοί ή ευρωσκεπτικιστές θέλουν (ή, κατά δήλωσή τους θέλουν) να ενδυναμώσουν τα μεμονωμενα ευρωπαϊκά έθνη, αλλά στην πραγματικότητα, κάνουν με επιμονή και τέχνη αυτό που οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερη αποδυνάμωση αυτών των μεμονωμένων εθνών.
Τίποτε το ασυνήθιστο: Και ο καλύτερος αμυντικός, κάποτε το βάζει το αυτογκόλ. 

3. Περί «ηθικών πλεονεκτημάτων»

Συνήθως ξεχωρίζουν και ταξινομούν όσους ανήκουν στις ελίτ - όχι μόνον στις πολιτικές ελίτ ή των μεγάλων «πορτοφολιών», αλλά και στις παρατρεχάμενές τους - ανάλογα με τις κομματικές τους προσκολλήσεις.
Αυτό δεν έχει νόημα: Για όποιον είναι αχόρταγος, «τα πάντα ρεί». Τέτοιοι χαρακτήρες, σε όποιον και να ήταν προσκολλημένοι προχθές, χθές ή σήμερα το πρωί, όποιον και να υποστηρίζουν σήμερα το μεσημέρι - τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή ο,τιδήποτε άλλο, ή τίποτε - ένα κοινό και σταθερό χαρακτηριστικό έχουν: Ανήκουν στους μόνιμους κερδισμένους της μεταπολιτευτικής περιόδου και αύριο το πρωί θα είναι εκεί όπου το προσωπικό συμφέρον θα τους καλέσει. Σε προσωρινή θέση, όπως πάντα, με σταθερές και μόνιμες προσδοκίες, όπως πάντα.
Πολλά τα παραδείγματα της προσήλωσης στο βασικό στόχο του άπληστου, με εργαλείο την ακραία και κραυγαλέα ή την πιο σεμνή και μετριόφρονα πολιτική ευκινησία. Η σημερινή κυβερνώσα παράταξη δεν εξαιρείται καθόλου ως προορισμός των μονίμως κερδισμένων. 

Οι μονίμως διορισμένοι και μονίμως κερδισμένοι υπάρχουν επειδή υπάρχουν μονίμως αγνοημένοι και ηττημένοι. Παντού στον κόσμο. Αλλά σε κοινωνίες «παρεΐστικες» που συντηρούνται αμετάβλητες από κομματικά και διοικητικά συστήματα ακραίας ευνοιοκρατίας και παρεοκρατίας, όπως της χώρας μας, το να λές ότι καταπολεμάς τις ορδές αρουραίων με την αγιαστούρα  του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς (ή της Δεξιάς, ή άλλου πράγματος), αντί να καλείς τη «γάτα» (προτάσεις και διαβούλευση στην κοινωνία για άλλο Κοινωνικό συμβόλαιο, συν τη μακρά διαδικασία μεταρρυθμίσεων για άλλο παραγωγικό μοντέλο), είναι και αυτό ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που παίζεται στην καμπούρα των αγνοημένων και ηττημένων.

Ουαί τοις ηττημένοις, λοιπόν.
Όμως είναι κρίμα και γίνεται κάποτε αναποτελεσματικό, το να μεταμορφώνεται η ανάγκη σε φιλοτιμία: Η «τσιριχτή» πολιτική κριτική εναντίον των παλιών όντως κάκιστων κυβερνώντων πολιτικών και κομμάτων, λειτουργούσε για αρκετούς ως πιστοποιητικό «ηθικού πλεονεκτήματος» το 2012, ίσως και το 2014. Όχι πια, τώρα.

Αλλά και γενικά, ένα είναι σίγουρο: ηθικό πλεονέκτημα μπορούν να έχουν (ή να μην έχουν, ή να το έχουν με αρνητικό πρόσημο) τα άτομα, οι χαρακτήρες. Όχι τα κόμματα ή οι πολιτικο-κοινωνικές συνομοταξίες.

Γ. Ρ.  

Συστημικός παρασιτισμός*, μάχες με ανεμόμυλους - oι «κερδισμένοι της Μεταπολίτευσης» οδηγούν όλοι μαζί το κάρο πιο βαθειά στη χαράδρα

Χρίστος Αλεξόπουλος, δύο άρθρα που βρίσκουν το κέντρο του στόχου: 
Πολιτική και κοινωνική μυθοπλασία  ↔  Πολιτικός και κοινωνικός εκφυλισμός