Η Ιταλία ακολουθεί το ρεύμα που επικρατεί σε Ευρώπη και Αμερική (βλ. ΗΠΑ και τώρα Βραζιλία). Αλλά σε μια πτυχή του φαινομένου «στροφή δεξιά, μαρς!», έβαλε τα γυαλιά στους άλλους δεξιόστροφους: Έχει κυβέρνηση συνεργασίας προ-φασιστών και μετα-φασιστών. Οι «Πεντάστεροι» είναι φασίστες σε προνηπιακή κατάσταση, και φυσικά ως βρέφη δεν γνωρίζουν ακόμη τι είναι - ας ελπίσουμε ότι δεν θα μεγαλώσουν. Ενώ η συνεταίρος τους, η «Λέγκα», αξιοποιεί την τοπική παράδοση του Μουσολινισμού και την μετεξελίσσει σε κάτι πιο «σύγχρονο», που περιλαμβάνει ένα καμουφλαρισμένο σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, όπως φορολογικές απαλλαγές για πλούσιους, ενιαίο συντελεστή φορολογίας (flat tax) 15 %, περικοπές στις δαπάνες παιδείας και υγείας, το γνωστό και από αλλού, τυπικά νεοφιλελεύθερο κλείσιμο του ματιού στις επιλεγμένες «δυναμικές» και άκρως καταναλωτικές μερίδες των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων οι οποίες είναι και ο κορμός της εκλογικής πελατείας της κτλ.
Η «Λέγκα» έχει την ίδια σχέση με τον παραδοσιακό ιταλικό φασισμό που έχει ο μεταμοντερνισμός με την νεωτερικότητα και με τον Διαφωτισμό: Απαρνείται τον Μουσολίνι και τον φασισμό του - ακόμη και με την Εγελιανή σημασία (Aufhebung) - για να κάνει πράξη τα πιο διεστραμμένα χαρακτηριστικά τους. Ο ίδιος ο αρχηγός τους Ματέο Σαλβίνι έχει κάτι το έντονα Μουσολινικό στο στυλ του και στην πολιτική του.
 |
| Ο Matteo Salvini της Λέγκα, κεφάτος στο Κρεμλίνο με τον Πούτιν στο μπλουζάκι |
Συνεργώντας, οι δυό μαζί, «Λέγκα» και «Πεντάστεροι», μπορούν να μιλούν πειστικά στα ανασφαλή για το μέλλον μεσαία και και μικρομεσαία στρώματα των Ιταλών ψηφοφόρων με λόγο αντίστροφο από εκείνο τον παλιό προφητικό, του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.
«Για μας», έλεγε ο Μπερλινγκουέρ το 1977, «η λιτότητα είναι μέσο για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του και να θέσουμε τις βάσεις για την υπέρβαση ενός συστήματος, που έχει εισέλθει σε διαρθρωτική και όχι κυκλική κρίση. Ένα σύστημα, του οποίου χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι η σπατάλη και η υπερβολή, η έκρηξη της ιδιαιτερότητας και του ατομικισμού, ο πιο άγριος, ο πιο απερίσκεπτος καταναλωτισμός».
Αντίθετα, οι Λεγκάνοι του Σαλβίνι και οι Πεντάστεροι, συνεργαζόμενοι υπόσχονται σ΄ αυτούς τους ανασφαλείς πολίτες της εποχής της κρίσης, ότι η Ιταλία μπορεί να συνεχίσει τον γνωστό περπατημένο δρόμο του χθές, χωρίς να αλλάξει. Εν ανάγκη έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ή με το να την διαλύσουν αυτοί.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο (μαζί με άλλους), δηλαδή επειδή είναι τέντζερης και καπάκι, έφτασαν να κερδίσουν μαζί την πλειοψηφία όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και συμφώνησαν να σχηματιστεί στην Ιταλία αυτό το κυβερνητικό σχήμα, και όχι άλλο. Ταιριάζουν και αλληλοσυμπληρώνονται: Οι μέν ανατρέχουν στις «αθώες» ρίζες του Μουσολινισμού - όταν οι φασίστες φορούσαν τη λεοντή του «φιλολαϊκού» ριζοσπάστη και ήταν κυριολεκτικά σοσιαλ-φασίστες. Οι δε Λεγκάνοι εκμοντερνίζουν τον φασισμό: Είναι ο ταιριαστός νέος φασισμός της εποχής των αντι(«Κοινωνικών») Δικτύων.
Οι πρόσφατες μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας Ιταλών μαθητών και φοιτητών για τις περικοπές στην παιδεία, στις οποίες κάηκαν ομοιώματα των ηγετών της Λέγκα και του Κινήματος Πέντε Αστέρων Σαλβίνι και Ντι Μάιο με το σύνθημα «εμείς θέλουμε να αλλάξει η Ιταλία», ρίχνουν μιαν αχτίδα ελπίδας στο μελανόφαιο ιταλικό πολιτικό τοπίο.
Γ. Ρ.
Alessandro Leogrande: Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ το 1997 εναντίον του καταναλωτισμού (Lo Straniero, Νοέμβριος 2010)Alessandro Leogrande: Παρακμή της Ιταλίας, γεροντική φάση του Μπερλουσκονισμού (Gli asini, Δεκέμβριος 2017)
Wolfgang Münchau: Η Ιταλία μάς δείχνει πώς πεθαίνει η φιλελεύθερη δημοκρατία
Mauro Boarelli: Ιταλία, τίτλοι τέλους; Η απουσία της Αριστεράς συνιστά διαρκή απειλή για τη δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου