Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

Zbigniew Preisner: Song For The Unification of Europe (από την Α' Επιστολή προς Κορινθίους του Αποστόλου Παύλου, ερμηνεία Elżbieta Towarnicka - video)

Από την μουσική που έγραψε για την Μπλε Ταινία της τριλογίας «Τρία χρώματα» («Trois Couleurs: Bleu») του σπουδαίου Πολωνού σκηνοθέτη Κσιστόφ Κεσλόφσκι (Krzysztof Kieślowski, 1941-1996), ο επίσης Πολωνός συνθέτης Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ (το πραγματικό του όνομα είναι Zbigniew Antoni Kowalski).
Το «Τραγούδι για την Ένωση της Ευρώπης» έχει ως βάση το απόσπασμα από την Α' Επιστολή προς Κορινθίους του Αποστόλου Παύλου που αναφέρεται στις τρεις σημαντικότερες αρετές (πίστις, ελπίς, αγάπη) και ιδίως στην «μείζονα των τριών», την αγάπη. Το ερμηνεύει η υψίφωνος Elżbieta Towarnicka
 
[13.1] ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. [13.2] καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι. [13.3] κἂν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
[13.4] ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, {ἡ ἀγάπη} οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, [13.5] οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, [13.6] οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· [13.7] πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
[13.8] ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται. [13.9] ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· [13.10] ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. [13.11] ὅτε ἤμην νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλογιζόμην ὡς νήπιος· ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. [13.12] βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾽ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. [13.13] νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
(Αποστόλου Παύλου: Α' Επιστολή προς Κορινθίους, ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

Ο Παύλος συνέταξε την πρώτη προς Κορινθίους επιστολή στην Ελληνιστική Κοινή (την τότε «δημοτική» μορφική εξέλιξη της της αρχαίας ελληνικής γλώσσας), στην οποία γράφτηκαν και τα Ευαγγέλια), ενώ βρισκόταν στην Έφεσο, μεταξύ των ετών 53-55 μ.Χ. Σκοπός του ήταν να συμβάλει στην αντιμετώπιση προβλημάτων που είχαν ανακύψει στην παλαιοχριστιανική εκκλησία της Κορίνθου, καθώς και να απαντήσει σε ερωτήματα που του είχαν απευθύνει οι Κορίνθιοι με επιστολή τους. Ως προς την ρητορική μορφή, ακολουθεί τους κανόνες της κλασικής ελληνικής επιστολογραφίας, έχει όμως επίσης δεχτεί την επίδραση των διατριβών (έργων που αποτύπωναν σε γραπτή μορφή το περιεχόμενο προφορικών ρητορικών πραγματειών και έφεραν την σφραγίδα της κυνικής και στωικής φιλοσοφίας).

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Ουώλλας Στήβενς, δυό χειμωνιάτικα ποιήματα: Ο Άνθρωπος του Χιονιού / 13 Τρόποι να κοιτάς ένα Κοτσύφι

 
One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;

And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter

Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,

Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place

For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.
 
Δάσος Κουρί, Ασβεστοχώρι

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Πολιτισμικός εμφύλιος πόλεμος των μεσαίων τάξεων, αυταπάτες των φιλελεύθερων, η διέξοδος: Στρατηγική κοινωνικών αγώνων για αναγνώριση και αναδιανομή

του Μαρκ Ζάξερ
 
© International Politics and Society - Marc Saxer: The Liberal Delusion, 26.11.2018 / στη γερμανική γλώσσα / Αναδημοσίευση: Social Europe - The Liberal Delusion, 3.12.2018

Το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε τους δεξιούς λαϊκιστές χρησιμοποιώντας ως όπλο την ηθική αγανάκτηση είναι αυταπάτη. Στην πραγματικότητα, το μόνο που καταφέρνουμε έτσι, είναι να τους ενισχύουμε. Είναι καιρός, οι προοδευτικές δυνάμεις να διώξουν από πάνω τους τον ηθικό πανικό τους, να επιστρέψουν στη συζήτηση περί στρατηγικής και πολιτικής και να δούν την πολιτική αλλαγή ως καρπό συνδυασμένων κοινωνικών αγώνων για αναγνώριση και για αναδιανομή.
 
Η ιδέα ότι πρέπει να κρατάμε άκαμπτη στάση εναντίον του δεξιού λαϊκισμού είναι διαδεδομένη. Ωστόσο, όλα τα αντι-λαϊκιστικά hashtags στο Twitter, όλες οι δημόσιες εκκλήσεις χωρίς πραγματικούς παραλήπτες και όλες οι συναυλίες καλής θέλησης των τελευταίων ετών δεν έχουν συνεισφέρει καθόλου σε μια ανακοπή της ανόδου του. Είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε μια πιο αποτελεσματική στρατηγική και ότι η πορεία για να την εφεύρουμε έχει ως αρχή μιαν απλή ερώτηση: Στην πράξη, ποιανών τις αξίες υπερασπιζόμαστε;
Ο
αγώνας ενάντια στην άκρα Δεξιά δεν θα κερδηθεί ποτέ, όσο διεξάγεται υπό την μορφή πολιτισμικού ταξικού αγώνα. Η γραμμή αυτού του [πολιτισμικού] μετώπου περνά ανάμεσα από ομάδες των μεσαίων τάξεων· και γι' αυτόν τον λόγο - ακόμη και στην δική μας εποχή της ακραίας κοινωνικής ανισότητας - η συζήτηση εστιάζει σε ζητήματα ηθικής και ταυτότητας και όχι σε ζητήματα κατανομής του πλούτου. 

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Λέξεις και φράσεις (και μερικές προσωπικότητες) που στοίχειωσαν το 2018 - Μέρος Α'

Ριχάρδος ο Χρυσόκαρδος και οι άλλοι Χρυσοδάκτυλοι. Και οι σωματοφύλακές τους
Ποιοί και πότε νομοθέτησαν το ρυθμιστικό (!) πλαίσιο αυτής της νέας ελληνικής «βιομηχανίας» που εμφανίστηκε και θέριεψε μετα το 2009; Καταρχήν υπάρχει ρυθμιστικό πλαίσιο; 
Η δικαστική εξουσία με τα όργανά της, αντί να ασχολείται με το σύννομο και τη συνταγματικότητα των περικοπών στις αποδοχές των μελών της (και στις αποδοχές άλλων μανδαρίνων του βαθέος κράτους), δεν θα έπρεπε, μεταξύ πολλών άλλων, να έχει ήδη ασχοληθεί - και αυτεπάγγελτα - με το σύννομο της λειτουργίας αυτών των «βιομηχανιών» και με τη συνταγματικότητα του νομοθετικού πλαισίου που τις διέπει;
Και πριν απ' όλα, δεν θα έπρεπε να έχει ερευνήσει άν υπάρχει ή όχι τέτοιο νομοθετημένο ρυθμιστικό πλαίσιο;
Ούτε καν κόβουν παραστατικά! Τουλάχιστον στις συνήθεις αγοραπωλησίες. Και πώς φορολογούνται;
Βρίσκουν και τα κάνουν. Ή, μάλλον, βρίσκουν βοήθεια και τα κάνουν
.
 
ΥΓ: Και επειδή ως αντίδραση και σε τέτοιες κριτικές μπορεί να ακουστούν από αρμόδια όργανα άλλα αντ' άλλων, άς είναι σαφή και τα εξής: Η εκτόξευση απειλών κατά δικαστικών ή εισαγγελικών λειτουργών από οποιονδήποτε και με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, είναι φυσικά απαράδεκτη σε δημοκρατικά πολιτεύματα. Το απαράδεκτο των απειλών ισχύει βέβαια για κάθε πολίτη, πόσο μάλλον για τους εν λόγω λειτουργούς.
Ωστόσο, οι διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης ανήκουν στη δημόσια σφαίρα. Επομένως, είναι αυτονόητο ότι υπόκεινται σε αξιολόγηση, κρίσεις, δημοκρατικό σχολιασμό και κατά περίπτωση σε πιθανό αντίλογο.
Αριστερά: Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (1157-1199)  - Δεξιά: Μανδαρίνος της τελευταίας Δυναστείας Τσινγκ (1644-1917)

Σαντάλ Μουφ και AWParis: «Κίτρινα γιλέκα»

Α. Μιλά η βελγίδα πολιτική επιστήμονας, θεωρητικός του λαϊκισμού, Σαντάλ Μουφ (συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα Libération: «Κίτρινα γιλέκα - αντίδραση στην έκρηξη των ανισοτήτων μεταξύ των υπερπλούσιων και των μεσαίων τάξεων», αγγλική μετάφραση Verso).
Σαφώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια «λαϊκιστική κατάσταση». Με αυτό εννοώ την δημιουργία ενός πολιτικού διαχωρισμού ανάμεσα σε «εκείνους που βρίσκονται κάτω», του «εμείς», του λαού αφενός, και αφετέρου εκείνους που βρίσκονται επάνω», της «κάστας» αφετέρου. Την κατάσταση αυτή την δημιουργεί η ανάδυση μιας σειράς αντιστάσεων εναντίον των 30 χρόνων ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος εγκαθίδρυσε ένα είδος μετα-δημοκρατίας. Χαρακτηριστικά αυτής της μετα-δημοκρατικής εποχής είναι μια κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης και μια κρίση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού συστήματος. Πρωτίστως, οι πολίτες αισθάνονται ότι δεν τους προσφέρονται πραγματικές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις για να επιλέξουν, δεν βλέπουν πια διαφορές μεταξύ κεντρο-δεξιάς και κεντρο-αριστεράς. Αμφιβάλλουν άν έχει νόημα να ψηφίζουν. Αυτό είναι ένα βαθύ ρεύμα κοινό σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Είναι αυτό που αποκαλώ «ψευδαίσθηση συναίνεσης». Οι άνθρωποι αισθάνονται εγκαταλλειμένοι, θέλουν να ακούγεται η φωνή τους [...] Είναι μια αντίδραση στην «ολιγαρχική μεταλλαγή» της κοινωνίας, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η έκρηξη των ανισοτήτων μεταξύ μιας ομάδας υπερπλούσιων και της μεσαίας κοινωνικής τάξης [...]

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Γιαν Ρόβνυ: Τί συνέβη στην ευρωπαϊκή Aριστερά; Μεταλλαγές στη δομή της οικονομίας και κοινωνίας, διακρατισμός, η κρίση μετά το 2008 ως καταλύτης

© European Politics and Policy (London School of Economics) - Jan Rovny : What Happened To Europe’s Left? / αναδημοσίευση: Social Europe, 22.02.2018
 
Το έτος 2017 ήταν «annus horribilis» για την ευρωπαϊκή Aριστερά. Στην Αυστρία, στη Γαλλία και στην Τσεχική Δημοκρατία, η Αριστερά έπαυσε να είναι κυβερνώσα και το ίδιο μπορεί να συμβεί στην Ιταλία σε λίγες εβδομάδες [όπως  και συνέβη]. Σήμερα μόνον η Πορτογαλία, η Ελλάδα, η Σουηδία, η Σλοβακία και η Μάλτα κυβερνώνται από την Αριστερά [αναφέρεται στα δεδομένα του τέλους του 2017]. Η πτώση του 2017 ήταν κατακόρυφη. Το Ολλανδικό Εργατικό Κόμμα, από περίπου 25 % των ψήφων έπεσε στο 6 %. Το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα από περίπου 30 % των ψήφων έχει τώρα 7 %. Οι Τσέχοι Σοσιαλδημοκράτες από το 20 % έπεσαν στο 7 %. Και το Τσεχικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα στην σχεδόν εκατονταετή ιστορία του.
Το να συνδέεται η αποτυχία της ευρωπαϊκής Αριστεράς με την πρόσφατη οικονομική ύφεση είναι ασφαλώς δελεαστική υπόθεση. Και πράγματι, στη διάρκεια αυτής της ύφεσης ή στον απόηχό της, πολλές αριστερές κυβερνήσεις (στη Βρετανία, στην Ισπανία, στη Δανία) καταψηφίστηκαν από τους εκλογείς. Αναμφισβήτητα, η ύφεση με το τεράστιο κοινωνικό της κόστος προκάλεσε πολλή εκλογική αστάθεια και άνοιξε μια πολιτική πύλη εισόδου σε ποικίλους λαϊκιστές ανταγωνιστές. Όμως θα ήταν αφελές να ισχυριστούμε ότι η οικονομική κρίση ήταν κάτι παραπάνω από καταλύτης αυτής της αλλαγής. Η κρίση ήταν ένας επιταχυντής που αύξησε την ταχύτητα εκδήλωσης των συνεπειών μιας διαρθρωτικής εξέλιξης, την οποία παρακολουθούμε εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.
Η αποδυνάμωση της πολιτικής Αριστεράς εκκολάπτονταν εδώ και πολύ καιρό. Σε μεγάλο βαθμό, την προκαλούν βαθιές διαρθρωτικές και τεχνολογικές αλλαγές που έχουν αλλάξει το πρόσωπο των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που έχουν αλλάξει τα οικονομικά μοντέλα της ηπείρου και που έχουν προσδώσει μια νέα δύναμη στις πολιτικές της ταυτότητας. Σ' αυτή τη διαδικασία, τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα [τα Σοσιαλδημοκρατικά και της «πέραν αυτών» Αριστεράς] έχουν χάσει όχι μόνον τον έλεγχο της βασικής πολιτικής τους αφήγησης, αλλά και μεγάλο μέρος των παραδοσιακών ψηφοφόρων τους. Το κυριότερο φαινόμενο που συνέβη με αυτούς τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους δεν είναι τόσο η απομάκρυνση από την Αριστερά, αλλά μάλλον η εξαφάνισή τους ως διακριτή κοινωνική ομάδα. 
Konrad Gesner (1516-1565): Nomenclator aquatilium animatum

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018

Ευρωπαϊκό μέλλον ως δυνητική πραγματικότητα - Πώς το καταστρέφουν οι πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστηκαν την ΕΕ

του Χρίστου Αλεξόπουλου
 
©Μεταρρύθμιση - Χρίστος Αλεξόπουλος: Ευρωπαϊκό μέλλον ως δυνητική πραγματικότητα, 2.12.2018
 
Είναι εύκολο για έναν ευρωπαίο πολιτικό και μάλιστα πρόεδρο μιας ισχυρής χώρας, όπως είναι ο Emmanuel Macron στη Γαλλία, να διαπιστώνει τις διαλυτικές τάσεις, που ευδοκιμούν αυτή την χρονική περίοδο στη Γηραιά Ήπειρο. Η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού και του εθνικιστικού λαϊκισμού αποτελούν απτά παραδείγματα αυτού του κινδύνου.
Με την ακολουθούμενη πρακτική από τις πολιτικές ηγεσίες των κρατών-μελών (της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης) και γενικότερα των κομμάτων, το ευρωπαϊκό μέλλον δεν αποκτά διαστάσεις δυνητικής πραγματικότητας σε βάθος χρόνου για τις κοινωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι πολίτες δεν είναι σε θέση να δεχθούν, ότι μπορεί προς το παρόν να μην είναι ορατή, αλλά στην προοπτική του χρόνου θα πραγματοποιηθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οποία εγγυάται την ασφαλή πορεία προς το μέλλον με ειρήνη και ευημερία χωρίς κοινωνικές ανισότητες.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

Η Σύνοδος Κορυφής G20: Η ώρα των «κακών»

του Ρόλαντ Νέλλες
 
© Der Spiegel - Roland Nelles: G20-Gipfel Die Stunde der bösen Buben, 1.12.2018
 
Η Σύνοδος Κορυφής G20 στο Μπουένος Άιρες μας δείχνει τί κακό προκαλεί στο σύνολο του κόσμου η πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ: Καθένας παλεύει μόνον για τον εαυτό του. Ανατέλλει μια χρυσή εποχή για τους απολυταρχικούς ηγέτες.
 
Η έναρξη της Συνόδου Κορυφής G20 στην Αργεντινή είναι ενδεικτική για την κατάσταση του κόσμου. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στέκεται χαμογελαστός ανάμεσα σε απολυταρχικούς ηγέτες όπως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ενώ από την εναρκτήρια τελετή απουσιάζει η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ εξαιτίας μιας βλάβης στο αεροσκάφος. Και ο Βλαντίμιρ Πούτιν ανταλλάσσει με ευχαρίστηση μια φιλική χειραψία με τον διάδοχο του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σάλμαν.
Οι «κακοί» είναι πανέτοιμοι να πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους. Αυτό είναι το μήνυμα του Μπουένος Άιρες. Eκείνοι που τάσσονται υπέρ μιας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων στην οποία έχει καίρια σημασία η ευημερία για τους πολλούς, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η δημοκρατία και η διεθνής συνεργασία, έχουν περιέλθει σε θέσεις άμυνας και υποχώρησης.
Κλονίζεται ο παλιός κόσμος, ο κόσμος των περασμένων δεκαετιών, αυτός που δομήθηκε για να αποτραπεί η επανάληψη μιας καταστροφής όπως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Φυσικά, αυτός ο κόσμος δεν ήταν ποτέ τέλειος, αλλά σε αυτόν τουλάχιστον, επιδιώκονταν και σωστοί στόχοι.
Τώρα επιστρέφουν τα παλιά τέρατα του παρελθόντος, ο εθνικισμός και ο απολυταρχισμός. Ο κανόνας είναι: Καθένας παλεύει μόνον για τον εαυτό του και επικρατεί ο ισχυρότερος.
Το μόνο που μετράει είναι οι γρήγορες «συναλλαγές».
 

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Άλλο η αισιοδοξία, άλλο η ελπίδα

«Λίγα λόγια ακόμη, για τις διδασκαλίες που δίνουν οδηγίες και μας λένε πώς θα 'πρεπε να είναι ο κόσμος: Γι' αυτά τα πράγματα, η φιλοσοφία έρχεται πάντοτε πολύ αργά. Ως σκέψη για τον κόσμο, εμφανίζεται μόνον σε χρόνο που η πραγματικότητα έχει ολοκληρώσει τη διαδικασία του σχηματισμού της και έχει ήδη συμπληρωθεί. Αυτό που διδάσκει η ιδέα, το δείχνει αναγκαστικά και η ιστορία, διότι το ιδεατό εμφανίζεται απέναντι στο πραγματικό μόνον όταν έχει ωριμάσει η πραγματικότητα· και έχοντας πια συλλάβει την ουσία του, αναδομεί αυτόν τον ίδιο τον πραγματικό κόσμο με τη μορφή μιας πνευματικής επικράτειας. Όταν η φιλοσοφία χρωματίζει με γκρίζο χρώμα πάνω σε γκρίζο φόντο, τότε μια μορφή ζωής έχει γεράσει και ξεπεραστεί· και με το γκρίζο πάνω σε γκρίζο της φιλοσοφίας η μορφή αυτή δεν μπορεί να ανανεωθεί, αλλά μόνον να κατανοήσει τον εαυτό της. Η γλαυξ της Αθηνάς αρχίζει την πτήση της μόνον όταν πέσει το λυκόφως».
Χέγκελ,   Βασικές Αρχές της Φιλοσοφίας του Δικαίου (1820)
Νομίζουμε - ή νομίζαμε μέχρι πρόσφατα - ότι ζούμε σε χώρα όπου η πολιτική διαδραματίζεται πάντα με ένταση, με πυκνές και απότομες αλλαγές και με πάθη· ίσως πιστεύαμε, όπως έλεγε ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος, ότι «ο αντιστασιακός χαρακτήρας», μολονότι δεν είναι γνώρισμα του ελληνικού λαού, ωστόσο είναι «γνώρισμα της ελληνικής ιστορίας». Όμως, σε τούτη ακριβώς τη χώρα αναγκάζεται κανείς, περισσότερο από πολλές άλλες, να καταλήξει, από δύο διαφορετικούς δρόμους ταυτόχρονα, σε μια πραγματικά ρεαλιστική προσέγγιση της πολιτικής - χωρίς το απαξιωτικό και συσκοτιστικό νόημα που δίνουν εδώ συχνά στον όρο «ρεαλισμός»και σε προτίμηση για «ομαλές» λύσεις. 
Αφενός γιατί, όπως παντού στον κόσμο, κανένα μήλο
δεν πέφτει από το δέντρο άν δεν ωριμάσει· και άν το ρίξεις με το έτσι θέλω, θα το φας ξινό. Είναι τούτο ακριβώς που έγραψε ο Χέγκελ: Αυτό το σοφό πουλί της Αθηνάς, η κουκουβάγια, αρχίζει την πτήση της πολύ αργά, μόνον αφού πέσει το σούρουπο. Δηλαδή οι κοινωνικές αλλαγές, καλές ή κακές, γίνονται όταν γίνονται, συμβαίνουν, αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να τις εκβιάσουν με την υποκειμενική βούλησή τους, να τις κάνουν πράξη όπου και όποτε το κρίνουν σκόπιμο. Ούτε και μπορεί κανείς να περιγράψει το πώς και το πότε, παρά μόνον όταν οι εξελίξεις έχουν ήδη πάρει τον ανεπίστρεπτο δρόμο τους. Και όταν οι αλλαγές γίνονται, τότε είναι πολύ αργά για να τις επιταχύνει, να τις σταματήσει ή να αλλάξει την τροχιά τους η βούληση κάποιου «υποκειμενικού παράγοντα».
Όμως, αντίθετα από τη γνώμη του Χέγκελ (και πολλών άλλων), δεν υπάρχει κάποια νομοτέλεια ή εγγενής λογική που κινεί την ιστορία. Και τα συμβαίνοντα στις κοινωνίες δεν τα δημιουργεί κάποιο υποκείμενο με τη συνειδητή του δράση. Αλλά εξίσου δεν έχουν σχέση ούτε με την αλήθεια ούτε με την πραγματική πραγματικότητα (παρά μόνον με την μετα-αλήθεια και με την πλαστή πραγματικότητα), αυτά που διαδίδουν οι μοιρολατρίες και δεισιδαιμονίες όλων των ειδών. Τώρα οι πιο μοντέρνες και σκληρές δεισιδαιμονίες είναι η οικονομίστικη και η πολιτισμική μοιρολατρία, οι νέες μορφές θρησκευτικής πίστης που κηρύσσουν ότι το οικονομικό και πολιτισμικό «σιδερένιο κλουβί» μέσα στο οποίο καταντήσαμε να ζούμε έχει κάγκελα άθραυστα και είναι άφθαρτο και αιώνιο.  
Ισχύει το αντίθετο: Αυτό που προκύπτει κάθε φορά, επηρεάζεται πάρα πολύ - και επωάζεται πολύ καιρό πριν εκδηλωθεί - από την αλληλεπίδραση, επικοινωνία και σύγκρουση μεταξύ ξεχωριστών υποκειμένων, ή οιονεί υποκειμένων, που συνυπάρχουν και συναποτελούν την κοινωνία, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για συλλογικά υποκείμενα, όπως κοινωνικές τάξεις και στρώματα, ομάδες ανθρώπων με ιδιαίτερες απόψεις, θεσμικά όργανα ως συμπυκνώσεις και ισορροπήσεις σχέσεων, βουλήσεων και συμφερόντων, ακόμη και οι γενιές που μεγαλώνουν, οι άλλες που είναι στα μισά της ζωής κι αυτές που σιγά-σιγά αποχωρούν κλπ. Τούτη η κρίσιμη αλληλεπίδραση συμβαίνει μέσα σ' αυτό που λέμε «δημόσια σφαίρα».
Άλμπρεχτ Ντύρερ - Μικρή Κουκουβάγια (1505)

Μπουτάρης

«Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
Να μή τολμήσεις να τη δείς ποτέ απ' τη στεριά»

Νίκος Καββαδίας, Θεσσαλονίκη ΙΙ, από το Tραβέρσο, 1979) 
 
Όλα αυτά άρχισαν στον Μεσοπόλεμο, όταν πολιτικές δυνάμεις που όλοι γνωρίζουμε έβαλαν τα δυνατά τους για να αλλάξουν την φυσιογνωμία της «περιπόθητης πόλης» (Π. Ριζάλ ή Ι. Νεχαμάς) και να την κάνουν τόπο του πογκρόμ του Κάμπελ, επίκεντρο της υπόθεσης Πολκ, πόλη της Συμμορίας της Καρφίτσας και της δολοφονίας Λαμπράκη. Τώρα, όπως και στη δεκαετία του 1990, πολλοί πάσχισαν να της κληροδοτήσουν ως έμβλημα για τον 21ο Αιώνα τα συλλαλητήρια για τα «Σκόπια». Εν ολίγοις, η Θεσσαλονίκη του Καλού Στρατιώτη Αγίου Δημητρίου, της Αμύνης και της Φεντερασιόν, έγινε και πόλη του παρακράτους, κομβικός τόπος εκείνης της Σκοτεινής Ευρωπαϊκής Ηπείρου για την οποία μας μίλησε ένας υμνητής αυτής της πόλης, ο Μαρκ Μαζάουερ - όπως η άλλη Πόλη των Φαντασμάτων, η «Χρυσή Πράγα» του Καλού Βασιλιά Βέντσεσλας, του Κέπλερ και του Κάφκα είναι και η πόλη των εκπαραθυρώσεων για πολιτικούς λόγους. Από το 1419 μέχρι το 1948 μετράει τρεις.
Ο Γιάννης Μπουτάρης ως δήμαρχος είχε και αρνητικές πλευρές. Όπως π.χ. τις επιδείξεις νομιμοφροσύνης σε απατηλά σύμβολα ενός αμφισβητήσιμου πολιτισμικού φιλελευθερισμού της εποχής μας. Αλλά πίσω από αυτά σέρνονται και πολλοί άλλοι. Βλέπουμε π.χ., εδώ μερικές δεκαετίες, μια «πολιτισμική Αριστερά» που εγκατέλειψε το έργο εφ'ω ετάχθη και κάνει διαχείριση συμβόλων, αντί να κάνει, ως ώφειλε, διαχείριση της πραγματικότητας με τρόπο ώστε να διαπλάθονται και ενδυναμώνονται μέσα στον πραγματικό κόσμο δυνάμεις που τον αλλάζουν προς το καλύτερο.
Όμως παρόλα αυτά - και
ευτυχώς - σφραγίδα στη θητεία του Δημάρχου μπήκε όλη η δυσεύρετη πια καταγωγική επιμονή και πολύτιμη ξεροκεφαλιά του Βλάχου από το Νυμφαίο - οι Βλάχοι φημίζονται ως αγύριστα κεφάλια. Έτσι και μόνον έτσι, αυτός δεν εγκατέλειψε το δύσκολο έργο εφ'ω ετάχθη και κατάφερε με τρόπο θαυμαστό να αποκαταστήσει πολλή διαταραγμένη ισορροπία.

Δημοφιλείς αναρτήσεις 2013 - 2022

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται
Χρίστος Αλεξόπουλος: Κλιματική κρίση και κοινωνική συνοχή

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:<br>Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι
Πως η αγάπη επουλώνει τη φθορά του κόσμου

Danilo Kiš:

Danilo Kiš:
Συμβουλές σε νεαρούς συγγραφείς, και όχι μόνον

Predrag Matvejević:

Predrag Matvejević:
Ο Ρωσο-Κροάτης ανιχνευτής και λάτρης του Μεσογειακού κόσμου

Azra Nuhefendić

Azra Nuhefendić
Η δημοσιογράφος με τις πολλές διεθνείς διακρίσεις, γράφει για την οριακή, γειτονική Ευρώπη

Μάης του '36, Τάσος Τούσης

Μάης του '36, Τάσος Τούσης
Ο σκληρός Μεσοπόλεμος: η εποχή δοσμένη μέσα από τη ζωή ενός ανθρώπου - συμβόλου

Ετικέτες

«Γενιά του '30» «Μακεδονικό» 1968 1989 αειφορία Ανδρέας Παπανδρέου αντιπροσωπευτική δημοκρατία Αριστοτέλης Αρχιτεκτονική Αυστρομαρξισμός Βαλκανική Βαρουφάκης βιοποικιλότητα Βρετανία Γαλλία Γερμανία Γκράμσι Διακινδύνευση Έθνος και ΕΕ Εκπαίδευση Ελεφάντης Ενέργεια Επισφάλεια ηγεμονία ΗΠΑ Ήπειρος Θ. Αγγελόπουλος Θεοδωράκης Θεσσαλονίκη Θεωρία Συστημάτων Ιβάν Κράστεφ ιστορία Ιταλία Καντ Καρλ Σμιτ Καταναλωτισμός Κεντρική Ευρώπη Κέϋνς Κίνα Κλιματική αλλαγή Κοινοτισμός κοινωνική ανισότητα Κορνήλιος Καστοριάδης Κοσμάς Ψυχοπαίδης Κράτος Πρόνοιας Κώστας Καραμανλής Λιάκος Α. Λογοτεχνία Μάνεσης Μάξ Βέμπερ Μάρξ Μαρωνίτης Μέλισσες Μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης Μέσα Ενημέρωσης Μεσόγειος Μεταπολίτευση Μιχ. Παπαγιαννάκης Μουσική Μπερλινγκουέρ Νεοφιλελευθερισμός Νίκος Πουλαντζάς Νίτσε Ο τόπος Οικολογία Ουκρανία Π. Κονδύλης Παγκοσμιοποίηση Παιδεία Πράσινοι Ρήγας Ρίτσος Ρωσία Σεφέρης Σημίτης Σολωμός Σοσιαλδημοκρατία Σχολή Φραγκφούρτης Ταρκόφσκι Τουρκία Τραμπ Τροβαδούροι Τσακαλώτος Τσίπρας Φιλελευθερισμός Φιλοσοφία Χαλκιδική Χέγκελ Χριστιανισμός Acemoglu/Robinson Adorno Albrecht von Lucke André Gorz Axel Honneth Azra Nuhefendić Balibar Brexit Carl Schmitt Chomsky Christopher Lasch Claus Offe Colin Crouch Elmar Altvater Ernst Bloch Ernst-W. Böckenförde Franklin Roosevelt Habermas Hannah Arendt Heidegger Jan-Werner Müller Jeremy Corbyn Laclau Le Corbusier Louis Althusser Marc Mazower Matvejević Michel Foucault Miroslav Krleža Mudde Otto Bauer PRAXIS International Ruskin Sandel Michael Strauss Leo Streeck T. S. Eliot Timothy Snyder Tolkien Ulrich Beck Wallerstein Walter Benjamin Wolfgang Münchau Zygmunt Bauman

Song for the Unification (Zbigniew Preisner -
Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube

Song for the Unification (Zbigniew Preisner - <br>Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον...
Ἡ ἀγάπη ...πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει...
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα·
μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (προς Κορινθ. Α΄ 13)

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»
«Είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος»

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
«Χριστούγεννα με τον Κοκκινολαίμη – Το Αηδόνι του Χειμώνα»

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι