Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Η Ανάγκη ως Μάνα της Ιστορίας

του Γιάννη Φαίλτωρ

 δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο antinews και στο Feltor's Blog

Περπατώντας στους δρόμους της παλιάς μου, πια γειτονιάς, παρατηρώ τα μαγαζιά της. Πολλά σήμερα έχουν κλείσει. Άλλα αγκομαχούν να επιβιώσουν. Τίποτε δε θυμίζει τη ζωντάνια που υπήρχε λίγα χρόνια πριν. Φέρνοντας στη μνήμη μου τη διάρθρωση της τοπικής αγοράς άρχισα να καταγράφω τη δραστηριότητα αυτών των καταστημάτων. Πέντε υποκαταστήματα μεγάλων τραπεζών στα οποία σε ώρα αιχμής μπορεί να περίμενες για ώρες. Αμέτρητα κομμωτήρια, σουβλατζίδικα, καφετέριες, τυροπιτάδικα. Τέσσερα βιβλιοπωλεία, έξι-επτά φαρμακεία, δύο διαγνωστικά κέντρα, μια κλινική, τέσσερα μαγαζιά με είδη δώρων, κοσμηματοπωλεία, εμπορικά καταστήματα με είδη ένδυσης και υπόδησης, πλήθος φανοποιείων και συνεργείων αυτοκινήτων, καταστήματα παιδικών επίπλων, επίπλων κουζίνας, ηλεκτρικών ειδών, μάντρες με υλικά οικοδομών, γραφεία ηλεκτρολόγων. Δίπλα στο ΙΚΑ της περιοχής, φωτοτυπάδικα και καφενεία. Και ένα μεγάλο πλήθος αυτοαπασχολουμένων, ηλεκτρολόγων, τεχνιτών και μαστόρων της οικοδομής, δικηγόρων και συμβολαιογράφων που διεκπεραίωναν αγοραπωλησίες ακινήτων, εργολάβων κατασκευής πολυτελών διαμερισμάτων, νυχούδων και μανικιουρίστ, καθηγητών που έκαναν ιδιαίτερα, λογιστών, ασφαλιστικών συμβούλων.

Αν αναρωτηθεί κανείς το τι κοινό έχουν όλες αυτές οι δραστηριότητες εύκολα διαπιστώνει ότι είναι σχεδόν όλες υπηρεσίες οι οποίες εξαρτώνται από την εσωτερική ζήτηση. Και πολλές από αυτές είχαν σχέση με την φούσκα των ακινήτων. Δεν είχαν κανένα εξαγωγικό προσανατολισμό και κάποιες από αυτές έχουν έμμεση εξάρτηση από το δημόσιο (π.χ το καφενείο που βγάζει και φωτοτυπίες κάτω από το ΙΚΑ ή την τοπική ΔΟΥ) χωρίς να είναι κανείς από τους απασχολούμενους σε αυτά κρατικός υπάλληλος. Μπορεί να ανέβαζαν το ΑΕΠ ως κατανάλωση αλλά δεν είχαν καμία ουσιαστική επίπτωση στο ισοζύγιο πληρωμών (με το οποίο στην χώρα μας ελάχιστοι ασχολούνται).


Αυτή η γεωγραφία των δραστηριοτήτων αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας το χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Οι αυτοαπασχολούμενοι κάθε είδους στην Ελλάδα είναι περίπου το 30% το ενεργού πληθυσμού. Αν προσθέσει κανείς και τους κρατικούς υπαλλήλους κάθε είδους αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο. Ποιο είναι το αδιέξοδο; Το αδιέξοδο είναι ότι με τον υπάρχοντα διαφορισμό των οικονομικών δραστηριοτήτων στη χώρα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης. Είναι αναγκαία η μετατόπιση σε δραστηριότητες οι οποίες θα σχετίζονται με τον πρωτογενή και το δευτερογενή τομέα αλλά και τον τριτογενή οι οποίες θα είναι εξωστρεφείς. Θα απευθύνονται δηλαδή στην παγκόσμια αγορά. Δε χρειαζόμαστε άλλα κομμωτήρια και καταστήματα γυναικείων αξεσουάρ, επιδοτούμενα από του περιορισμένους κρατικούς και κοινοτικούς πόρους. Ούτε υπάρχει σοβαρή περίπτωση να έλθουν να επενδύσουν στη χώρα μας μεγάλες πολυεθνικές. Εκείνο το οποίο είναι αναγκαίο είναι η δημιουργία μικρών εταιρικών ή συνεργατικών μονάδων οι οποίες θα παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες για την παγκόσμια αγορά.

Εδώ υπάρχουν, όμως, δύο προβλήματα. Το ένα έχει να κάνει με το κράτος και τη λειτουργία του και το δεύτερο με κάποια χαρακτηριστικά του πληθυσμού μας.

Η λειτουργία του κράτους είναι εχθρική σε κάθε είδους επιχειρηματικότητα. Θέτει απίστευτα εμπόδια με τη δαιδαλώδη νομοθεσία του σε κάθε τέτοια προσπάθεια. Η πολύπλοκη φορολογική και ασφαλιστική νομοθεσία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Να μην επεκταθώ. Είναι χιλιοειπωμένα.

Από την άλλη μεριά, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού έχει συνηθίσει στη μη ανάληψη ρίσκων. Σε αυτό που λέμε βόλεμα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεροντοκρατούμενη και αντικειμενικά αλλά και σε νοοτροπία. Ένας γερασμένος πληθυσμός έχει άλλες προτεραιότητες. Δε διαθέτει την απαραίτητη ζωτικότητα για ριζικές αλλαγές. Αλλά για τους εναπομείναντες δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ακόμα και όλη τη φοροδιαφυγή να συλλαμβάνανε και να βάζανε στη φυλακή όλους τους κλέφτες και πνίγανε στον Κάβο Μαλλιά όλους τους μετανάστες, με την υπάρχουσα οικονομική διάρθρωση της χώρας δεν προδιαγράφεται ευοίωνο οικονομικό μέλλον.

Αυτή τη μετάλλαξη πρέπει να την κάνει η ίδια η κοινωνία αν θέλει να επιβιώσει. Δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη ούτε με κρατική παρέμβαση. Πρέπει να προκύπτει από την ανάγκη για ζωή σε έναν κόσμο που αλλάζει. Από αυτή την κρίσιμη μάζα η οποία θα αλλάξει τον τρόπο ζωής της θα δημιουργηθεί και ο πολιτικός φορέας που θα την εκφράσει. Έτσι δημιουργούνται ιστορικά οι πολιτικές αλλαγές. Η βία μπορεί να είναι η μαμή της ιστορίας αλλά η ανάγκη είναι η μάνα της.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις 2013 - 2022

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται
Χρίστος Αλεξόπουλος: Κλιματική κρίση και κοινωνική συνοχή

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:<br>Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι
Πως η αγάπη επουλώνει τη φθορά του κόσμου

Danilo Kiš:

Danilo Kiš:
Συμβουλές σε νεαρούς συγγραφείς, και όχι μόνον

Predrag Matvejević:

Predrag Matvejević:
Ο Ρωσο-Κροάτης ανιχνευτής και λάτρης του Μεσογειακού κόσμου

Azra Nuhefendić

Azra Nuhefendić
Η δημοσιογράφος με τις πολλές διεθνείς διακρίσεις, γράφει για την οριακή, γειτονική Ευρώπη

Μάης του '36, Τάσος Τούσης

Μάης του '36, Τάσος Τούσης
Ο σκληρός Μεσοπόλεμος: η εποχή δοσμένη μέσα από τη ζωή ενός ανθρώπου - συμβόλου

Ετικέτες

«Γενιά του '30» «Μακεδονικό» 1968 1989 αειφορία Ανδρέας Παπανδρέου αντιπροσωπευτική δημοκρατία Αριστοτέλης Αρχιτεκτονική Αυστρομαρξισμός Βαλκανική Βαρουφάκης βιοποικιλότητα Βρετανία Γαλλία Γερμανία Γκράμσι Διακινδύνευση Έθνος και ΕΕ Εκπαίδευση Ελεφάντης Ενέργεια Επισφάλεια ηγεμονία ΗΠΑ Ήπειρος Θ. Αγγελόπουλος Θεοδωράκης Θεσσαλονίκη Θεωρία Συστημάτων Ιβάν Κράστεφ ιστορία Ιταλία Καντ Καρλ Σμιτ Καταναλωτισμός Κεντρική Ευρώπη Κέϋνς Κίνα Κλιματική αλλαγή Κοινοτισμός κοινωνική ανισότητα Κορνήλιος Καστοριάδης Κοσμάς Ψυχοπαίδης Κράτος Πρόνοιας Κώστας Καραμανλής Λιάκος Α. Λογοτεχνία Μάνεσης Μάξ Βέμπερ Μάρξ Μαρωνίτης Μέλισσες Μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης Μέσα Ενημέρωσης Μεσόγειος Μεταπολίτευση Μιχ. Παπαγιαννάκης Μουσική Μπερλινγκουέρ Νεοφιλελευθερισμός Νίκος Πουλαντζάς Νίτσε Ο τόπος Οικολογία Ουκρανία Π. Κονδύλης Παγκοσμιοποίηση Παιδεία Πράσινοι Ρήγας Ρίτσος Ρωσία Σεφέρης Σημίτης Σολωμός Σοσιαλδημοκρατία Σχολή Φραγκφούρτης Ταρκόφσκι Τουρκία Τραμπ Τροβαδούροι Τσακαλώτος Τσίπρας Φιλελευθερισμός Φιλοσοφία Χαλκιδική Χέγκελ Χριστιανισμός Acemoglu/Robinson Adorno Albrecht von Lucke André Gorz Axel Honneth Azra Nuhefendić Balibar Brexit Carl Schmitt Chomsky Christopher Lasch Claus Offe Colin Crouch Elmar Altvater Ernst Bloch Ernst-W. Böckenförde Franklin Roosevelt Habermas Hannah Arendt Heidegger Jan-Werner Müller Jeremy Corbyn Laclau Le Corbusier Louis Althusser Marc Mazower Matvejević Michel Foucault Miroslav Krleža Mudde Otto Bauer PRAXIS International Ruskin Sandel Michael Strauss Leo Streeck T. S. Eliot Timothy Snyder Tolkien Ulrich Beck Wallerstein Walter Benjamin Wolfgang Münchau Zygmunt Bauman

Song for the Unification (Zbigniew Preisner -
Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube

Song for the Unification (Zbigniew Preisner - <br>Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον...
Ἡ ἀγάπη ...πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει...
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα·
μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (προς Κορινθ. Α΄ 13)

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»
«Είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος»

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
«Χριστούγεννα με τον Κοκκινολαίμη – Το Αηδόνι του Χειμώνα»

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι