Οικο-οπισθοδρομισμός και οικολογική ανανέωση:Η πράσινη επανάσταση

του Ράλφ Φύκς
 
Από το περιοδικό © Blätter für deutsche und internationale Politik, τεύχος 8/2013, Αύγουστος 2013
 

Η συζήτηση για τις μετα-αναπτυξιακές κοινωνίες αρχίζει να ξεφεύγει απο την πραγματικότητα. Καμμιά κοινωνία δεν μπορεί να εξασφαλίσει το μέλλον της απλά και μόνον με αναδιανομή του υπάρχοντος πλούτου. Όποιος θέλει να διατηρήσει την κοινωνική δημοκρατία πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα για την μελλοντική οικονομική βάση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Βιώσιμη ανάπτυξη ή βιώσιμη συρρίκνωση - σ' αυτό το ερώτημα κρίνεται επίσης το μέλλον του κοινωνικού κράτους.  

Στις πρόσφατες εκδόσεις των «Blätter» δημοσιεύθηκαν κείμενα του Harald Welzer και των Edward και Robert Skidelsky [1], διαβάζοντας τα οποία δεν απέφυγα ένα αίσθημα deja vu («αυτό το έχω ξαναδεί»). Οι παραλληλισμοί με τις απαρχές της οικολογικής συζήτησης στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 είναι φανεροί: Αρχίζουν από την προειδοποίηση για τις καταστροφικές συνέπειες της διαρκούς οικονομικής μεγέθυνσης [2] και την κριτική του καταναλωτισμού ως μορφής αλλοτρίωσης [3], και φθάνουν μέχρι το αίτημα για αυτοσυγκράτηση ως αντι-πρότυπο στην επεκτατική νεωτερικότητα [4].

Γιατί αυτή η αναβίωση; Όταν η μεγάλη πολιτική φαίνεται ανίκανη ή απρόθυμη ν' αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την παγκόσμια οικολογική κρίση, είναι δελεαστικό να εναποτίθεται κάθε ελπίδα στη δράση των πολιτών που ξεκινά από ηθικά κίνητρα και στην αντιστασιακή δυναμική των πρωτοβουλιών της βάσης. Και πραγματικά, βασικοί δείκτες δείχνουν να επιταχύνεται η διάβρωση των φυσικών θεμελίων της ζωής: Οι εκπομπές των αερίων θερμοκηπίου αυξάνονται από έτος σε έτος, η απώλεια γόνιμων εδαφών παίρνει μορφές απειλητικές, το πόσιμο νερό σε πολλές περιοχές του κόσμου γίνεται σπάνιος φυσικός πόρος, η ληστρική εκμετάλλευση των τροπικών δασών συνεχίζεται και ο κατάλογος των απειλούμενων ειδών του φυτικού και ζωικού βασιλείου γίνεται όλο και μεγαλύτερος. 

Ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης

 του Νίκου Ξυδάκη

Από την εφημερίδα "Καθημερινή", Ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης (29 Σεπτεμβρίου 2013)

και την ιστοσελίδα βλέμμα

Πριν από λίγες ημέρες, η διεθνής κοινή γνώμη θυμήθηκε πάλι πώς ο δημοκρατικός πρόεδρος Σαλβαντόρ Αλιέντε έπεφτε νεκρός, την 11η Σεπτεμβρίου 1973, από τις σφαίρες των πραξικοπηματιών του δικτάτορα Πινοσέτ. Το μεγαλύτερο δημοκρατικό πείραμα της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου έπαιρνε τέλος, μόλις έξι μήνες μετά την εκλογική νίκη της Λαϊκής Ενότητας του Αλιέντε. Ο Χιλιανός ηγέτης είχε κερδίσει την κυβέρνηση ειρηνικά, κοινοβουλευτικά, αλλά δεν μπόρεσε να πάρει ποτέ την εξουσία.

Η ιστορική ήττα του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη Χιλή διέψευσε τις προσδοκίες των κομμουνιστικών κομμάτων στη Δυτική Ευρώπη για μια ειρηνική ανάληψη της εξουσίας. Ελάχιστες μέρες μετά το πραξικόπημα στη Χιλή, ο διακεκριμένος ηγέτης του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος της Δύσης, ο μαρκήσιος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, δημοσίευσε τρία άρθρα στην επιθεώρηση Rinascita (Ελληνική μετάφραση: "Ιστορικός συμβιβασμός", εκδ. Θεμέλιο), με τα οποία άλλαξε την ιστορική πορεία του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και των αντίστοιχων κομμάτων στην Ευρώπη. Η στρατηγική απόληξη των άρθρων του Μπερλινγκουέρ ήταν ο περίφημος «ιστορικός συμβιβασμός» (compromesso storico): Το ΙΚΚ θα ακολουθούσε μια πολιτική ευρύτατων συμμαχιών, με τους σοσιαλιστές και τους καθολικούς, για να απεμπλακεί οριστικά από τη «στρατηγική της έντασης» που προωθούσαν οι νεοφασίστες και για να τερματίσει τον αποκλεισμό του από την εξουσία, έτσι ώστε να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση για ενίσχυση και μεταρρύθμιση του δημοκρατικού κράτους. Με τα λόγια του: 

«Η αντιπαράθεση και η μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στα κόμματα που έχουν βάση μέσα στον λαό, και από τα οποία σημαντικές μάζες του λαού αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται, οδηγούν στη ρήξη, στον κυριολεκτικό διχασμό της χώρας, που θα ήταν μοιραίος για τη δημοκρατία και θα παρέσυρε τα ίδια τα θεμέλια του δημοκρατικού κράτους.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ σε τεντωμένο σχοινί

του  Γεράσιμου Μοσχονά

  

δημοσιεύθηκε στο © "Το Βήμα" 21/07/2013, αναδημοσίευση στις ιστοσελίδες "Προδρομικός", "αριστερή στρουθοκάμηλος"

 

Μετά το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε και η πρώτη περίοδος αναδιάρθρωσης του ενιαίου πλέον κόμματος. 

Πού βρίσκεται λοιπόν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ;

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει. «Στα τρία χρόνια των μνημονίων» έγραφε πρόσφατα ο Κ. Λαπαβίτσας, έντονα κριτικός προς την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και θιασώτης της εξόδου από το ευρώ, «ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε με τρόπο εκπληκτικό. Το 2010 είχε ελάχιστη αντίληψη της σημασίας του χρέους, ή ακόμη και του τι συνέβαινε στη χώρα, ή την Ευρώπη γενικότερα». 
Πράγματι, από την αρχική θέση ότι η επίκληση της χρεοκοπίας ήταν ένα «τέχνασμα» της κυβέρνησης ΠαΣοΚ για να επιβάλει νεοφιλελεύθερα μέτρα (αλήθεια, έκανε κανένας αυτοκριτική;) μέχρι τη σημερινή - πολύ πιο συγκροτημένη - στρατηγική μεγάλης αναδιαπραγμάτευσης του χρέους εντός της ευρωζώνης, η μετεξέλιξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι εντυπωσιακή. Επίσης, ειδικότερα σε ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή πολιτική, το συνομοσπονδιακό σχήμα πέρασε από τον «ασπόνδυλο ευρωσκεπτικισμό» των ευρωεκλογών του 2009 (πολιτική απίστευτα χοντροκομμένη για έναν σχηματισμό του οποίου μια από τις δεξαμενές ιστορικής ιδεολογικής αναφοράς ήταν το φιλοευρωπαϊκό ΚΚΕ εσωτερικού) σε μια ευρωπαϊκή αντίληψη πιο ευέλικτη και συνολική, παρά τις μεγάλες - ενεργές και σήμερα - αντιφάσεις της.

Θά επιβιώσει ο Γερμανικός Φιλελευθερισμός μετά την κρίση;

 του Βόλφγκανγκ Μύνχάου

© Der Spiegel Online -  Neuer Liberalismus: Drei Fragen für die FDP  (25.09.2013)

Η χρηματοπιστωτική κρίση έχει θέσει τους Φιλελεύθερους μπροστά στις μεγαλύτερες διανοητικές προκλήσεις εδώ και δύο γενιές. Η κρίση προκάλεσε ανεξέλεγκτη αστοχία και αποτυχία της αγοράς - η οποία σύμφωνα με τον παλαιο-φιλελεύθερο τρόπο σκέψης δεν θα έπρεπε κάν να συμβεί. Παρήγαγε επίσης μακροοικονομική αστάθεια, η οποία επίσης δεν θα έπρεπε να υπάρχει, γιατί υποτίθεται ότι συστήματα που υπόκεινται σε κανόνες, είναι συστήματα που αυτο-διορθώνονται. Μερικοί Φιλελεύθεροι έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν το πρόβλημα παρακάμπτοντάς το απλώς, δηλαδή καθιστώντας υπεύθυνη για την κρίση την χαλαρή οικονομική συμπεριφορά των χωρών του Ευρώ, κάτι που δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα. Η κρίση μαίνεται για πολύ καιρό και σχεδόν παντού στον Δυτικό κόσμο.

Δεν έχω την πρόθεση να δώσω απαντήσεις με αυτό το άρθρο, αλλά απλώς να θέσω ερωτήσεις. Για να δοθούν απαντήσεις, χρειάζεται κάτι που οι ηγετικές φυσιογνωμίες των Γερμανών Φιλελευθέρων μισούν ιδιαίτερα: Μια ανοικτή πολιτική συζήτηση για τα θεμελιώδη ζητήματα. Κάτι τέτοιο είναι εγγενώς πιο εύκολο για τους Πράσινους, σε σύγκριση με τους Φιλελεύθερους.

Πολλοί Φιλελεύθεροι μάλλον δεν γνωρίζουν ότι το σημερινό φιλελεύθερο οικονομικό δόγμα τους ήταν επίσης παράγωγο μιας άλλης κρίσης, δηλαδή της κατάρρευσης του οικονομικού φιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Η απάντηση δόθηκε στην δεκαετία του 1940 και ήταν ο Ordoliberalism της Σχολής του Freiburg, που απο τότε αποτελεί την Αγία Γραφή του σύγχρονου Γερμανικού οικονομικού φιλελευθερισμού.

Παλιά τραγούδια του Αμερικανικού εργατικού κινήματος

"Rebel Girl", στίχοι και μουσική του Joe Hill

There are women of many descriptions

In this queer world, as everyone knows,

Some are living in beautiful mansions,

And are wearing the finest of clothes.

There are blue blooded queens and princesses,

Who have charms made of diamonds and pearl;

But the only and thoroughbred lady

Is the Rebel Girl.

That's the Rebel Girl, That's the Rebel Girl.

To the working class she's a precious pearl.

She brings courage, pride and joy

To the fighting Rebel Boy

We've had girls before, but we need some more

In the Industrial Workers of the World.

For it's great to fight for freedom

With a Rebel Girl.

Yes, her hands may be harden'd from labor

And her dress may not be very fine;

But a heart in her bosom is beating

That is true to her class and her kind.

And the grafters in terror are trembling

When her spite and defiance she'll hurl.

For the only and thoroughbred lady

Is the Rebel Girl.

Το τέλος των συντεχνιών και οι ευθύνες της Αριστεράς

του Δημήτρη Χρήστου

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Αυγή", 14.08.2013
 

Στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις που προκηρύσσουν οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, δηλαδή η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν παρευρίσκονται ούτε χίλιοι νοματαίοι σε μια περίοδο καταστροφικής ανθρωπιστικής κρίσης; Πού είναι το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα; Δεν είναι πουθενά. Είναι δυο σφραγίδες, (κυρίως η ΓΣΕΕ) εντελώς ανυπόληπτες μιας και για πολλά χρόνια ήταν βραχίονες των κυβερνητικών πολιτικών. Αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί που λειτουργούσαν πρώτα και κύρια για τα συμφέροντα της κομματικής νομενκλατούρας. Κάνω λάθος; 
Η απελευθέρωση των ελληνικών συνδικάτων από τα δεσμά του κράτους της δεξιάς ουσιαστικά ολοκληρώθηκε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η κυριαρχία σε αυτά, των προσκείμενων στο νέο κόμμα εξουσίας συνδικαλιστών λειτούργησε και σαν κυματοθραύστης απέναντι στο ΚΚΕ που αγωνιζόταν να ενισχύσει τη δύναμη και την επιρροή στις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας με οργανωμένο τρόπο και επιμονή. Δυστυχώς μετά το 1990, το συνδικαλιστικό "ταξικό δόγμα" του ΚΚΕ, "ένα σωματείο, μία ομοσπονδία, μία ΓΣΕΕ", πήγε περίπατο και η ηγετική ομάδα που απελευθερώθηκε από τα "δεσμά" της Μόσχας, τα ανέτρεψαν όλα. Ήταν που ήταν στα χάλια του το συνδικαλιστικό κίνημα, το αποτελείωσε και η διασπαστική απόφαση του Περισσού. Δημιούργησαν το ΠΑΜΕ, χωρίς μάλιστα να αποχωρούν από τα τριτοβάθμια όργανα στα οποία μετείχαν τυπικά για τα οφίτσια και τα όποια οικονομικά και συνδικαλιστικά μπόνους. 

Η Πέμπτη Φάλαγγα της συνείδησης

του  Τάκη Θεοδωρόπουλου

Καθημερινή 22.9.13 - αναδημοσιεύθηκε στην Πολιτική Επιθεώρηση

*Για το ίδιο θέμα, update με άρθρα του Παναγή Παναγιωτόπουλου (Η θυσία που δίπλωσε τον χρόνο) και του Γιάννη Λούλη (Οι τροφοδότες των ακραίων)

Η «Ιλιάδα», το συστατικό έργο της δυτικής λογοτεχνίας, είναι από μιαν άποψη ένας ύμνος στη βία. Αρχίζει ζητώντας από τη θεά να ψάλει την οργή του Αχιλλέα και, ώσπου να τελειώσει, έχει καταγράψει και περιγράψει έναν κόσμο παραδομένο στη μέθη του ηρωισμού που τρέφεται από την αγριότητα. Αίμα που κοχλάζει, κόκαλα που σπάνε, μύες και τένοντες που σκίζονται, κομμένα μέλη και αδέσποτες ψυχές. Στη σκιά του κόσμου των θνητών, οι αθάνατοι απολαμβάνουν τη σφαγή, διασκεδάζουν, θυμώνουν, ταυτίζονται με τους ήρωες, τσακώνονται μεταξύ τους, λες και είναι θεατές σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Το παράδοξο είναι ότι μέσα στην όλη σφαγή δεν λείπει ούτε η αγάπη για το κάλλος, κλασική ελληνική εμμονή, ούτε η τρυφερότητα. 

Σκέφτομαι τους γέροντες της Τροίας οι οποίοι, παρακολουθώντας την Ελένη να βαδίζει προς τις Σκαιές Πύλες, συμφωνούν πως για τέτοια ομορφιά αξίζει να σκοτωθεί κανείς. Οσο για την τρυφερότητα, ο αποχαιρετισμός του Εκτορα και της Ανδρομάχης μιλάει από μόνος του. Το έπος ξεκινάει με την οργή του Αχιλλέα και καταλήγει με τον ήρωα να δακρύζει όταν ο Πρίαμος τον επισκέπτεται στη σκηνή του και του ζητάει το σώμα του νεκρού Εκτορα για να του αποδώσει τις δέουσες τιμές. Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την «Ιλιάδα» σαν άσκηση παιδείας, τρόπο για να δαμάσεις τη βία, η οποία όχι μόνον είναι υπαρκτή, αλλά είναι και ένα από τα βασικά συστατικά του ανθρώπινου σύμπαντος.

 

Το λάθος της ΝΔ, το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ και το λάθος της Δημοκρατίας !

του Γιάννη Μεϊμάρογλου

δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση (19 Σεπτεμβρίου 2013)

Η Νέα Δημοκρατία ανέπτυξε και στήριξε την πολιτική της αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ στην θεωρία των δύο άκρων. Η πολιτική αυτή δεν ήχησε ποτέ πειστικά στʼ αυτιά της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, γιατί δεν μπορεί ποτέ να παλαντζάρουν στη ζυγαριά, μια επικίνδυνη για το μέλλον της χώρας εξαγγελόμενη οικονομική - και όχι μόνο - πολιτική ή η στήριξη παράνομων ενεργειών, όπως οι καταλήψεις και τα διάφορα "δεν πληρώνω", με τις δολοφονικές ενέργειες των μαχαιροβγαλτών του υποκόσμου.

Το χειρότερο απʼ όλα όμως είναι ότι εξισώνοντας τα δύο άκρα, η ΝΔ δεν κράτησε και ίσες αποστάσεις απʼ αυτά. Αντίθετα, με την πολιτική ατζέντα που σταδιακά υιοθέτησε, με την όλη συμπεριφορά και τη φρασεολογία της, έδειχνε συνεχώς να κλείνει με νόημα το μάτι προς τους ακροδεξιούς.

Το "Aγόρι των Δασών" στα βουνά Αλτάϊ, ένας Σιβηριανός "Μόγλης" για Proficiency: "Η κοινωνία στις πόλεις πρέπει να γίνει πιό πολιτισμένη"

της Άννα Λιέσοβσκα

English-speaking 'forest boy' nicknamed 'Siberian Mowgli' born and raised in the Altai wilderness  -

© The Siberian Times, 11 Σεπτεμβρίου 2013

Είναι 20 χρονών, γεννήθηκε στην άγρια ​​φύση, δεν πήγε ποτέ στο σχολείο, δεν έκανε τους εμβολιασμούς που κάνουν όλα τα παιδιά, και έζησε αποκομμένος από τον πολιτισμό.  Ο νεαρός άνδρας, ονομάζεται Ότζαν («μεγάλη ψυχή»).
  
Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του, ο ζωγράφος Αλέξανδρος, και η μητέρα του, η μουσικός Έλενα, είχαν πάρει την απόφαση να αποχωρήσουν από την οργανωμένη κοινωνία και  ζούσαν ήδη σε καλύβες φτιαγμένες από λάσπη ή σε πρωτόγονα ξύλινα σπίτια, στην άγρια ​​φύση. Σε όλη του τη ζωή, μέχρι αυτή την εβδομάδα, ο νεαρός έχει συναντήσει ελάχιστους άλλους ανθρώπους. Δεν φοίτησε σε νηπιαγωγείο, σχολείο, πανεπιστήμιο. 
Όμως οι γονείς του τον εκπαίδευσαν σε όλα όσα γνωρίζουν, και έμαθε Αγγλικά από ένα λεξικό που πήραν μαζί τους οι γονείς, όταν αποφάσισαν να αποκοπούν από την κοινωνία, στο τέλος της Σοβιετικής εποχής. Τώρα ο νεαρός ποθεί ένα πράγμα μόνο: Να μή μετοικήσει σε πόλη ή μεγαλούπολη ή να γνωρίσει τους ανθρώπους τους. Ωστόσο θέλει να μιλά με άτομα που έχουν μητρική γλώσσα την Αγγλική, για να τελειοποιήσει τη χρήση αυτής της γλώσσας. 

Η Ελληνική οικονομία και η απασχόληση - Στο 31,5% η ανεργία το 2014 - H Ετήσια Έκθεση 2013 του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ)

H Ετήσια Έκθεση 2013 του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ) - Σεπτέμβριος 2013. Επισημαίνουμε ότι οι προβλέψεις των προηγούμενων εκθέσεων του ΙΝΕ (π.χ. 2012) αποδείχθηκαν εξαιρετικά ακριβείς και αξιόπιστες

Η ετήσια Έκθεση 2013 αναδημοσιεύθηκε στην "Ναυτεμπορική", στις ιστοσελίδες του ΚΕΠΕΑ - ΓΣΕΕ, της  "Οικοαριστεράς - ecoleft" και σε άλλες ιστοσελίδες

την παρουσίαση της έκθεσης

την παρουσίαση της έκθεσης

την παρουσίαση της έκθεσης

Η παρουσίαση της Έκθεσης  -  Το αρχείο σε pdf  (Ολόκληρη η έκθεση 2013 σε 400 σελίδες) 
                   

Η εντεινόμενη οικονομική κρίση και ύφεση μετά το 2009, σε διεθνές, Ευρωπαϊκό και ιδιαίτερα Μεσογειακό και Ελληνικό επίπεδο με τη σοβαρή μείωση της παραγωγικής δραστηριότητας, την διακοπή χορήγησης δανείων από τις τράπεζες, τη μείωση των επενδύσεων από το κράτος και τις επιχειρήσεις καθώς και τον περιορισμό της ζήτησης από τους καταναλωτές (μείωση μισθών, συντάξεων και αύξηση της φορολογίας), αναδεικνύει με τον πιο σαφή αλλά και ανησυχητικό τρόπο ότι η Ευρωπαϊκή, η Μεσογειακή και ιδιαίτερα η Ελληνική οικονομία βρίσκονται σε ανάλογες συνθήκες οικονομικής ύφεσης (κραχ ανεργίας) μετά από αυτές που ακολούθησαν το κραχ στις χρηματαγορές το 1929. 
Η επιλογή του μοντέλου της άνισης ανάπτυξης στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της δανειστικής οικονομίας, κυρίως, στα κράτη-μέλη του Νότου, συνέβαλε στην υπερχρέωση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. 

Παράλληλα, οι φοροαπαλλαγές του κράτους προς τις επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των μηχανισμών ελέγχου και είσπραξης των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, συνέβαλε στον υπερβολικό δανεισμό και στην υπερχρέωση των προϋπολογισμών των κρατών-μελών, ιδιαίτερα των χωρών του Νότου. Με άλλα λόγια, ο Ευρωπαϊκός Νότος μετεξελίχθηκε διαμέσου του δανεισμού, σε οικονομικό σχηματισμό ζήτησης, δεδομένου ότι για παράδειγμα στην Ελλάδα το 74% του ΑΕΠ το 2008 προερχόταν από τη ζήτηση και την καταναλωτική δαπάνη.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι "κρίση διαρθρωτικής κατάρρευσης"

του Δημήτρη Α. Ιωάννου

 

το τελευταίο μέρος του κειμένου "Η «διαρθρωτική κατάρρευση» της ελληνικής οικονομίας, Τι έπρεπε να είχε γίνει, τι πρέπει να γίνει για την ανάκαμψη" (δημοσιεύθηκε στην Ελληνική έκδοση του © Foreign Affairs, 17/5/2013)

Το κομμάτι αυτό αναδημοσιεύθηκε και στο Feltor's Blog

 

Η οικονομία της Ελλάδας δεν «συρρικνώθηκε» τεχνητά στα 195 δισεκατομμύρια πέρυσι, και στα 185 δισεκατομμύρια φέτος, εξ αιτίας της λανθασμένης (ή δόλιας;) οικονομικής πολιτικής που επέβαλαν οι ξένοι, όπως ισχυρίζονται κάποιοι τηλεγενείς καθηγητές. 

Το σημερινό επίπεδο του Ελληνικού ΑΕΠ δεν είναι προϊόν «συρρίκνωσης». Τα χθεσινά του επίπεδα, αντίθετα, όταν η χώρα συμπεριφερόταν καταναλωτικά σαν να ήταν μια χώρα με ΑΕΠ 310 δισεκατομμυρίων, ήταν τεχνητά και αφύσικα, προϊόντα μιας διόγκωσης που δεν ανταποκρινόταν στο παραγωγικό της δυναμικό. Εξ αιτίας της λανθασμένης επιλογής της συμμετοχής στην ΟΝΕ αλλά, κυρίως, εξ αιτίας της ανεύθυνης επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής που εφαρμόσθηκε στην περίοδο 2000-2009, η Ελληνική οικονομία άρχισε να εξελίσσεται παραμορφωτικά, σε μια κλασσική περίπτωση κλαδικής δυσπλασίας, η οποία δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά αλλού εκτός από την κατάρρευσή της σε προβλεπτό χρονικό διάστημα. Η ήδη ισχνή παραγωγική βάση της χώρας συνέχισε να υποχωρεί, (αναλογικά προς τους υπόλοιπους κλάδους), δίνοντας την θέση της στην διευρυμένη εξυπηρέτηση της κατανάλωσης, στην εκτίναξη του όγκου και των αξιών των ακινήτων, και στον γιγαντισμό του δημόσιου τομέα ο οποίος ήταν και εκείνος που δημιουργούσε τα απαραίτητα εισοδήματα μέσω του θηριώδους δανεισμού του που είχε καταστεί επιτρεπτός από την παραίσθηση που επικρατούσε διεθνώς, στην πρώτη περίοδο της ΟΝΕ, ότι από τούδε και εις το εξής το Ελληνικό Δημόσιο ήταν εξ ίσου φερέγγυος δανειζόμενος με το Γερμανικό ή το Φινλανδικό.