Πριν από μήνες, με αφορμή τη σφοδρή συζήτηση που πυροδότησε στην εγχώρια δημόσια σφαίρα η απόφαση της Ιεράς Συνόδου για θέσπιση «Ημέρας του Αγέννητου Παιδιού», και κυρίως με αφορμή την οργισμένη αντίδραση φιλελεύθερων και αριστερών, διατυπώθηκε στον ιστοχώρο τούτο η εξής θέση: Αυτή η αριστεροφιλελεύθερη κραυγή μάχης που υπερασπίζεται - έτσι απλά - το «δικαίωμα στην άμβλωση», μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει έξω από κάθε ουσιωδώς λογική και κανονιστική θέση. Δηλαδή, να διολισθήσει σε μια θέση που εξαρχής αρνείται να υπακούει σε κανόνες δικαιοσύνης, και μάλιστα καθολικής ισχύος (βλ. «Εμείς που μας επέτρεψαν να γεννηθούμε και οι άλλοι, που μέλλει - άν τους το επιτρέπουμε - να γεννηθούν»).
Οι μεν, «οι θεομπαίχτες, δεν αντιτίθενται στις εκτρώσεις για λόγους πάντα ηθικούς», ούτε ασκούν κριτική στις κοινωνικές αξίες που προάγουν την υπογεννητικότητα και τη γήρανση του πληθυσμού (μετατροπή της υλικής ευημερίας σε νέα θρησκεία, αντικοινωνική “αυτοπραγμάτωση” του ατόμου, διεύρυνση του διαθέσιμου ελεύθερου χρόνου για χάρη της “οικονομίας” και της “αγοράς” με μείωση των υποχρεώσεων που δημιουργεί η οικογένεια με πολλά παιδιά, εμπορευματοποίηση της έλξης μεταξύ των δύο φύλων). Αλλά “θέλουν” τα παιδιά ως εργαλεία, συχνά και κυρίως «για λόγους εθνικιστικούς: Θέλουν να μεγαλώσει το έθνος τους». Οι δε, «υποστηρίζουν το χωρίς προϋποθέσεις ή με ασθενείς προϋποθέσεις δικαίωμα στην έκτρωση με επιχειρήματα που αντλούν από εγωιστικές-ωφελιμιστικές ιδεολογίες και καθιερωμένες νοοτροπίες μιας αντικοινωνικής αυτοπραγμάτωσης του ατόμου. Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ποιό από τα δύο κίνητρα είναι το χειρότερο». Γιατί, «το απροϋπόθετο “δικαίωμα” στην άμβλωση είναι ένα ακραία φιλελεύθερο δόγμα, πράγμα που σημαίνει αντίθετο στην αξίωση για κανόνες δικαιοσύνης καθολικής ισχύος. Τελικά, ο ακραίος σχετικισμός του - το “όλα επιτρέπονται” - το κάνει υπόδειγμα ενός ανορθολογισμού που ντύνεται με το ράσο της λογικής». Όμως «δεν είναι δουλειά μιας μη ιδιοτελούς ηθικο-πολιτικής στάσης (πείτε την αριστερή ή δημοκρατική ή απλώς συνεκτικά λογική, ή ότι άλλο θέλετε) να σύρεται πίσω από την ακραία ωφελιμιστική κοσμοαντίληψη των δογματικά ατομιστών φιλελεύθερων».
Έτσι, ακόμη και αυτή η «μικρή» διαμάχη, που αναζωπυρώνεται διαρκώς και συνεχίζεται με νέες μορφές, και με όλη τη σφοδρότητα της ελληνικής «αντιστασιακής», δήθεν υπερπολιτικοποιημένης, νοοτροπίας, δείχνει - μαζί με πολλές άλλες μεγαλύτερες και σφοδρότερες - κάτι πολύ δυσάρεστο: Ότι ένα κρίσιμο ζητούμενο της ρευστής και δύσκολης εποχής μας, μια μη ιδιοτελής, δηλαδή αλληλέγγυα ηθικο-πολιτική στάση με λογική συνοχή, παραμένει στα αζήτητα.
Και επειδή τη διαμάχη αυτή τη συνεχίζουν ακούραστα, με λόγια και με πράξεις, προπαντός οι πιο ακραίες πτέρυγες των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, αξίζει να ειπωθεί κάτι ακόμη σαφέστερα, με τρόπο σκόπιμα οξύ και προκλητικό, για να αναδειχτεί και το παράδοξο της ιστορίας αυτής: Έτσι όπως διεξάγεται, φυσικά όχι μόνον στην Ελλάδα, εάν την εξετάσουμε από την άποψη των πολιτικών φιλοσοφιών που πρωτοστατούν πίσω από τα αντιμαχόμενα μέρη, πρόκειται για διαμάχη μεταξύ εθνο-συντηρητικών κολλεκτιβιστών αφενός και αναρχοφιλελεύθερων ατομιστών αφετέρου.
Αυτό, εκτός των άλλων, αντικατοπτρίζει και αντίστοιχες προτιμήσεις για τα είδη κοινωνίας που επιθυμούν ή και οραματίζονται οι «πνευματικοί καθοδηγητές» και ενσυνείδητοι υποκινητές των δύο πλευρών. Και όσον αφορά τη λεγόμενη πολιτισμική Αριστερά, είτε της σοσιαλδημοκρατικής, είτε της ριζοσπαστικής απόχρωσης, αυτή είναι σήμερα καπελωμένη μέχρι τα γόνατα από τους αναρχοφιλελεύθερους ατομιστές. Αλλά όχι μόνον στο θέμα αυτό.
Αυτό, εκτός των άλλων, αντικατοπτρίζει και αντίστοιχες προτιμήσεις για τα είδη κοινωνίας που επιθυμούν ή και οραματίζονται οι «πνευματικοί καθοδηγητές» και ενσυνείδητοι υποκινητές των δύο πλευρών. Και όσον αφορά τη λεγόμενη πολιτισμική Αριστερά, είτε της σοσιαλδημοκρατικής, είτε της ριζοσπαστικής απόχρωσης, αυτή είναι σήμερα καπελωμένη μέχρι τα γόνατα από τους αναρχοφιλελεύθερους ατομιστές. Αλλά όχι μόνον στο θέμα αυτό.
Επομένως, όποιες και όποιοι δεν ανήκουν ή δεν θέλουν να ανήκουν ούτε στο πρώτο ούτε στο δεύτερο στρατόπεδο, αλλά έχουν σοβαρούς λόγους να τηρούν αποστάσεις και από τα δύο - έστω και όχι ίσες - , το πρώτο που απομένει να κάνουν είναι να τολμούν να είναι ευφυείς, να σκέφτονται, «να μεταχειρίζονται τον δικό τους νου». Ως πολίτες, δηλαδή με πολιτικό θάρρος και αίσθηση υπευθυνότητας απέναντι στους άλλους ανθρώπους, τους πρώην, τους νυν και τους επόμενους, και κυρίως απέναντι στους εαυτούς τους.
Γ. Ρ.
«Διαφωτισμός είναι η έξοδος τον ανθρώπου από την ανωριμότητά του για την οποία φταίει αυτός ο ίδιος. Ανωριμότητα (Unmündigkeit) είναι η αδυναμία του ανθρώπου να χρησιμοποιεί το νου του χωρίς την καθοδήγηση κάποιου άλλου. Γι’ αυτή την ανωριμότητά του φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος, όταν η αιτία της έγκειται όχι στην ανεπάρκεια του νου του, αλλά στην έλλειψη αποφασιστικότητας και θάρρους να χρησιμοποιεί το νου του χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου. Sapere aude! Να έχεις το θάρρος να χρησιμοποιείς τον δικό σου νου! Αυτή είναι η εμβληματική φράση του διαφωτισμού» (Ιμμάνουελ Καντ: Απάντηση στο ερώτημα: «Τι είναι διαφωτισμός;», Δεκέμβριος 1784 - Was ist Aufklärung?)
Εμείς που μας επέτρεψαν να γεννηθούμε και οι άλλοι, που μέλλει - άν τους το επιτρέπουμε - να γεννηθούν
Η μικρή Άννυ
Mark Lilla: Το σκυλί που δεν γαύγισε. Εξαφάνιση του πολίτη & πολιτικές της ταυτότητας στις ΗΠΑ
«Μαλθακότητα», «δικαιωματισμός»; Παρακμή της Δύσης; Ή «κοινωνία των πολιτών» χωρίς πολίτες;
James Seaton: Ερμηνεύοντας την πολιτισμική αποτυχία του φιλελευθερισμού: Το δώρο που μας χάρισε ο Christopher Lasch
Albrecht von Lucke: Η φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία και η «πολιτισμική» Αριστερά της γενιάς του '68 απέτυχαν Χρίστος Αλεξόπουλος: Αποσταθεροποιημένος κόσμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου