«Eπινόησα ένα ζοφερό μέλλον που ήλθε»: Τελευταία έξοδος, Στυμφαλία

συνέντευξη του Μιχάλη Μοδινού στoν Β. Χατζηβασιλείου (ΑΠΕ - ΜΠΕ)

 

Αθηναικό Πρακτορείο Εδήσεων - Μακεδονικό Πρακτορείο Εδήσεων: 

Μ. Μοδινός: Επινόησα ένα ζοφερό μέλλον που τώρα δεν αποκλείεται να είναι προ των πυλών αναδημοσίευση nooz.gr
  

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του Μ. Μοδινού «Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία» (Εκδόσεις της Εστίας), που προβάλλει το τοπίο της κρίσης σε ένα εφιαλτικό μέλλον.

«Το βιβλίο μου», λέει ο συγγραφέας στη συνέντευξη την οποία παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «δεν συγχωρεί κανέναν αφού η ατομική ευθύνη συντίθεται με τη συλλογική. Πολλά άλλωστε από αυτά που συμβαίνουν στο επίπεδο της μελλοντολογικής του πλοκής, συμβαίνουν ήδη καθημερινά τριγύρω μας. Η δυστοπία μου ατυχώς δεν αποκλείεται να βρίσκεται προ των πυλών».

ΕΡ: Ένα μυθιστόρημα για μιαν Ελλάδα ύστερα από την κρίση: μια Ελλάδα την οποία μετά την ολοκληρωτική καταστροφή λυμαίνονται οι συμμορίες των ληστών και οι άρπαγες του άπληστου κέρδους. Μυθιστορηματική δυστοπία ή ανησυχητική κοινωνική προοπτική;

ΑΠ: Είναι όντως μια μυθιστορηματική δυστοπία που άρχισε να γράφεται εν βρασμώ τον θλιβερό εκείνο χειμώνα του ‘12 και που υπέστη έκτοτε ποικίλες επεξεργασίες, δημοσιευόμενη εν μέρει σε συνέχειες στο περιοδικό The Books Journal. Πράγματι, μετονομάζω την κρίση σε «καταστροφή» και τέμνω τον χρόνο σε προ και μετά από αυτήν κομμάτια.

Ένας τυφλός εμφύλιος μαίνεται στην εκπτωχευμένη χώρα, με ασαφή, ιδιότυπα και ρευστά μέτωπα. Προσπάθειά μου ήταν να αναγάγω την προσωπική, οικογενειακή αποτυχία του ήρωα και αφηγητή στη συλλογική αυτοκτονία, αλλά και το αντίστροφο, να αποδώσω δηλαδή την καταστροφή της χώρας στις ατομικές μας επιλογές - των πολιτικών επιλογών περιλαμβανομένων, εννοείται. Αναζητώ τις ρίζες της αποτυχίας στη μπελ επόκ της άκοπης, αντιαισθητικής και εκτός κάθε ορίου κατανάλωσης, της άμετρης «ανάπτυξης», της υποβάθμισης της φύσης, της καταπάτησης των πάντων, του εύκολου πλουτισμού, της αποποίησης κάθε ευθύνης. 

Από τον Στάλκερ του Αντρέι Ταρκόφσκι

Πηγές της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη στον κλασικό Χριστιανισμό

Ιησούς - Επί του Όρους Ομιλία

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι*, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.   

μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν. 

μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται. 

μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.  

μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.

μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται.   

μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ...»

Μακάριοι αυτοί που αναγνωρίζουν τα όρια της διάνοιάς τους*, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών.

Μακάριοι όσοι πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν.

Μακάριοι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη.

Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη, γιατί αυτοί θα χορταστούν με δικαιοσύνη.

Μακάριοι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί θα ελεηθούν.

Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το Θεό.

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, γιατί αυτοί θα κληθούν γιοί Θεού.

Μακάριοι όσοι είναι καταδιωγμένοι επειδή φέρονται δίκαια, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών.

Μακάριοι είστε, όταν σας υβρίσουν και σας καταδιώξουν και πούν κάθε τι κακό εναντίον σας, λέγοντας ψέματα επειδή στοχεύουν εμένα...

«Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. 

῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·»

Εσείς είστε το αλάτι της γης. Εαν όμως το αλάτι αλλοιωθεί, με τι θα το κάνουμε και πάλι αλμυρό; Σε τίποτε δεν θα αξίζει πια, παρά μόνο να πεταχτεί έξω και να το καταπατούν στη γή οι άνθρωποι.   

Εσείς είστε το φως του κόσμου. Δεν γίνεται πόλη να κρυφτεί, όταν βρίσκεται πάνω σε όρος...

Ο Πούτιν, οι νεοσυντηρητικοί και η μεγάλη ψευδαίσθηση: Οι κατακτήσεις εδαφών είναι για τους ηττημένους

του Πωλ Κρούγκμαν

 

NY Times 21.12.2014 Paul Krugman: Conquest Is for Losers -Putin, Neocons & the Great Illusion

 

Έχει περάσει περισσότερο από ένας αιώνας, από τότε που ο Norman Angell, ένας Βρετανός δημοσιογράφος και πολιτικός, δημοσίευσε τη «Μεγάλη ψευδαίσθηση» («The Great Illusion» - pdf και Project Gutenberg), μια πραγματεία όπου υποστήριξε ότι η εποχή των κατακτήσεων ανήκε πια (ή θα έπρεπε να ανήκει) στο παρελθόν. Δεν προέβλεψε το τέλος των πολέμων, αλλά υποστήριξε ότι οι επιθετικοί πόλεμοι δεν έχουν πλέον κανένα νόημα - ότι οι πολεμικές επιχειρήσεις στη σύγχρονη εποχή κάνουν πιο φτωχούς τους νικητές, ακριβώς όπως και τους νικημένους.

Είχε δίκιο, αλλά αυτό το μάθημα είναι προφανώς πολύ σκληρό για να αφομοιωθεί. Ασφαλώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν ποτέ δεν πήρε το μήνυμα. Ούτε οι δικοί μας, οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, το πήραν: ζηλεύουν έντονα τα κατορθώματα του Πούτιν, δείχνοντας έτσι ότι δεν έμαθαν απολύτως τίποτε από την πανωλεθρία του Ιράκ. 

Οι Neocons εν δράσει

Kωνσταντίνος Π. Kαβάφης: «Ας φρόντιζαν» - T. S. Eliot: «Δυσκολίες πολιτευόμενου»

Kωνσταντίνος Π. Kαβάφης: «Ας φρόντιζαν»

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

«Ψηφίστε Ελεύθερα» - προεκλογική αφίσα 

του Intellectum/ Ποιείν από τον Γιάννη Εργελετζή

Αγορές κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ: Σαν ευρωομόλογα, αλλά πιο ακριβά

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου

 
Wolfgang Münchau, Währungsunion: Wie Eurobonds - nur teurer  © Der Spiegel, 8.12.2014 
   

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προετοιμάζεται για μαζικές αγορές ομολόγων δημοσίου από χώρες της Ευρωζώνης. Είναι ίσως η τελευταία λύση για να προστατευθούν από χρεοκοπία χώρες όπως η Ιταλία. Υπήρχαν όμως πιο οικονομικές διέξοδοι.

   

Μακροπρόθεσμα, η οικονομική λογική πάντα θριαμβεύει επί των νομικών μικρολεπτομερειών. Μακροπρόθεσμα, δεν έχει σημασία πόσες νομικές ρήτρες χωρίς νόημα είναι εγγεγραμένες σε μια ευρωπαϊκή συνθήκη. Μακροπρόθεσμα δεν έχει σημασία αν δυσανασχετεί η κοινότητα των Γερμανών συνταγματολόγων και σχολιαστών των Κοινοτικών πραγμάτων. Οι κρίσεις δημιουργούν τις νέες οικονομικές πραγματικότητες. Όχι οι δικαστές του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Όμως βραχυπρόθεσμα, ισχύουν τα ακριβώς αντίστροφα. Παρά το γεγονός ότι οι νομικοί και οι πολιτικοί δεν έχουν τη δύναμη να λύσουν οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα, ωστόσο έχουν αρκετή δύναμη για να εμποδίζουν τη λύση του προβλήματος.

Perfect Storm

του Πλάμεν Τόντσεφ
    

© Protagon 16.12.2014, αναδημοσίευση "μη μαδάς τη μαργαρίτα"

  
Στην ταινία Perfect Storm (Η Καταιγίδα), ο George Clooney υποδύεται τον καπετάνιο ενός αλιευτικού σκάφους που αποφασίζει να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις για μεγάλο επερχόμενο τυφώνα, προκειμένου να κυνηγήσει την καλή ψαριά σε μια απομακρυσμένη περιοχή του βόρειου Ατλαντικού. Ωστόσο, στην επιστροφή προς την ακτή το πλοίο βρίσκεται παγιδευμένο ανάμεσα σε τρία ισχυρά μέτωπα θυέλλης, ακριβώς στο σημείο όπου ο γιγαντιαίος τυφώνας Grace συναντά άλλους δύο μικρότερους. Έχω την εντύπωση ότι αυτήν την περίοδο η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί ανάμεσα σε τρία θυελλώδη μέτωπα: το δημοσιονομικό, το οικονομικό και το πολιτικό. 

1914-2014, μια ιστορία για τα 100 χρόνια (που δεν τα στοχαστήκαμε): Ο παππούς Αλία πάει στον πόλεμο

της Άζρα Νουχεφέντιτς

 

© Osservatorio Balcani e Caucaso, Grandfather Alija goes to war (Ιούνιος 2014)

  

Το 1914 οι Βόσνιοι στάθηκαν πιστοί στην Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία στην οποία ανήκαν τότε και πολέμησαν στις τάξεις του στρατού της σε διάφορα μέτωπα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, μετά την επιστροφή τους από τα μέτωπα, οι στρατιώτες βασανίζονταν από τους εφιάλτες τους σ΄όλη τους την υπόλοιπη ζωή. Η ιστορία του παππού Αλία.

   

Βιέννη, Όπερα ,1907

Στενόμακροι, ευρύχωροι διάδρομοι, παχιά χαλιά που πνίγουν τον ήχο των βημάτων, αντίκες έπιπλα, αρωματισμένος αέρας. Από το βάθος έρχεται ο ήχος ενός βαλς. Τα χρώματα που επικρατούν είναι το μπλε ρουά και το χρυσοκίτρινο. Στους τοίχους, ποζάρουν περήφανα σε επίχρυσες κορνίζες, πορτρέτα από τον 19ο αιώνα: άνδρες με μουστάκια, γυναίκες με περίτεχνες κομμώσεις. Μια ατμόσφαιρα μεγαλείου. 

Στο πολυτελές ξενοδοχείο, στο κέντρο της πόλης, η ατμόσφαιρα της αυτοκρατορικής Βιέννης μοιάζει πολύ πιο ζωντανή, παρά στα κτίρια που έχουν γίνει μουσεία, όπως το Χόφμπουργκ και το Σένμπρουν.

Σεράγεβο, γύρω στο 1900 (© Zijo Eskić)

Πρόωρες εκλογές; Μια από τα ίδια· όμως καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος

Εν αρχή ήν η λανθασμένη εκτίμηση (ή αδιαφορία για τα πραγματικά δεδομένα) ότι μπορούσαν να “διώξουν το ΔΝΤ” και να βγούν στις αγορές για δανεισμό χωρίς ασπίδα τη συνεγγύηση των εταίρων της ευρωζώνης. Μετά την εξ ανάγκης συμβιβαστική συμφωνία στο Eurogroup για δίμηνη παράταση του ελληνικού προγράμματος, η Ελληνική Κυβέρνηση αμέσως ανακοίνωσε ότι ερρίφθη ο κύβος. Μοιάζει σαν το ανακοινώνει το τέλος μιας αγγαρείας που άρχισε το αργότερο αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014. Μια αγγαρεία που κατέληξε σε ένα απρόσεκτο στοίχημα, που ήταν ανανενόμενο να χάσει. Με την απόφαση της να ξεκινήσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα την κοινοβουλευτική διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές φαίνονται πιο κοντά. “Ποτέ μη λές ποτέ”, αν όμως βρεθούν 180 βουλευτές αυτής της Βουλής να εκλέξουν Πρόεδρο, αυτό μάλλον θα είναι έκπληξη.
Οι συχνές πρόωρες έως πολύ πρόωρες εκλογές, ακλόνητος κανόνας στην Ελλάδα μεταπολεμικά (με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις τις περιπτώσεις που μια Βουλή εξαντλεί την τετραετία), αποκαλύπτουν πόσο στρεβλό, ευκαιριακό επειδή είναι πελατειακό και μόνιμα μειωμένης δημοκρατικής λειτουργικότητας είναι το κομματικό σύστημα της χώρας και πόσο “αδιόρθωτο” έμεινε επί 6 δεκαετίες. Ούτε παλιά το μάθημα από την επτάχρονη δικατορία δίδαξε κάτι στο εγχώριο πολιτικό προσωπικό και στα κόμματα, ούτε τώρα φαίνονται να νοιάζονται ιδιαίτερα οι πολιτικές ελίτ μας για το πανθομολογούμενο γεγονός, ότι η οππορτουνιστική πολιτική των κομμάτων συνέβαλε αποφασιστικά στο Ελληνικό οικονομικό ναυάγιο. Η πραγματικότητα αλλάζει διαρκώς, όμως οι πολιτικές ελίτ δεν θέλουν ν' αλλάξουν.
Άς είναι. Είναι κακοί μαθητές της πραγματικότητας και εμμονικά επαναλαμβάνουν “μία από τα ίδια”, γιατί ξέρουν ότι αυτό είναι η καλύτερη λύση για την πελατειακή λογική που υπερασπίζονται και για τα συμφέροντα που ευνοούν. 
Άν αυτό είναι κακό, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η απόφαση αυτή είναι όντως σαν τέλος μιας αγγαρείας για την κυβέρνηση και σαν απελευθέρωση από μια Βαβυλώνεια αιχμαλωσία για τους πολίτες. Το πράγμα δεν τραβούσε άλλο: ούτως ή άλλως αυτή η κυβέρνηση 2012-2014, άλλοτε σε συμπαιγνία και άλλοτε παίζοντας κρυφτούλι με τα όργανα των εταίρων και διακρατικών δανειστών της ΕΕ, με την τρόικα και με τις δεσμεύσεις του μνημονίου, σαν το Γατόπαρδο του Βισκόντι, την παλιά ταινία με τον Αλαίν Ντελόν, “τα άλλαζε όλα για να μην αλλάξει τίποτε” στη χώρα.
Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.

Γ. Ρ.

Κόλιν Κράουτς, «Ο περίεργος μη θάνατος του νεοφιλελευθερισμού» - δύο κείμενα

του Θανάση Γιαλκέτση και του Γιώργου Σιακαντάρη

Η δύναμη των γιγάντων

 Θανάσης Γιαλκέτσης    © "Εφημερίδα των Συντακτών", 30.11.2014

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2008, πολλοί είχαν σπεύσει να προαναγγείλουν τον θάνατο του νεοφιλελευθερισμού και την επιστροφή στον Κέινς και στην κρατική παρέμβαση. Το κράτος παρενέβη πράγματι, αλλά το έκανε για να διασώσει τον χρηματοπιστωτικό τομέα, συρρικνώνοντας ταυτόχρονα τους μηχανισμούς κοινωνικής προστασίας και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας. Με την κρατική παρέμβαση η κρίση του ιδιωτικού χρέους μετατράπηκε σε δημοσιονομική κρίση. Και ο νεοφιλελευθερισμός επανεμφανίστηκε πιο επιθετικός, επιβάλλοντας τις πολιτικές λιτότητας και τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» ως τη μοναδική συνταγή για την έξοδο από την κρίση. Με άλλα λόγια, ο νεοφιλελευθερισμός όχι μόνον επέζησε μετά την κρίση που ο ίδιος προκάλεσε, αλλά βγήκε ακόμα πιο ενισχυμένος από αυτήν. Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο;

Eρχεται το τέλος κι αυτό φέρνει και κάτι καλό

του Γκέοργκ Ντιτς

   
© SPIEGEL ONLINE:  Georg Diez, Das Ende kommt, und das ist auch gut so  (17.10.2014)

  

Ο άνθρωπος έκανε σκλάβα του τη Γη, την αλλάζει, της δίνει άλλη μορφή και τη ληστεύει: Ζούμε στην Ανθρωπόκαινο Γεωλογική Εποχή, στην γεωλογική εποχή που διαμορφώνουν οι άνθρωποι. Μαζί μ' αυτή την έννοια, συνειδητοποιούμε επίσης ότι άν συνεχίσουμε έτσι, όλα θα τελειώσουν. 
   
Όταν η ανθρωπότητα θα είναι νεκρή, τελειωμένη, μια ιστορία του παρελθόντος, όταν θα υπάρχουν μόνον έρημα βουνά πλαστικού και η θάλασσα θα κοχλάζει, όταν ένας καυτός άνεμος θα φυσά στην ερημιά και θα σαρώνει όλη τη σκόνη που ήταν κάποτε μια πόλη σκορπίζοντάς την στο σκοτεινό αέρα, όταν ο πλανήτης κάποια στιγμή, εκατομμύρια χρόνια μετά την εξαφάνιση των ανθρώπων αρχίσει σιγά-σιγά να αναρρώνει, τότε ποιοί θα μας θυμούνται; 
Λένε ότι ζούμε ήδη στη γεωλογική εποχή του ανθρώπου, που έχει και ένα επιτηδευμένο όνομα: την αποκαλούν Ανθρωπόκαινο Εποχή οι γεωλόγοι, οι βιολόγοι, οι μετεωρολόγοι, και όλοι οι άλλοι ερευνητές και επιστήμονες που ασχολούνται με την ουσία της ζωής πάνω στη γη, με το πως δημιουργήθηκε, πώς έχει αλλάξει τον πλανήτη, πως θα τελειώσει. Γιατί κάθε παιδί το ξέρει: κάθε τι που έχει αρχή, έχει κάποτε και ένα τέλος. 

H συζήτηση για τη Νομισματική Ένωση: Το χειρότερο σενάριο, έξοδος της Ιταλίας απο το ευρώ

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου 

Wolfgang Münchau, Die Spur des Geldes,  © Der Spiegel, 01.12.2014,

Debatte über die Währungsunion: Wehe, wenn Italien aus dem Euro austritt

 

Στην Ιταλία, διεξάγεται αυτή τη στιγμή μια ευρεία συζήτηση γύρω από την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Μέχρι τώρα σ' αυτό το βήμα σκέφτονται να προχωρήσουν μόνον κόμματα της αντιπολίτευσης. Όμως κάποια στιγμή θα έρθει μέρα που θα γίνουν κυβέρνηση. 

  

Ένας από τους λόγους για τους οποίους νόμισμά μας είναι το ευρώ, ήταν η ευρεία πολιτική συναίνεση σε όλες τις χώρες που έμελλε αργότερα να λάβουν μέρος αργότερα σ' αυτό. Ανεξάρτητα άν βρισκόταν στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, όλοι οι σημαντικοί παράγοντες ήταν υπέρ. Ειδικά η συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης ήταν σημαντική, διότι στη μέσα διάρκεια των 15 ετών που έχουμε ευρώ, όλα αυτά τα κόμματα έχουν αναλάβει με τη σειρά τους την κυβέρνηση - π.χ. SPD και Πράσινοι στη Γερμανία, Σοσιαλιστές στη Γαλλία και την Ισπανία. Το ευρώ έχει αποδειχθεί ανθεκτικό και έχει ανταποκριθεί με καλό τρόπο σε πολλές αλλαγές κυβερνήσεων από την ίδρυσή του, σχεδόν πριν από 16 χρόνια.

Ιταλία και Μεσόγειος
σύμφωνα με τη Λέγκα του Βορρά

Οι ρατσιστές στη Βόρεια Ιταλία
αποκαλούν τους Νοτιο-Ιταλούς 
«Terroni» (= «μαυριδεροί»)

Μάικλ Γουώλτσερ: Οι φιλελεύθεροι και τα κινήματα επιμέρους «ταυτότητας» φέρουν ευθύνη για την κοινωνική ανισότητα

Συνέντευξη του  Αμερικανού κοινωνιολόγου Michael Walzer, πρώην εκδότη του Dissent,

στον Guy Rolnik της ισραηλινής εφημερίδας © Haaretz:

Michael Walzer tells Haaretz: Blame the liberals for social inequality

Ολόκληρη (Αγγλικά, pdf)

  

Ήσασταν μέχρι πρόσφατα ο εκδότης του περιοδικού Dissent και είστε σοσιαλδημοκράτης, ένας Αμερικανός σοσιαλδημοκράτης. Δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στις ΗΠΑ, έτσι δεν είναι; 

Δεν υπάρχουν πολλοί. Υπάρχει μια πολιτική παράδοση με ανθρώπους που βρίσκονται σε άτυπες πολιτικές ομάδες που επιδιώκουν να επηρεάσουν την πολιτική (ginger groups) στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, στο οποίο υποτίθεται ότι ανήκω. Θα μπορούσα να πω ότι ανήκω στην αριστερά, όμως έχω και διαφωνίες με πολλούς που έχουν απόψεις παραπλήσιες με τις δικές μου.

Dissent - Καλοκαίρι 2014

Πέρα απο την οικονομική στασιμότητα

Dissent - Φθινόπωρο 2013

Η ευρωπαική αριστερά σε κρίση

Μυρίζει εκλογές: Οι δυνατότητες και το κύριο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ

 του Νιλς Καντρίτσκε

Η κατάληξη από το άρθρο του Niels Kadritzke

Griechenland: Es riecht nach Wahlen – Über die Chancen der Syriza

στο © NachDenkSeiten (27 Νοεμβρίου 2014)

   

Μετά την ανεδαφική εξαγγελία του πρωθυπουργού, για έξοδο από τους περιορισμούς που επιβάλλει το «Μνημόνιο» η προσγείωση ήλθε άσχημα, τόσο πολιτικά όσο και στην κεφαλαιαγορά. Η Ελλάδα θα χρειασθεί και στο άμεσο μέλλον «προληπτική χρηματοδοτική στήριξη» από τον Ευρωπαικό Μηχανισμό Σταθερότητας, γεγονός που συνεπάγεται νέες αναγκαστικές υποχρεώσεις. Η μελλοντική «έξοδος στις αγορές» για αναχρηματοδότηση, θα είναι εφικτή μάλλον μόνον με την συνεγγύηση των εταίρων μας της Ευρωζώνης.
Ο δημοσιογράφος Niels Kadritzke, καλός γνώστης της Ελληνικής πολιτικής, αναφέρεται στα πολιτικά και διαπραγματευτικά λάθη της κυβέρνησής μας, στην εμμονή των δύο «συστημικών» κομμάτων στο πελατειακό σύστημα και στην άρνησή τους για πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό και η ανικανότητα της γραφειοκρατικού διοικητικού μηχανισμού, μοιάζουν πια ανυπέρβλητα εμπόδια για την ανάκαμψη υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες: «χωρίς μεταρρυθμίσεις η έξοδος απο την κρίση είναι αδύνατη», λέει ο Καντρίτσκε. Με αυτό το αδιέξοδο (και την εκκρεμότητα της εκλογής Προέδου), οι πρόωρες εκλογές φαίνονται τώρα πιθανές. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερή σχετική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη δυσκολία του να βρεί αξιόπιστους συμμάχους για κυβερνητική λύση. Όμως το ουσιαστικό ζήτημα κατά τον Καντρίτσκε είναι το προγραμματικό: Πως θα μπορούσε μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ να επιτύχει εκεί όπου απέτυχε η σημερινή, δηλαδή στη μεταρρύθμιση και ανανέωση ενός συστήματος που είναι φανερά δυσλειτουργικό και ακραία άδικο απο κοινωνική άποψη;

   

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το πώς, με πόσες εκλογικές αναμετρήσεις και με ποιά εκλογική νομοθεσία είναι δυνατή μια αυτοδύναμη κυβέρνησή του. Είναι μάλλον το ερώτημα, πώς ένα αριστερό κόμμα μέσα σε μια τέτοια βαθιά οικονομική κρίση μπορεί να οργανώσει μια κοινωνική πλειοψηφία εναντίον των παλιών, αναξιόπιστων πολιτικών δυνάμεων χωρίς να μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση, είναι ζωτικής σημασίας να ξεκινά κανείς από την πραγματικότητα, δηλαδή να περιγράψει την κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας έτσι όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι. Αυτό είναι σημαντικό, όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλεί - δικαίως - τον συνασπισμό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση των αλόγιστων υποσχέσεων και των ματαιωμένων success stories. Εκτός των άλλων, ένα αριστερό αντίπαλο πρόγραμμα που βασίζεται στην ειλικρινή ενημέρωση και στην νηφάλια καταγραφή της πραγματικότητας είναι προπάντων σημαντικό για να αποφευχθούν οι απογοητεύσεις. Η τιμιότητα είναι η πιο ανθεκτική στο χρόνο. Ενώ σε περίπτωση ανεντιμότητας, η νέμεσις έρχεται αρκετά γρήγορα. Εάν η πολιτική μιας κυβέρνησης υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει επειδή έδωσε υποσχέσεις ασυμβίβαστες με την πραγματικότητα, η οποιαδήποτε προοπτική της δημοκρατικής Αριστεράς στην Ελλάδα θα καταστραφεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

O A. Τσίπρας και οι B. Riexinger, G. Gysi, O. Lafontaine, S. Wagenknecht 

του κόμματος Die Linke στο Μνημείο των Σοσιαλιστών (Βερολίνο)