Κρυμμένα μυστικά και αυταπάτες - στη ριζοσπαστική Αριστερά και στους επίδοξους Έλληνες Σοσιαλδημοκράτες

Στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν προειδοποιηθεί από καιρό και έγκαιρα, ακόμη και από ανθρώπους τότε και τώρα φιλικά διακείμενους. Αλλά συστηματικά απέφευγαν να προσέξουν τη βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Επέμεναν σε κεκτημένα γνώριμα, δυστυχώς ανθεκτικά στην πολιτική μας παράδοση. Φορέθηκε πολύ μετά το 2009 η σκληρή πανοπλία του νεοελληνικού πολιτικαντισμού. Τα αυτιά ετερόκλητων ομάδων πιθανών ψηφοφόρων χαϊδεύτηκαν από όλες τις αταίριαστες υποχέσεις που θα ήθελαν να ακούσουν, χρησιμοποιήθηκε πάλι από Συριζαίους και Νεοδημοκράτες ως επιθετικό κομματικό όπλο ο παλιός συνοδός του κομματικού μας συστήματος, ο διπολισμός. Στην οικεία του πολιτικού μας προσωπικού γλώσσα, που μετατρέπει τον κάθε αντίπαλο του πολιτικού αγώνα σε εχθρό εμπόλεμης κατάστασης, ο κλασικός πλούτος του δεξιο-κεντρώου παλαιοκομματισμού αναμείχθηκε με παλαιο-αριστερά αποθέματα από πολύ περασμένες δεκαετίες, με άφθονες αναδρομές στον Εμφύλιο. Συμβαίνει πάντως και στις ΗΠΑ, με τον δικό τους, πιο παλιό Εμφύλιο.
Από το μείγμα δεν έλειψαν ψήγματα μεταμοντέρνου αριστερισμού και ανορθολογικές θεωρίες - αυταπάτες. Λόγου χάρη, ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι ο δήθεν αδύνατος κρίκος της λεγόμενης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, στην ευρωζώνη ή και στον πλανήτη ολόκληρο. Τροφοδότησαν ψευδαισθήσεις για τη «ρήξη» εδώ και τώρα: μερικοί τη φαντάστηκαν σαν πυροκροτητή που θα μπορούσε να συγκλονίσει τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό ή τουλάχιστον την ΕΕ. Η «ρήξη» έγινε φετίχ. Όχι έλλογη πολιτική, αλλά σύμβολο που ένωνε διάφορες αποσχιστικές νοοτροπίες.

Paul Klee, Πίνακες

Πρόσφυγες, μετανάστευση και η ενοχή της Ευρώπης

του Μάρκους Μπέκερ
  

© Der Spiegel, Markus Becker (Βρυξέλλες): Flüchtlingsmisere: Europas Schuld, 29.08.2015

  

Η Ευρώπη προτιμά να κρατά αποστάσεις από τους πολέμους, όμως εκμεταλλεύεται τις φτωχές χώρες, τσιγκουνεύεται στην αναπτυξιακή βοήθεια και γίνεται έτσι συνυπεύθυνη για το δράμα των προσφύγων.

  

Φανταστείτε πως ζείτε σε μια πόλη με 50.000 κατοίκους. Η διοίκηση του δήμου προθυμοποιείται να φιλοξενήσει στην πόλη τέσσερις πρόσφυγες. Αμέσως ξεσπάει άγρια διαμάχη για το πώς θα κατανεμηθούν οι τέσσερις πρόσφυγες στις συνοικίες της πόλης. Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων συμφωνούν επιτέλους, αλλά μόνον για τη στέγαση των τριών προσφύγων. Για τον τέταρτο θα συνεχίσουν να διαπραγματεύονται μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Σας φαίνεται παράλογο; Όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα 28 κράτη-μέλη της συμφώνησαν τον Ιούνιο να μοιραστούν μεταξύ τους 40.000 πρόσφυγες που αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα και στην Ιταλία μετά από επικίνδυνα και αγωνιώδη ταξίδια. Οι 40.000 είναι κάτι λιγότερο από ποσοστό δέκα τοις χιλίοις των περίπου 507 εκατομμυρίων πολιτών της ΕΕ. Ούτε καν γι' αυτό το μικρό ποσοστό δεν μπορεί να συμφωνήσει η Ευρώπη. Μέχρι τώρα, μόνον για 32.000 περίπου πρόσφυγες βρέθηκε τόπος διαμονής. 

Γευγελή, στα κλειστά τρένα. Επόμενοι σταθμοί Σερβικά σύνορα,

Ουγγαρία, Βιέννη, Βερολίνο, Κοπεγχάγη...

Μύθοι που υποστηρίζουν την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Η αποδόμησή τους

του Φώτη Λυσάνδρου

   

© openDemocracy Can Europe Make it?
Photis Lysandrou: Three myths behind the case for Grexit: a destructive analysis 11.8.2015

  

Η ελπίδα για ριζική αλλαγή στην οικονομική κατεύθυνση της Ευρώπης χρειάζεται τη διεθνή αλληλεγγύη. Όμως με τη σειρά της, αυτή η αλληλεγγύη χρειάζεται το ευρώ. Για χώρες με μικρές εξαγωγικές δυνατότητες, η αυτόνομη οικονομική πολιτική με «ελευθερία κινήσεων» είναι ούτως ή άλλως ανέφικτη, ενώ το να επαγγέλονται πολιτικές διεθνούς αλληλεγγύης υπό εθνικό νόμισμα, είναι υπόσχεση κενή περιεχομένου

 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015 έχοντας δώσει την υπόσχεση ότι θα σκίσει το μισητό μνημόνιο που επέβαλλε η Τρόικα, αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα το ευρώ. Ήταν μια υπόσχεση που δεν μπόρεσε να κρατήσει. Μετά από αρκετούς μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων, έγινε φανερό ότι οι δανειστές της Ελλάδας, με προεξάρχουσα τη γερμανική κυβέρνηση, δεν είχαν καμία πρόθεση να επαναδιαπραγματευτούν τη συμφωνία και να ελαφρύνουν ουσιαστικά το βάρος του ελληνικού χρέους και να μειώσουν την πίεση για σκληρά μέτρα λιτότητας που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. 

Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα τι πρέπει να κάνει τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεδομένο είναι ένα: πρέπει να καταστήσει σαφές στον ελληνικό λαό, ότι το να κρατήσει και τα δύο σκέλη της προεκλογικής της υπόσχεσης ήταν αδύνατο. 'Εχει όμως μπροστά της δύο δρόμους για να συνεχίσει:

(α) Να προχωρήσει και σε περαιτέρω συμβιβασμούς με την τρόικα και έτσι να το κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη, ή (β) να απορρίψει οποιουσδήποτε περαιτέρω συμβιβασμούς και να αποσύρει την Ελλάδα από την ευρωζώνη. 

Piet Mondrian, Μηλιά

Κίνα: Σκάει η τρίτη φούσκα; Τέλος οι ψευδαισθήσεις και τα χρόνια της αφθονίας;

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου
 
© Der Spiegel - Wolfgang Münchau: Kursrutsch an den Weltbörsen: Das war's mit Illusion Nummer drei  24.08.2015

   

Χρηματοπιστωτική κρίση, κρίση της ευρωζώνης και τώρα χρηματιστηριακή κρίση. Τα χτυπήματα έρχονται το ένα μετά το άλλο, όλο και πιο γρήγορα. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Όσο για τη νομισματική μας ένωση, η τωρινή στρατηγική της βασίζεται στην υπόθεση ότι στον υπόλοιπο κόσμο η οικονομία θα ανθεί και θα αγοράζει τις εξαγωγές μας. Όμως αυτό δεν ισχύει πια. 

  

Αυτό που βιώνουμε τούτες τις μέρες είναι το τέλος της τρίτης μεγάλης φούσκας στην παγκόσμια χρηματοοικονομική μας κρίση, μετά την κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ και την κρίση στη ζώνη του ευρώ. Ως προς τα βασικά, οι τρείς ιστορίες είναι αλληλένδετες. 

Όλες αυτές οι κρίσεις έχουν το κοινό χαρακτηριστικό, ότι εκρήγνυνται τοπικά, σ' ένα συγκεκριμένο σημείο, αλλά επιδρούν παγκόσμια. Στις ΗΠΑ, αυτό που οδήγησε στην κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης (subprime) και συνακόλουθα στην χρηματοπιστωτική κρίση, ήταν η πολιτική που επιχειρούσε να κάνει όλους τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες ακινήτων. Εδώ, στη ζώνη του ευρώ, αυτό που πυροδότησε αρχικά τη γενική αναστάτωση σ' ολόκληρη τη νομισματική ένωση, ήταν η υπερχέωση του κράτους στην Ελλάδα. Όσο για την Κίνα, εκεί υπάρχει μια περιφερειακή φούσκα ιδιωτικού χρέους που προκαλεί τώρα έναν παγκόσμιο σεισμό στις χρηματιστηριακές αγορές. Η οικονομία μας διδάσκει ότι όλες οι φούσκες κάποτε σκάνε, παντού στον κόσμο, ακόμη και στην Κίνα. 

Στην εποχή του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού και της συστημικής διεθνοποίησης: Γιατί κοιλοπονάει η Σοσιαλδημοκρατία;

του Κωνσταντίνου Μ. Σοφούλη

  

© «Μεταρρύθμιση»: Γιατί κοιλοπονάει η Σοσιαλδημοκρατία; Εδώ και διεθνώς - 1.6.2015

  

Εμφανώς στην «ιδιόμορφη περίπτωση» της Ελλάδας αλλά όχι μόνον, η πολιτική και οι πολιτικές δυνάμεις εντός του κράτους μοιάζουν σήμερα να χάνουν το περιεχόμενό τους και να απομένουν άδεια κελύφη και ετικέττες. Κόμματα και πολιτικοί αντιμάχονται, διεκδικούν με αμφιλεγόμενα μέσα την ψήφο ή την ανοχή των πολιτών αλλά δεν φαίνεται να «κάνουν πράγματα». Τα πραγματικά γεγονότα διαδραματίζονται σε διεθνικό και υπερεθνικό επίπεδο: Στις αμοιβαίες σχέσεις των χωρών της Δύσης μεταξύ τους και με ισχυρές αναδυόμενες χώρες όπως η Κίνα, διαδραματίζονται ως ανεξέλεγκτες ροές κεφαλαίων και ως συστημικές πιέσεις ή κρίσεις ενός χρηματοικονομικού καπιταλισμού που δεν γνωρίζει σύνορα. Σε ασταθείς ζώνες, όπως στη Μέση Ανατολή, ως εξεγέρσεις, πολεμικές συγκρούσεις ή έξωθεν επεμβάσεις, που μετατρέπουν ολόκληρους πληθυσμούς σε πρόσφυγες χωρίς πατρίδα.  
Το κλίμα είναι συγκρουσιακό. Αλλά η ίδια η δημοκρατική διαπάλη όπως την ξέραμε και μας ήταν οικεία, η μέσα στα όρια του κράτους, μοιάζει απλησίαστη για τους πολλούς πολίτες· αδιαφανής, συχνά μάταιη. «Tόσο πολλή πολιτική», που εκφυλίζεται όμως σε «εγχείρημα των μειοψηφικών ελίτ» και γυρίζει άσκοπα σαν ρόδα στον αέρα, δεν καλεί σε συμμετοχή αλλά φέρνει κορεσμό. Αύριο ίσως φέρει πλήρη αδιαφορία. Κυρίως έτσι απαξιώνονται παντού πολιτικοί και κόμματα, δεξιά, αριστερά ή κεντρώα, αποτρέπεται το ενδιαφέρον και η κινητοποίηση του λαού. Η αποτυχία της πολιτικής, των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα της κρίσης είναι μόνον ακραία εκδήλωση. Τίθεται όμως το ερώτημα άν είναι κορυφή ενός παγόβουνου που απειλεί το δημοκρατικό περιεχόμενο της πολιτικής σ' όλο τον Δυτικό κόσμο ή εκδήλωση μιας μεταβατικής εποχής, μιας «εποχής των τεράτων», πριν η πολιτική αναζωογονηθεί, αποκτώντας πραγματικές ικανότητες για δράση και στο επίπεδο όπου «γίνονται πράγματα» τώρα: πέραν του εθνικού κράτους. 
Ως παράδειγμα, ο Κ. Μ. Σοφούλης εξετάζει την κρίση ενός πολιτικού χώρου, της Σοσιαλδημοκρατίας. «Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός κοιλοπονάει εδώ αλλά και διεθνώς», λέει. «Ο τοκετός θα είναι δύσκολος και για την μάνα και για το παιδί». Η πρόγνωσή του είναι συγκρατημένα αισιόδοξη. Πάντως ένα είναι σίγουρο: Κρίση ή μετασχηματισμός όπως της Σοσιαλδημοκρατίας, δοκιμάζει όλους τους καθιερωμένους πολιτικούς χώρους, αριστερούς και δεξιούς. Στις Δυτικές κοινωνίες του 21ου αιώνα, ίσως δοκιμάζει την πολιτική ως εν γένει δραστηριότητα, ανθρωπολογικού επιπέδου με την Αριστοτελική έννοια.

Γ. Ρ. 

     

Οι εκδοχές του σοσιαλισμού - η χρυσή εποχή της Σοσιαλδημοκρατίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα  
Ο σοσιαλισμός υπήρξε το οικουμενικότερο όραμα για έναν κόσμο ανθρώπινης ευτυχίας μετά το όραμα της αστικής δημοκρατίας που κυοφόρησε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός με την Γαλλική επανάσταση. Πολύ σύντομα έγινε ισχυρό πολιτικό εργαλείο για την αντιμετώπιση του αρχέγονου καπιταλισμού, ο οποίος, ενώ απελευθέρωσε τεράστιες ανθρώπινες και τεχνολογικές δυνάμεις, είχε υποδουλώσει ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σε ζωή σκλάβου για την συντήρηση και επέκτασή του. Η βιομηχανική επανάσταση στηρίχθηκε σε μια εργασιακή σκλαβιά την ίδια στιγμή που δυνητικά διεύρυνε επαναστατικά τις υλικές δυνατότητες ανθρώπινης ευτυχίας και ευζωίας. Η υπόσχεση μιας πιο ανθρώπινης διανομής του κοινωνικού προϊόντος θέρμανε τις καρδιές εκατομμυρίων σκληρά εργαζομένων και ενέπνευσε διανοούμενους για να στηρίξουν ένα αντίστοιχο όραμα με ισχυρά επιχειρήματα και με μία απόπειρα επιστημονικής πρόγνωσης μιας ευνοϊκής γι' αυτούς νομοτέλειας της Ιστορίας.

Anders Nilsen: Last Remnant, After the End of the World (2007)

Μαθήματα από την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ: για μια διαφορετική Ευρώπη χρειάζεται και ιδεολογία και πολιτικές ικανότητες

του Κας Μούντε

   

© openDemocracy - Can Europe make it? Cas Mudde: The key lesson from Syriza’s defeat? A different Europe requires both ideology and competence, 23.7.2015

 

Την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε να περάσει την σχεδόν καθολικά αντιδημοφιλή Συμφωνία από το Κοινοβούλιο χωρίς να διαλυθεί το δικό του κόμμα, ο όλο και περισσότερο αταίριαστος με το όνομά του Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, είχαν αρχίσει ήδη να γράφουν την ιστορία της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ οι απογοητευμένοι πρώην και νυν υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι ανακουφισμένες ελίτ οι φιλικές προς την ΕΕ. Και ενώ ο πρώτοι εμμονικά επιχειρούν να μεταθέσουν και να «εξαγάγουν» την ενοχή, προβάλλοντας το τοξικό επιχείρημα περί «εκβιασμού» και «ταπείνωσης» ή ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας τύπου #ThisIsACoup, οι δεύτερες υποστηρίζουν ότι έφταιξε κυρίως η φύση και ο χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ, ο «ριζοσπαστικά αριστερός», ο «λαϊκίστικος», ο «ιδεολογικός». Επιμένουν ότι αυτά τον οδήγησαν στην αποτυχία, πράγμα που σημαίνει ότι όλα τα παρόμοια ιδεολογικά εγχειρήματα είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.

Υποτίμηση του νομίσματος της Κίνας, η Ευρώπη, οι ΗΠΑ

του Κριστιάν Μαράτσι
  

© Il Manifesto - συνέντευξη στον Roberto Ciccarelli Marazzi: Chinadown, lo choc globale 14.8.2015
αναδημοσiευση (ιταλικά) στo EuroΝomade

    

Η Ευρώπη μπορεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που προσφέρει η μείωση της εξαγωγικής δρστηριότητας και η νομισματική υποτίμηση στην Κίνα, για να εγκαταλείψει τις πολιτικές της λιτότητας. Για τον οικονομολόγο Christian Marazzi η υποτίμηση του γιουάν στο Πεκίνο μπορεί να ανοίξει την πόρτα για να αναβιώσουν πιο επεκτατικές οικονομικές πολιτικές στην Ευρωζώνη. Κατά τον συγγραφέα  των βιβλίων E il denaro va (Το χρήμα φεύγει - Bollati Basic Books) και Diario della crisi (Ημερολόγιο της κρίσης Ombre Corte), «περιορίζεται η δυνατότητα της Γερμανίας να εξάγει βιομηχανικά προϊόντα στην Κίνα, πράγμα που ίσως την παρακινήσει να αναζωογονήσει την εγχώρια ζήτηση· να εγκαινιάσει μια νέα φάση πέρα από τη λιτότητα».

     

Η Γερμανία πλήττεται εδώ και ένα χρόνο από τη μείωση της ζήτησης (βιομηχανικών) προϊόντων στην Κίνα, αλλά η κυβέρνησή της δεν φαίνονται διατεθειμένη να αλλάξει στάση.

Στην πραγματικότητα είμαστε αντιμέτωποι με ένα ορντο-φιλελεύθερο φανατισμό που γίνεται όλο και περισσότερο πολιτικός. Συνεχίζουν να επιδεικνύουν ηγεμονική ακαμψία στο πρόβλημα της Ελλάδας. Αλλά η νέα κατάσταση που δημιούργησε η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας (BPC) δεν είναι συμβατή με την ακαμψία του Σόιμπλε. Με τον περιορισμό της γερμανικής εξαγωγικής δύναμης προς την Ανατολή, δεν βλέπω πως θα συνεχίσει να λειτουργεί αυτή η επίμονη πολιτική της λιτότητας. Μπορώ πια να φανταστώ ακόμη και την παραίτησή του ή μια σοβαρή κυβερνητική κρίση στη Γερμανία.

 

Χ. Λάσκος, Γ. Μηλιός, Ε. Τσακαλώτος: Έξοδος από τη ζώνη του ευρώ - «Να βγεί κανείς ή να μη βγεί;»

Κρίση της Ελλάδας και της ευρωζώνης, διλήμματα των κομμουνιστών (2012)

    
Workers' Liberty : «Displacing class struggle»? Syriza's argument against the «euro-exit» strategy - Communist Dilemmas on the Greek Euro-Crisis: To Exit or Not to Exit? 30.7. 2012 - Σε μορφή pdf
  
των Χρήστου Λάσκου, Γιάννη Μηλιού και Ευκλείδη Τσακαλώτου

      

Το άρθρο αυτό (αγγλική και γερμανική δημοσίευση Ιούνιος 2012) πιθανώς δεν υπάρχει στα ελληνικά. Ίσως οι συγγραφείς απέφευγαν τότε να οξύνουν τις εντάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ - αυτοπεριορισμός που αποδείχτηκε εντέλει επιζήμιος, συμβάλλοντας και αυτός στην πολιτική σύγχυση του κόμματος. Οι συγγραφείς από την ιδιαίτερη μαρξιστική σκοπιά τους ασκούν κριτική σε παράγοντες των «φιλο-δραχμικών» τάσεων του σημερινού κυβερνητικού κόμματος που επικαλούνται τις άνισες σχέσεις της Ελλάδας με τις οικονομίες των βόρειων χωρών (π.χ. Κ. Λαπαβίτσας, στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας»). Μεταξύ άλλων, τους καταλογίζουν αναβίωση του σχήματος «κέντρου-περιφέρειας» που υποστήριζε το ΠΑΣΟΚ του 1980. Πέρασαν 3 χρόνια και καθένας από τους τρεις συγγραφείς συνεχίζει την ιδιαίτερη πολιτική διαδρομή του εντός ή εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο τώρα το θέμα «καίει». Γι΄ αυτό - και για «ιστορικούς» λόγους - η εκ των υστέρων δημοσίευση στα ελληνικά έχει την αξία της.*

Γ. Ρ. 

   

1. Η κρίση στην ευρωζώνη συναντά το φάντασμα της θεωρίας της εξάρτησης: Ένα ψευδοδίλημμα;

Επηρεασμένες από τους αντι-αποικιακούς αγώνες, πολλές νεο-μαρξιστικές προσεγγίσεις για τον ιμπεριαλισμό στη μεταπολεμική περίοδο, στηρίζονταν στην ιδέα ότι οι πρώην αποικίες και οι αναπτυσσόμενες οικονομίες ήταν υποταγμένες στις ιμπεριαλιστικές χώρες μέσω σχέσεων εξάρτησης. Αυτή η έννοια της εξάρτησης, μαζί με σχετικές αντιλήψεις για τον παγκόσμιο καπιταλισμό, διαμόρφωσε τις θεωρίες κέντρου-περιφέρειας, οι οποίες αντιλαμβάνονται τις παγκόσμιες οικονομικές σχέσεις ως σχέσεις εκμετάλλευσης και πόλωσης μεταξύ χωρών, με ένα ανεπτυγμένο ιμπεριαλιστικό «κέντρο» και μια εξαρτημένη «περιφέρεια» καθώς και μια «ημι-περιφέρεια» μεταξύ αυτών των δύο μεγάλων πόλων. Η αντίληψη αυτή είχε μεγαλύτερη επιρροή στη δεκαετία του 1970 και έπαιζε σημαντικό ρόλο στον τρόπο σκέψης που επικρατούσε στο ΠΑΣΟΚ της αρχικής ριζοσπαστικής φάσης του, πριν από την άνοδό του στην εξουσία το 1981 [3].

Από το φιλμ Στάλκερ του Αντρέι Ταρκόφσκι

Από τη «φούσκα» της περιφέρειας στις διασώσεις. Μύθοι και πραγματικότητες στη ζώνη του ευρώ

του Νίκου Καϊμάκη

     

© Αναζητήσεις για την Αριστερά - Νίκος Καϊμάκης: ΟΝΕ μέρος ΙΙ, 8 Αυγούστου 2015

   

Στο κείμενο Μύθοι και πραγματικότητες της ΟΝΕ (Μέρος Ι), ο Νίκος Καϊμάκης αναφέρεται στη δημιουργία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, στην κυκλοφορία του ευρώ και στα απαραίτητα στοιχεία για μια βέλτιστη νομισματική ζώνη, σύμφωνα με τη θεωρία. Περιγράφει τα μειονεκτήματα και τα δομικά ελαττώματα της ζώνης του ευρώ, αναφέρεται στην ανεπάρκεια των σημερινών ευρωπαικών ελίτ να προχωρήσουν στην ολοκλήρωσή της. Εδώ περιγράφει τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και πως προετοιμάστηκε η κρίση με τις φούσκες ακινήτων, κατανάλωσης και χρηματοπιστωτικού τομέα, Καταλήγει στο πως απέτυχαν τα προγράμματα διάσωσης για την Ελλάδα.
    

√ Εισαγωγή II

Η νοοτροπία της «ευρωευφορίας» που επικράτησε στα δέκα πρώτα χρόνια στις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης, λειτούργησε αμφίσημα. Προκάλεσε από τη μία τα «θαύματα», των χαμηλών επιτοκίων, τον απλόχερο δανεισμό και τη βροχή των €, με συνέπεια την πρόσκαιρη μεγέθυνση των οικονομιών των χωρών του Νότου και από την άλλη εξαφάνισε κάθε πιθανή διάθεση στις χώρες τις περιφέρειας του Νότου να βελτιώσουν την αποδοτικότητα, την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα της οικονομίας τους και κυρίως το χάσμα ανάπτυξης με τις Βόρειες ευρωπαϊκές χώρες. Εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αναδιάρθρωσης των αγορών τους, που παρέμειναν στις ξεπερασμένες καπιταλιστικές δομές τους στάσιμες και άκαμπτες, με τη δικαιολογία της πίεσης των συνδικάτων, και συνέχισαν να λειτουργούν στις νέες πλήρως παγκοσμιοποιημένες οικονομικές δομές εντός και εκτός της ΟΝΕ, με τους περιορισμούς και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, τα κλειστά επαγγέλματα, τις ρυθμισμένες συντεχνιακά αγορές, υπό τη σκέπη μιας ανίκανης, διεφθαρμένης και τελείως αντιπαραγωγικής δημόσιας διοίκησης. Αναφύονται όμως εδώ κρίσιμα ερωτήματα. Τι έκανε για όλα αυτά η άρχουσα ευρωπαϊκή ελίτ αλλά και οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών; Γιατί δεν παρενέβησαν εγκαίρως;

Europe Under Construction

Ευρώ, δραχμή και παραμύθια που κοιμίζουν - ενώ ο πλούτος μετατοπίζεται προς τον Ειρηνικό και η μπουκιά της Ευρώπης μικραίνει

του Γιώργου Παπανικολάου

      

© EURO2day  - Το ευρώ, η δραχμή και τα παραμύθια που μας κοιμίζουν, 28.7.2015
αναδημοσίευση στον ιστότοπο Ανέστιος

    

Πάνω από πέντε χρόνια τώρα, όλα τα πολιτικά κόμματα κρύβουν την αλήθεια από τον λαό. Τελευταία επινόηση το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, που κι αυτό τον κοιμίζει απέναντι στη μία και αναπόδραστη πραγματικότητα: εμείς πρέπει να αλλάξουμε, όποιο κι αν είναι το νόμισμα.

Το ευρώ είναι ένα ημιτελές νόμισμα, με πολλά προβλήματα, που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν συνοδεύεται από μια δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Ως κοινό νόμισμα δε, ωφελεί κυρίως τις ισχυρές εξαγωγικά χώρες του Βορρά (και κυρίως τη Γερμανία), που αν είχαν το δικό τους, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το κόστος της ισχυρότερης ισοτιμίας.

Το γεγονός όμως ότι τα οικονομικά προβλήματα δεν εντοπίζονται πια μόνο στο Νότο αλλά κάνουν σταδιακά την εμφάνισή τους και στον πυρήνα της Ευρώπης, ακόμη δε και στο Βορρά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Φινλανδία,* δείχνει ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Στην ουσία αφορά όχι μόνον την Ευρώπη, αλλά συνολικά την αποκαλούμενη «Δύση».

Πεκίνο, Εθνικό Ολυμπιακό Στάδιο «Η Φωλιά του Πουλιού»

Από τον Βαρουφάκη στον Τσακαλώτο: Ελλάδα, η επόμενη μέρα

του Andrew Stuttaford

     

© National Review / The Corner: Andrew Stuttaford - Greece: The Day After  6 Ιουλίου 2015

     

Η Ελλάδα συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς της ζώνης του ευρώ χωρίς τον Γιάνη Βαρουφάκη, μαρξιστή, ναρκισσευόμενο, κλόουν και μέχρι πρόσφατα υπουργό Οικονομικών της χώρας. Μια όχι και τόσο άμεμπτη Ιφιγένεια που θυσιάστηκε στους θεούς της ευρωζώνης, μιας και θεωρήθηκε πολύ συγκρουσιακός για να έχει οποιαδήποτε πιθανότητα να κλείσει συμφωνία. 

Ο εκδότης του είδε αμέσως την ευκαιρία και δεν την άφησε να χαθεί, όπως γράφει η Ματίνα Στέβη στην Wall Street Journal: 

Μόλις τρισήμισυ ώρες μετά την παραίτηση του αμφιλεγόμενου Έλληνα Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, οι εκδότες των βιβλίων του που εδρεύουν στο Λονδίνο έστειλαν αμέσως ένα πληροφοριακό e-mail με αποσπάσματα από την νέα ενημερωμένη έκδοση του βιβλίου του, του Παγκόσμιου Μινώταυρου (Global Minotaur) μαζί με άλλο πληροφοριακό υλικό. Ο διευθυντής του τμήματος ενημέρωσης των Zed Books, του εκδοτικού οίκου των βιβλίων του κ Βαρουφάκη, απέστειλε στους ανταποκριτές των ΜΜΕ ένα email που περιγράφει τον κ Βαρουφάκη ως «τον πιθανώς πιο cool, χαρισματικό και  έξυπνο υπουργό Οικονομικών όλων των εποχών». Πρότεινε επίσης το hashtag: #MinisterofAwesome.

Ο μετα-κεϋνσιανός, ο μαρξιστής, οι οπαδοί του σχήματος «κέντρου-περιφέρειας»

Στην εφημερίδα Daily Telegraph, ο Ambrose Evans-Pritchard ρίχνει μια ματιά στο διάδοχό του, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο:

Προέρχεται από τη ριζοσπαστική μαρξιστική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν συμμερίζεται ιδιαίτερα τον ευρωπαϊκό ιδεαλισμό του κ. Βαρουφάκη...