Το Γερμανικό κόμμα Die Linke για την κρίση - Ένας κυβερνητικός συνασπισμός SPD, Grünen και Linke είναι η καλύτερη λύση για την Ευρώπη

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου

Wahlprogramm der Linken: Rot-Rot-Grün ist die beste Lösung für Europa, 

© Der Spiegel Online, 28 Αυγούστου 2013

Το εκλογικό πρόγραμμα του αριστερού Γερμανικού κόμματος Die Linke, ως προς το θέμα της κρίσης στην Ευρωζώνη, πείθει για την ειλικρίνεια και τη ευφυία του. Έτσι, το κόμμα αυτό είναι πολύ πιο μπροστά από τα δύο μεγάλα - και αποτελεί ιδανικό κυβερνητικό εταίρο για τους Σοσιαλδημοκράτες και τούς Πράσινους.  



Η Αριστερά (Die Linke), μαζί με τους Πράσινους (Die Grünen), είναι τα μόνα κόμματα των οποίων τα προγράμματα βασίζονται σε μια ειλικρινή και ευφυή ανάλυση της κρίσης. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) αυτολογοκρίνονται. Οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) περιορίζουν όλη την οικονομία στην ανταγωνιστικότητα, ενώ οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) υποδαυλίζουν έναν παράλογο φόβο πληθωρισμού.
Οι Linke κατανοούν την οικονομική κρίση ως κρίση ανισορροπιών. "Η πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ έχει παρερμηνεύσει την κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών ως κρίση κρατικών χρεών. Αντιστρέφει την σχέση της αιτίας και τού αποτελέσματος". 'Ετσι ακριβώς είναι. Πρόκειται για μια κρίση ακατάσχετης ροής κεφαλαίων από Βορρά προς Νότο [πριν το 2008], το απότομο τέλος της οποίας προκάλεσε ένα οικονομικό σοκ, που κατέληξε σε κατακόρυφη άνοδο των δημοσιο-οικονομικών ελλειμμάτων. Στο θέμα αυτό οι Linke και οι Πράσινοι έχουν απόλυτο δίκιο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν πρόκειται ποτέ να βρεί λύση γι' αυτή την κρίση.

Το Γερμανικό κόμμα των Πρασίνων για την κρίση στην Ευρωζώνη: Όταν οι πολιτικοί παρατούν τις καφενειακές αναλύσεις

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου

Wenn Politiker vom Stammtisch aufstehen, © Der Spiegel Online, 21 Αυγούστου 2013

"Τους βγάζω το καπέλο: Ως μοναδικό Γερμανικό κόμμα οι Πράσινοι στο εκλογικό τους πρόγραμμα, παρουσιάζουν μια λαμπρή, εύστοχη ανάλυση των αιτιών της κρίσης στην Ευρωζώνη. Αλλά οι λύσεις που προτείνει το κόμμα αυτό, δυστυχώς δεν είναι εξίσου θαραλλέες".


Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς άρθρων μου για τα εκλογικά προγράμματα των κομμάτων, φθάνω για πρώτη φορά σ' ένα πρόγραμμα, αποσπάσματα του οποίου πραγματικά μου αρέσουν. Τουλάχιστον οι Πράσινοι έχουν προσπαθήσει να  κατανοήσουν την κρίση στην Ευρωζώνη. Αυτό είναι κάτι σπάνιο για πολιτικό κόμμα στη Γερμανία.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα των Πράσινων, η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα της ανεύθυνης δημοσιο-οικονομικής πολιτικής στο Νότο, αλλά συνέπεια των ροών κεφαλαίων που προκύπτουν από μακροοικονομικές ανισορροπίες. Επομένως τα Γερμανικά πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών είναι εξίσου μέρος των ανισορροπιών, όπως και τα ελλείμματα των χωρών του Νότου. Οι Πράσινοι έχουν επίσης δίκιο στην επισήμανση ότι τα προγράμματα βοήθειας δεν γίνονται από φιλανθρωπία, αλλά για τη σταθεροποίηση των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων, και στη Γερμανία, και ιδίως σ' αυτήν. Η πολιτική της λιτότητας ενίσχυσε την κρίση και αποδυνάμωσε την κοινωνική συνοχή. 

Ένας δικός μας άνθρωπος: Ο Κρίστοφερ Λάς και η εντολή για λαϊκότητα στην πολιτική

του Άντριου Τζ. Μπάσεβιτς

Μια παρουσίαση της βιογραφίας του Κρίστοφερ Λάς: 

Eric Miller - Hope in a Scattering Time: A Life of Christopher Lasch (Grand Rapids: Eerdmans, 2010). 

Family Man: Christopher Lasch and the Populist Imperative, του Andrew J. Bacevich *

στο περιοδικό World Affairs  (τεύχος Μαΐου - Ιουνίου 2010),

επίσημη έκδοση από το 1837 της American Peace Society

Ένας οξύς παρατηρητής που έβρισκε ανυπόφορο το status quo ήταν ο αείμνηστος Christopher Lasch (1932-1994): Ιστορικός, πολιτισμικός κριτικός, πρόσωπο που πορευόταν αντίθετα στο ρεύμα, ανθεκτικός οδοιπόρος. Παιδί του Middle Border [Μεσοδυτικού Συνόρου των ΗΠΑ με τον Καναδά], γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νεμπράσκα, πριν οι γονείς του μετακομίσουν στο Σικάγο, ο Lasch, γράφει ο Eric Miller, «ήταν ένας γεωμέτρης που μετρούσε και εξερευνούσε τον άγριο και έρημο τόπο». Η ερημιά αυτή ήταν η σύγχρονη Αμερική. Αυτό που ο Lasch ανακάλυψε, είναι ότι υπάρχουν παθολογικές καταστάσεις που διαφημίζονται και προωθούνται από τις ελίτ ως «πρόοδος», για δικό τους όφελος, με ελάχιστη μέριμνα για το κοινό καλό.

James Kenneth Galbraith: Η Ευρώπη πρέπει να δράσει γρήγορα - είναι πιό κοντά στην κατάρρευση παρά στην λύση (Μέρος Β' της συνέντευξης στις NachDenkSeiten)

  συνέντευξη στον Roger Strassburg, δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα NachDenkSeiten
 

το Α' Μέρος της Ελληνικής μετάφρασης (3/8/2013)

Τράπεζες και ασφαλείς καταθέσεις

RS: Μιλώντας για τις τράπεζες, η ΕΕ έχει προφανώς αποφασίσει ότι ως γενική πολιτική της, θα αρχίσει να συμπεριλαμβάνει τώρα και τους καταθέτες σ' αυτούς που θα δέχονται ένα χτύπημα όταν μια τράπεζα χρεωκοπήσει. Περιμένετε να το κάνουν ; Θέλω να πω, εδώ στη Γερμανία, συζητάμε ακόμη για τις ανασφάλιστες καταθέσεις. 

JG: Το πρόβλημα είναι, μέχρι ποιό ύψος είναι ασφαλείς οι καταθέσεις. Υπάρχουν δύο πράγματα. Το ένα είναι το βασικό επίπεδο, μέχρι 100.000 ευρώ. Eίναι πολύ χαμηλό. Το άλλο είναι, πώς αντιμετωπίζονται οι επιχειρηματικές οντότητες, οι συνεταιρισμοί, οι μικρές επιχειρήσεις και ούτω καθεξής, οι οποίοι έχουν μισθοδοσίες, οι οποίες περιοδικά είναι πολύ μεγαλύτερα ποσά από αυτό. Εάν είμαστε άκαμπτοι στο ζήτημα ποιές καταθέσεις είναι ασφαλισμένες, θα πάμε σ' αυτό το είδος bail-in [διάσωσης τραπεζικού ιδρύματος με "εσωτερικά" του μέσα], σ' αυτό που θα καταλήξει σε χρεωκοπία του επιχειρηματικού τομέα, πράγμα που είναι αυτό που συνέβη στην Κύπρο. 

Το "δίκιο" του Αντώνη Ρέμου - και ο αντίλογος

του Δημοσθένη Κούρτοβικ

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα", 16 Αυγούστου 2013

αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα "το άτομο οι σκέψεις του κι αυτά που κάνει κέφι". 

Μπα, τι ήταν αυτό που μάθαμε πρόσφατα; Ο Αντώνης Ρέμος και το σελεμπριτομάνι της Ψαρούς ανακάλυψαν, έμπλεοι αγανακτήσεως, την κρίση, τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε! Για δες πώς αλλάζουν οι καιροί! Τρία χρόνια πριν, με την πτωχευμένη Ελλάδα να έχει ήδη φορτωθεί το Μνημόνιο και τις πρώτες άγριες περικοπές μισθών, συντάξεων κ.λπ. να είναι γεγονός, γνωστός νέος εφοπλιστής, ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας και επιφανές στολίδι στην γκλάμουρ τουαλέτα της Μυκόνου, δήλωνε στον ρεπόρτερ του «Spiegel», αραχτός πλάι στην πισίνα του, ανάμεσα σε αστακούς και σαμπάνιες: «Κρίση; Ποια κρίση; Δεν υπάρχει κρίση».

"Δείξτε κατανόηση στη ντόπια διανόηση που έπεσε τόσο χαµηλά..." *

σκέψεις με αφορμή ενα άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη

Με το θλιβερό, τραγικό συμβάν, με το νεαρό παιδί που σκοτώθηκε πέφτοντας από κινούμενο τρόλλεϋ για ν' αποφύγει το πρόστιμο, ξέσπασε στον δημόσιο διάλογο μια θύελλα. Θύελλα αναμενόμενης και δικαιολογημένης εκφόρτισης συναισθημάτων, αλλά και σύγχυση, ανάμεικτες αντιδράσεις, πού έρχονται άλλες φορές απευθείας από την καρδιά, άλλοτε από την επιπόλαιη οργή του ευερέθιστου, μερικές φορές από προκλητική δίψα προβολής, επιδειξιομανία ή από αδίστακτο πολιτικαντισμό. 

Mια εκδήλωση συναισθηματικής απονέκρωσης, το ψυχρό σχόλιο της Λένας Διβάνη για τον "τζαμπατζή", για ένα νεκρό παιδί (είναι, ή θα μπορούσε άραγε να είναι μητέρα η κ. Διβάνη;), τόσο σκληρά και αδίστακτα επιφανειακό, κυνικά ελαφρό και κοινωνικά αυτάρεσκο όσο και η mainstream Νεοελληνική πεζογραφία της γενιάς της, χρησίμευσε ως πυροκροτητής. 

Ένα δημοσιογραφικό άρθρο,  "Στο ντιβάνι της Διβάνη και της διανόησης" του Κώστα Βαξεβάνη (Κουτί της Πανδώρας),  έθεσε το ερώτημα γενικά, άν και υπερβολικά ισοπεδωτικά:  
Ρωτά τί κάνει, πώς αντιδρά και συμπεριφέρεται η σημερινή Νεοελληνική διανόηση στον καιρό της κρίσης; Τι προηγήθηκε, τι σπάρθηκε και καλλιεργήθηκε, και δίνει τώρα τους καρπούς του;

Τό άρθρο είναι απλά δημοσιογραφικό, αλλά βλέπει από συγκεκριμένη οπτική γωνία. Προσφέρεται έτσι για μια μεγάλη, δύσκολη συζήτηση, που κάποτε πρέπει να γίνει με ειλικρίνεια. Για αρχή, άς το παρακολουθήσουμε βήμα προς βήμα. Με υποκειμενικό βλέμμα, από σκοπιά που βρίσκεται έξω και μακριά από έναν ορισμένο υπερκινητικό, μεγαλόφωνο και προβεβλημένο κοινωνικό κύκλο, ελέγχοντας τον βαθμό σύμπτωσης των ισχυρισμών με τα πράγματα. 

Γ. Ρ.

    
Κ. Β. Το πρόβλημα με την Ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.

Κατά βάση σωστή κρίση για ένα ορισμένο σύνολο ανθρώπων, αλλά αφορά αυτόν τον "εντός των τειχών", υπερκινητικό, μεγαλόφωνο και προβεβλημένο κοινωνικό κύκλο, με όλη την ποικιλία των μορφών, των απασχολήσεων και των δεσμών του, κοινωνικών, πολιτικών ή άλλων. Η αυθόρμητη και ανεπεξέργαστη απορία είναι, άν αυτός ο κοινωνικός κύκλος δικαιούται όντως τον προσδιορισμό "διανόηση", ή μήπως όχι...

Το φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του '60 αντιμέτωπο με τη Σχολή της Φρανκφούρτης: Ριζοσπαστικές πολιτικές μορφές και κοινωνική οπισθοδρόμηση

Λες και αφορά γεγονότα που συμβαίνουν στην Ελλάδα, στη δεκαετία του 1990, του 2000, σήμερα... 
Εξαιρετική υπενθύμιση με περιεχόμενο ταυτόχρονα ιστορικό αλλά και επίκαιρο είναι η δημοσίευση των επιστολών που αντάλλαξαν οι Τέοντορ Αντόρνο, Χέρμπερτ Μαρκούζε και Γιούργκεν Χάμπερμας το έτος 1969 - με θέμα τη Δημοκρατία, τα κινήματα, τις βίαιες συμπεριφορές και τα Πανεπιστήμια. 

Η επιστολογραφία είχε ως αφορμή τη κατάληψη τότε, από ομάδες φοιτητών, του Ινστιτούτου για την Κοινωνική Έρευνα στη Φρανκφούρτη (Institut für Sozialforschung). Ακολούθησε κλήση της αστυνομίας από τον Αντόρνο. Στη δύσκολη κατάσταση για το Ινστιτούτο, έγινε η προσπάθειά του να πείσει τον Χέρμπερτ Μαρκούζε να έλθει απο τις ΗΠΑ. 

Αποσπάσματα των επιστολών σε Ελληνική μετάφραση, όπως δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα Παραπολιτική - Ο Μαρκούζε, o Αντόρνο, ο Χάμπερμας και μια συζήτηση για τη Δημοκρατία και τα Πανεπιστήμια (12 Αυγούστου 2013).

Αναδημοσίευση στις ιστοσελίδες μη μαδάς τη μαργαρίτα 
 αριστερή στρουθοκάμηλος, μεταρρύθμιση

Οι επιστολές στην Αγγλική γλώσσα είχαν δημοσιευθεί στο Βρετανικό περιοδικό New Left Review, τ. 233 (Περίοδος Ι) - Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1999. 

Το πλήρες κείμενο των επιστολών, όπως δημοσιεύθηκαν στο New Left Review (pdf).

Ωστόσο, πέρα από τα πολιτικά φαινόμενα που γρήγορα έρχονται και γρήγορα αποχωρούν, κάποτε πρέπει να κατανοηθεί, να αξιολογηθεί στις πραγματικές διαστάσεις και στην ουσία της, και κυρίως ως μεγάλη κοινωνική στροφή, η πολιτισμική επανάσταση της δεκαετίας του 1960.
Η σχετική ανάλυση του Π. Κονδύλη στην Παρακμή του αστικού πολιτισμού ήταν μια εύστοχη αρχή. Πέρα από τον Ατλαντικό υπάρχει η παρακαταθήκη που άφησε με το ξεχωριστό έργο του ο Christopher Lasch (π.χ. Η κουλτούρα του ναρκισσισμού).
Τι πραγματικά άρχισε τότε και τι μπολιάσθηκε μέσα στις ανεπτυγμένες κοινωνίες; Τα κοινωνικά κινήματα του Μάη του '68 δεν ήταν καθόλου ασύμβατα με το ρεύμα που επρόκειτο να σαρώσει τη Δύση στις επόμενες σκληρές δεκαετίες της αφθονίας, στα χρόνια που βασίλευσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.  
Η πολιτισμική επανάσταση της δεκαετίας του 1960 απέρριπτε στις διακηρύξεις τον καπιταλισμό, αλλά οι νοοτροπίες που κατεξοχήν τροφοδότησε ήταν ο ελευθεριάζων εγωκεντρισμός και ηδονισμός. Με τον τρόπο αυτό, η λεγόμενη γενιά του 1968 ανεχόταν και προωθούσε ενεργητικά στο επίπεδο του βιοκόσμου, δηλαδή των ατομικών επιλογών, προτύπων και συμπεριφορών, αυτό που απέρριπταν τα κινήματα στις θεωρητικές κατασκευές. Η πολιτισμική επανάσταση της δεκαετίας του 1960 παρήγαγε κυρίως μια γενιά από "εύφλεκτα καυσόξυλα", για να συμβάλλει και αυτή στην μεγάλη πυρά που παραγέμιζε με καυτό αέρα την καταναλωτική νεοφιλελεύθερη φούσκα, 1980 - 2008. Πρωταγωνίστησε στην κατανάλωση εμπορευμάτων, εικόνων, ανθρώπινων σχέσεων, αισθημάτων...
Πέρα από αυτές τις οξύμωρες επιδράσεις στην κοινωνία, "το 1968 δεν άφησε άλλη αξιόλογη πολιτική κληρονομιά και πολιτικούς επιγόνους", διαπίστωνε συνοπτικά με τη σειρά του ο Ν. Αλιβιζάτος σε πρόσφατο επετειακό άρθρο.
Ο Τέοντορ Αντόρνο και ο νεότερός του Γιούργκεν Χάμπερμας διέθεταν τα κατάλληλα εργαλεία σκέψης, αλλά και πολιτική ευαισθησία, διάκριση ανάμεσα στο βραχύβιο και σ΄ αυτο που μένει. Έτσι υποπτεύθηκαν έγκαιρα, ήδη τότε, σε τι κατηφορικό δρόμο για την κοινωνία μπορεί να εξελιχθεί αυτό το ρεύμα νοοτροπιών.

 Γ. Ρ. 

Eric Miller - Hope in a Scattering Time: A Life of Christopher Lasch (World Affairs)

Ένας δικός μας άνθρωπος: Ο Κρίστοφερ Λάς και η εντολή για λαϊκότητα στην πολιτική - του Άντριου Τζ. Μπάσεβιτς

Ερμηνεύοντας την πολιτισμική αποτυχία του φιλελευθερισμού: Το δώρο που μας χάρισε ο Κρίστοφερ Λάς - του Τζέϊμς Σήτον 

Η Ελλάδα της κρίσης, η παρακμή του αστικού πολιτισμού και η πολιτισμική επανάσταση των δεκαετιών του 1960 & 1970 - Παναγιώτης Κονδύλης (από την εισαγωγή της "Παρακμής του αστικού πολιτισμού")

 

«Έτσι δουλεύει το μαγαζί»: Μιλώντας για αστική τάξη και για αμφίπλευρη πολιτική ανεπάρκεια

Διαβάζοντας κείμενα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. 

Αποσπάσματα από δύο άρθρα του Χρήστου Χατζηιωσήφ για την οικονομία και την πολιτική - στα "Ενθέματα" της εφημερίδας "Η Αυγή" - και από ένα άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου για την αστική (και όχι μόνον) παιδεία και τον πολιτισμό - στην εφημερίδα "Η Καθημερινή".

Επιλογή Γ. Ρ.

Ι. Οικονομική πολιτική: Θεωρητική ένδεια και  πρακτική αδυναμία (Χ. Χ.)

Πολιτική είναι η έλλειψη πολιτικής

...Η γνώση του τρόπου που «δουλεύει το μαγαζί» δεν οδηγεί όσους ισχυρίζονται πως τoν κατέχουν στη σύλληψη και εφαρμογή μιας «πραγματιστικής» πολιτικής, αλλά στην αποδοχή ότι πολιτική αποτελεί ακριβώς η έλλειψη πολιτικής: Η χωρίς συζήτηση συμμόρφωση με τους κανόνες και τους όρους που θέτουν κάθε φορά εκείνοι που λειτουργούν το μαγαζί, είτε είναι διαχειριστές αμοιβαίων κεφαλαίων, τράπεζες, πάσης φύσης πιστωτές είτε επίδοξοι ξένοι και εγχώριοι επενδυτές είτε η Ε.Ε., το ΔΝΤ κ.ά.
Η έλλειψη πολιτικής και σχεδίου γίνεται αντιληπτή από τους οπαδούς αυτής της μεθόδου, στην καλύτερη περίπτωση, σαν επικοινωνιακό πρόβλημα: «Η κυβέρνηση αυτοπαγιδεύεται σε ζητήματα όπως το φορολογικό και φροντίζει να βάζει επικοινωνιακά αυτογκόλ. Κατανοητή η κούραση και η δυσκολία του πολιτικού εγχειρήματος, αλλά χρειάζεται μια αφήγηση, κάτι που να μοιάζει με σχέδιο από εδώ και πέρα» (Α. Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 5.12.2012). Καθώς όμως οι βουλές των δανειστών παρουσιάζονται άγνωστες και ευμετάβλητες, όπως έδειξαν η «διάσωση» της Κύπρου και το βέτο της τρόικας στη συγχώνευση Εθνικής και Eurobank, οι «πραγματιστές», για να τις παρακολουθήσουν, είναι υποχρεωμένοι να προβαίνουν σε συνεχείς δημόσιες αυτοαναιρέσεις. 

Ανεξάρτητα από ενδεχόμενες προσωπικές επιλογές και στρατηγικές, η εμμονή σε αυτή τη στάση εκφράζει συλλογικά αδιέξοδα και μετατοπίσεις στις σχέσεις πολιτικής και οικονομικών συμφερόντων. Με την εξασθένηση της εγχώριας παραγωγικής βάσης και την έδραση ή τη μεταφορά εκτός Ελλάδας των δραστηριοτήτων μεγάλου μέρους του ελληνικού κεφαλαίου, που συμβολίζεται άψογα με την κατοχή της προεδρίας του ΣΕΒ από έναν πρώην βιομήχανο και νυν συλλέκτη έργων τέχνης, οι αστοί πολιτικοί δεν έχουν πλέον να εκπροσωπήσουν και να υπερασπιστούν μεγάλες εγχώριες οικονομικές δραστηριότητες. Όχι μόνο οι παραδοσιακά ισχυροί εισαγωγείς και οι υπάρχοντες ξένοι επενδυτές, αλλά και οι ενεχόμενοι στις ναυτιλιακές δραστηριότητες, την εμπορική και τραπεζική επέκταση στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη έχουν συμφέροντα από την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και τη συμμετοχή σε μια ισχυρή νομισματική ένωση, και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την υπόλοιπη οικονομία προκειμένου να εξασφαλίσουν τη διατήρηση αυτού του καθεστώτος. 

Νίκος Καζαντζάκης και Μιγκέλ δε Ουναμούνο: Στοχαστές του Ευρωπαϊκού Νότου

της Στέλλας Βουτσά
  

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 155 - 156 του περιοδικού Το Δέντρο

(Μάϊος 2007, με αφιέρωμα στον Νίκο Καζαντζάκη),

καθώς και στις ιστοσελίδες Κώστας Μαυρουδής και Φιλολογικός Λούσιος

  

«Το ταξίδι κι η εξομολόγηση (η δημιουργία είναι η ανώτερη και πιστότερη μορφή της εξομολόγησης) στάθηκαν οι δυο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου»,

γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στον πρόλογο του βιβλίου του Ταξιδεύοντας - Ισπανία. Πράγματι, το ταξίδι του Έλληνα στοχαστή στη χώρα των Ιβήρων, πριν και κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου (1936 - 1939), ήταν, όπως φαίνεται, πλούσιο σε εμπειρίες: Άβιλα, Βαγιαδολίδ, Σαλαμάνκα, Μαδρίτη, Τολέδο, Κόρδοβα, Σεβίγια, Γρανάδα κλπ. Εγώ, θα σταθώ στις εντυπώσεις του από την πόλη της Σαλαμάνκα και συγκεκριμένα από τη συνάντησή του με έναν άλλο μεγάλο στοχαστή, τον ισπανό Μιγκέλ δε Ουναμούνο.

Εστίαση στο παρελθόν;

 του Κίμωνα Χατζημπίρου

 

δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα "Μεταρρύθμιση" (7 Αυγ. 2013)

αναδημοσίευση Real Politiks,  Πολιτική Επιθεώρηση 

Σύμφωνα με το λεξικό Μπαμπινιώτη, εστίαση είναι η επικέντρωση σε κάτι, η σύγκλιση ενός ενδιαφέροντος, μιας δράσης ή μιας φωτεινής δέσμης. Έστω και αν αδόκιμα ίσως χρησιμοποιείται στη σημερινή επικαιρότητα ο όρος με την έννοια της «προσφοράς (ομαδικού) γεύματος», η μείωση του ΦΠΑ επί της εστίασης, συνιστά ένα καίριο στοίχημα αντιστροφής του κλίματος και ανάκαμψης των κυβερνητικών προσδοκιών για πολιτικά ανεκτό φθινόπωρο.

James Kenneth Galbraith: Η Ευρώπη πρέπει να δράσει γρήγορα - είναι πιό κοντά στην κατάρρευση παρά στην λύση (Μέρος Α')

 συνέντευξη στον Roger Strassburg, δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα NachDenkSeiten  
 

Ο Roger Strassburg συζήτησε με τον James Galbraith στο Βερολίνο, μετά την επίσκεψη του Galbraith στην Κροατία και Ελλάδα (Ιούνιος 2013), όπου είχε παρουσιάσει τις απόψεις του σε διαλέξεις με τους Γ. Βαρουφάκη και Αλ. Τσίπρα. Θέματα της συνέντευξης είναι οι εμπειρίες που αποκόμισε στην Ελλάδα, οι κίνδυνοι για την Ευρωζώνη και οι διατλαντικές παρεξηγήσεις και διαφωνίες. 

Μια τόνωση της ζήτησης και μόνον, με αύξηση των δαπανών, δεν είναι Κεϋνσιανή πολιτική
RS: Άκουγα τις ομιλίες σας. Ένα από όσα βρήκα ενδιαφέροντα ήταν αυτό που είπατε στην Κροατία, όπου μιλήσατε για αληθινό και ψευδή Κεϋνσιανισμό. Τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα;

JG: Είναι ένας ήπιος όρος γι' αυτά που η Joan Robinson μνημονεύει με κάπως πιό άκομψη λέξη. Αυτό που απέρριψα, ελπίζοντας να τραβήξω την προσοχή ορισμένων ανθρώπων, είναι η παραπλανητική και κατά τη γνώμη μου αντι-Κεϋνσιανή ουσιαστικά ιδέα, ότι η  μακρο-οικονομική παρέμβαση συνίσταται στην τόνωση της ζήτησης, και με τον τρόπο αυτό, στην επιστροφή της από την σημερινή κατάσταση κρίσης στην τροχιά της δυνητικής της δυναμικότητας, η οποία στο παρελθόν εθεωρείτο φυσιολογική. Το λάθος που υπάρχει εδώ, είναι διπλό. Πρώτα απ' όλα, δίνει την εσφαλμένη εντύπωση ότι το μακρο-οικονομικό πρόβλημα είναι ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα που επιδέχεται μια σχετικά βραχυπρόθεσμη λύση, η οποία συνίσταται κυρίως μόνον σε αύξηση των δαπανών ή μείωση των φόρων. Αυτό, με τη σειρά του, αποσπά την προσοχή μακριά από τα προβλήματα που είναι κατά τη γνώμη μου μεγάλα εμπόδια για μια τέτοια επιστροφή.

Η Ανάγκη ως Μάνα της Ιστορίας

του Γιάννη Φαίλτωρ

 δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο antinews και στο Feltor's Blog

Περπατώντας στους δρόμους της παλιάς μου, πια γειτονιάς, παρατηρώ τα μαγαζιά της. Πολλά σήμερα έχουν κλείσει. Άλλα αγκομαχούν να επιβιώσουν. Τίποτε δε θυμίζει τη ζωντάνια που υπήρχε λίγα χρόνια πριν. Φέρνοντας στη μνήμη μου τη διάρθρωση της τοπικής αγοράς άρχισα να καταγράφω τη δραστηριότητα αυτών των καταστημάτων. Πέντε υποκαταστήματα μεγάλων τραπεζών στα οποία σε ώρα αιχμής μπορεί να περίμενες για ώρες. Αμέτρητα κομμωτήρια, σουβλατζίδικα, καφετέριες, τυροπιτάδικα. Τέσσερα βιβλιοπωλεία, έξι-επτά φαρμακεία, δύο διαγνωστικά κέντρα, μια κλινική, τέσσερα μαγαζιά με είδη δώρων, κοσμηματοπωλεία, εμπορικά καταστήματα με είδη ένδυσης και υπόδησης, πλήθος φανοποιείων και συνεργείων αυτοκινήτων, καταστήματα παιδικών επίπλων, επίπλων κουζίνας, ηλεκτρικών ειδών, μάντρες με υλικά οικοδομών, γραφεία ηλεκτρολόγων. Δίπλα στο ΙΚΑ της περιοχής, φωτοτυπάδικα και καφενεία. Και ένα μεγάλο πλήθος αυτοαπασχολουμένων, ηλεκτρολόγων, τεχνιτών και μαστόρων της οικοδομής, δικηγόρων και συμβολαιογράφων που διεκπεραίωναν αγοραπωλησίες ακινήτων, εργολάβων κατασκευής πολυτελών διαμερισμάτων, νυχούδων και μανικιουρίστ, καθηγητών που έκαναν ιδιαίτερα, λογιστών, ασφαλιστικών συμβούλων.