Τι είναι Παραγωγική Ανασυγκρότηση; Τι είναι Παραγωγική απασχόληση σε συνθήκες λιτής ανάπτυξης;

Ι. Τι είναι Παραγωγική Ανασυγκρότηση;

του Χρήστου Α. Ιωάννου

 από την "Ημερησία  του Σαββάτου" 18/1/2014 και την ιστοσελίδα του συγγραφέα

Πότε και πώς θα εισέλθει σε περίοδο ανάπτυξης η ελληνική οικονομία και πότε θα αρχίσει να μειώνεται η ανεργία και να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας; Το ερώτημα «σέρνεται» αναπάντητο επί μήνες και έτη στην ελληνική δημόσια σκηνή. Αυτή η στήλη καιρό τώρα μονότονα απαντά ότι η λύση βρίσκεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση. Όμως δεν είναι απίθανο σε λίγο καιρό όλοι και όλες, προεκλογικό κλίμα γαρ και ενδεχομένως μακρά προεκλογική περίοδος, να ακούμε για παραγωγική ανασυγκρότηση σε όλες της κλίσεις και όλους τους χρόνους.
Με άλλα λόγια, η παραγωγική ανασυγκρότηση κινδυνεύει να έχει την τύχη που είχαν σε προηγούμενες δεκαετίες ο «εκσυγχρονισμός» και η «επανίδρυση του κράτους». Να καταστεί μία ρητορική λύση, μία κοινοτοπία - υπεκφυγή, ενώ εφαρμόζονται τα ακριβώς αντίθετα. Αυτό συνδέεται και με το σοβαρό ενδεχόμενο να μην αντιλαμβάνεται κανείς, ακόμη κι εάν είναι καλών προθέσεων, τι σημαίνει παραγωγική ανασυγκρότηση, και να έχει πλήρως παρεξηγήσει την έννοια και το περιεχόμενό της.

Ορυχεία χρυσού στη Ρουμανία: «Η επανάσταση αρχίζει με τη Ρόσια Μοντάνα»

της Κλαούντια Τσιομπάνου 

   

το άρθρο «The Revolution begins with Rosia Montana» της © Claudia Ciobanu, δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο © "Can Europe Make It?" focus - openDemocracy (4.9.2013)

Αναδημοσίευση στο © Eurozine, 23/09/2013

  

Διαμαρτυρία στη γειτονική πόλη Alba Julia

Η προοπτική να περάσει μια νέα νομοθεσία απο το Κοινοβούλιο της Ρουμανίας, που επιτρέπει την απαλ- λοτρίωση σπιτιών των πολιτών προς όφελος του μεγαλύτερου χρυσωρυχείου της Ευρώπης, προκάλεσε μερικές από τις πιο ση- μαντικές εκδηλώσεις διαμαρ- τυρίας στη χώρα μετά την πτώση του κομμουνισμού. 

Τι να πεί κανείς για ένα νόμο που δίνει μια ιδιωτική εταιρεία το δικαίωμα να απαλλοτριώνει τους πολίτες και ζητεί από τις κεντρικές και τοπικές αρχές να αγνοήσουν όλες τις δικαστικές αποφάσεις που αφορούν ένα συγκεκριμένο θέμα, ανεξάρτητα από ποιό δικαστήριο της χώρας προέρχονται;

Είναι προβληματικός , ή τουλάχιστον παράξενος, θα μπορούσαμε να πούμε. 

Μάϊκλ Σαντέλ: Το χρήμα δεν τα αγοράζει όλα

Η αγορά δεν είναι ουδέτερο εργαλείο.

Δεν μπορεί να ορίζει τι είναι σωστό και τι εσφαλμένο. 

Ούτε ποιος ο χαρακτήρας των αγαθών που παράγουμε

  

η συνέντευξη του Αμερικανού πολιτικού φιλοσόφου Michael Sandel  L'oscuro oggetto del desiderio

στους Corrado Del Bò και Eleonora Marchiafava της Ιταλικής εφημερίδας Il Manifesto, δημοσιεύθηκε στις 12.6.2013. Ελληνικά από τον Θανάση Γιαλκέτση, "Εφημερίδα των Συντακτών", 8.12.2013. Αναδημοσιεύθηκε στην "Πολιτική Επιθεώρηση"

• Ο υπότιτλος του βιβλίου σας είναι «Τα ηθικά όρια στην αγορά». Αυτό ήδη λέει πολλά για τον κύριο σκοπό σας. Τι είχατε στον νου σας όταν το γράφατε;

Ενας από τους στόχους του βιβλίου είναι να αμφισβητήσω τον τρόπο με τον οποίο γίνεται σήμερα αντιληπτή η οικονομική σκέψη. Το βιβλίο προσπαθεί να αντιπαρατεθεί σε έναν ορισμένο ηγεμονικό τρόπο με τον οποίο ερμηνεύεται ο ρόλος της αγοράς και επιχειρεί ιδίως να αμφισβητήσει την ιδέα ότι η οικονομία είναι μια ηθικά ουδέτερη επιστήμη της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Από τον προηγούμενο αιώνα, η οικονομία παρουσιάζεται πάντοτε ως μια επιστήμη ουδέτερη σε σχέση με τις αξίες, η οποία επομένως δεν παίρνει ποτέ θέση για τους μηχανισμούς της αγοράς και για τις προτιμήσεις των προσώπων.

Εγώ θεωρώ, αντίθετα, ότι η οικονομία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μέρος της ηθικής και πολιτικής φιλοσοφίας, κυρίως σήμερα που η οικονομία προσπαθεί να προσφέρει ένα μοντέλο ικανό να εξηγεί όλη την ύπαρξη.

 

Tο πνεύµα της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στο έργο του Θόδωρου Aγγελόπουλου: Oι δρόµοι για την εξορία

του Πέρε Αλμπερό

  

Πριν 2 χρόνια, 24 Ιανουαρίου 2012, έφυγε απο τη ζωή ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος. Από τον επίσημο ιστότοπο Θόδωρος Αγγελόπουλος: Pere Alberó - Oι δρόμοι για την εξορία (pdf), πρώτη δημοσίευση στο βιβλίο Θόδωρος Αγγελόπουλος, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2000, σελ. 107-114 
  

Στης γης το όριο φτάσαµε...
Αισχύλος, Προµηθέας ∆εσµώτης

Στα  πέρατα  του  κόσµου,  η  ∆ύναµις  και  η Bία  ετοιµάζουν  τη  σκηνή  για  την  αναπαράσταση  της  δράσης:  δυνάµεις αρχέγονες και στοιχειώδεις, που έρχονται να ενοικήσουν αυτόν τον αφιλόξενο και ρηµαγµένο τόπο, ανεβάζοντας επί σκηνής µια σύγκρουση κοσµικών διαστάσεων.
Στην τραγωδία, η εξέλιξη της δράσης απαιτεί συνήθως ακραίους και όµορους χώρους, που αµφιταλαντεύονται ανάµεσα σε δύο ή περισσότερα πεδία δράσης και ενισχύουν την αέναη πάλη του τραγικού έργου.
Έτσι είναι ο χώρος των περάτων στον Προµηθέα ∆εσµώτη ή στην Iφιγένεια εν Tαύροις· οι χώροι οι ρηµαγµένοι από τη βία στις Tρωάδες ή στην Eκάβη, ή απ'  τη µοναξιά στον Φιλοκτήτη και  τον Aίαντα· ο δραµατικός διχασµός ανάµεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσµο στους Eπτά επί Θήβας ή στις Bάκχες (µια αντίθεση που, λίγο-πολύ, υπάρχει σ' όλα  τα  έργα)·  ή  όπως  στην  Aντιγόνη,  όπου  ο  κεντρικός  χώρος  καταλαµβάνεται  κατ'  επανάληψη  απ'  τον  ήχο  που εκπέµπουν  διάφοροι  όµοροι  χώροι (ο  ερηµότοπος  όπου  κείται  το  πτώµα  του Πολυνείκη,  η  σπηλιά  όπου  βρίσκεται κλεισµένη η Aντιγόνη, το εσωτερικό του παλατιού όπου η Ευρυδίκη βάζει τέλος στη ζωή της). 

Πέδρο Ολάγια: Οικοδομώντας μια νέα Ευρώπη, ο ρόλος του ανθρωπισμού

του Πέδρο Ολάγια

 

Μια εξαιρετική ομιλία απο έναν πραγματικό Ευρωπαίο, φίλο της Ελλάδας και πολίτη του κόσμου.
Εισήγηση του © Pedro Olalla στo Jean Monnet Workshop (20 Μαΐου 2013)
Οικοδομώντας μια νέα Ευρώπη: ο ρόλος του ανθρωπισμού  

Από τον ιστότοπο του Εργαστηρίου Διεθνών Σχέσεων & Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης του Τμήματος ΔΕΣ του Παν/μίου  Μακεδονίας  

στα πλαίσια του Προγράμματος Jean Monnet  

"New Challenges in the EU Integration Process".

Δημοσιεύθηκε και στον ιστότοπο Naoussa International Film Festival  

Κάθε φορά που έρχομαι στη Μακεδονία για να φέρω εις πέρας κάποια πρωτοβουλία – και ευτυχώς μου έχει δοθεί ευκαιρία πολλές φορές –, φεύγω από εδώ με τις καλύτερες αναμνήσεις. Φίλοι Μακεδόνες, σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την πρόσκληση και για τη μεγάλη τιμή που μου κάνετε σήμερα. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον καθηγητή Ηλία Κουσκουβέλη, και στον διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νάουσας, κ. Νίκο Κουτσογιάννη, που με σκέφτηκαν γι' αυτή τη συνάντηση, με θέμα τον ρόλο του ανθρωπισμού στην οικοδόμηση μιας νέας Ευρώπης. 

Και πολύ ειλικρινά, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω επίσης για την προσήλωση με την οποία παρακολουθήσατε αυτά τα λόγια που με βοήθησαν να επιχειρήσω μια προσωπική απάντηση στη δύσκολη ερώτηση «Γιατί η Ελλάδα;». Τα είπα στα ισπανικά γιατί τα ετοίμασα πριν από λίγους μήνες για να τα πω στο Σαγούντο (στην αρχαία Ζάκυνθα της Ισπανίας) σε ένα ακροατήριο από κλασικούς φιλόλογους, αναστατωμένο και επιστρατευμένο ενώπιον της τελευταίας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της ισπανικής κυβέρνησης, που παραμελεί επικίνδυνα την καλλιέργεια των ανθρωπιστικών σπουδών και καταργεί τα ελληνικά στη μέση εκπαίδευση. Με αυτές της περικοπές παιδείας θα ήθελα να αρχίσω την ομιλία μου. 

Η Ελληνική ιδιομορφία που επιμένει

Γατόπαρδος του Βισκόντι: Κλαούντια Καρντινάλε, Αλαίν Ντελόν

Το γεγονός ότι η οικονομική, πολιτική ή και άλλου είδους κρίση, εδώ και 5 χρόνια, δεν είναι κρίση που εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνον στην Ελλάδα, ούτε μόνον στην περιφέρεια της Ευρώπης (στις λεγόμενες χώρες PIIGCS), εμπεδώνεται με το πέρασμα του χρόνου από όλο και περισσότερους. Είτε πλήττονται από την κρίση, είτε όχι.

Άλλα είναι που δεν έχουν γίνει κατανοητά. Πολύ λίγο έχει εμπεδωθεί, ότι η πολιτική στην Ελλάδα, είναι αυτή που στον καιρό της κρίσης, προστατεύει καλύτερα τις πιό ισχυρές κοινωνικές μερίδες (όπως ακριβώς πρίν από την κρίση τις πριμοδότησε). Χωρίς έλεος για τους λοιπούς. 

Τόσο στοργική προς τους μέν, τόσο ανελέητη προς τους δέ, όσο σε καμμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής κοινότητας. Προστατεύει αυτούς που συνήθως αποκαλούνται «οι πλούσιοι», αλλά μαζί και άλλες, ιδιαίτερης επιρροής ομάδες, καλά οχυρωμένες σε κάστρα πελατειακής ή άλλης σχέσης. Πόσο έχει εμπεδωθεί στη συνείδηση του μέσου πολίτη, ότι κατά βάση, απ' αυτό ακριβώς αρχίζουν και σ' αυτό καταλήγουν, όσα μας φαίνονται ως μοναδική στην Ευρώπη ανικανότητα των εδώ κυβερνώντων; Έχουμε συλλογισθεί επαρκώς, πόσο συνδέεται στενά με αυτή την πιστή, μέχρι πολιτικού θανάτου, σχέση εξυπηρέτησης ισχυρών αφεντάδων και καλών πελατών, αυτό που μας εμφανίζεται ως μοναδική παθογένεια του Ελληνικού κομματικού συστήματος και ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού ;

Ταξίδι στη χώρα του Ποτέ-ποτέ: Ο Άντον Τσέχοφ στη Σαχαλίνη, στο νησί της εξορίας

 της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια

   

σαν χθές, 17 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο (στις 29 με το νέο Γρηγοριανό), ανήμερα της ονομαστικής εορτής του, του Αγίου Αντωνίου, γεννήθηκε ο συγγραφέας Άντον Τσέχοφ (1860-1904) 

το γραπτό δημοσιεύθηκε στις ‘Αναγνώσεις’ της εφημερίδας ‘Αυγή’ - Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013: 
Ταξίδι στη χώρα του Ποτέ-ποτέ 
  

Έχουμε γνωρίσει τον Τσέχοφ ως μεγάλο πεζογράφο και θεατρικό συγγραφέα, με την πέννα του να ξετυλίγει το πανόραμα της ζωής της Ρωσίας, της πρωτεύουσας και της επαρχίας της. Στις σελίδες του κατοικεί ένας ολόκληρος κόσμος της ευρωπαϊκής Ρωσίας, άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων και επαγγελμάτων αναπνέουν, ερωτεύονται, βαριούνται και πεθαίνουν. Όλη η ρωσική και παγκόσμια λογοτεχνία κατοικείται από τους ήρωες του Τσέχοφ: στο περιθώριό της μένουν όσοι έμεναν και στο περιθώριο της ζωής – οι «ένοικοι» της νήσου Σαχαλίνη στην άκρη του κόσμου, άνθρωποι χωρίς επώνυμο, χωρίς παρελθόν και μέλλον, χωρίς θρησκεία, ηθική, χωρίς τα υπάρχοντα, που συνοδεύουν κάθε άνθρωπο στο σύντομο ή μακρύ ταξίδι σε τούτη τη ζωή. 

Ο λαϊκισμός ως υποστήριξη των εχόντων: Aς πούμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους (και κάποια αποσπάσματα “αισιοδοξίας”)

ένα άρθρο του Μπάμπη Κάρβελη 
 (συν αποσπάσματα “αισιοδοξίας” του Φ. Γεωργελέ)
 

το άρθρο του Μπ. Κάρβελη αναδημοσιεύεται από τον ιστότοπο “μη μαδάς τη μαργαρίτα”: 

Aς πούμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους (16. 1. 2014)

Στο εμπεριστατωμένο τετράτομο λεξικό του Ι. Σταματάκου (έκδοση 1971), ο όρος λαϊκισμός δεν υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχει στο πιο πρόσφατο Τεγόπουλου – Φυτράκη, που σημαίνει ότι είναι ένα σχετικά νεώτερο φαινόμενο. Εμφανίζεται στην τέχνη (χαρακτηριστικό παράδειγμα το τραγούδι του Διονυσίου – αγαπημένο του Αντρέα Παπανδρέου - Ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα προβλήματα, χόρεψε το τσιφτετέλι, κι όλα πια βλαστήμα τα!”), κι εκεί λες δεν βαριέσαι. Εμφανίζεται όμως και στην πολιτική ως “η κολακεία των αδυναμιών και ελαττωμάτων του λαού και η υιοθέτηση θέσεων και τάσεων που τον ευχαριστούν και απαντούν στο συναίσθημά του, χωρίς να τον ωφελούν ή/και που να τον βλάπτουν μακροπρόθεσμα”. Κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο φαινόμενο καθώς τελικά ευνοεί όχι τον λαό αλλά τους έχοντες και κατέχοντες. 
Εξηγούμαι:

Διαμαρτυρόμαστε γιατί χάνουμε κάποια “κεκτημένα” (συντάξεις, εφ΄ άπαξ κλπ). Ας συνειδητοποιήσουμε ότι για όσα διατηρούμε, στην ουσία στέλνουμε τον λογαριασμό στους νέους. Τελευταία σκέψη η επιμήκυνση του κρατικού χρέους – που εμείς δημιουργήσαμε – σε βάθος 50 χρόνων, όχι στα παιδιά μας, στα δισέγγονα μας το στέλνουμε. Όταν βλέπω λοιπόν κόμματα, δημοσιογράφους κλπ να υπερασπίζονται την πρόωρη σύνταξη ή εφημερίδες να συμβουλεύουν για το πώς μπορεί κάποιος να βγεί στη σύνταξη στα 58 (!), μου τη δίνει.

Η Ελλάδα, άλλες Ευρωπαϊκές 

χώρες, ο κόσμος 

και οι κοινωνικές ανισότητες

1980-2008: "Αλλαγή", "ισχυρή Ελλάδα", 

"επανίδρυση του κράτους" 

και κοινωνική συνοχή

 

Αντί παραγωγικές επενδύσεις, καταναλωτικές δαπάνες: Η περίπτωση των Κοινοτικών Leader, o «αγροτουρισμός», οι εξοχικές κατοικίες & βίλλες. Ποια Χώρα, Ποιο Μέλλον;

του Μιχάλη Αρτεμάκη

δημοσιεύθηκε στα "Χανιώτικα Νέα" (10/01/2014) και στον ιστότοπο Ομάδα Κοινωνικού - Πολιτικού Προβληματισμού, αναδημοσίευση στον ιστότοπο "Μεταρρύθμιση"

Ας ξεκινήσουμε την συζήτηση για το πώς θέλουμε αυτή τη χώρα και ποιο μπορεί να είναι το μέλλον αυτού του τόπου.

Η χρηματοδότηση από πόρους Κοινοτικούς, που προοριζόταν για επενδύσεις, σε εξοχικές κατοικίες, έκανε το γύρω των ΜΜΕ επειδή αφορούσε πολιτικά πρόσωπα. Και επειδή στην εποχή της κρίσης οι πολιτικοί είναι στη κυριολεξία υπό διωγμό, το θέμα πουλά, γιαυτό και τόσος ντόρος για την πολυτελή κατοικία της θείας του Michel Liapis ή της πεθεράς του Panos Kammenοs.

Θα ρωτήσω; Τι μπορεί σαν πολίτες αυτής της χώρας να συμπεράνουμε με τα καμώματα μέρους της πολιτικής ελίτ; Θεωρώ απύθμενη υποκρισία την ίδια στιγμή, από μέρος των ΜΜΕ, το να αναδεικνύουν, σε μείζον ζήτημα ένα πρόβλημα που είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες και δεν αφορά μόνο δύο πολιτικούς, αλλά αρκετές εκατοντάδες, πιθανόν και χιλιάδες πολίτες, ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης, που έλαβαν χρηματοδοτήσεις για επιχειρήσεις αγροτουριστικές και κατέληξαν σε πολύ σύντομο διάστημα να λειτουργούν σαν ιδιωτικές κατοικίες.

Η αβάσταχτη εθνική μας διαφάνεια

του Δημοσθένη Κούρτοβικ

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα © "Τα Νέα", 3 Ιανουαρίου 2014:  Η αβάσταχτη εθνική μας διαφάνεια
αναδημοσιεύθηκε επίσης στην καλύβα ψηλά στο βουνό,  στο nooz.gr  και σε άλλους ιστοτόπους

Καθώς συνηθίζονται τέτοιες ημέρες οι απολογισμοί, λέω να κάνουμε σήμερα έναν και από αυτήν εδώ τη στήλη. Εναν απολογισμό, όμως, όχι της χρονιάς που έφυγε ούτε της κρίσης που έμεινε αλλά της διαδρομής αυτής της χώρας στα περίπου εκατόν ογδόντα χρόνια της ύπαρξής της ως ανεξάρτητου κράτους. Εννοείται ότι ο απολογισμός αυτός δεν μπορεί να έχει την ακρίβεια και πληρότητα μιας ιστορικής έρευνας ούτε τη διεισδυτικότητα μιας κοινωνιολογικής ανάλυσης. Σε αντιστάθμισμα, θα στηριχτεί σε μερικά προφανή δεδομένα, που ίσως μας λένε κάτι για το πώς φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Griechengasse, "Οδός των Ελλήνων" στη Βιέννη, σήμερα

Τούβλα, ντουβάρια και άλλα δεινά

του Κώστα Κουτσουρέλη
 

To γραπτό του Κώστα Κουτσουρέλη: Τούβλα, ντουβάρια και άλλα δεινά  (© ThePressProject, 7 Ιανουαρίου 2013), πραγματεύεται από τη δική του οπτική γωνία, το ακανθώδες θέμα της σωρευτικής επένδυσης σε ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα και τις φορολογικές του συνέπειες.

Πάνω - Σήκωμα

Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου το φθινόπωρο του 2011 θέσπισε το ειδικό τέλος ακινήτων, το διαβόητο έκτοτε «χαράτσι», τελούσε ασφαλώς υπό το κράτος του πανικού. Οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν έβγαιναν πάλι και τρόπος άλλος να κλείσει η τρύπα δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα.

Επιπλέον ο Βενιζέλος, υπουργός μας τότε επί των οικονομικών, σ’ ένα ρεσιτάλ αναδιαπραγματευτικής δεξιοτεχνίας είχε εκνευρίσει τον ίδιο εκείνο Σεπτέμβρη την Τρόϊκα, και τώρα αυτή ζητούσε το αίμα της πίσω. Όσο για τις αρμόδιες φοροεισπρακτικές μας αρχές, είχαν επανειλημμένα αποδείξει την ανικανότητά τους.

Επινοήθηκε έτσι μια πρωτότυπη λύση, ένα μπαϊ-πάς στις ΔΟΫ τρόπον τινά, μέσω των λογαριασμών του ρεύματος. Ο νέος φόρος άφηνε απ' έξω τα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα, αποδείχτηκε όμως απρόσμενα δραστικός για τα ελληνικά ειωθότα – στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι φορολογούμενοι τον καταβάλλουν τακτικά τρία χρόνια τώρα. Απόδειξη, ότι έγινε λαομίσητος… Σύμπας ο πολιτικός κόσμος, από την άκρα δεξιά ώς την άκρα αριστερά, έσπευσε τελετουργικά να τον κατακεραυνώσει – πρωτοστατούντων των ίδιων των κυβερνητικών βουλευτών που τον ψήφισαν!

«Μεσ' της Πεντέλης τα βουνά, φυτρώνουν μανιτάρια»

Ο Αμερικανός Φίλος

Ο πατέρας μου, ο Τίτο και οι Αμερικανοί

Μια ματιά “από χαμηλά” στις πονηριές της ιστορίας, 1940 -2010

 

της Άζρα Νουχεφέντιτς

  

το άρθρο της © Azra Nuhefendić  “The American Friend”, δημοσιεύθηκε στο 

© Osservatorio Balcani e Caucaso, τον Νοέμβριο του 2010

Γιόσιπ Μπρόζ Τίτο με τα τρόπαιά του

O πρώτος λίθος για τη μελλοντική Αμερικανική πρεσβεία στο Σεράγεβο έχει τεθεί. Το κτίριο θα ανεγερθεί στο καλύτερο, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Ακριβώς δίπλα από το μνημείο του Προέδρου Τίτο. Έχω την βεβαιότητα, ότι άν ήταν ζωντανός ο Τίτο, δεν θα είχε τίποτε εναντίον των νέων γειτόνων του.  
Είχε ήδη κάνει ειρήνη με τους Αμερικανούς στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αμέσως μετά τη ρήξη με την Σοβιετική Ένωση το 1948. Ο Τίτο αρνήθηκε να υπαγάγει τη Γιουγκοσλαβία στην εξουσία της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στον διεθνή οργανισμό που συντόνιζε τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Το όχι στη Μόσχα του Τίτο πυροδότησε έναν σεισμό μέσα στο Κομμουνιστικό μπλοκ, κέρδισε πολλά χειροκροτήματα από την Δύση και δημιούργησε μια θύελλα στην Γιουγκοσλαβία.

O Τίτο με τη λευκή στολή ναυάρχου

Η Ελισάβετ ΙΙ της Αγγλίας με τον Τίτο 

(1972) - Eπίσκεψή της στη Γιουγκοσλαβία,

κατά την οποία τον έχρισε Ιππότη
(Order of Bath - Knight Grand Cross - GCB) 

Ο «υπαρκτός εκσυγχρονισμός», η κεντροαριστερά, τα προγραμματικά και τα ηθικο-πολιτικά

Παράσταση του Μπίντερμαν και των Εμπρηστών (Μαξ Φρίς)

Η συζήτηση για την κεντροαριστερά, ιδιαίτερα μετά το ξεκίνημα των «58», επικεντρώθηκε σε θέματα πολιτικής τοπογραφίας και προσώπων: «Τι είναι κεντροαριστερά - ή τι είναι κέντρο και τι αριστερά, τί ανάμεσά τους και τί πέρα απο αυτά», η σχέση με το ΠΑΣΟΚ ή και με την ΔΗΜΑΡ, τι είναι «μεταρρυθμιστικός (ή και εκσυγχρονιστικός) χώρος» στην Ελλάδα. Στην καλύτερη περίπτωση, ανοίχθηκε και το ζήτημα τι μπορεί να είναι Σοσιαλδημοκρατία στη σημερινή Ευρώπη και πως αυτό μεταφράζεται για τις ανάγκες στα δικά μας Νότια Βαλκάνια. Αλλά με τρόπο ιδεολογικό, δηλαδή που κινδυνεύει να γίνει ψευδής συνείδηση. Η συζήτηση πήγε σε κατεύθυνση αδιέξοδη, κατά τη γνώμη μου στα όρια της ομφαλοσκόπησης.

Ρίτσαρντ Γουόλιν: «Είναι αναγκαίο να αναζωογονηθεί σε αυθεντική δημοκρατική βάση, το Ευρωπαϊκό σχέδιο

Συνέντευξη του Richard Wolin στον Τάσο Τσακίρογλου.

Δημοσιεύθηκε στην © "Εφημερίδα των Συντακτών", 1.12.2013

Είναι ένας από τους πλέον επιφανείς νέους ιστορικούς και πολιτικούς φιλοσόφους, με καλή γνώση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Εμφανίζεται επικριτικός ως προς τα μεταδημοκρατικά φαινόμενα που ταλανίζουν τις δυτικές δημοκρατίες και, δεδομένης της «αποστασίας» της Σοσιαλδημοκρατίας, επισημαίνει ιδιαίτερα το γεγονός ότι συχνά ζούμε σε κοινωνίες χωρίς αντιπολίτευση. Μας παραχώρησε με μεγάλη προθυμία αυτή τη συνέντευξη, επισημαίνοντας την ιδιαίτερη επίδραση που είχαν επάνω του οι επισκέψεις του στην Ελλάδα.

 

• Είναι φανερό ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση υπολείπεται σε νομιμοποίηση, στον βαθμό που το λεγόμενο «δημοκρατικό έλλειμμα» διευρύνεται όλο και περισσότερο. Πώς θα μπορούσαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να νομιμοποιηθούν εκ νέου; 
Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δισεπίλυτο πρόβλημα. Οι επικεφαλής των Ευρωπαϊκών κρατών, οι οποίοι καθορίζουν τώρα την πολιτική ατζέντα της Ευρώπης, δεν επιθυμούν να παραδώσουν τις εξουσίες τους, κάτι που θα συνέβαινε εάν η Ε.Ε. εκδημοκρατιζόταν πραγματικά. Ετσι, επί του παρόντος η Ε.Ε. είναι μια «μη αντιπροσωπευτική δημοκρατία» ή μια «μεταδημοκρατία». Δυστυχώς, η Συνθήκη της Λισαβόνας έθεσε ένα κακό προηγούμενο, δίνοντας υπερβολικές εξουσίες στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Αλλά, φυσικά, βλέπουμε ανάλογα προβλήματα να υπάρχουν και στο εσωτερικό των κρατών. Ενα από τα κύρια προβλήματα με την «μη αντιπροσωπευτική δημοκρατία» είναι το ότι, εξαιτίας του δημοκρατικού της ελλείμματος, οι πολίτες τείνουν να την εγκαταλείπουν όπως ένα πλοίο που βυθίζεται.

Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι - Στάνισλαβ Λέμ: «Σολάρις» ή πως η αγάπη επουλώνει τη φθορά του κόσμου

Ι: Ο άνθρωπος οφείλει να αγαπά

Στον πλανήτη Solaris, ο αστροναύτης - ψυχολόγος Κέλβιν συναντήθηκε με τη γυναίκα του, που είχε πεθάνει δέκα χρόνια νωρίτερα· είναι μόνον η ιστορία αγάπης αυτό που διηγείται ο Ταρκόφσκι μέσα από αυτή την απίθανη σχέση;

Андрей Арсеньевич Тарковский (1932 - 29 Δεκεμβρίου 1986)

Α. Ταρκόφσκι: Αυτή η ιστορία αγάπης είναι μια από τις πλευρές της ταινίας. Ίσως, πράγματι η αποστολή του Κέλβιν στον Solaris να είχε έναν και μόνο σκοπό: να δείξει ότι η αγάπη για τον άλλον είναι απαραίτητη για κάθε ζωή. Ένας άνθρωπος χωρίς αγάπη, δεν είναι άνθρωπος πια. Όλη η «Σολαριστική» έχει σκοπό να δείξει ότι η ανθρωπότητα οφείλει να αγαπά. 

Μα αυτή η περιπέτεια που φαίνεται κατ’ αρχήν σαν ιστορία επιστημονικής φαντασίας, είναι ταυτόχρονα και μια πνευματική περιπέτεια. 

Α. Ταρκόφσκι: Είναι περισσότερο η περιπέτεια που συντελείται στη συνείδηση ενός ανθρώπου. Ήθελα να γυρίσω ένα φιλμ ξεκινώντας από το μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ, «Solaris», χωρίς να κάνω ένα πραγματικό διαστημικό ταξίδι. Αυτό θα ήταν αναμφισβήτητα πολύ πιο ενδιαφέρον, αλλά ο Λεμ δεν ήταν σύμφωνος... 
Αυτό το διάστημα, όπως αργότερα η Ζώνη του Stalker, δεν είναι μια μεταφορά του Καθαρτηρίου, αυτού του τόπου όπου μοναδική επιθυμία είναι ν’ αλλάξει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό; 

Α. Ταρκόφσκι: Πιστεύω ότι ακόμα και χωρίς Καθαρτήριο, η ζωή του ανθρώπου σκοπεύει σ’ αυτήν ακριβώς την αλλαγή. Το Καθαρτήριο μας είναι απαραίτητο περισσότερο για να ηρεμούμε, για να δροσίζουμε τον πόνο μας. Αλλά δεν αποκλείω ότι το καθαρτήριο είναι πάνω στη γη…

Πηγή: Antoine de Baecque «ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ, μια ξενάγηση στο έργο του», μετάφραση: Δώρα Δημητρούλια, εκδόσεις Γκοβόστης, Αθήνα 1991 - μέσω  dim/art

 

Αλμπέρ Καμύ (1913 - 4 Ιανουαρίου 1960)

Με τη δεύτερη γυναίκα του Φρανσίν

Απόσπασμα παρέμβασής του Πάολο Φλόρες ντ' Αρκάϊς σε διεθνές συμπόσιο αφιερωμένο στον Αλμπέρ Καμύ, που έγινε στις 29 και τις 30 Νοεμβρίου 2002 στο Παρίσι. 
Η Ελληνική μετάφραση δημοσιεύθηκε στην "Ελευθεροτυπία" ("Επτά - Σημειωματάριο ιδεών", 17/1/2010), με επιμέλεια του Θανάση Γιαλκέτση: Καμύ: Ενας μαχητής της αλήθειας 

Ο Καμύ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοούμενους μεταξύ εκείνων που στρατεύθηκαν στην πάλη εναντίον του ολοκληρωτισμού. Και αυτό όμως χωρίς ποτέ να χρησιμοποιεί την πάλη εναντίον του ολοκληρωτισμού ως άλλοθι, για να αποφύγει τη ριζική κριτική της κοινωνίας στην οποία ζούσε. Ο Καμύ είχε μάλιστα ανατρέψει το επιχείρημα, που ο δυτικός κομμουνισμός (στη Γαλλία όπως και στην Ιταλία) χρησιμοποιούσε για να απονομιμοποιεί και να μπλοκάρει προκαταβολικά κάθε κριτική της Σοβιετικής Ενωσης ως υλοποιημένου ολοκληρωτισμού. Η λογική αυτού του «επιχειρήματος» είναι γνωστή: δεν πρέπει να μιλάμε για όσα συμβαίνουν αληθινά στην ΕΣΣΔ, δεν πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί διαφορετικά κάνουμε ένα δώρο στην αντιδραστική αστική τάξη και στερούμε την ελπίδα από τους εκμεταλλευόμενους εργάτες. 

Ο Καμύ κατεδαφίζει αυτή την εσφαλμένη στάση, υποστηρίζοντας χωρίς δισταγμό ότι, αν δεν είμαστε ολικά εναντίον του ολοκληρωτισμού, επομένως ριζικά κριτικοί προς τις κοινωνίες που παριστάνουν ότι είναι σοσιαλιστικές, καταλήγουμε ακριβώς, παρά το φαινομενικό παράδοξο, να κάνουμε ένα δώρο στο κατεστημένο, στο υπάρχον καθεστώς, στην κοινωνία που έχουμε χρέος να υποβάλλουμε σε κριτική. 

Τερματοφύλακας σε σχολική ποδοσφαιρική ομάδα - Αλγερία

Πηγή: www.lifo.gr

Με τη συντακτική ομάδα 

της αντιστασιακής εφημερίδας 

Combat (1944). 

Διακρίνεται ο μετέπειτα υπουργός 

Πολιτισμού André Malraux 

(με μπερέ και ανταρτική στολή). 

Πηγή: www.lifo.gr