Ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και ελληνική πολιτική «ιδιαιτερότητα»: Νέα κατάσταση, ανοίγει νέο κεφάλαιο της κρίσης

Η λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση (Quantitative Easing - QE) στη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, που εξήγγειλε στις 22 Ιανουαρίου ο πρόεδρος της Μάριο Ντράγκι, ίσως φέρει πράγματι κάποια τόνωση στις πραγματικές οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης. Ίσως όμως αποδειχθεί ανώφελη και άστοχη, και απλώς τροφοδοτήσει μεγαλύτερες φούσκες περιουσιακών στοιχείων (π.χ. ακόμη μεγαλύτερη διόγκωση της χρηματιστηριακής φούσκας στις ΗΠΑ και στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες ή εξωπραγματικές τιμές ακινήτων στην μία ή στην άλλη ευρωπαϊκή χώρα). Αυτό θα το ξέρουμε μετά από αρκετό καιρό, όχι πριν περάσει ένας χρόνος τουλάχιστον.

Όμως, όσο η ΕΚΤ είναι υποχρεωμένη να κινείται μέσα στα πλαίσια της σημερινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, αυτό είναι το τελευταίο όπλο άμεσης εφαρμογής που διαθέτει η εκδοτική Τράπεζα της ζώνης του ευρώ. Έμμεσα, οι σημερινοί πολιτικοί ιθύνοντες της ΕΕ την χρησιμοποιούν ως διαχειριστή της κρίσης «υπεράνω πάσης κριτικής», μιας και η ΕΚΤ είναι όργανο που δεν υπόκειται στον έλεγχο των πολιτών και σε δημοκρατική νομιμοποίηση μέσω διαδικασίας. Άν τυχόν και αυτό το όπλο αποτύχει, η μέχρι τώρα διαχείριση της κρίσης στην ευρωζώνη θα αποδειχθεί ολικά αποτυχημένη. Τότε ακόμη και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της θα χρειαστούν μιαν άλλη πολιτική.

Ο καιρός «συνεσταλμένος εστίν»: τα προβλήματα της επόμενης μέρας

του Αντώνη Λιάκου

 

από το διαδικτυακό περιοδικό © "Χρόνος" (τ. 21 - 1/2015) 

   

Αν μιλάμε για την ελληνική ώρα της Ευρώπης και την ευρωπαϊκή ώρα της Ελλάδας είναι γιατί οι εκλογές αυτές είναι ίσως οι πρώτες στην ελληνική ιστορία που έχουν ένα πρόταγμα ευρωπαϊκό και συναρθρώνουν την ελληνική με την ευρωπαϊκή πολιτική όχι παθητικά αλλά ενεργητικά. Αυτό είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Αν και αποτυπώθηκε κυρίως με οικονομικούς όρους, δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά πολιτική και κοινωνική, και το μέγεθός της δεν οφείλεται μόνο στις προ κρίσης αιτίες αλλά κυρίως στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν για την αντιμετώπισή της. Προπαντός, δεν ήταν αποκλειστικά ελληνική. Ήταν κρίση που συνάρθρωνε τις εσωτερικές αιτίες με τις ευρωπαϊκές και, σε ευρύτερο πλαίσιο, με τις διεθνείς. Ήταν οι συνέπειες στην Ελλάδα της πρώτης κρίσης της παγκοσμιοποίησης. Συνέπειες της μη προσαρμογής, αλλά και ταυτόχρονα των νέων κανόνων που αυτή η νέα εποχή επέβαλε. 

Η Κόνυ, η Μέρκελ, ο Πούτιν

Ούλριχ Μπεκ: Ευρωπαίοι ορθώστε το ανάστημά σας και ξεσηκωθείτε - Ή μαζί και ωφελημένοι ή χωρισμένοι και χαμένοι

Την Πρωτοχρονιά του 2015 πέθανε ξαφνικά ο Ούλριχ Μπεκ, o πολιτικός επιστήμονας και κοινωνιολόγος που πρώτος διέκρινε και μελέτησε την κοινωνία της παγκοσμιοποιημένης διακινδύνευσης, όπως αυτή παίρνει μορφή και αναπτύσσεται στον κόσμο όπου ζούμε. Οι κοινωνικές τάξεις, όπως τις ξέραμε στην παραδοσιακή βιομηχανική κοινωνία, αποσυντίθενται και αναδιαρθρώνονται, ενώ η παγκοσμιοποίηση οδηγεί σ' έναν «ταχύρρυθμο εκσυγχρονισμό» και σ' ένα είδος «δεύτερης νεοτερικότητας». Ενώ συμβαίνουν αυτά, αναπτύσσονται πολύμορφοι κίνδυνοι που εισβάλλουν στη ζωή του ατόμου: αρχίζουν από την ανεργία, την εξάπλωση της επισφάλειας και τα άλλα επακόλουθα των οικονομικών κρίσεων, και φθάνουν μέχρι την κλιματική αλλαγή και τις μεγάλες οικολογικές απειλές, την πολιτική τρομοκρατία καθώς και την ρευστότητα της οικογένειας ή άλλων δικτύων κοινωνικής συνοχής και σταθερότητας, που σε καιρούς θυέλλης όπως ο σημερινός, λειτουργούσαν ανέκαθεν ως «λιμάνια σ' έναν άκαρδο κόσμο» (Κρίστοφερ Λας).
 

Στη μνήμη του Ούλριχ Μπεκ δημοσιεύουμε το δοκίμιό του για την ευρωπαϊκή κρίση, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 34/2011 του περιοδικού © «Der Spiegel» και αναδημοσιεύτηκε με τον θάνατό του (pdf).

Η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, σε μια στροφή που είναι τόσο σημαντική όσο ήταν εκείνη της γερμανικής Ostpolitik, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η λύση που βρέθηκε τότε ήταν «η αλλαγή μέσω της προσέγγισης» και το αντίστοιχό της σήμερα μπορεί να είναι «πιο πολλή δικαιοσύνη με πιο πολλή Ευρώπη». Και στις δύο περιπτώσεις, το ζήτημα είναι πως μπορεί να γεφυρωθεί ένα χάσμα: τότε το χάσμα ήταν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τώρα είναι μεταξύ Βορρά και Νότου.

Η Ευρώπη είναι μια κοινότητα πεπρωμένου, έτσι μας διαβεβαιώνουν διαρκώς οι πολιτικοί. Ήταν ήδη από την ίδρυση της ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ιδέα που προέκυψε μέσα στη φυσική και ηθική ερήμωση που άφησε πίσω του ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ostpolitik ήταν η ιδέα που έμελλε να απαλύνει τον Ψυχρό Πόλεμο και να διαπεράσει το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Αντίθετα από παλιότερα κράτη και αυτοκρατορίες, που με περηφάνια γιόρταζαν ως απαρχές τους, τους δικούς τους μύθους και ηρωικές νίκες, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας διεθνικός και υπερεθνικός κυβερνητικός θεσμός που γεννήθηκε από την αγωνία της ήττας και από τον τρόμο μετά το Ολοκαύτωμα. Όμως σήμερα, τώρα που δεν τίθεται πια ζήτημα πολέμου και ειρήνης, τι σημαίνει ευρωπαϊκή κοινή μοίρα μέσα στις εμπειρίες των νέων γενεών; Η υπαρξιακή απειλή από την χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση της ευρωζώνης είναι αυτό που κάνει και πάλι τους Ευρωπαίους να συνειδητοποιήσουν ότι δεν ζουν στη Γερμανία ή στη Γαλλία, αλλά στην Ευρώπη. Οι νέοι της Ευρώπης βιώνουν για πρώτη φορά την «ευρωπαϊκή μοίρα» τους. Η μοίρα αυτή, με τη μορφή αγορών εργασίας κατεστραμμένων από την οικονομική κρίση και από τις απειλούμενες χρεοκοπίες κρατών, πλήττει τους νέους και τις προσδοκίες τους, παρ' όλο που αυτοί είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι από κάθε άλλη εποχή. Το ένα πέμπτο των Ευρωπαίων κάτω των 25 ετών είναι άνεργοι.

Τα «πηδήματα» των πολιτικών και πως να μη στουκάρουν

Σε γενικές γραμμές και πλην εξαιρέσεων, κάθε κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Επίσης οι κοινωνίες διαρκώς αλλάζουν, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Μερικές φορές παθαίνουν και μεταλλάξεις. 

Επί δεκαετίες το lifestyle πολιόρκησε την θορυβώδη και υπερκινητική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας: την άλωσε και την άλεσε, την έκανε σαν μπάμιες καζανιού. Και ως γνωστόν, η χυδαιότητα είναι εγγενής στις παρακμιακές κοινωνίες.
Απο τη μεριά τους, οι σημερινοί πολιτικοί (όπως και άλλες ελίτ, των ΜΜΕ, «διανοούμενες» ή του χρήματος), συνήθως είναι τύποι και σύνολα ανθρώπων οι οποίοι στη συμπεριφορά τους ακολουθούν, σέρνονται πίσω από τέτοιες μεταβολές και μεταλλάξεις. Ο τρόπος τους και η γλώσσα που μιλούν κολακεύει πάντα τους θορυβώδεις λαϊφστυλίστες, ποτέ εμάς τους άλλους, τους απλούς πολίτες: Εμείς δεν αρέσουμε· άλλα «χαλαρά» και «άνετα» target group τους ενδιαφέρουν και δεν σκέφτονται ότι αύριο πρώτοι αυτοί οι άνετοι θα χτυπούν στις πλατείες τις κατσαρόλες. Έτσι, είναι αναμενόμενο που ο ένας μιλά για «πήδημα» - τι πήδημα άραγε εννοεί, μήπως σαλτάρισμα από τα βράχια του Ακαπούλκο ή από τη γέφυρα του Μόσταρ της Ερζεγοβίνης, όπως στις παλιές καλές ταινίες, ή μήπως σάλτο μορτάλε από τον ψηλό βράχο στη Νάουσα μέσα στα νερά της Αράπιτσας ή στουκάρισμα στο ίδιο το Ζάλογγο, όπως στην ένδοξη ιστορία μας; Ενώ του άλλου αρχηγού «του ξέφυγε» τεχνηέντως και βγήκε στην τηλεοπτική οθόνη το χοντρό βρισίδι, κ.ο.κ. Η ιστορία αυτή δεν έχει τέλος.

Ντράγκο Γιάντσαρ - «Το πήδημα από τη Λιμπούρνια»

Μετά από αυτά, μας φταίει η κ. Ραχήλ Μακρή. Και όπως ο κ. Γιάννης Μηλιός, την επαναφέρουμε στην τάξη και έτσι αισθανόμαστε λίγη ψυχική εκτόνωση: «όταν κάνει λάθος καλύτερα να σωπαίνει».

Βέβαια, την υγιή (πολιτικά, ηθικά και αισθητικά) στάση την είχε προτείνει παλιά ο Καρλ Κράους: «Οι αναγνώστες μου και εγώ επικοινωνούμε πολύ καλά: Εκείνοι δεν θέλουν ν' ακούσουν αυτά που λέω και εγώ δεν λέω αυτά που θέλουν ν' ακούσουν». Ποιός φαντάζεται όμως τον κ. Σαμαρά και τον κ. Τσίπρα να διαβάζουν Κράους; 

Γ. Ρ.

«Ραχήλ, όταν κάνεις ένα λάθος, να σωπαίνεις»

Παιχνίδια κυριαρχίας, Ευρώπη, Γερμανία, Σοσιαλδημο-κρατία. Δύο άρθρα του Νίκου Μουζέλη

1. Παιχνίδι κυριαρχίας

 
του Νίκου Μουζέλη

 

© Το Βήμα, Παιχνίδι κυριαρχίας 15/2/2015

αναδημοσίευση "Μεταρρύθμιση"

Το πιο κομβικό πρόβλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή συγκυρία είναι ο χειρισμός των εξελισσόμενων διαπραγματεύσεων μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των εταίρων μας. Η γενική εντύπωση του κόσμου είναι πως τελικά οι δύο πλευρές θα τα βρουν. Τα εμπόδια όμως για μια λύση κοινής αποδοχής είναι μεγάλα. Αυτό σημαίνει πως η πιθανότητα μιας grexit δεν είναι τόσο απίθανη όσο πολλοί πιστεύουν. Οι Βρυξέλλες επιμένουν στη συνέχιση του Μνημονίου μέχρι το τέλος της αξιολόγησης. Η ελληνική πλευρά από την άλλη μεριά ζητάει μια «γέφυρα» υπό τη μορφή ενός δανειακού προγράμματος που δεν θα συνδέεται ούτε με νέα μέτρα λιτότητας ούτε με έλεγχο από την τρόικα. Αν υποχωρήσει η κυρία Μέρκελ, αυτό θα οδηγήσει στην παραπέρα κινητοποίηση των πολιτικών δυνάμεων στην ευρωζώνη που επιθυμούν ή και απαιτούν το τέλος της λιτότητας - λιτότητα στην οποία η γερμανίδα καγκελάριος επιμένει. Αν υποχωρήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αυτό θα θεωρηθεί μια θεαματική «κωλοτούμπα» που θέτει υπό αμφισβήτηση τις κεντρικές προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Από αυτή την άποψη, η βασική διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών είναι λιγότερο οικονομική ή γραφειοκρατική (σεβασμός των κοινών κανόνων) και περισσότερο πολιτική. Είναι θέμα κυριαρχίας.

Η Ελλάδα δεν θα φύγει απο τη ζώνη του ευρώ. Όμως υπάρχει κίνδυνος οικονομικής παρακμής της Ευρώπης

του Γιόζεφ Γιόφφε
  
© The New York Times, Josef Joffe, No Exit for Greece, 12 Ιανουαρίου 2015

   

Ξεχάστε την περίπτωση Grexit: Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι οι ιστορικές τάσεις στην Ευρώπη: οι ασθένειες οι βαθιά ριζωμένες σε οικονομίες που υστερούν στις επενδύσεις, στην καινοτομία και στην ανταγωνιστικότητα. Συγκριτικά με αυτό, τα προβλήματα της Ελλάδας κοστίζουν πενταροδεκάρες. Όμως η Ευρώπη ως όλον έχει αρχίσει να μοιάζει σαν την Ελλάδα, αλλά σε μεγέθυνση. Και τα οικονομικά δεδομένα της μακράς διάρκειας ψιθυρίζουν στο αυτί της Ευρώπης ό,τι ψιθυρίζουν και στο αυτί της Ελλάδας: Μεταρρύθμιση ή παρακμή.

   

Μια ακόμη αναδιάρθρωση χρέους υπό συνθήκες χρεοκοπίας για την Ελλάδα, η τρίτη μέσα σε 5 χρόνια, όμως «έξοδος» δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Οι Έλληνες δεν θα κάνουν τη χάρη στη ζώνη του ευρώ να δραπετεύσουν από το κοινό νόμισμα. Και δεν έχει καμμιά σημασία αν δεν θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί στην αρχή, όταν είχαν μαγειρέψει τα στατιστικά στοιχεία για να φαίνονται αποδεκτά και αξιοπρεπή.

Ούτε και ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης του κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ, θέλει την έξοδο της Ελλάδας. Βρίσκεται προφανώς σε καλό δρόμο για να κερδίσει τις πρόωρες εκλογές στις 25 Ιανουαρίου και όπως ο ίδιος διαβεβαιώνει, «μην αμφιβάλλετε, θα μείνουμε στο ευρώ». 

Γερμανία: Η μακρά σκιά του ορντο-φιλελευθερισμού

του Σεμπάστιαν Ντούλιεν και της Ούλρικε Γκερό

 
© IP Journal -DGAP: Sebastian Dullien - Ulrike Guérot:The Long Shadow of Ordoliberalism 
 The Long Shadow of Ordoliberalism  (ECFR - αναδημοσίευση) 27.7.2012

 

Στις προσπάθειες να διασωθεί η ευρωζώνη, η Γερμανία συχνά θεωρείται από τους εξωτερικούς παρατηρητές ως η χώρα που κάνει λάθη. Εμποδίζει εποικοδομητικές λύσεις και επιμένει διαρκώς στην σκληρή λιτότητα. Ωστόσο, αυτό που σπάνια γίνεται κατανοητό στο εξωτερικό, είναι ότι η γερμανική στάση είναι κάτι παραπάνω από την αποφυγή μιας δικής της δημοσιονομικής επιβάρυνσης. 

  

Υποστηρίζεται συχνά ότι η γερμανική προσέγγιση της κρίσης, ιδίως η έμφαση στη σταθερότητα των τιμών, βασίζεται ή στο στενά ορισμένο συμφέρον της ως πλεονασματικής χώρας ή στην ιστορική εμπειρία του υπερπληθωρισμού της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αυτοί οι δύο παράγοντες παίζουν πράγματι κάποιο ρόλο, ωστόσο δεν είναι επαρκείς για να εξηγήσουν αυτό που συζητιέται στη Γερμανία. Ο κίνδυνος της υποτίμησης των περιουσιακών στοιχείων μέσω του πληθωρισμού δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ στο δημόσιο διάλογο και είναι λιγότερο σημαντικός για τη χάραξη πολιτικής στη Γερμανία από τις πιθανές ζημίες που θα συμβούν εάν οι ξένοι οφειλέτες της Γερμανίας χρεοκοπήσουν. Δεύτερον, χώρες όπως η Αυστρία και η Ελλάδα έχουν επίσης βιώσει υπερπληθωρισμούς, αλλά δεν συμμερίζονται ούτε το φόβο της Γερμανίας από τον πληθωρισμό ούτε την αντίστασή της όταν η ΕΚΤ παρεμβαίνει στις αγορές κρατικών ομολόγων. 

Μια σημαντική, αλλά σπάνια συζητούμενη αιτία για την επιμονή της Γερμανίας στη σταθερότητα των τιμών είναι η επιρροή που ασκεί στη γερμανική οικονομική σκέψη ο ορντο-φιλελευθερισμός (ordoliberalism), μια θεωρία που αναπτύχθηκε ως αντίδραση τόσο στις συνέπειες του ανεξέλεγκτου φιλελευθερισμού στις αρχές του 20ού αιώνα, όσο και στον μετέπειτα δημοσιονομικό και νομισματικό παρεμβατισμό των εθνικοσοσιαλιστών. Το κεντρικό δόγμα του ορντο-φιλελευθερισμού είναι ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ρυθμίζουν τις αγορές με τέτοιο τρόπο, ώστε τα αποτελέσματα της λειτουργίας των αγορών να προσεγγίζουν το θεωρητικό αποτέλεσμα που θα παρήγαγε μια αγορά στην οποία επικρατεί τέλειος ανταγωνισμός. Ο πληθωρισμός θεωρείται στρέβλωση των πολύτιμων μηνυμάτων που δίνονται μέσω των τιμών, άρα δημιουργός υψηλού οικονομικού κόστους. 

Από τον προσωπικό ιστότοπο της Ulrike Guérot

Οι τρομοκράτες με την ετικέττα ισλαμιστές και ο Μπρέϊβικ: «Tο κακό που ακτινοβολεί»

Ο Άντερς Μπρέϊβικ σκότωσε 80 έφηβους στο κάμπινγκ των Νορβηγών Σοσιαλιστών στο νησί Ουτόγια, γιατί τους θεωρούσε «ένοχους για την εισβολή του Ισλάμ» στην Ευρώπη, ενώ παιδιά που μεγάλωσαν στη γαλλική επαρχία έγιναν στρατευμένοι τρομοκράτες, αυτή τη φορά με την επιγραφή ισλαμιστές, και σκότωσαν σκιτσογράφους επειδή εισβάλλουν στον κόσμο των ιερών τους και τα προσβάλλουν.
Αυτά, όπως πολύ χειρότερα που συνέβησαν στο παρελθόν, δεν είναι διαφορετικά πράγματα, ούτε επιστροφή στην «καθυστέρηση», στον «Μεσαίωνα», στο προ-νεοτερικό παρελθόν: Είναι μια διεστραμμένη νεοτερικότητα που έγινε παρακμή, είναι αποτυχία της εκδοχής της νεοτερικότητας που νίκησε, είναι η «Διαλεκτική του Διαφωτισμού» που από νωρίς πήρε δρόμο (αυτο)καταστροφικό, δηλαδή ο Διαφωτισμός που γίνεται καθαρός «νεοτερικός» σκοταδισμός. Είναι το «ακραίο μοντέρνο», ο μηδενισμός.
Βλέποντας το οικείο, καθημερινό, συμβολικό δαιμονικό και άσχημο στις οθόνες και στο διαδίκτυο*, καταλαβαίνεις πως όταν «ο εντελώς διαφωτισμένος κόσμος ακτινοβολεί από το κακό που θριαμβεύει» (Αντόρνο-Χορκχάϊμερ), τότε και πάλι δεν πρόκειται για οπισθοδρομικότητα, αλλά για lifestyle τραβηγμένο στα άκρα. Πανταχού παρόν, γιατί είναι συμβολικό, το κακό και άσχημο έχει μετατραπεί σε σύμβολο του πνεύματος της εποχής μας. Το δράμα δεν είναι ότι ο κόσμος επιστρέφει στο παρελθόν, αλλά ότι ολόκληρος, Δυτικός, Ανατολικός ή Μεσανατολικός, έγινε υπερβολικά «μοντέρνος».

Ποιά πολιτική απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία; Λάθος προτεραιότητες ;

Αντί να βάζουν σε πρώτο πλάνο τη ρητορική για τη διαπραγμάτευση του χρέους, μήπως χρειάζεται επειγόντως ο τονισμός να πέσει στο πρόγραμμα εσωτερικής οικονομικής και κοινωνικής επαν-όρθωσης και επαν-εκκίνησης; Όχι βέβαια σ΄ ένα πρόγραμμα επιστροφής στο μη διατηρήσιμο, καταστροφικό status της ελληνικής φούσκας του 2007, αλλά σε πρόγραμμα αντιστροφής εκείνων των προτεραιοτήτων.
Πολύ διαγραμματικά: το επείγον είναι να ξεκινήσει επιτέλους η δύσκολη οικοδόμηση του Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου που χρειάζεται η χώρα, για την αντικατάσταση του νεκροζώντανου παλιού (1980 – 2008 ή μήπως 1950-2008), που έφτιαξε μια δυσαρμονική κοινωνία με αποτυχημένο κράτος.
Γιατί άραγε αποφεύγουν να το κάνουν μέχρι τώρα; Φυσικά, επειδή αυτό πρέπει να θίξει συμφέροντα μέρους της κοινωνίας μειοψηφικού μεν, πολύ εκτεταμένου και επιδραστικού δε. Αυτό, στο κομματικό σύστημα που θριάμβευε μέχρι τώρα ήταν απολύτως ταμπού. Ο Νεοδημοκρατικός και Πασοκικός τρόπος πολιτικής διαχείρισης με το πελατειακό κράτος 3 ή 6 δεκαετιών, ρίχνει βαρειά σκιά πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Επίσης, είναι σχεδόν μηδενική η κινητοποίηση και πίεση από τα αδικημένα η και ισοπεδωμένα κομμάτια της κοινωνίας, τις κοινωνικές ομάδες που είναι και αισθάνονται «outsiders», πολίτες εκτός των τειχών. Αντίθετα τεράστια είναι η κοινωνική πίεση από διασφαλισμένες κοινωνικές ομάδες - πελάτες, από «insiders» και προστατευμένους: ούτως εχόντων των πραγμάτων, η κατάσταση είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολη και έχουν κάποιο δίκιο στο πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ να είναι επιφυλακτικοί.
Όμως άν δεν πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία να δώσουν τώρα έστω και «σήματα καπνού» για ένα New Deal – και κινηθούν αντίστροφα, κάνοντας το λάθος να δώσουν αντίθετα σήματα μιας αδύνατης (και απευκταίας) επιστροφής στο 2007, τότε η ζημιά που θα κάνουν στο κόμμα τους, στην αριστερά και κυρίως στη χώρα και στους πολίτες, θα είναι ανεπανόρθωτη.

 Γ. Ρ.

Downward Spiral της λιτότητας

Σχετικά:
Ιανουάριος 2015: Μια  ιστορία πολιτικής φαντασίας       Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο ή παλιά πολιτική;

  

Διακυβέρνηση σε εποχή ισχνών αγελάδων                   Η Ελληνική ιδιομορφία που επιμένει

Μυστικά και ψέμματα, και μισές αλήθειες: Tους πολιτικούς μας τους χάνουμε έναν έναν - οι κοινωνικές ελίτ είναι πάντα εδώ

 

Η πολιτική προοπτική πέρα από την ομφαλοσκόπηση περί χρέους και τους πειρασμούς του ευρωσκεπτικισμού:

Γ. Σταθάκης: "Προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η σύγκρουση με τους «ολιγάρχες» της ελληνικής οικονομίας"  

Πόσο δίνει κάθε χώρα για τον ελληνικό διακρατικό δανεισμό;

Γιώργος Καλλής - "Χρόνος": Ευημερία χωρίς ανάπτυξη

Η οικονομική πολιτική του Ποδέμος είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά μπορεί και πρέπει να τολμήσει περισσότερο

Δημήτρης Καμπουράκης (Protagon): Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη «διαπλοκή»
(πολύ ωραίο για να είναι αληθινό...;)

Σε ποιών τα χέρια είναι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας & άλλων χωρών

Λίμνη Αράλη: Έκκληση απο το Ουζμπεκιστάν, σώστε μια από τις μεγαλύτερες λίμνες της γης !

Appell aus Usbekistan: Rettet den Aralsee!

© Der Spiegel, 29.10.2014

  

Η λίμνη Αράλη στην Κεντρική Ασία στερεύει με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Οι επιπτώσεις στις γειτονικές περιοχές και σε ολόκληρες χώρες είναι τεράστιες. Η διάσωση της λίμνης έχει πολύ μεγάλο κόστος. Το Ουζμπεκιστάν κανει έκκληση για μια διεθνή διάσκεψη διάσωσης. 

  

Τασκένδη: Οι δορυφορικές εικόνες της NASA του Σεπτεμβρίου 2014, δείχνουν μια δραματική εξέλιξη: για πρώτη φορά στην σύγχρομη ιστορία το νότιο τμήμα της λίμνης Αράλη έχει στεγνώσει εντελώς. Σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, ο φόβος των κατοίκων είναι ότι μπορεί να εξαφανιστούν εντελώς τα νερά της λίμνης. Γι αυτό το λόγο, το Ουζμπεκιστάν ζητά διεθνή στήριξη για τη διάσωση της λίμνης Αράλη.  

«Οι χώρες της περιοχής δεν διαθέτουν επαρκή οικονομικά και υλικοτεχνικά μέσα για να αντιμετωπίσουν τις οικολογικές, κοινωνικο-οικονομικές και ανθρωπιστικές συνέπειες αυτής της καταστροφής», δήλωσε ο πρόεδρος της χώρας Ισλάμ Καρίμοφ στην έκκλησή του.

Πλοία και καμήλες συνυπάρχουν στην ξερή πια περιοχή:  

Δραματική μείωση της λίμνης Αράλη