Η κρίση, αφορμή για την έκρηξη των ανισοτήτων

του Κώστα Καλλίτση

© «Καθημερινή», 9.3.2014: Η κρίση, αφορμή για την έκρηξη των ανισοτήτων

αναδημοσιεύθηκε στους ιστοτόπους: «εξαγόρευσις», και αλλού
 

Οι ανισότητες είναι το μείζον, απτό και πραγματικό πρόβλημα

Αρχές Μαρτίου στις Βρυξέλλες, έγινε ένα σημαντικό επιστημονικό συνέδριο με ευρεία συμμετοχή οικονομολόγων από την Ευρώπη και την Αμερική, παράλληλα με το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Θέμα του, «ανισότητες, συνέπειες για την κοινωνία, την πολιτική και τους λαούς». Για καθεμία από τις τέσσερις θεματικές ενότητές του («εναλλακτικές πολιτικές στη λιτότητα», «ανισότητα και κρίση», «μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης» και «επανεξετάζοντας την οικονομική πολιτική»), είχαν υποβληθεί δεκάδες επιστημονικές εργασίες, από τις οποίες η επιστημονική επιτροπή του συνεδρίου (με συμμετοχές όπως των J.P. Fitoussi, J. Galbraith, J. Stiglitz…) επέλεξε τις δέκα πλέον αξιόλογες ανά θεματική ενότητα για να παρουσιαστούν σε αυτό. Το πρώτο βραβείο στην ενότητα «επανεξετάζοντας την οικονομική πολιτική» κέρδισε η εργασία τριών Ελλήνων οικονομολόγων: του Βασίλη Ράπανου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, της Γεωργίας Καπλάνογλου, επίκουρης καθηγήτριας, και της Ιωάννας Μπαρδάκα, οικονομολόγου στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ποιο ήταν το αντικείμενο της εργασίας; Οι τρεις οικονομολόγοι είχαν θέσει ένα κρίσιμο ερώτημα: Αν «μετράει» η κοινωνική δικαιοσύνη στην προσπάθεια μείωσης ελλειμμάτων και χρέους, αν η δίκαιη κατανομή των βαρών επηρεάζει ή όχι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής δημοσιονομικής προσαρμογής.

Πηγή:  "Τα Νέα", άρθρο της Ειρήνης Χρυσολωρά

Η ουτοπία ως εφιάλτης - για το βιβλίο του Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη «Ο σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του»

του Μάκη Καραγιάννη

από την Παρέμβαση, τ.170

(αναδημοσίευση "Τοις Εντευξομένοις" "Πολιτική Επιθεώρηση",
  Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης: Ο σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του, εκδ. Επίκεντρο 2013 σ. 240 

Έχει άραγε κάποιο νόημα η ενασχόληση με τον Σταλινισμό σήμερα ή πρόκειται απλώς για ένα βίτσιο των παλιών αριστερών και των ιστορικών; Δυστυχώς τα φαντάσματα των μαύρων και κόκκινων ολοκληρωτισμών που νομίσαμε ότι έθαψε ο 20ος αιώνας, επανέρχονται δριμύτερα. Στον δημόσιο λόγο κυριαρχεί μια ρητορική από τη Χρυσή Aυγή μέχρι τους αντιεξουσιαστές που βλέπει μόνον ξεπουλημένους, προδότες και δοσίλογους. Τσιτάτα ξετρυπώνουν μέσα από τις μουχλιασμένες σελίδες του Νετσάγιεφ. Το ΚΚΕ αποκαθιστά και επισήμως τον Στάλιν, ενώ ο Σύριζα είναι ερωτευμένος με τον Σλαβόι Ζίζεκ που θεωρεί ότι η «σοφία» των Ιακωβίνων και των μπολσεβίκων, «η σωφρονιστική τρομοκρατία και ο πολιτικός βολονταρισμός» είναι η απάντηση στα σημερινά προβλήματα.

Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Μάκης Καραγιάννης, Ζόραν Μούτιτς, Αλέκος Πετρίδης

Η Ελληνική Δημοκρατία του Ρήγα: πολυεθνική, δημοκρατική, φιλελεύθερη - του Αριστόβουλου Μάνεση

Η προετοιμασία της Επανάστασης του 1821, ο δημοκρατικός πατριωτισμός του Ρήγα Βελεστινλή και τα οικουμενικά δίκαια του ανθρώπου.  «Υπέρ των νόμων και της πατρίδος, Ελευθερία, ισοτιμία, αδελφότης»

«Η πολιτική ιδεολογία του Ρήγα», στον τόμο Τιμή στον Ρήγα Βελεστινλή, επιμ. Μαρία Ευθυμίου, Δημήτρης Καραγεώργης, Αθήνα 2002 (περιλαμβάνεται και στο Πασχάλης Κιτρομηλίδης: Ρήγας Βελεστινλής. Ο οραματιστής της «Ελληνικής Δημοκρατίας», σειρά: Ιστορική Βιβλιοθήκη, επιμ. σειράς Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Τα Νέα, Αθήνα 2009)

 

Ρήγας, πορτρέτο του Α. Κριεζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα © Αυγή, 25 Μαρτίου 2011

 

Η πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης του 1821 στον απόηχο της Γαλλικής Επανάστασης και ενώ επωάζονται οι εξεγέρσεις κατά της απολυταρχίας σε όλη την Ευρώπη των αρχών και μέσων του 19ου αιώνα: Ο δημοκρατικός πατριωτισμός του Ρήγα Βελεστινλή και τα οικουμενικά δίκαια του ανθρώπου. «Υπέρ των νόμων και της πατρίδος, Ελευθερία, ισοτιμία, αδελφότης»: Για το Σχέδιο Συντάγματος του Ρήγα Φεραίου και την Διακήρυξή του για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη (1797)

Το πολίτευμα που σχεδίασε ο Ρήγας, όπως προκύπτει από τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων και από το Σχέδιο Συντάγματος, δεν ήταν πρωτότυπο. Τα κείμενα αυτά αποτελούσαν κατά μεγάλο μέρος παράφραση της γαλλικής Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη και του ιακωβινικού Συντάγματος του 1793 (με δύο διατάξεις παρμένες από το Σύνταγμα του 1795). Υπήρχαν όμως και στοιχεία νέα, πρωτότυπα, και αξιόλογες καινοτομίες, επίσης δε προσαρμογές, καθώς ο Ρήγας επεχείρησε πρώτος τη θεσμική υλοποίηση των φιλελεύθερων και δημοκρατικών αρχών της γαλλικής Επανάστασης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Θεόφιλος: Ο Ρήγας σπέρνει το σπόρο της ελευθερίας

Ανοιχτοί λογαριασμοί από το παρελθόν: Το ιστορικό υπόβαθρο της Κρίσης στην Ουκρανία

του Αντώνη Λιάκου

από © "Το Βήμα": Ανοιχτοί λογαριασμοί από το παρελθόν (9.3.2014) 

και από τον ιστότοπο του Αντώνη Λιάκου

Στη δεκαετία του ’90, στην Οδησσό, όταν παντού έβλεπες ουκρανικές σημαίες και άκουγες για το ουκρανικό παρελθόν της πόλης, μια ηλικιωμένη κυρία, ελληνίδα της Οδησσού, μου έλεγε:“Από που έως που αυτή η πόλη είναι ουκρανική; Εδώ ζούσαν και ζουν Ρώσοι, Εβραίοι και Έλληνες”. Η Οδησσός ήταν μια αυτοκρατορική πόλη που ιδρύθηκε από την Αικατερίνη το 1794, δυο χρόνια μετά την εκδίωξη των Τούρκων και την ήττα των Τατάρων. Αυτοκρατορικές πόλεις ήταν επίσης η Σεβαστούπολη και η Συμφερούπολη,  τα μεγάλα κέντρα της Κριμαίας, ιδρυμένες εκείνη την εποχή και με πρόσκληση εποικισμού προς ελληνικούς πληθυσμούς.  Πώς λοιπόν η Οδησσός και η Κριμαία βρέθηκαν στην Ουκρανία;

Καπιταλισμός όπως παντού στον κόσμο: Αλλά με ενισχυμένη δόση ανήθικου εγωϊσμού

ένα άρθρο του Νίκου Κωνσταντάρα και ένα βιβλίο του Φίλιππου Δραγούμη

Κοινωνία χτισμένη πάνω στην αδικία

του Νίκου Κωνσταντάρα

© "Καθημερινή" 21.3.3014, αναδημοσίευση "Πολιτική Επιθεώρηση"

Η Ελλάδα ήταν απροετοίμαστη για την κρίση και η κατάσταση χειροτέρεψε δραματικά στα πέντε χρόνια της οικονομικής συρρίκνωσης, σημειώνει μελέτη του ΟΟΣΑ, υπογραμμίζοντας την επιτακτική ανάγκη για μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν την προστασία των ασθενέστερων της κοινωνίας. Αυτά τα γνωρίζαμε. Προσθέτει, όμως, στοιχεία που δείχνουν ότι πριν από την κρίση, πολλές παροχές κατευθύνονταν σε πλουσιότερους πολίτες, εις βάρος όσων είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Η παρατήρηση γεννάει σοβαρά ερωτήματα για την ανισότητα στην καρδιά της κοινωνίας μας.

Τα κόμματα - βοϊδάμαξες και η πολιτική χωρίς παλαιοκομματικό παρελθόν

του Πλάμεν Τόντσεφ

Κόμματα -  βοϊδάμαξες

από το © protagon, 19.3.2014
 

Με όλα τα νέα κόμματα που ιδρύονται μέρα παρά μέρα στην Ελλάδα, μου 'ρχεται στο νου ένα παρόμοιο φαινόμενο που έχω δει στο Πακιστάν. Εκεί τα άπειρα κομματίδια, τις περισσότερες φορές προσωποπαγή και οικογενειοκρατούμενα, είναι γνωστά ως tonga parties. Tonga στη γλώσσα Urdu είναι η βοϊδάμαξα, στην οποία χωράνε όλα τα στελέχη του κόμματος, μαζί με τους ψηφοφόρους του...
  

Η κρίση της Κριμαίας και οι υπνοβάτες του 2014

Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία

του Γιάκομπ Άουγκστάϊν
 

 Jakob Augstein:  Krim-Krise: Schlafwandler 2014   © Spiegel, In zweifel links, 17.3.2014

«Μαζί μας μπορούν να μιλήσουν - αλλά οι Ρώσοι στέλνουν στρατιώτες». Αυτή η αυτοπροσωπογραφια της Δύσης είναι λανθασμένη και επικίνδυνη. Στην πραγματικότητα, οδεύουμε από το 1989 σε μια πορεία αντιπαράθεσης με τη Ρωσία - και πότε θα τελειώσει; 

96,8 %; Οι Ρώσοι είναι ανεπίδεκτοι βοήθειας. Καταλαβαίνουν τόσο λίγα από εκλογές, ώστε ακόμη και τώρα, ούτε καν μια εκλογική νοθεία δεν μπορούν να κάνουν με αξιοπρεπή τρόπο. Όμως το δημοψήφισμα της Κριμαίας την Κυριακή 16 Μαρτίου 2014, ήταν μάλλον μια φάρσα Ανατολικο - Δυτική. Οι Ρώσοι δεν είχαν καμμιά ανάγκη να πειράξουν τους αριθμούς: Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού της Κριμαίας έχει Ρωσικά φρονήματα. Από την άλλη πλευρά, η Δύση είχε ήδη ανακηρύξει εκ των προτέρων παράνομο το όλο δημοψήφισμα. Μια «ψευδο - δημοσκόπηση», δήλωσε ο Φρανσουά Ολάντ, «χωρίς καμμία νομική αξία».

Ουκρανία, Ρωσία, Λευκορωσία

Ρωσία και Ουκρανία

Αριστερή διακυβέρνηση, σοσιαλισμός, φόροι

δύο γραπτά του Χρήστου Λάσκου 

Ι.  Σοσιαλισμός ή γιατί έχει δίκιο ο Τσακαλώτος

από το © RED NoteΒook, 11 Μαρτίου 2014, αναδημοσίευση alterthess 
 

Το τι σημαίνει αριστερή κυβέρνηση, το τι κάνει μια αριστερή κυβέρνηση και το τι κάνει μια κυβέρνηση να είναι αριστερή, είναι ανοιχτά ερωτήματα προς απάντηση. 

Δεδομένου πως είναι γενικά παραδεκτό πλέον πως η πιθανότητα να έχουμε σύντομα κυβέρνηση της Αριστεράς στη χώρα μας είναι πολύ αυξημένη, θα είχε αξία να θυμηθούμε με ποιές μορφές εμφανίσθηκε στο παρελθόν η ίδια προοπτική. 

Σχηματοποιώντας, νομίζω πως η θεματική της κυβέρνησης της Αριστεράς αντιμετωπίστηκε ιστορικά σε δύο παραλλαγές, εξαιρετικά αποκλίνουσες μεταξύ τους:

Νίκος Πουλαντζάς

Ινγκράο, Μπερλινγκουέρ, 1972

Φερνάντο Κλαουντίν

«Δεν τράβηξε κανένας γείτονας το κουρτινάκι να δει τι γίνεται»

του Σταύρου Τζήμα

  © «Καθημερινή», 6.3.2014, αναδημοσίευση «Πολιτική Επιθεώρηση»

Αύριο θα είναι μια δύσκολη ημέρα για την Εσθήρ Κοέν. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ και κάθε άλλο παρά για ευχάριστα θέματα θα συζητήσουν. Η ενενηντάχρονη Στέλλα στα ελληνικά, Κοέν, είναι μία από τους δύο εν ζωή Εβραίους των Ιωαννίνων, από τους πενήντα περίπου που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και επέστρεψαν από το Αουσβιτς. Και ο Γερμανός πρόεδρος ζήτησε να τη δει.

Τον ανεξίτηλο αριθμό από το Αουσβιτς δείχνει η Εσθήρ Κοέν

Στην εποχή της νέας ανασφάλειας, να υπερασπισθούμε μαχόμενοι την κοινωνική δημοκρατία. Να μην προδώσουμε τις προηγούμενες και επόμενες γενιές

Τα κρίσιμα χρόνια τα έφαγαν οι ακρίδες. 
Τι είναι ζωντανό και τι νεκρό στη Σοσιαλδημοκρατία; 
     

 του Τόνυ Τζάντ

     

Διάλεξη του Tony Judt στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (19 Οκτωβρίου 2009).

Δημοσιεύθηκε στην © New York Review of Books, vol. 56, Nr. 20, 17 Δεκεμβρίου 2009:

What Is Living and What Is Dead in Social Democracy?
  

Αυτή η ομιλία, με αναθεωρήσεις και συμπληρώσεις, έγινε η βάση για το βιβλίο του Τζάντ Ill Fares the Land (Ελληνική έκδοση Τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα). O τίτλος Ill Fares the Land είναι παρμένος από το ποίημα του Άγγλου ποιητή Oliver Goldsmith (1770) «The Deserted Village»:  

Ill fares the land, to hastening ills a prey / Where wealth accumulates, and men decay.

«Πρόκειται για την πνευματική διαθήκη ενός ιστορικού που αφιέρωσε τη ζωή του στην εντατική μελέτη και τον βαθύ αναστοχασμό των αποτυχιών και των επιτυχιών της Δύσης από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» (Los Angeles Times) 

   

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά, όχι μόνο με τον τρόπο που ζούμε σήμερα, αλλά και με τον τρόπο που σκεφτόμαστε τη ζωή μας. Ο κορυφαίος ιστορικός Τόνυ Τζαντ αποκρυσταλλώνει τα δεινά που συσσωρεύονται στον σημερινό κόσμο και τη μεγάλη συλλογική μας δυσφορία, δείχνοντας ότι είναι ακόμα δυνατό να σκεφτούμε μια διέξοδο. 

 

O Τόνυ Τζαντ και (από αριστερά) 

ο γιος του Ντάνιελ, η γυναίκα του Τζέννυ, 

ο φοιτητής του Σωλ Γκόλντμπεργκ 

και ο γιος του Νίκολας

Οι Αμερικανοί θα ήθελαν τα πράγματα να είναι καλύτερα. Σύμφωνα με έρευνες της κοινής γνώμης κατά τα τελευταία χρόνια, όλοι θα ήθελαν να βελτιωθούν οι πιθανότητες επιβίωσης του παιδιού τους κατά τη γέννηση. Θα προτιμούσαν, η γυναίκα ή η κόρη τους να είχε τις ίδιες πιθανότητες επιβίωσης κατά τη γέννα, όπως οι γυναίκες σε άλλες προηγμένες χώρες. Θα εκτιμούσαν την πλήρη ιατρική κάλυψη με χαμηλότερο κόστος, τη μεγαλύτερη προσδόκιμη διάρκεια ζωής, τις καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες και τη λιγότερη εγκληματικότητα.

Όταν τους είπαν, ότι όλα αυτά τα πράγματα τα έχουν εξασφαλισμένα οι άνθρωποι στην Αυστρία, στη Σκανδιναβία, ή στην Ολλανδία, αλλά τα επιτυγχάνουν με υψηλότερους φόρους και με «παρεμβατικό» κράτος, πολλοί από τους ίδιους αυτούς Αμερικανούς απάντησαν:

«Μα αυτό είναι σοσιαλισμός! Δεν θέλουμε να παρεμβαίνει το κράτος στις υποθέσεις μας. Και πάνω απ' όλα, δεν θέλουμε να πληρώνουμε περισσότερους φόρους».

John Glover Ill Fares the Land (πίνακας) - το βιβλίο του Judt

Η κρίση της Κριμαίας: Η γερμανική (και ευρωπαϊκή) καταστροφή

Μετά την κρίση της Κριμαίας («η μεγαλύτερη μετά την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο», λέει ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας), πόσο θα μοιάζουν οι ευρωπαϊκές και παγκόσμιες σχέσεις, με αυτές που συνηθίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες;

Σε κάθε περίπτωση, η εκτίμηση του Ιμμάνιουελ Βάλλερστάϊν ότι ύψιστη φροντίδα ισχυρών μερίδων της πολιτικής των ΗΠΑ είναι να εμποδισθεί κάθε ενδεχόμενο γεωπολιτικής συμμαχίας της Γερμανίας/Γαλλίας και της Ρωσίας - «εφιάλτης για την Ουάσιγκτων ένας άξονας Παρίσι - Βερολίνο - Μόσχα» - φαίνεται όλο και πιό εύστοχη. Οι κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις μέσα στην Ουκρανία χρησιμοποιούνται πολύ επιδέξια από την Αμερικανική διπλωματία για να μπήξουν πολύ βαθειά σφήνα ανάμεσα στην ΕΕ και το ρωσικό ιμπέριουμ. Που δύσκολα θα φύγει. Και εκτός από τη γυμνή γεωπολιτική στον νέο πολυπολικό κόσμο, υπάρχει το πλανητικό παιχνίδι για τους υδρογονάνθρακες και τις ενεργειακές λεωφόρους, για το ρωσικό φυσικό αέριο και την σημερινή ευρωπαϊκή εξάρτηση από αυτό, για το ανταγωνιστικό σχιστολιθικό φυσικό αέριο των ΗΠΑ, για το πετρέλαιο...

Εκτός από τον ίδιο τον λαό της Ουκρανίας, μεγάλοι χαμένοι του σκακιστικού παιγνίου είναι μέχρι τώρα η ΕΕ αλλά και η ίδια η Ρωσία. Το ρούβλι και οι μετοχές ρωσικών εταιριών (π.χ. ο ενεργειακός γίγαντας Gazprom έχασε 13 % της αξίας του σε μία μέρα) καταρρέουν στα διεθνή χρηματιστήρια, η Ευρώπη φοβάται για την ενεργειακή τροφοδοσία της. Οι ηγέτες που κρατούν αυτή τη στιγμή το τιμόνι στην Ευρώπη ενεργούν διαρκώς σαν να είναι μύωπες, βαρήκοοι και αργόστροφοι. Στο ένα θέμα μετά το άλλο. Η ευρείας κλίμακας γεωπολιτική πρωτοβουλία των ΗΠΑ εκδηλώθηκε με την περιβόητη, καθόλου διπλωματική αλλά ειλικρινέστατη προτροπή της δεύτερης στην ιεραρχία της Αμερικανικής διπλωματίας: «fuck the EU». Το 'πε κι έγινε...
 

Βλ. Ιμμάνιουελ Βάλλερστάϊν: Η γεωπολιτική του σχίσματος στην Ουκρανία, η απόκλιση ΗΠΑ και «Γαλλο-Γερμανικού άξονα»

Γ. Ρ.

© Ηλίας Μακρής - "Καθημερινή"

 

Η κρίση της Κριμαίας: Η γερμανική καταστροφή

 
του Γιάκομπ Άουγκστάϊν

 Jakob Augstein: Krim-Krise: Das deutsche Desaster © Spiegel, In zweifel links, 3.2.2014 

Τι περίμενε η Δύση; Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι μεν ο «κακός της ιστορίας», αλλά ένας πρόεδρος της Ρωσίας δεν μπορεί να εγκαταλείψει την Κριμαία  Η Καγκελάριος Merkel και ο υπουργός Εξωτερικών Steinmeier όφειλαν να το γνωρίζουν. Αν έχει τέτοια όψη ο νέος γερμανικός ρόλος στον κόσμο, καλύτερα να μας λείπει. 
   

Η Γερμανία είναι «υπερβολικά μεγάλη, για να σχολιάζει μόνον την παγκόσμια πολιτική», δήλωσε πρόσφατα ο Frank - Walter Steinmeier. Τώρα θα δούμε τι εννοούσε ο υπουργός Εξωτερικών. Στο Κίεβο η Γερμανία δεν έκανε μόνον σχόλια, αλλά αναμίχθηκε ενεργά. Το αποτέλεσμα είναι μια διπλωματική καταστροφή.

 

Θα πάνε χαμένες οι θυσίες του Ελληνικού λαού;

 του Κώστα Καλλίτση

© «Καθημερινή», 2.3.2014: Πότε θα πάνε χαμένες οι θυσίες; 

αναδημοσιεύθηκε στους ιστοτόπους: 

«μη μαδάς τη μαργαρίτα»,«Πολιτική Επιθεώρηση»

«αριστερή στρουθοκάμηλος», «Μεταρρύθμιση» και αλλού
 

Υπάρχει κίνδυνος να πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού;

Πολλά μπορούν (και πρέπει) να ειπωθούν για το πώς φτάσαμε στο ξέσπασμα της κρίσης, ποια ήταν η αντίδραση των Ευρωπαίων ηγετών, του ημεδαπού πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας, όταν οι αγορές αρνήθηκαν να συνεχίσουν να μας δανείζουν. Πέραν της πολιτικής υπάρχει, ωστόσο, και η οικονομία. Κι η αλήθεια είναι ότι η κρίση δεν ήρθε ως αποτέλεσμα μιας «λαθεμένης» πολιτικής. Ηταν η βίαιη εκδήλωση της εξάντλησης ενός ολόκληρου μοντέλου ανάπτυξης, κρίση του μοντέλου παρασιτικού καπιταλισμού με τα παρακολουθήματά του – διευρυμένες ανισότητες, βαθιά διαφθορά, στέγνωμα της δημοκρατίας σε ένα καθεστώς με καταθλιπτική την κυριαρχία στη λήψη των αποφάσεων μιας ευάριθμης ομάδας πλούτου - media - εξουσίας.

Χάος, πίνακας της © Karina Eibatova, Βιέννη - Αυστρία

Η χερσόνησος της Κριμαίας και η Ρωσία - Ο Πούτιν και τα μαντρόσκυλα - Τι τρέχει με τον Βλαδίμηρο;

του Κλάους - Χέλγκε Ντόνατ

1.  Η χερσόνησος της Κριμαίας και η Ρωσία: «Από τώρα και στο εξής, για πάντα»

  
το άρθρο του © Klaus-Helge Donath,
Die Halbinsel Krim und Russland: „Von nun an für alle Zeiten“ 
από την εφημερίδα του Βερολίνου © Die Tageszeitung (taz) 2.3.3014

   

Μόσχα, Taz |Oι παρουσιαστές της Ρωσικής κρατικής τηλεόρασης, εδώ και εβδομάδες, ήταν ήδη κάθε βράδυ σε εκστρατεία στο Δυτικό Μέτωπο. Εξοικείωναν το κοινό αργά και σταθερά με την ιδέα ότι οι «Μικρορώσοι» - οι Ουκρανοί - χρειάζεται να πάρουν ένα μάθημα. 
Βέβαια τη λέξη πόλεμος την απέφευγαν. Ωστόσο, το ότι σε μια επέμβαση θα μπορούσαν να δράσουν με τρόπο πιο σκληρό, οι πολίτες το καταλαβαίνουν με τη διαίσθηση. Και η πλειοψηφία των Ρώσων δεν θα θύμωνε με τον ηγέτη του Κρεμλίνου Βλαντιμίρ Πούτιν, αν προχωρούσε σε μια σύντομη επέμβαση.

Η δημοκρατία είναι κρίση

των Ντέιβιντ Ράνσιμαν και Μίκαελ Βίντερστάϊν

η συζήτηση του David Runciman με τον © Michael Wiederstein "Demokratie ist Krise" δημοσιεύθηκε

στο περιοδικό © Schweizer Monat ("Ελβετικός Μήνας", 2/2014, Γερμανόγλωσση έκδοση) 

και αναδημοσιεύθηκε στο Eurozine   (εδώ σε μορφή pdf,  Γερμανική γλώσσα)

Ο Ντέϊβιντ Ράνσιμαν δεν ακούει καθόλου τους αισιόδοξους ή τους απαισιόδοξους μοιρολάτρες. H Ευρώπη, όπως ο ίδιος πιστεύει, ούτε θα καταρρεύσει, ούτε θα απορροφηθεί από ένα υπερκράτος. Ο δημοσιογράφος του "Ελβετικού Μήνα" Μίκαελ Βίντερστάϊν σε μια διασκεδαστική σύσκεψη κρίσης με έναν πολιτικό επιστήμονα από το πανεπιστήμιο του Καίημπριτζ. 
      

Michael Wiederstein: Kύριε Runciman, συναντιόμαστε για συζήτηση κρίσης...  

David Runciman: Το ξέρω! Πολλές φορές, όταν δειπνούμε μαζί, η γυναίκα μου με υποδέχεται με αυτά τα λόγια (γέλια). 

MW: Λένε ότι τη λέξη «κρίση» δεν μπορούμε πιά να την αποφύγουμε σε μερικές σχέσεις, καθώς και στο δημόσιο λόγο. Χρηματοπιστωτικές κρίσεις, πολιτικές κρίσεις, κρίσεις του κλίματος - όλο και πιό συχνά, με το βλέμμα στραμμένο προς την ΕΕ και την Ευρώπη, γίνεται λόγος για κρίση της δημοκρατίας. Πώς φθάσαμε σε αυτό τον πληθωρισμό των «κρίσεων»;

Jozsef Borsos -
Crisis in the Life of a Painter (1852)

Earth Crisis - Ιkahl Beckford