Τζων Γκρέι: Η Ευρώπη είναι κρίσεις, η μια μετά την άλλη - Η πολιτική είναι μια σειρά προσωρινές θεραπείες για μια επαναλαμβανόμενη ασθένεια

  © Kultura Liberalna (Βαρσοβία) - Europe is a series of crises - συζήτηση του John Gray με τον Tomasz Sawczuk, 3.11.2015

  

Η ΕΕ είναι δυσλειτουργική. 'Ομως, όποιος της γυρίζει την πλάτη, στην πράξη αποδέχεται την «Πουτινοποίηση» της Ευρώπης

  

1. [Η μεταναστευτική κρίση και η ΕΕ]

  

Tomasz Sawczuk: Μετά την ουκρανική και την ελληνική κρίση, έχουμε τώρα την μεταναστευτική κρίση. Η Ευρώπη όλο και περισσότερο διχογνωμεί. 
John Gray: Τώρα πια η μεγάλη κρίση δεν είναι η οικονομική, αλλά το μεταναστευτικό πρόβλημα. Και μπορεί να χειροτερέψει. Η κατάσταση στη Συρία θα γίνει πιο δύσκολη, ως επακόλουθο της ρωσικής επέμβασης, σκόπιμο ή ακούσιο. Όμως ακόμη και όταν ο πόλεμος στη Συρία τελειώσει, οι ανισότητες του πλούτου μεταξύ της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής είναι τόσο μεγάλες, ώστε η μετανάστευση θα είναι μια μόνιμη κατάσταση. Η κριτική που έχω να κάνω στις ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι η εξής: συνεχίζουν να μιλούν γι' αυτήν σαν να είναι μια προσωρινή κρίση, από αυτές που διαρκούν μόνον για μια χρονιά. Λένε «ναι, μπορούμε να απορροφήσουμε ένα εκατομμύριο». Ωραία, αυτό είναι το εύκολο. Όμως, τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια;
  
Θα έχει συνέχεια.
Δύο εκατομμύρια, τρία εκατομμύρια; Είναι πολύ δύσκολο, ίσως αποδειχτεί μια πρόκληση που οι ευρωπαϊκές χώρες δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μέχρι τέλους. Και αυτό που με τρομάζει είναι το εξής: κατά τη γνώμη μου, όσοι λένε ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει μια πολιτική ανοικτών θυρών, ξεχνούν ένα πολύ βασικό γεγονός. Ένας από τους τομείς στον οποίο η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάσταση συγκρινόμενη με το παρελθόν, είναι ότι, λίγο-πολύ, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη είναι τώρα δημοκρατικά. Και η τελευταία φορά που είχαμε ανοιχτά σύνορα στην Ευρώπη - σε αντίθεση με τη Ρωσία - ήταν πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια εποχή που δεν υπήρχε κράτος πρόνοιας, που ήταν αδύναμα τα συνδικάτα και υπήρχε περιορισμένη δημοκρατία. 
Είναι μάλλον εύκολο, τουλάχιστον λειτουργικά εφικτό, να έχουμε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, αν ταυτόχρονα δεν έχουμε δημοκρατία. Αλλά από τη στιγμή που εφαρμόζονται δημοκρατικά συστήματα, οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή σημαντικού αριθμού ανθρώπων εξαιτίας μεγάλης εισροής μεταναστών, θα παράγει λαϊκή αντίδραση. Και αυτές οι αντιδράσεις δεν είναι πάντα του φιλελεύθερου είδους. Όσοι πιστεύουν ότι αρκεί μια φιλελεύθερη ηθική στάση, ξεχνούν ένα βασικό γεγονός, ότι υπάρχει μεγάλη ένταση μεταξύ του κόσμου των ανοιχτών συνόρων και της δημοκρατίας.

  Photo: © Josef Schulz -Übergang (από την επιθεώρηση Krytyca Polytyczna)

Βόλφγκανγκ Στρέεκ: Προσφυγική κρίση, ασυνεννοησία στην ΕΕ. Μπορεί να ειρηνεύσει η Ευρώπη;

Συνέντευξη στην πολωνική Kultura Liberalna

© Kultura Liberalna - ο Wolfgang Streeck μιλά στον Łukasz Pawłowski: Can there be peace in Europe? - 12.1.2016

Łukasz Pawłowski: Έκανε λάθος η καγκελάριος Μέρκελ όταν άνοιξε την πόρτα στους μετανάστες χωρίς πρώτα να προβεί σε διαβούλευση με τις άλλες χώρες της ΕΕ; Μπορεί αυτό να της κοστίσει το ρόλο της ως ηγέτιδας στην Ευρώπη;

Wolfgang Streeck: Όπως όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, η Μέρκελ σκέφτεται πρώτα απ' όλα για τη δική της εσωτερική πολιτική. Οι περισσότεροι από τους μετανάστες που είχαν εγκλωβιστεί στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Βουδαπέστης ήθελαν να πάνε στη Γερμανία. Το γερμανικό κοινό ήταν εξοργισμένο με τη γαλλική και βρετανική ηγεσία που αφήνει χιλιάδες μετανάστες εγκλωβισμένους στο Καλαί, στην είσοδο της σήραγγας της Μάγχης. Αφότου η Μέρκελ κάλεσε τους μετανάστες που εγκλωβίστηκαν στη Βουδαπέστη να έλθουν στη Γερμανία, προετοιμαζόμενη ίσως και να ανοίξει το δρόμο για έναν κυβερνητικό συνασπισμό των Χριστιανοδημοκρατών με το κόμμα των Πρασίνων σε δύο χρόνια, αποδείχθηκε ότι υπήρχαν περισσότεροι, εκατομμύρια, που ήθελαν να έρθουν. Στο σημείο αυτό η γερμανική κυβέρνηση άρχισε να ψάχνει για μια «ευρωπαϊκή λύση». Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν διαβουλεύεται με τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όταν βλέπει να διακυβεύονται τα δικά ζωτικά πολιτικά συμφέροντα. 

Ο γρίφος της Κεντροαριστεράς

του Γιώργου Γιαννουλόπουλου

  

© Εφημερίδα των Συντακτών - Γιώργος Γιαννουλόπουλος: Ο γρίφος της Κεντροαριστεράς, 30.01.2016

   

   

Ολοι έχουμε την τάση να ανακαλύπτουμε με υπερβολική ευκολία ενδείξεις που επιβεβαιώνουν τις πεποιθήσεις και τις προβλέψεις μας. Συνεπώς, για να μη συγχέουμε τη φαντασία μας με την πραγματικότητα, καλό θα ήταν να περνάμε από ψιλό κόσκινο οτιδήποτε δείχνει, εκ πρώτης όψεως, πως αυτό που θα θέλαμε να συμβεί όντως συμβαίνει.

Με την ίδια λογική, αλλά αντίστροφα, όταν αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα δεν συμμορφώνονται με τις προσδοκίες μας, αυξάνονται οι πιθανότητες να μην πέφτουμε έξω. Κάπως έτσι αντιμετωπίζω τις επανειλημμένες και ισάριθμα αποτυχημένες απόπειρες να δημιουργηθεί μια κεντροαριστερή ή καλύτερα (για εμένα) μια σκέτα αριστερή σοσιαλδημοκρατική παράταξη.

Δυστυχώς, οφείλω να παραδεχτώ ότι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αυτή η προοπτική θυμίζει το γεφύρι της Αρτας: «Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν»...

Η ωραιότερη χώρα του κόσμου

του Ανδρέα Δρυμιώτη
 

© Καθημερινή - Ανδρέας Δρυμιώτης: Η ωραιότερη χώρα του κόσμου, 21.02.2016

Αναδημοσίευση: «μη μαδάς τη μαργαρίτα»
    

   
Στη μιά πλευρά, η «χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών [...], τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα». Μαζί τους «ο πολυμήχανος αστός όλο φιγούρα». Και οι παρατρεχάμενοι προπαγανδιστές, που ανταγωνίζονται στην «υπερβολή των εθνικών αξιώσεων και στην κολακεία της εθνικής ματαιοδοξίας». Συχνά «η εξυπνάδα τους εκφυλίζεται σε πονηριά, η ευρηματικότητά τους σε ανειλικρίνεια, η λιτότητά τους σε απληστία και η επινοητικότητά τους σε απάτη». Στην άλλη, «το θύμα, το ψώνιο», πρόθυμος χορηγός «για του αφέντη το  φαΐ». Προκαλεί πόνο, αλλά για μας μιλά ο μύθος: για πράγματα δικά μας, οικεία. Για το πώς πεθαίνουν μια χώρα, σήμερα όπως και χθες.

Γ. Ρ.

 

Ο ​​Cesar Augusto Gaviria Trujillo διετέλεσε πρόεδρος της Κολομβίας για την περίοδο 1990 - 1994. Ξεκινώντας την προεκλογική εκστρατεία του και μιλώντας στους ξένους δημοσιογράφους, είπε (στα αγγλικά) μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

«Colombians say, God made our land so beautiful it was unfair to the rest of the world. So to even the score, God populated the land with a race of evil men». 

Οταν άκουσα τα παραπάνω λόγια, βλέποντας την εξαιρετική τηλεοπτική σειρά «Narcos» (παραγωγή Netflix), πέρασαν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις. Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν ότι αν κάποιος Ελληνας πολιτικός έκανε τη δήλωση αυτή σε ξένους δημοσιογράφους, όχι μόνο πρόεδρος δεν θα εκλεγόταν αλλά ούτε και βουλευτής δεν θα γινόταν. Θυμάστε την καθολική αντίδραση που είχαμε όταν ο ΓΑΠ σαν πρωθυπουργός μίλησε στο Davos (Ιανουάριος 2010) για την «αντιμετώπιση της διαφθοράς και της σπατάλης»; Εγώ τη θυμάμαι. Είμαστε έτοιμοι να τον κρεμάσουμε γιατί τόλμησε να μας εκθέσει στο εξωτερικό.

Ουμπέρτο Έκο: άνθρωπος των γραμμάτων, πολιτικόν ζώον, ακατάβλητος ουτοπιστής και ρεαλιστής

του Χανς Γιούργκεν Σλαμπ

  

 © Der Spiegel - Hans-Jürgen Schlamp: Zum Tod Umberto Ecos: Der realistische Utopist, 20.2.2016

    

Η Ιταλία έχασε τον Umberto Eco, το πιο σημαντικό σύμβολο του ηθικού και μαχητικού διαλογικού πολιτισμού. Ήταν άνθρωπος των γραμμάτων, όμως ποτέ δεν απέφυγε την εμπλοκή στην πολιτική μάχη: αντιτάχθηκε στον Μπερλουσκόνι, στην εκκλησία, στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, στη Μέσα μαζικής ενημέρωσης.

   

«Χάσαμε», είχε δηλώσει ο Ουμπέρτο Έκο στον Spiegel το καλοκαίρι του 2001. Είχε αναγορεύσει τις τότε βουλευτικές εκλογές σε «ηθικό δημοψήφισμα» εναντίον του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αλλά ο μεγιστάνας των Μέσων ενημέρωσης και πολυεκατομμυριούχος κέρδισε και επέτρεψε για δεύτερη φορά, για να αναλάβει την εξουσία στη Ρώμη. 

Αλλά ο Έκο δεν εγκατέλειψε τη μάχη. Συνέχισε να γράφει, όπως και πριν, επί δεκαετίες, κριτικά δοκίμια για την πολιτική, «που ευνοεί μόνο τους πλούσιους». Στα βιβλία του είχε κρυμμένα ειρωνικά πολιτικά μηνύματα. Ένα είδος agitprop, ξανά και ξανά εναντίον του Μπερλουσκόνι ή εναντίον άλλων που μοιάζουν με τον Μπερλουσκόνι, όπως πολλοί άλλοι σε πολλές άλλες χώρες. 

Ο Έκο ήταν σ' όλη του τη ζωή ένα «πολιτικόν ζώον». Όν που εξέπεμπε γύρω του πολιτική. Ένας ουτοπιστής, όπως πολλοί από τους φανταστικούς χαρακτήρες στα μυθιστορήματά του. Χωρίς ουτοπίες, λέει ο Έκο, η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Ο ίδιος όμως ήταν βέβαιος ότι οι ουτοπίες είναι ελκυστικές μόνον για όσο διάστημα μένουν απραγματοποίητες. «Όταν ο Λένιν θέλησε να κάνει πραγματικότητα τη μαρξική ουτοπία, η ουτοπία μετατράπηκε σε κάτι το τρομακτικό». Η ουτοπία λέει ο Έκο, «δεν είναι ένας σταθερός στόχος, αλλά ένας ορίζοντας που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση».

Ιμμάνιουελ Βαλλερστάιν: Η Αριστερά και το Έθνος, άλυτες αμφισημίες

© Immanuel Wallerstein:  The Left and the Nation: Unresolved Ambiguities, 15.2.2016

(από τον προσωπικό ιστότοπο του Immanuel Wallerstein)

  
   

Με τη Γαλλική Επανάσταση δημιουργήθηκε η πολιτική γεωγραφία Δεξιάς και Αριστεράς. Τότε γεννήθηκε και η ρεπουμπλικανική αντίληψη για τη δημοκρατία και για το εθνικό κράτος, σύμφωνα με την οποία κάθε πολίτης απολαμβάνει τα δικαιώματα και την ισονομία μέσω της συμμετοχής στη ζωή του έθνους και μόνον αυτού. Στην πράξη τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν ακριβώς έτσι. Ως αντίδραση, προέκυψαν και διαφορετικές αντιλήψεις περί δημοκρατίας, όπου άλλες κοινότητες, «φαντασιακές» ή μη, πλάι στο έθνος, διεκδικούν καρδιές και πνεύματα των ατόμων. 

Στην αριστερή (και όχι μόνον) πολιτική, συνυπάρχουν ασαφώς οι δύο αντίθετες αντιλήψεις, με αποτέλεσμα παράλυση και διχασμό. Προπαντός σήμερα, χρειάζεται μια στάση απέναντι στην ιδέα του έθνους μετά λόγου γνώσεως, με πολιτική ουσία και συνοχή.

  

Ο όρος «έθνος» (“nation”) έχει πάρει πολλές διαφορετικές έννοιες στο πέρασμα των αιώνων. Αλλά σήμερα, και λίγο πολύ σε όλη την περίοδο μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ο όρος έχει συνδεθεί με το κράτος, με το εθνικό κρατος [στις περισσότερες γλώσσες, και ταυτοτικά, ως «έθνος-κράτος»]. Σ' αυτή την χρήση, το «έθνος» αναφέρεται σε όσους, δικαιωματικά και σύμφωνα με το νόμο, είναι μέλη της κοινότητας που βρίσκεται στο εσωτερικό ενός κράτους.

Άν αυτοί που αποτελούν ένα έθνος οδηγούν στη δημιουργία ενός κράτους, ή, αντίστροφα, το κράτος δημιουργεί την κατηγορία του έθνους και με αυτόν τον τρόπο τα δικαιώματα εντός του κράτους, αυτό είναι μια μακροχρόνια συζήτηση. Η δική μου γνώμη είναι ότι ότι τα κράτη δημιουργούν τα έθνη και όχι το αντίστροφο.

Ευγένιος Ντελακρουά, Η Ελευθερία (1830)

Η Γερμανία, η Ανατολή και ο Νότος της ΕΕ

του Χανς Κούντνανι

© Hans Kundnani - Germany, the east and the south (1), (2), 16.2.2016

 
 

1.

Σε μια νυχτερινή συζήτηση στο Φόρουμ των Βρυξελλών, τον Μάρτιο του 2013, ο Πρόεδρος της Εσθονίας Toomas Ilves προέτρεψε το ακροατήριο να διαβάσει ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί η Πολωνία είναι η νέα Γαλλία για τη Γερμανία», που είχε δημοσιευθεί λίγους μήνες νωρίτερα από τους πρώην συναδέλφους μου στο ECFR Ulrike Guérot και Konstanty Gebert. Η τότε πολωνική κυβέρνηση της Πλατφόρμας των Πολιτών του Ντόναλντ Τουσκ - η οποία σύμφωνα με το άρθρο αυτό είχε «δεσμευτεί να εντάξει την Πολωνία στο ευρώ γύρω στο έτος 2016» - είχε παραμερίσει τις δυσκολίες που υπήρχαν στις σχέσεις μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών όταν ήταν πρωθυπουργός ο Γιάροσλαβ Καζίνσκι (Jarosław Kaczyński, 2006 - 2007). Το συμπέρασμα που έβγαινε από το άρθρο αυτό, ήταν ότι κάποιοι στη Γερμανία - οι οποίοι, μέσα στο πλαίσιο της κρίσης στην ευρωζώνη, ήταν όλο και πιο απογοητευμένοι με την υποτιθέμενη αποτυχία της Γαλλίας να μεταρρυθμίσει την οικονομία της - έβλεπαν όλο και περισσότερο την Πολωνία ως τον πιο κοντινό και πιο σημαντικό εταίρο της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Λουί Αλτουσέρ, «Διαβάζοντας το Κεφάλαιο», 50 χρόνια από την δημοσίευσή του. Πώς το είχαν δει στην εποχή του;

του Ρος Γουώλφι 

   

© The Charnel-House - Ross Wolfe: Althusser’s reading of Marx in the eyes of three contemporaries: George Lichtheim, Alain Badiou, and Henri Lefebvre

     

Τον Νοέμβριο του 1965 ο Λουί Αλτουσέρ, σε συνεργασία με τους μαθητές του Ετιέν Μπαλιμπάρ (Étienne Balibar), Πιέρ Μασρέ (Pierre Macherey), Ροζέ Εσταμπλέ (Roger Establet), Ζακ Ρανσιέρ (Jacques Rancière), δημοσίευσαν το επιδραστικό βιβλίο Lire le Capital («Διαβάζοντας το Κεφάλαιο»).
Η επιρροή που άσκησε τότε - και αργότερα - η «σχολή» του Γάλλου φιλοσόφου, ήταν ανομοιόμορφη, ανάλογα με τον τόπο: Κυριάρχησε στον ακαδημαϊκό μαρξισμό της Γαλλίας, επέδρασε σε μερικά αγγλοσαξωνικά πανεπιστήμια (ιδίως της Βρετανίας), λίγο στη Λατινική Αμερική, όμως στη Γερμανία και Ιταλία, όπου ήταν ισχυρές οι τοπικές παραδόσεις του εγελιανού και του γκραμσιανού - ιστορικιστικού μαρξισμού αντιστοίχως, η επιρροή ήταν σχεδόν μηδενική. Στον στενό πνευματικό ορίζοντα της Ελλάδας, η επίδρασή της δεν ήταν αμελητέα. Ο απόηχός της διατηρείται μέχρι σήμερα. 
Πενήντα χρόνια μετά, το ρεύμα αυτό, μαζί και ο λεγόμενος στρουκτουραλιστικός τρόπος θέασης των πραγμάτων, τείνει να μετατραπεί σε αντικείμενο της ιστορίας των ιδεών. Άν εξαιρέσει κανείς τις αρχικές πηγές του στα πεδία της γλωσσολογίας, της εθνολογίας και της ψυχολογίας, μόνον παραβλαστήματα και υβρίδιά του δίνουν νέους καρπούς έξω από αυτά: από τις δομικο-γκραμσιανές πολιτικές θεωρήσεις του Ερνέστο Λακλάου και της Σαντάλ Μουφ, μέχρι τις αναλύσεις στο πεδίο της τέχνης από τον Ρανσιέρ και τον Τέρυ Ήγκλετον.
Εν τω μεταξύ, εν μέσω κρίσης, το ενδιαφέρον για τις αντιμαχόμενες ερμηνείες του πολύπτυχου μαρξικού έργου επιστρέφει με νέες μορφές. Υπ' αυτό το πρίσμα, έχει ενδιαφέρον μια αναδρομή σ' εκείνο το κεφάλαιο των πολιτικών ιδεών, τής υπό τον Ψυχρό Πόλεμο Ευρώπης. Ο Αμερικανός δοκιμιογράφος και κριτικός Ross Wolfe γράφει για κάποιες επετειακές δημοσιεύσεις και κυρίως για το πως υποδέχτηκαν τον αλτουσερισμό στην εποχή της γένεσής του. Προσεχώς θα παρουσιάσουμε και τα κριτικά κείμενα της εποχής των Ανρί Λεφέβρ και Αλαίν Μπαντιού, στα οποία επικεντρώνεται ο Γουώλφι. Το άλλο, πολύ ενδιαφέρον, κείμενο της εποχής εκείνης, του εμβριθούς, εμπνευσμένου από τους φρανκφουρτιανούς, αλλά ξεχασμένου Τζωρτζ Λίχτχάιμ, το οποίο παρουσιάζει και εξαίρει ιδιαίτερα ο Γουώλφι, υπάρχει ήδη μεταφρασμένο στον ιστότοπο Μετά την Κρίση - εδώ ←).
   

Γ. Ρ.

  
Με την ευκαιρία των 50 χρόνων από την έκδοση του βιβλίου, ο βρετανικός εκδοτικός οίκος Verso ανακοίνωσε την πρόθεσή του να δημοσιεύει, για πρώτη φορά, μια πλήρη αγγλική μετάφραση του γαλλικού πρωτοτύπου Lire le Capital. Η συντομευμένη αγγλική μετάφραση του Ben Brewster, περιέχει μόνον τα τμήματα που γράφτηκαν από τους Αλτουσέρ και Μπαλιμπάρ. Η νέα αγγλική έκδοση θα περιέχει όλα τα μέρη του πρωτοτύπου. 

Μητρόπολη της φύσης: Αρχιτεκτονική για το μέλλον, πόλεις και κτίρια που ζούν και αναπνέουν σαν οικοσυστήματα

της Αλίσσα Μπατιστόνι

© Jacobin, τ. 15-16: Paint the Town Red - Alyssa Battistoni: Nature’s Metropolis

 

Πολλές καινοτομίες στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, στη βιοτεχνολογική βιομηχανία, στην παραγωγή κάθε είδους νέων προϊόντων, υπόσχονται οικολογική συμβατότητα, ένταξη στους κύκλους της φύσης, αειφορία, πιο καλή ζωή για όλους. Αυτά είναι εφικτά μόνον εάν οι ριζοσπαστικοί πειραματισμοί στον καινοτομικό σχεδιασμό συνταιριαστούν με πολιτικές που χειραφετούν.
Επίσης, οι οραματισμοί για την πόλη πρέπει να διευρυνθούν: να συμπεριλάβουν πλουσιότερες, καλύτερες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις με τη μη ανθρώπινη φύση. Χρειαζόμαστε πόλη χτισμένη για το κοινό καλό των κάθε λογής ζώντων όντων, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων, όλων όσων την έχουν ως «οίκο τους».

   

Το καλοκαίρι του 2015, μια ασυνήθιστη κατασκευή υψώθηκε έξω από το MoMA PS1 στο Queens της Νέας Υόρκης. Το κτίριο ονομάζεται Hy-Fi. Σχεδιασμένο από το αρχιτεκτονικό γραφείο The Living, αποτελείται από τρεις κυκλικούς πύργους που σηκώνονται σε ύψος λίγων ορόφων. Μοιάζει με μια ομάδα κάπως χοντρών βιομηχανικών καπνοδόχων ή με μια γιγαντιαία αορτή· είναι μάλλον παράξενο, αν όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Το Hy-Fi επελέγη για να στηθεί σ΄ αυτό το σημείο, δηλαδή στον περίβλεπτο και περιζήτητο χώρο του MoMA, όχι τόσο για χάρη της εμφάνισής του, αλλά κυρίως για χάρη του υλικού κατασκευής του: είναι φτιαγμένο από μανιτάρια.

Ήταν ο Μαρξ ένας συνεχιστής των κλασικών οικονομολόγων; Πώς ανέλυσε σε σημαντικά έργα του βασικές οικονομικές έννοιες;

των Aboo Aumeeruddy και Ramon Tortajada
   
© Verso - Aboo Aumeeruddy και Ramon Tortajada : Reading Marx on Value 30.9.2015

  
   

Εισαγωγή 

Η μαρξική θεωρία (και ειδικότερα η θεωρία της αξίας) ήταν πάντοτε και παραμένει πηγή πολλών αντιπαραθέσεων. Από τη μία πλευρά, η άρχουσα τάξη επιτίθεται αδιάκοπα και συστηματικά στους «μαρξιστές», ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη μαρξιστική θεωρία, αν όχι να τη σφετεριστεί, αποστερώντας την από το επαναστατικό της περιεχόμενο. Από την άλλη πλευρά, ακόμη και μερικοί μαρξιστές προσπαθούν να μετατρέψουν τον μαρξισμό σε μια «βελτιωμένη Πολιτική Οικονομία». 

Το έργο του Μαρξ  μπορεί να διαβαστεί και διαβάζεται, εκτός των άλλων, και με τρόπο «οικονομίστικο». Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν ορισμένα κείμενα του Μαρξ που επιδέχονται αυτή την ανάγνωση, ενώ άλλα κείμενα του Μαρξ επικρίνουν μια τέτοια προσέγγιση. Η σχέση του Μαρξ με την Πολιτική Οικονομία είναι λοιπόν πολύ περίπλοκη και αναμφίβολα δεν μπορεί να υπάρξει ένα αυθεντικό «κλειδί» για την ερμηνεία της, ούτε ένα σύνολο οδηγιών για την αυθεντική ανάγνωση των έργων του Μαρξ. 

Καζιμίρ Μάλεβιτς: Μαύρο Τετράγωνο, 1915