Η «φυγή προς τα εμπρός» και η προγραμματική ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ. Για την κριτική παρέμβαση Λαπατσιώρα, Μηλιού, Σωτηρόπουλου.

Η επικριτική παρέμβαση των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου (Mόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!) για τη μεταβατική συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των εταίρων της ευρωζώνης, έχει ιδιαίτερο βάρος όχι μόνον επειδή ο Γ. Μηλιός κατέχει τη θέση του Υπεύθυνου Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί φιλοδοξεί να είναι (και είναι) τεκμηριωμένη – σε αντίθεση με άλλες κριτικές.
Συγκεκριμένα:
1. Οι επικρίνοντες αναφέρονται στην «ελλιπή προετοιμασία» και σε «αντιφατικές τακτικές» εκ μέρους της ελληνικής πλευράς, καθώς και για «απουσία σοβαρού σχεδίου που να στηρίζεται σε αριθμούς και ανάλυση». Τονίζουν ότι «ακόμη και στο Παράρτημα που δημοσίευσε το ΥΠΟΙΚ ως τεχνική σύνοψη, φαίνεται το επιφανειακό επίπεδο». 

Για την απουσία σοβαρού σχεδίου και τις αντιφάσεις, η διαπίστωση είναι σε μεγάλο βαθμό σωστή, ωστόσο θα 'πρεπε άραγε η ευθύνη να καταλογίζεται στο ΥΠΟΙΚ και στον Γιάνη Βαρουφάκη; Στην πραγματικότητα πίσω από τη «διαπραγμάτευση χωρίς σχέδιο», ιδιαίτερα την αδυναμία αντιπροσφοράς από την αρχή της διαπραγμάτευσης (ως “trade off”) ισοδύναμων και κοστολογημένων μεταρρυθμιστικών μέτρων, δημοσιονομικά ουδέτερων ή επωφελών, αλλά με σαφές φιλολαϊκό κοινωνικό πρόσημο, βρίσκονται οι κραυγαλέες προγραμματικές ελλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ήδη επισημανθεί εδώ και πολύ καιρό. 

Πως βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ στη Νοτιο-ανατολική, Κεντρο-ανατολική και Ανατολική Ευρώπη;

Μπορυάνα Ρόσσα, Μάτια Μεντένιτσα,
 Κλαούντια Τσιομπάνου, Αλιόνα Λάσεβα, Ίλυα Μπουντράιτσκις, Αναστάς Βανγκέλι

Από τον ιστότοπο © LeftEast: 16.2.2015

Syriza’s victory stirs the Left’s political imagination across Central, Eastern and South East Europe

Η Άντελα Γκιόργκιοσκα, μέλος της σύνταξης του LeftEast, απευθύνθηκε σε 9 νέους επιστήμονες που συμμετέχουν σε κοινωνικά κινήματα, με ερωτήματα σχετικά με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.  Στη συνέχεια οι απαντήσεις των επιστημόνων από τη Βουλγαρία και τη Σερβία.
Οι απαντήσεις τριών άλλων (από τη Ρουμανία, την Ουκρανία, τη Ρωσία και την πΓΔΜ) δημοσιεύτηκαν ήδη στην εφημερίδα «Αυγή» και ακολουθούν ως αναδημοσίευση παρακάτω. 
Οι ερωτήσεις ήταν οι εξής:

1. Τι θα θεωρούσατε ως επιτυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ;

2. Και τι θα θεωρούσατε αποτυχία;

3. Τι νομίζετε ότι πρόκειται να συμβεί;

4. Τι σημαίνει η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ για την Αριστερά στη χώρα σας;

Γνώμες από τη Βουλγαρία και τη Σερβία

Μπορυάνα Ρόσσα (Βουλγαρία - ΗΠΑ): «Άν ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιήσει το πρόγραμμά του σε κάποιον βαθμό, θα υπάρξει έναν νέο ζωντανό μοντέλο αριστερής πολιτικής, που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντίπαλο σ' αυτό τον παράδοξο, εξ ορισμού συσχετισμό της Ρωσίας με την “Αριστερά” ή με “τον κομμουνισμό”. Αυτό είναι πραγματικά σημαντικό, και όχι μόνον για την Βουλγαρία»

1. Ήδη το γεγονός ότι κέρδισε τις εκλογές, είναι κατά τη γνώμη μου επιτυχία για τις αριστερές ιδέες και ελπίδα για εναλλακτικές πολιτικές και οικονομικές λύσεις στην ΕΕ, που θα αντικαταστήσουν το νεοφιλελευθερισμό. Αν καταφέρουν να εφαρμόσουν μέρος έστω του προγράμματός τους και η Ελλάδα αρχίσει να κινείται προς την κατεύθυνση της βιωσιμότητας με δικές της δυνάμεις και με λιγότερες ανάγκες δανεικής ή εισαγόμενης ρευστότητας, αυτό θα είναι όντως επιτυχία.

Ο Τσίπρας στην Καισαριανή (από την Openleft.ru)

Μια κριτική θεώρηση των πρώτων ημερών της δικομματικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

του Γιώργου Παπαμώκου
  

από τους ιστότοπους «μη μαδάς τη μαργαρίτα» και "Μεταρρύθμιση" 23.2.3015

Αλήθειες όπως τις βλέπουν οι «εκτός των τειχών». Πολύ πικρές αλλά θεραπευτικές, άν τις «εμπεδώσουμε». Αλήθειες που αποφεύγουν να τις εκστομίσουν ή έστω να τις σκεφτούν, όσοι έχουν εξασφαλισμένη την παροχή «στέγης, τροφής και προστασίας» απο την κρατική-κομματική «εταιρεία» (λέγεται και ελληνική μαφία).

 

Η νέα δικομματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ο υπουργός της κ. Γιάννης Βαρουφάκης με το επιτελείο του έδωσαν μια σκληρή μάχη στα πλαίσια της ευρωπαϊκής οικογένειας και έφεραν τα αποτελέσματα που μένει να τα δούμε στην πράξη. Υπάρχει η εντύπωση ότι έκαναν ότι μπορούσαν με όσα όπλα είχαν. αν και τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.  

Αν και σε επίπεδο υπουργών η κυβέρνηση φαίνεται μερικώς να διαθέτει προσωπικότητες που είναι ικανές και αναγκαίες για να εκκινήσουν και να καθοδηγήσουν την αναγέννηση της Ελληνικής κοινωνίας, εντούτοις, είναι εμφανές ότι το βαθύ κράτος, το κόμμα-κράτος, δείχνει να είναι έτοιμο από καιρό να αντιμετωπίσει και να πριονίσει μια αριστερή τώρα κυβέρνηση. Πάντα ισχυρό καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, είναι έτοιμο να απειλήσει τις όποιες αλλαγές που δεν υπακούουν στους βαλτώδεις κανόνες του. Και σε πολλές περιπτώσεις κατέχει ανώτατες κυβερνητικές θέσεις.

Ο βασιλιάς Σαρδανάπαλος στην καρέκλα του

Ελπίζοντας στην «πανουργία του Λόγου» (Χέγκελ)

Η πραγματικότητα στη χώρα αυτή - και όχι μόνον - είναι τόσο αδιαφανής και αντιφατική, ώστε συχνά αναγκάζεται κανείς να αναρωτηθεί ποιό σοφό απόφθεγμα την περιγράφει πιο πιστά: του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβύτερου για τη «χώρα - απέραντο φρενοκομείο» ή του  Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ για την «πανουργία του Λόγου», δηλαδή ότι η λογική «βάζει τα πάθη να δουλεύουν γι' αυτήν»,* ακόμη και όσα την αντιμάχονται, κι έτσι κάνουν αυτά «τη δουλειά» για λογαριασμό της. 
Άν μάλιστα σκεφτεί κανείς, πού οδήγησαν τη χώρα παλιά πολιτικά σχέδια ή συνθήματα που ακούγονταν λογικά και ευχάριστα στ' αυτιά, όπως για «επανίδρυση του κράτους», για εκσυγχρονισμένη «ισχυρή Ελλάδα» ή για «κάθαρση», τα οποία ίσως τα συνόδευαν και οι πιο καλές προθέσεις, αισθάνεται απορία για το που αρχίζει η λογική, που επεμβαίνει ο παραλογισμός και η βλακεία και που υπάρχει μόνον πανουργία των πολυμήχανων ιδιοτελών. Μήπως δεν είναι πανούργος μόνον ο Λόγος, αλλά και ο παραλογισμός;

Παρά τις απαισιόδοξες σκέψεις, η ανάγκη να διατηρούμε αισιοδοξία στη θέληση και το γεγονός ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, υποχρεώνει να προτιμήσουμε Χέγκελ και όχι Καραμανλή...

Γ. Ρ.

1. Είναι ώρα για τον Αλέξη Τσίπρα να επιδείξει γερά νεύρα

του Χούγκο Ντίξον

Hugo Dixon: Time for Alexis Tsipras to keep his nerve - Reuters / Breakingviews 21.2.2015 και εδώ

άλλη ελληνική απόδοση: 

EURO2day - Άννα Φαλτάιτς: Hugo Dixon - Πώς μπορεί να γυρίσει την παρτίδα ο Τσίπρας,
 επίσης  Lifo,  «Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές» 
   

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να επιδείξει γερά νεύρα. Ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός έχει διασχίσει τον Ρουβίκωνα ζητώντας παράταση για το μισητό στη χώρα του πρόγραμμα διάσωσής της, ενώ ταυτόχρονα εγκατέλειψε πολλές από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Ο Τσίπρας θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τώρα δεν υπάρχει πια επιστροφή. Μπορεί όμως να βγάλει μέσα από την ήττα νίκη, αν με σθένος ενστερνισθεί ριζικές μεταρρυθμίσεις.

Ο Τσίπρας άναψε το πράσινο φως την Παρασκευή το βράδυ, όταν κατέστη σαφές ότι γινόταν όλο και πιο πιθανό το ξέσπασμα ενός τραπεζικού πανικού, ο οποίος θα είχε ως αναγκαστικό επακόλουθο την επιβολή ελέγχου στις κινήσεις των κεφαλαίων τις επόμενες μέρες. Ο μόνος τρόπος να το αποφύγει, ήταν μια συμφωνία με τους επίσημους πιστωτές της ευρωζώνης. Αν δεν έφθαναν σε συμφωνία, η ίδια η κυβέρνηση θα κινδύνευε να πέσει σε μερικές εβδομάδες, ενώ η δυστυχία που θα έπεφτε πάνω σε ανθρώπους που ήδη υποφέρουν θα ήταν τρομερή.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν αναγκασμένος να δεχθεί σχεδόν όλα όσα του ζήτησαν οι πιστωτές του, προεξάρχουσας της Γερμανίας. Ωστόσο, η Αθήνα εξασφάλισε μια παραχώρηση που της προσφέρει σημαντικές δυνατότητες: θα μπορεί πια να προτείνει το δικό της κατάλογο μεταρρυθμίσεων.

Georg Wilhelm Friedrich Hegel

Αντι-αποικιακός αγώνας και «Κούγκι» ή δικαιοσύνη και ειρήνη;

 του Νικόλα Σεβαστάκη

από την εφημερίδα © «Αυγή»: Αντι-αποικιακός αγώνας; (14.04.2013)

Οι πιθανότητες για μια αριστερή «ιδιοποίηση» του αναδυόμενου ευρωσκεπτικισμού είναι ελάχιστες, ο παταγώδης «αντιμερκελισμός» και τα αναθέματα στους δαίμονες της Νέας Τάξης φαίνονται πολύ πιο κοντά στο εδώδιμο πνεύμα ενός Γιώργου Τράγκα παρά στις αξίες μιας κριτικής Αριστεράς - αυτά έγραφε ο Νικόλας Σεβαστάκης πριν σχεδόν 2 χρόνια και παραμένουν επίκαιρα, σχεδόν προφητικά για τις πολιτικές «μεταλλάξεις» του παρόντος. 
Μέχρι και την ανεκδιήγητη δήλωση για «Κούγκι» (μάλλον εμπρησμός με φωτοβολίδες συναγερμού σκάφους αναψυχής - όχι «Κούγκι» αλλά μικρό «Περλ Χάρμπορ» στο Αιγαίο ως φάρσα) είχε, κατά κάποιο τρόπο, προβλέψει ο Ν. Σεβαστάκης.

 

Στη δεκαετία του '60 πολλοί αριστεροί στις δυτικές χώρες θεώρησαν ότι το κέντρο της αντίστασης βρίσκεται στην περιφέρεια του ανεπτυγμένου κόσμου, στις νέες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Σε αυτή την ανακάλυψη συναντήθηκαν η απογοήτευση από τον ανατολικοευρωπαϊκό «σοσιαλισμό» και η μελαγχολία για την ενσωμάτωση των δυτικών εργατικών τάξεων στη μαζική δημοκρατία της κατανάλωσης.
Σήμερα η μεγάλη κρίση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, μοιάζει να αναθερμαίνει μια συγγενή πεποίθηση: μιας και όπως λέγεται κατά κόρον, η κρίση μετατρέπει και εμάς σε αλύτρωτη περιφέρεια ή σε «αποικία χρέους», η λύση δεν μπορεί να είναι παρά η... αποτίναξη της ευρωπαϊκής (γερμανικής) αποικιοκρατίας. Με άλλα λόγια διαμορφώνεται ένας απολυτρωτικός τριτοκοσμισμός δίχως τρίτο κόσμο, ένας αμυντικός οικονομικός πατριωτισμός ο οποίος επενδύει στην εξέγερση του οφειλέτη έναντι του πιστωτή. Η διάχυτη παράφραση αυτής της άποψης είναι η κήρυξη πολέμου στους διεθνείς τοκογλύφους ή στη γερμανική μπότα.
Πιστεύω ότι αυτό το σχήμα, με διάφορες παραλλαγές, αρχίζει και γεννοβολά σε ευρύτερα ακροατήρια και χώρους. Και εμφανίζεται μάλιστα ως ένας σκληρόπετσος ρεαλισμός, ως μια ψυχρή και δίχως συναισθηματισμούς ανάλυση των δεδομένων που δεν υπακούει πια σε μεταφυσικές προσδοκίες και ιδεαλιστικές αυταπάτες.

Νεο-φιλελευθερισμός και ορντο-φιλελευθερισμός

του Χανς Κούντνανι 
 

από τον προσωπικό του ιστότοπο: Hans Kundnani - Neoliberalism and ordoliberalism (14.2.2015)

Ένα από τα πράγματα που με προβληματίζει επίμονα τα τελευταία χρόνια, είναι η αποσύνδεση ανάμεσα στις συζητήσεις για την κρίση της ευρωζώνης που λαμβάνουν χώρα στις αγγλοσαξονικές χώρες αφενός και στη Γερμανία αφετέρου. Σήμερα, η επικρατούσα άποψη μεταξύ των οικονομολόγων στις αγγλοσαξονικές χώρες είναι γενικά Κεϋνσιανή: βλέπουν ως πρόβλημα τόσο τα πλεονάσματα όσο και τα ελλείμματα και ως εκ τούτου υποστηρίζουν ότι πρέπει να κάνουν προσαρμογές όχι μόνον οι οφειλέτριες χώρες αλλά και οι πιστώτριες. Όμως οι μόνοι Γερμανοί οικονομολόγοι που ακούγονται να διατυπώνουν τέτοια επιχειρήματα, είναι επιστήμονες όπως ο Χάινερ Φλάσμπεκ (Heiner Flassbeck) οι οποίοι θεωρούνται ως τοποθετημένοι στην άκρα αριστερά (ο Flassbeck ήταν ο υφυπουργός στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών κατά τη διάρκεια της βραχύβιας θητείας του Όσκαρ Λαφονταίν, στην πρώτη φάση της κυβέρνησης Σρέντερ. Ο Λαφονταίν στη συνέχεια αποχώρησε από το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και έγινε ένας από τους ηγέτες των Linke). Από την άποψη αυτή, φαίνεται ότι οι Γερμανοί είναι τοποθετημένοι στα δεξιά των Αγγλοσαξόνων. 

Η παρανόηση περί «ανάπτυξης» και «λιτότητας»: Ο πολιτικός λαϊκισμός και ο ρόλος του στην καταστροφή τής οικονομίας

των Δημήτρη Α. Ιωάννου και Χρήστου Α. Ιωάννου
  

©  Foreign Affairs, The Hellenic Edition - Η παρανόηση περί «ανάπτυξης» και «λιτότητας»: Ο πολιτικός λαϊκισμός και ο ρόλος του στην καταστροφή της οικονομίας (7/11/2014)

  

Το 2013, το ΑΕΠ της Ελλάδας, μετρούμενο σε σταθερές τιμές τού 2005, ήταν περίπου 160 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή κατά τι λιγότερο από το ΑΕΠ τού 2001 το οποίο, πάλι σε σταθερές τιμές τού 2005, έχει μετρηθεί στα 165 δισεκατομμύρια ευρώ [1]. Με άλλα λόγια, σήμερα η Ελλάδα είναι, σε πραγματικούς όρους, φτωχότερη, σε σχέση με 12 έτη νωρίτερα, παρά το γεγονός ότι τα 8 τουλάχιστον από αυτά έχουν καταγραφεί ως έτη «ανάπτυξης» και μάλιστα υψηλής! [2] Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει και κάτι άλλο που διαφοροποιεί δραματικά τις δύο χρονικές στιγμές μεταξύ τους: Το ποσοστό ανεργίας. Ενώ, λοιπόν, το 2001 το ποσοστό ανεργίας βρίσκονταν στο 10,5%, το 2013 είχε αναρριχηθεί στο 27%. Εδώ, όμως, υπάρχει, ένα προφανές παράδοξο το οποίο οδηγεί, αναπότρεπτα, στο ερώτημα πώς είναι δυνατόν με το ίδιο επίπεδο πραγματικού εισοδήματος να παρατηρείται τόσο μεγάλη διαφορά στην απασχόληση. Διαφορά που αντιστοιχεί σε περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να εργασθούν αλλά δεν μπορούν.

Στροφή προς ΣΥΡΙΖΑ, στροφή προς την Αριστερά;Ή μήπως ένα χαρούμενο και λυπηρό στρίμωγμα;Δύο άρθρα του Δ. Σεβαστάκη στην «Αυγή» του Σεπτέμβρη

1. Η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και προς την Αριστερά;

του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη

    

από την εφημερίδα "Αυγή": Η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και προς την Αριστερά; (16/09/2014)

αναδημοσίευση στην Μεταρρύθμιση

Η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη θα εκληφθεί υποχρεωτικά ως αντι-ΕΝΦΙΑ. Ως ένας λόγος που περιστρέφεται γύρω από ένα κεντρικό ψαχνό: Την κατάργηση της ανυπόφορης χρέωσης. Ανεξαρτήτως του τι θα πει (σ.σ.: το κείμενο γράφεται πριν τη συνέντευξή του), επεξεργασμένο, ιεραρχημένο, κοστολογημένο, μετριοπαθές ή όχι, ο κόσμος θα μεταφράσει ό,τι είναι συσχετισμένο με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ή, εν γένει, κάθε χρέωσης. Ο πόθος «εξαφάνισης» του ανορθολογικού και ληστρικού φόρου υπερισχύει οποιουδήποτε προγραμματικού λόγου, οποιασδήποτε λογικής, ψύχραιμης, πολιτικής πρόσληψης. Ούτε παραγωγική ανασυγκρότηση, ούτε ανασχεδιασμό του κράτους, ούτε πολιτικές ερμηνείες μπορεί νʼ ακούσει ο πολίτης. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, της χρέωσης. Μόνο. Έτσι ο χώρος πολιτικής υποδοχής, ενώ φαίνεται ευνοϊκός για μια αριστερή πρόταση, στην πραγματικότητα γίνεται πολύ στενός. Η φορολογία που δεν σχετίζεται με εισόδημα ούτως ή άλλως είναι ανήθικη, αλλά στην περίπτωση του ΕΝΦΙΑ είναι και κάτι περισσότερο: είναι ιδεολογική φορολογία.

Αξιοπρέπεια χωρίς ευθύνη;

της Μαρίας Κατσουνάκη

©  Καθημερινή 11.2.20115, αναδημοσίευση στην "Πολιτική Επιθεώρηση"

Η ανάκτηση της «χαμένης αξιοπρέπειας» και «εθνικής υπερηφάνειας» επέστρεφε με κάθε αφορμή και με διαφορετικούς τρόπους, διαρκώς, στις ομιλίες τόσο του πρωθυπουργού όσο και των μελών της νέας κυβέρνησης, στη διάρκεια του τριημέρου των προγραμματικών δηλώσεων. Πώς θα γίνει αυτό εφικτό; Ομόθυμη σχεδόν η «απάντηση» των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ: διά της μεταθέσεως της ευθύνης. Εκφράσεις όπως «έλαχε στην πολύπαθη χώρα μας», ήταν πολύ διαδεδομένες ανάμεσα στους βουλευτές της συγκυβέρνησης ή στιγμές ποιητικής έξαρσης (δεν ήταν και λίγες) με επιλεγμένους στίχους όπως «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Ως «κακιά σκουριά» νοούνται δε, οι πάσης φύσεως εχθροί, κατά προτίμηση Γερμανοί. Για ό,τι μας «έλαχε», λοιπόν, ευθύνονται εξωγενείς παράγοντες. Εμείς είμαστε αθώοι και θύματα.

Ελλάδα και Ευρώπη: Η ανάγκη μιας πολιτικής απάντησης

του Τάσου Γιαννίτση

 

© The Huffington Post: Ελλάδα και Ευρώπη: Η ανάγκη μιας πολιτικής απάντησης 09/02/2015 

  Αναδημοσίευση: "Μεταρρύθμιση"

   
Σήμερα, μέσα σε ένα ασταθές τοπίο, φαίνεται ως εάν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει φτάσει ένα όριο, το οποίο δεν μπορεί να υπερβεί. Εδώ και επτά χρόνια, η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη, ζουν την άμπωτη και πλημμυρίδα αισιόδοξων και απαισιόδοξων προσδοκιών. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ο πραγματισμός πρέπει να είναι το μέτρο μεταξύ μεγαλεπήβολων ψευδαισθήσεων και αναποτελεσματικών επιλογών.

Μέσα στο τοπίο αυτό, οι σχέσεις Ελλάδας και Ευρώπης βρίσκονται σε φάση υψηλής αβεβαιότητας. Καμιά πλευρά δεν επιθυμεί ρήξη. Πιθανόν να υπάρξει συμφωνία, πιθανόν η συμφωνία να αργήσει. Σε κάθε περίπτωση, οι επιπτώσεις από μια τέτοια εκκρεμότητα μπορεί να είναι πολύ σοβαρές. Μια άσκοπη ένταση θα είχε κόστος και για τις δύο πλευρές, με μεγαλύτερο χαμένο την πιο αδύναμη - την ελληνική. 

Το περιεχόμενο μιας νέας συμφωνίας και το ζήτημα του χρέους της Ελλάδας θα κριθούν στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. Υπάρχουν όμως ευρύτερα ζητήματα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, με σοβαρές επιπτώσεις για την περαιτέρω πορεία της Ελλάδας. Ζητήματα, που και οι δυο πλευρές απέτυχαν να απαντήσουν στη μακροχρόνια κοινή πορεία τους. 

ΣΥΡΙΖΑ και «άλλοι»: Βαδίζοντας χωριστά - αντιμετωπίζοντας τους αντιπάλους μαζί;

Το άρθρο «Στόχοι ευρωπαϊκής πολιτικής - Οι αγορές έχουν κερδίσει έδαφος» του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (7.2.2015) επιτρέπει και μιαν ερμηνεία φαινομενικά παράδοξη (παράδοξη σε σχέση με το ποιός είναι ο συντάκτης του) : μοιάζει σαν να υποστηρίζει έμμεσα, πως για ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή κρίση ως όλον, οικονομική, θεσμική, πολιτική, την πιο σωστή άποψη ανάμεσα στα ελληνικά κόμματα την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώην πρωθυπουργός δίνει την εντύπωση ότι μετακινείται προς τη «γραμμή Χάμπερμας – Φίσερ – Πικετί» (άς την ορίσουμε έτσι εντελώς σχηματικά), δηλαδή δείχνει να εγκαταλείπει όχι μόνον τη μέχρι τώρα στάση του ΠΑΣΟΚ (την «επίσημη» πολιτική του ΠΑΣΟΚ από το 2010 μέχρι τώρα), αλλά να απομακρύνεται και από τη μέχρι τώρα γραμμή της επίσημης ηγετικής ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας (ας την αποκαλέσουμε σχηματικά «γραμμή Ολλάντ - Γκάμπριελ - Ρέντσι - Σούλτς»). Από τους ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, οι πιο κοντινοί στην «αιρετική» γραμμή δείχνουν να είναι οι αυστριακοί Σοσιαλιστές, όπως ο καγκελάριος Βέρνερ Φάϊμαν και ο Χάννες Σβόμποντα, πρόεδρος της Συμμαχίας Σοσιαλιστών & Δημοκρατών στην Ευρωβουλή.

Ούλοφ Πάλμε με το γιό του, Μπρούνο Κράϊσκυ, Βίλλυ Μπράντ (1971)

Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ και οι δεξιοί «Ανεξάρτητοι Έλληνες»: Μια συμμαχία τακτικής;

του Νιλς Καντρίτσκε

 

Πως βλέπουν φιλικά διακείμενοι προς τον ΣΥΡΙΖΑ σχολιαστές στη Γερμανία την επιλογή των ΑΝΕΛ ως κυβερνητικού συνεταίρου; 

Δημοσιεύουμε στη συνέχεια εκτεταμένα αποσπάσματα από σχετικό άρθρο του Niels Kadritzke (τον οποίο ευχαριστούμε), πολιτικού συντάκτη του Monde Diplomatique και της Tageszeitung (Βερολίνο). Ολόκληρο το πρωτότυπο (γερμανική γλώσσα) στον ιστότοπο γνώμης © NachDenkSeiten (28.1.2015): Die linke Syriza und die rechten „Unabhängigen Hellenen“, ein taktisches Bündnis 

    

Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες»: Εταίρος ή βαρίδι για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Για τους περισσότερους Έλληνες αριστερούς οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» είναι ουσιαστικά εκτός συζήτησης ως εταίροι, γράφει η Maria Margaronis στην αριστερή Αμερικανική εφημερίδα «The Nation» (27.1.2015 - «The Independent Greeks are anathema to most of the Greek left», στο άρθρο της «What Syriza’s Victory Means for Greece and for Europe - The election was a triumph for anti-austerity politics and a rejection of corruption. Now comes the hard part»)... Κατά τη γνώμη μου, οι ανησυχίες αυτές ισχύουν. Και οφείλω να ομολογήσω ότι η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ για επιλογή κυβερνητικού εταίρου όχι μόνο με έχει εκπλήξει αλλά και με έχει ταράξει. Εκτιμούσα ότι κατά πάσα πιθανότητα ο Τσίπρας και το αριστερό κόμμα του δεν θα κατέληγε ποτέ σε τέτοιες πολιτικές συναναστροφές. Το λιγότερο, σε περίπτωση ενός τέτοιου πειράματος, ανέμενα έντονες διαμαρτυρίες από τη βάση του κόμματος.

Η φρίκη και η «Καρδιά του Σκότους»: Από το Βιετνάμ στο «Ισλαμικό Κράτος» και στη δολοφονία του Ιορδανού πιλότου

του Γιάκομπ Άουγκστάϊν

  

Spiegel 5.02.2015 - Jakob Augstein: IS ermordet jordanischen Piloten: Das Grauen 

   

Η δολοφονία του αιχμάλωτου Ιορδανού πιλότου από το «Ισλαμικό Κράτος» τρομοκράτησε τον κόσμο. Έγκλημα! Βαρβαρότητα; Ναι. Μια απάνθρωπη εξαίρεση; Δυστυχώς όχι. Για την «εκπαίδευση στη φρίκη», δάσκαλοι υπάρχουν παντού.

   

Τον Moaz al-Kassasbeh τον έκαψαν ζωντανό μέσα σε κλουβί. Όλος ο κόσμος το ξέρει. Όλος ο κόσμος μπορούσε να δει. Οι δολοφόνοι βιντεοσκόπησαν την πράξη και την δημοσιοποίησαν στο διαδίκτυο. Ο τρόμος είναι όπλο. Ήταν ανέκαθεν. Οι δολοφόνοι του «Ισλαμικού Κράτους» ξέρουν πώς να το χρησιμοποιούν. Το ίδιο κι εμείς. 

Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί γνωρίζουν καλά τη στρατηγική «Σοκ και Δέος». Αυτόν τον τίτλο είχε μια μελέτη στη δεκαετία του 1990, την οποία δημοσίευσε το National Defense University, ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα του αμερικανικού στρατού. Στο μυαλό μας έρχονται αμέσως οι βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Τι στόχο έχουν αυτές οι θηριωδίες; «Άμεση καταστροφή ασύλληπτης έκτασης, που έχει ως σκοπό να επηρεάσει τον πληθυσμό στο σύνολό του, τους ηγέτες του, την κοινή γνώμη, και όχι επιμέρους στρατιωτικούς ή στρατηγικούς στόχους σε περιορισμένο πεδίο εφαρμογής».

«Έξω πάμε καλά». Μέσα;

1. Ήδη πολύ καιρό πριν τις εκλογές, μπορούσε κανείς να διακρίνει στη διεθνή συζήτηση ότι υπήρχε το περιθώριο ελιγμών για να βρεθεί ένας κάποιος κοινός τόπος στη διαπραγμάτευση μεταξύ των εταίρων της ευρωζώνης και της επερχόμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (ή ΣΥΡΙΖΑ σύν ό,τι άλλο). 

  

Η περίπτωση Grexit (ή μάλλον τέλος του ευρώ) είχε μένει εκεί πίσω, στο «μεγάλο σταυροδρόμι της ΕΕ», το καλοκαίρι του 2012, καταγραμμένη ως ιστορικό ενδεχόμενο που τελικά δεν συνέβη.

Όμως αντίθετα με τις εξωτερικές, πιο επίφοβες παραμένουν οι εσωτερικές εξελίξεις. Οι κυβερνήσεις, τόσο η προηγούμενη στην τελευταία της φάση, όσο και η νέα, δεν ελέγχουν σχεδόν τίποτε στο μηχανισμό συλλογής εσόδων. Επίσης, η νέα κυβέρνηση δεν έχει καταλάβει ακόμη τι αντίδραση θα έλθει από τους ποικίλους «προστατευμένους και επωφελημένους», σε περίπτωση που τολμήσουν (ευκταίο και απολύτως αναγκαίο είναι) να αγγίξουν προνόμια και τα ακραία δυσανάλογα «κεκτημένα». Το μεγάλο, δύσκολο στοίχημα είναι η στοιχειώδης αποκατάσταση κοινωνικής δικαιοσύνης, το να δοθούν σήματα αναζήτησης μιας κάποιας κοινωνικής συνοχής: για να το κάνουν, πρέπει να θίξουν καλά προστατευμένες κοινωνικές ομάδες, από ολιγάρχες μέχρι κάποια καλοταϊσμένα επι δεκαετίες και με πολλά περιουσιακά στοιχεία ανώτερα στρώματα της «μεσαίας» τάξης (ελευθεροεπεγγελματικής ή προνομιούχας «μισθωτής του βαθέος κράτους») και σε κάθε περίπτωση κρατικοδίαιτης και φοροδιαφεύγουσας.